PDA

View Full Version : Κινηματογράφος


Pages : 1 2 3 4 5 6 7 8 [9] 10 11 12 13 14

Darkling
17-12-2015, 19:34
το θεμα ειναι οτι θα καθυστερησει η πρεμιερα μια βδομαδα.
θα χεστουμε στα σποιλερς γαμω το γερο διαολο

rakos
22-12-2015, 23:47
καντε τη χαρη στον εαυτο σας και πατε σε μια αιθουσα να δειτε τον Ηλιθιο
φοβερη ταινια

Jasone
23-12-2015, 00:07
βάλε κανα trailer διάολε.

sfakianos7
23-12-2015, 00:16
Αποτι βρηκα ειναι ρωσσικη, δραματικη και εχει να κανει με τη ζωη στη Ρωσσια επι Πουτιν.Διθυραμβικες κριτηκες και μερικα βραβεια.Ισως να αξιζει ενα βλεφαρο αν πετυχω σινεμα να το παιζει, οι Ρωσσοι σπανια απογοητευουν

OneOfTheSmurfs
23-12-2015, 00:36
http://www.rottentomatoes.com/m/durak/?search=durak

http://www.imdb.com/title/tt3560686/?ref_=fn_al_tt_1

Trailer με αγγλικους υποτιτλους:
0j2wD_RjGtc

duda-agelopouloi-v-span
23-12-2015, 01:26
ποσα δινετε για να μην αρχισω τα σποιλερ ;

Dude
23-12-2015, 06:02
Sweet Sixteen (https://www.google.com/search?newwindow=1&site=&source=hp&q=sweet+sixteen+film&oq=sweet+s&gs_l=hp.3.0.35i39l2j0i20j0i131j0i20j0l5.41.1447.0. 2578.8.8.0.0.0.0.412.1349.0j2j1j1j1.5.0....0...1.1 .64.hp..3.5.1347.0.R_CDr4I-8yk) (2002): Εντάξει, η ταινία. Ωμός ρεαλισμός σε μια δυσλειτουρικότατη οικογένεια στη Σκωτία. Αγαπημένη μου πια του Ken Loach μετά το κλασικό Kes.

Three Colors: White (https://www.google.com/search?newwindow=1&q=three+colors+white&oq=three+colors+white&gs_l=serp.3..0l10.311646.314351.0.314511.18.11.0.0 .0.0.475.1245.0j3j1j0j1.5.0....0...1.1.64.serp..13 .5.1241.SfIhRw4Trds) (1994): Η μόνη της τριλογίας των χρωμάτων που δεν είχα δει, από αυτά που διάβαζα νόμιζα ότι θα ήταν αρκετά πιο ανάλαφρη, και πιο ποταπή ίσως. Εντέλει είναι ανάλογα γαμηστερή με τις άλλες από καλλιτεχνική άποψη, και ταυτόχρονα και πιο ψυχαγωγική. Ο πρωταγωνιστής Zbigniew Zamachowski (έπαιζε και στο τελευταίο επισόδιο στο "Δεκάλογο" για όποιον το έχει δει) είναι πέρα από μορφή, χαρισματικός υποκριτικά.

Punishment Park (https://www.google.com/search?newwindow=1&q=punishment+park&oq=punishme&gs_l=serp.1.0.35i39l2j0i67j0i20j0l6.258361.259418. 0.260537.8.7.0.0.0.0.395.727.3-2.2.0....0...1.1.64.serp..6.2.725.p0ta6kOCcW4) (1971): Για όποιον δεν έχει δει ταινίες του Peter Watkins, απλά κάντε το. Ο άνθρωπος είναι από τους μεγαλύτερους καινοτόμους στο docudrama (https://en.wikipedia.org/wiki/Docudrama). Το Punishment Park είναι ένα ψευδοντοκιμαντέρ για μια δυστοπική Αμερική τρομερά ταιριαστό για την εποχή του, και τρομαχτικό για εικόνες και πρακτικές του που συναντώνται σε επίπεδο καταστολής σε όλα τα κράτη του δυτικού κόσμου σήμερα.

Υ.Γ.: Είδε κανείς το "Son Of Saul" που πάλι κατάφερα να το χάσω;

OneOfTheSmurfs
23-12-2015, 11:56
Λιγα λογια για μερικες απο τις φετινες που ειδα αυτες τις μερες:

The Martian (http://www.imdb.com/title/tt3659388/):
Περασαν πολυ ευχαριστα και χαλαρα δυομιση ωρες με γελιο και σασπενς. Ridley Scott οταν εχει καλο σεναριο μπορει να κανει θαυματα.. Ο Damon επισης παρα πολυ καλος. Δεν θα το ελεγα οτι ειναι οσο εξαιρετικο οσο ακουγεται, αλλα ευκολα μια ευχαριστη ταινια.

Bridge Of Spies (http://www.imdb.com/title/tt3682448/):
Spielberg και Hanks σε ενα καλοφτιαγμενο thriller με πολυ διαλογο. Προβλεψιμο, λιγο αμερικανια, αλλα στο τελος σου αφηνει ευχαριστα συναισθηματα.

Steve Jobs (http://www.imdb.com/title/tt2080374/):
Ο Aaron Sorkin με επεισε οτι μπορει να γραφει εξαισιους διαλογους γεματους ενταση και ουσια. Απο τις αγαπημενες μου φετινες που εχω δει ως τωρα, απλη και κατ'ευθειαν στο ζουμι. O Fassbender καταφερε να κανει παρα πολυ ενδιαφερον εναν απολυτα αντιπαθη χαρακτηρα (τουλαχιστον οπως ειναι στην ταινια)

Sicario (http://www.imdb.com/title/tt3397884/):
Deakins vs Lubezki για το ποιος θα παρει το οσκαρ φετος. Μια ζωγραφια ολη η ταινια. Με μια πολυ απλη υποθεση που βασιζεται στους χαρακτηρες για να πουλησει. Προσωπικα δεν μ αρεσε ο χαρακτηρας της Emily Blunt κα ηθελε περισσοτερο απο τον εξαιρετικο Benicio Del Toro.

Slow West (http://www.imdb.com/title/tt3205376/):
Western με αρκετη βια, αρκετο γελιο, εξαιρετικη μουσικη, ενδιαφερον χαρακτηρες, πανεμορφη φωτογραφια και ενα πολυ απλοϊκο σεναριο. Απο τις εκπληξεις τις χρονιας. Τιποτα εξαιρετικο αλλα χαιρομαι πολυ που την ειδα. Fassbender και παλι κλεβει την παρασταση.

Joy (http://www.imdb.com/title/tt2446980/?ref_=nv_sr_1):
Τεραστια απογοητευση παρ'ολο που δεν περιμενα κατι ιδιαιτερο. Απο τις χειροτερες ταινιες που ακουγονται δυνατα φετος.


Τhe Lobster (http://www.imdb.com/title/tt3464902/?ref_=nv_sr_1):
Η καλυτερη ταινια του Λανθιμου ως τωρα, απο τις πιο ομορφες (σε φωτογραφια) ταινιες της χρονιας. Απιστευτα μαυρο χιουμορ. Αξιζε η αναμονη.

dora7
23-12-2015, 12:42
Three Colors: White (https://www.google.com/search?newwindow=1&q=three+colors+white&oq=three+colors+white&gs_l=serp.3..0l10.311646.314351.0.314511.18.11.0.0 .0.0.475.1245.0j3j1j0j1.5.0....0...1.1.64.serp..13 .5.1241.SfIhRw4Trds) (1994): Η μόνη της τριλογίας των χρωμάτων που δεν είχα δει, από αυτά που διάβαζα νόμιζα ότι θα ήταν αρκετά πιο ανάλαφρη, και πιο ποταπή ίσως. Εντέλει είναι ανάλογα γαμηστερή με τις άλλες από καλλιτεχνική άποψη, και ταυτόχρονα και πιο ψυχαγωγική. Ο πρωταγωνιστής Zbigniew Zamachowski (έπαιζε και στο τελευταίο επισόδιο στο "Δεκάλογο" για όποιον το έχει δει) είναι πέρα από μορφή, χαρισματικός υποκριτικά.



επειδη την ειδα πολύ προσφατα την βαζω τριτη στη σειρα με καλυτερη τη μπλε...αναμικτα συναισθηματα μου προκαλεσε και παρολο που η τυπισα αξιζε μια γερη τιμωρια η τελικη τιμωρια ηταν λιγο too much...και τιμωρει και τον εαυτο του ο πρωταγωνιστης ταυτοχρονα, και τελικα ειναι χαμενοι κι οι δυο...

OneOfTheSmurfs
23-12-2015, 13:29
Κοκκινο>Μπλε>Ασπρο, ευκολα

Άγιος Πέτρος
24-12-2015, 03:07
Sicario (http://www.imdb.com/title/tt3397884/):
Deakins vs Lubezki για το ποιος θα παρει το οσκαρ φετος. Μια ζωγραφια ολη η ταινια. Με μια πολυ απλη υποθεση που βασιζεται στους χαρακτηρες για να πουλησει. Προσωπικα δεν μ αρεσε ο χαρακτηρας της Emily Blunt κα ηθελε περισσοτερο απο τον εξαιρετικο Benicio Del Toro.


αυτό

Buendia
26-12-2015, 16:34
Λοιπόν, το ζητήσατε και θα το έχετε κύριοι. Εκμεταλλευόμενος τις αργίες και μια που βρήκα λίγο χρόνο παραπάνω, ήρθε η ώρα για το αφιέρωμα υπερσεντόνι που σας είχα προαναγγείλει.

Όποιος έχει όρεξη ας προετοιμαστεί και ας έχει υπομονή, γιατί βγήκε μπόλικο το μέγεθος (εδώ μου βγαίνει αλλού κι αλλού, τώρα με 20+ βιβλία-ταινίες θα ήταν μαζεμένο;; :D). Βάζω και έναν πρόλογο για αρχή, για έχετε μια εικόνα ποια είναι η προσέγγισή μου:

Ίσως να μη σας λέει κάτι το όνομα Μάρσαλ Μακλούαν, σίγουρα όμως έχετε ακούσει τον αφορισμό του «το μέσο είναι το μήνυμα». Από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς της επικοινωνίας, ένας άνθρωπος που προσπάθησε (και τα κατάφερε σε ιδιαίτερα σημαντικό βαθμό) να καταλάβει την επικοινωνιακή επανάσταση που συντελέστηκε με τη ανάδυση της τεχνολογίας και των νέων Μέσων, και που έχει πει πολλά περισσότερα και μεγαλύτερης σημασίας, ασχέτως αν δε μνημονεύονται εξίσου.

Μεταξύ αυτών και η περίφημη κατηγοριοποίηση που έκανε σε «hot-θερμά» και «cool-ψυχρά» μέσα, όπου ανάλογα με τον αριθμό των πληροφοριακών στοιχείων που περιέχονται τόσο πιο θερμό είναι το μήνυμα και το μέσο αντίστοιχα. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, όπως το ορίζει, όσο πιο θερμό είναι το μήνυμα, τόσο πιο περιορισμένη είναι και η συμμετοχή του αποδέκτη. Έτσι, για παράδειγμα, το ραδιόφωνο είναι πιο «θερμό» σε σχέση με το «ψυχρό» τηλέφωνο, η ταινία-κινηματογράφος είναι πιο «θερμή» από το «ψυχρό» μέσο τηλεόραση, η φωτογραφία είναι «θερμό μέσο» σε σχέση με την καρικατούρα και ούτω καθεξής. Να τονίσω βέβαια ότι η περιγραφή δεν είναι αξιολογική. Δηλαδή δεν υποδηλώνει προτίμηση ανάμεσα στα μέσα, απλώς τα κατανέμει σε μια κατανοητή κλίμακα ανάλογα με τη συμμετοχή του αποδέκτη και το πλήθος των επικοινωνιακών τους στοιχείων.

Ο πρόλογος αυτός έχει δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να προσεγγίσει τον εξαιρετικά διαδεδομένο αφορισμό «το βιβλίο είναι πάντα καλύτερο από την ταινία», και η πιο απλή εξήγηση που προκύπτει είναι ότι εφόσον το βιβλίο αποτελεί εξαιρετικά ψυχρότερο μέσο από την ταινία-κινηματογράφο, κατά συνέπεια απαιτεί μια ασύγκριτα μεγαλύτερη ψυχική επένδυση και συμμετοχή του αναγνώστη σε σχέση με τον θεατή, οπότε εξορισμού ξεκινάει με πλεονέκτημα. Κατ' επέκταση -και το δεύτερο σημείο/στόχος - είναι αδύνατο και χωρίς νόημα, να γίνει σύγκριση βιβλίων-σινεμά γενικότερα. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, δύο εκ διαμέτρου αντίθετα μέσα και ως εκ τούτου οποιαδήποτε απόπειρα αποτελεί απλή μεταφορά και όχι (ποτέ, των ποτών) πιστή απόδοση.

Ελπίζω να μην κούρασα πολύ και προχωράω. Εν αρχήν το βιβλίο. Η διαδικασία που ακολουθώ είναι να παρουσιάζω πρώτα ορισμένα πράγματα-σκέψεις για το βιβλίο και μετά την κριτική όσον αφορά τη μεταφορά. Αναλόγως το βιβλίο και την εκάστοτε ταινία ενδεχομένως θα σταθώ σε διαφορετικά σημεία κάθε φορά. Γενικά γνωρίζω την αγάπη σας για αριθμούς και θα μπορούσα κάλλιστα να ορίσω κάποιες κατηγορίες στις οποίες να αξιολογώ με κάποια βαθμολογία (πχ. ακρίβεια σεναρίου, κάστινγκ, ρεπεράζ, κλπ κλπ). Επίσης θα μπορούσα να βαθμολογώ συνολικά βιβλίο και ταινία, ώστε να φαίνεται η απόκλιση (είτε θετική είτε αρνητική).

Πράγματα τα οποία και.... ασφαλώς δεν πρόκειται να κάνω ακόμα και υπό την απειλή ανασκολοπισμού! Εδώ μιλάμε για τέχνη κύριοι, τουτέστιν συναισθήματα και οποιαδήποτε παραμετροποίηση είναι περιττή. Ωστόσο, αξιολόγηση θα γίνει φυσικά, απλώς θα είναι ποιοτική και όχι ποσοτική.

Τέλος, έχω θεματοποιήσει με τρία μέρη, με μορφή οι Καλές, οι Κακές και οι Μέτριες.

Με το μάτι του Μπουεντία λοιπόν. Απολαύστε υπεύθυνα.

Buendia
26-12-2015, 16:35
Κεφάλαιο 1: Οι αποτυχίες - «Αυτά τα πράματα καλό είναι να μη γίνονται»


«Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας»

Για το βιβλίο δε γίνεται να γράψω πολλά, θα χρειαζόταν αυτόνομο ποστ.

Ένα από τα αριστουργήματα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Κάπως αμφιλεγόμενο καθώς για μέρος της κριτικής δε στέκεται στο ίδιο επίπεδο με τα κορυφαία του (Εκατό χρόνια μοναξιά, Το φθινόπωρο του Πατριάρχη), σίγουρα όμως ένα πολύ δυνατό βιβλίο που συντέλεσε στη δημιουργία του μύθου του.

Προσωπικά –όπως και όλα του σχεδόν- το έχω διαβάσει δύο φορές. Ένας από τους διασημότερους αφορισμούς του Γκάμπο λέει ότι «δεν είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι σταματάνε να κυνηγούν τα όνειρά τους επειδή γερνάνε. Γερνάνε όμως επειδή σταματάνε να κυνηγούν τα όνειρά τους» και αποτελεί την επιτομή του συγκεκριμένου έργου. Ο Φλορεντίνο Αρίσα ερωτεύεται σε εφηβική ηλικία την Φερμίνα Δάσα και περνάει σαράντα χρόνια περιμένοντας και επιδιώκοντας τη στιγμή που θα μπορέσει να είναι μαζί της. Κανένα γλυκανάλατο μελό ρομάντζο, όπως ίσως θα μπορούσε να εννοηθεί από τη βασική περιγραφή, αλλά ένα βιβλίο-ύμνος στη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής και αξιοπρέπειας. Παράλληλα, σε δεύτερο βαθμό, μια υπόγεια κριτική στην ταξική διαστρωμάτωση της δυτικής κοινωνίας και στην αντιμετώπιση του έρωτα ως ανεπιθύμητης, ύποπτης και βλαπτικής κατάστασης (εξού και ο παραλληλισμός με τη χολέρα).


http://pictures.abebooks.com/isbn/9780140119909-us-300.jpg



Η ταινία

Να εξηγηθώ πρώτα από όλα ότι (δόξα τω θεώ) δεν την έχω δει κανονικά. Η κριτική εξαρχής έδωσε την πρώτη κρυάδα. Στη συνέχεια φίλος-λάτρης της Χολέρας, που έκανε το διάβημα να πάει σινεμά να τη δει, με όρκισε απευθείας να μην το αποτολμήσω.

Σήμερα την έχω δει αποσπασματικά στην τηλεόραση, καθώς μέχρι 20λεπτο άντεχα σερί και μετά άλλαζα τουλάχιστον 10 λεπτά για να στανιάρω. Και 5 λεπτά ωστόσο θα ήταν αρκετά μάλλον, γιατί το πράγμα φαίνεται από την πρώτη ματιά πώς πάει.

Ο Μάρκες, από όσο θυμάμαι, απέρριπτε για χρόνια της προτάσεις που του έκαναν να μεταφερθεί στο σινεμά. Τελικά στα γεροντάματα ενέδωσε και συμμετείχε κιόλας στα γυρίσματα (ή έτσι είπαν τουλάχιστον). Ο Μάικ Νιούελ επίσης, είναι αρκετά αξιοπρεπής σκηνοθέτης. Τώρα το πώς καταφέρανε να βγάλουν τέτοιο έκτρωμα αποτελεί άλυτο μυστήριο. Γιατί εδώ μιλάμε για την απόλυτη αντι-ταινία του βιβλίου. Όλα όσα λέει ο Μάρκες, εδώ δείχνουμε τα ανάποδα. Καλά, για την ταξικότητα, για τη φύση του έρωτα και την αντιμετώπισή του από την κοινωνία, γι’ αυτά ούτε λόγος να γίνεται. Θα ήμασταν μάλλον τρελοί να τα αναζητούσαμε κιόλας έτσι όπως πήγε το πράμα. Αλλά εδώ μιλάμε βλέπεις δύο καημένα γεροντάκια που σαλιαρίζουνε. Η αξιοπρέπεια του έρωτά τους, η ζωογόνος δύναμη, το ατρόμητο πάθος, όλα αυτά είναι παντελώς άγνωστα πράματα. Ούτε σε στιγμιαία έκλαμψη δε γίνεται να διαφανούν.

Μιλάμε για fail μεγατόνων. Α πα πα πα παναγία μου…


http://s3.postimg.org/d22qszswj/lovecholera2.jpg



«Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν»

Του απίθανου τύπου ονόματι Τομ Ρόμπινς. Όσοι δεν έχετε διαβάσει, σπεύσατε. Ο απόλυτος feel good συγγραφέας, ειδικά για καλοκαιρινό ανάγνωσμα δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα καταλληλότερο. Απλώς μη σταθείτε ιδιαίτερα στο πασίγνωστο μπεστ σέλερ «Ο Τρυποκάρυδος» (πάγια απορία ανάμεσα στους φανατικούς του Ρόμπινς γιατί έχει πάρει τέτοιες εμπορικές διαστάσεις ενώ αποτελεί από τα –επιεικώς- πιο μέτρια του). Καλύτερα «Το άρωμα του ονείρου» ή τις «Καουμπόισσες» για αρχή (και «Αγριεμένοι ανάπηροι…» αμέσως μετά που έχουμε πιάσει το κλίμα του!).

Κατά τα άλλα, το συγγραφικό σύμπαν του Ρόμπινς συνίσταται σε μια σουρεάλ έως γκροτέσκα συνύπαρξη των πλέον απίθανων όντων στις πιο εντυπωσιακές καταστάσεις. Αυτό δοσμένο με τη ματιά της πιο απλής καθημερινότητας και με ένα καταπληκτικό χιούμορ.

Γενικότερα, η θεματολογία του Ρόμπινς παραμένει ευλαβικά σταθερή (ενδεχομένως και το αρνητικό του σημείο) και εστιάζει απαρέγκλιτα στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, την ανάγκη του να εντοπίσει τη θέση του στον κόσμο, το κυνήγι της ευτυχίας, την αποδοχή της ετερότητας και τη διαρκή ανακάλυψη του «καινούριου». Οι «Καουμπόισσες», ίσως το πληρέστερο δείγμα, συμπυκνώνουν όλα τα παραπάνω μέσα από την ιστορία της Σίσι Χάνκσοου. Μιας νεαρής κοπέλας με ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, δύο υπερφυσικά μεγάλους αντίχειρες που αποτελούν αντικείμενο παρατήρησης και σχολίων σε όποιο μέρος κι αν σταθεί.

Στο μεγάλο ταξίδι συμφιλίωσης με τη διαφορετικότητά της, η Σίσι Χάνκσοου θα συναναστραφεί με τους πλέον μη κοινότυπους ανθρώπους. Θα βρεθεί σε ένα ράντσο αποκλειστικά για γυναίκες και θα γνωρίσει ένα γερό/ινδιανό/ιάπωνα (χαχαχα) γκουρού. Θα συναντήσει τον έρωτα σε όλες του τις μορφές, θα αντισταθεί μαζί με τις υπόλοιπες του ράντσου απέναντι στις κατεστημένες αρχές, θα ακούσει βαθιά προσωπικά βιώματα και φιλοσοφικές αναζητήσεις στις πιο άκυρες στιγμές, και παράλληλα θα επισκεφτεί έναν ψυχαναλυτή χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα (καθώς δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Ρόμπινς… )


http://img.mylot.com/1683435.jpg



Η ταινία

Του γενικά πολύ καλού, Γκας Βας Σαντ. Πανάθεμά τονά…

Ό,τι διαβάσατε παραπάνω και σκεφτήκατε από την περιγραφή: Ουδεμία σχέση απολύτως. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να του αναγνωρίσω είναι ότι ήταν ακόμα μικρός και δεν είχε πολλές ταινίες στο ενεργητικό του. Κατά τα άλλα, όπως είπαμε, μιλάμε για ένα βιβλίο ύμνο στη διαφορετικότητα. Και τί πιο κατάλληλο παρά να το αναλάβει ένας ανοιχτά δηλωμένος gay σκηνοθέτης; Ναιιι; Μπααα…

Γιατί δυστυχώς αντί να αρπάξει την ευκαιρία και μέσα από τη δική του εμπειρία να αναδείξει το πνεύμα του βιβλίου, αυτός πάει σαν μουλάρι, βρίσκει ένα σημείο που του ταιριάζει και γυρίζει όλη την ταινία πάνω σε αυτό. Αναφέρομαι στον λεσβιακό έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια και την αρχηγό του ράντσου. Ναι, όντως υπάρχει. Ναι, έχει και μια καταπληκτική περιγραφή (την οποία βέβαια την έχουν κράξει ως φαντασιώσεις ενός ετεροσεξουαλικού που δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα). Ναι, έχει βαρύνουσα σημασία στο βιβλίο. Αλλά ΟΧΙ. Δεν είναι αυτό το κέντρο βάρους! Όχι Γκας, και δε φταίμε σε τίποτα εμείς. Για να το εξηγήσω, όλο το ειδύλλιο άντε να καταλαμβάνει 30-40 σελίδες από τις 400. Ε, λοιπόν αυτός το παίρνει και κάνει όλη την ταινία ένα ύμνο στον ομοφυλοφιλικό έρωτα.

Τιναυτά ρε??? (φωνάζοντας) Εεε, δώσε Τομ Ρόμπινς στον λαό ρε αχρείε! Δηλαδή, πρώτα και πάνω από όλα χιούμορ. Χιούμορ ρε. Απλότητα. Απίθανοι τύποι να λένε εκλαϊκευμένες φιλοσοφικές θεωρίες στις πιο εντυπωσιακές στιγμές. Ωραίο και το gay pride, δεν ήμανε τίποτες ομοφοβικοί να 'ούμε, αλλά εμείς το βιβλίο θέλαμε βρε ρεμάλι.

Ως εκ τούτων, η ταινία απλώς δεν βλέπεται. Οι ηθοποιοί γυρίζουν αμήχανοι (μάλλον θα το είχαν διαβάσει οι φουκαράδες και άντε να καταλάβουν τι διάολο κάνουν εδώ), η πλοκή είναι εντελώς ασύνδετη (εμ βέβαια, αν φουσκώνεις υπερβολικά και χωρίς λόγο ένα σημείο μετά τα υπόλοιπα μοιάζουν παράταιρα) και το (χαρακτηριστικό ως απαραίτητη συνθήκη των βιβλίων του) χιούμορ απουσιάζει παντελώς.

Για να το καταλάβουμε, από τους γνωστούς δημιουργούς την ταινία θα έπρεπε να την είχαν γυρίσει οι Κοέν. Απαρέγκλιτα. Σαν πνεύμα, ο Λεμπόφσκι είναι ό,τι πλησιέστερο σε Τομ Ρόμπινς. Βασικά αυτή είναι διαχρονική απορία που είχα, γιατί δεν το έχουν επιχειρήσει ποτέ να τον μεταφέρουν οι συγκεκριμένοι. Αν και ποτέ δεν ξέρεις βέβαια.

Γκας βαν Σαντ πάντως και οι καουμπόισσες του, για τα θηρία όπως και να έχει.


https://bak2moi.files.wordpress.com/2014/04/even-cowgirls-get-the-blues.jpg?w=640&h=320




«Football Factory»

Από το οπισθόφυλλο, μια περιγραφή που είχε δώσει η Select: «Το Football Factory είναι το Trainspotting των γηπέδων». Ισχύει μέχρι κεραίας, και όλοι εμείς ξεκινάμε όντας κάποια μέτρα πιο κοντά στο θέμα του. Αγγλική εργατική τάξη, λούμπεν, γήπεδα, κοινωνικοί απόκληροι, βία. Τα πάντα όλα. Χουλιγκανισμός και ένα χρονικό σε κάποιες βδομάδες από τη ζωή ενός φανατικού οπαδού της Τσέλσι (όπως ο συγγραφέας, που υπήρξε οργανωμένος για χρόνια). Καθημερινότητα, μεθύσια, αναζήτηση περιστασιακών πηδημάτων και η προσμονή μέχρι το σημείο ύπαρξης της εβδομάδας, δηλαδή τον αγώνα της ομάδας και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Η διάρθρωση της οπαδικής δομής, οι σχέσεις εξουσίας, οι ιδιαιτερότητες συγκεκριμένων αγώνων και το ανελέητο ξύλο, μέχρι ο πρωταγωνιστής να ζήσει μια εμπειρία που θα τον κάνει να αναθεωρήσει τη σχέση του με όλο αυτό συνολικά.


http://backpagefootball.com/wp-content/uploads/2015/06/Football-Factory.jpg


Η ταινία

Η αλήθεια είναι ότι το είδα αρκετά μετά που το είχα διαβάσει, 4-5 χρόνια νομίζω (βασικά αγνοούσα ότι είχε γυριστεί, μέχρι που μου το είπε ένας φίλος). Η πρώτη αντίδραση ήταν ότι έχω αρχίσει να γερνάω και ότι επικίνδυνες παθήσεις όπως το αλτσχάιμερ έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Δηλαδή το έβλεπα και δε θυμόμουν το παραμικρό από το βιβλίο. Κάτι που μου έκανε τέτοια εντύπωση ώστε το ξανάπιασα να κοιτάξω μερικά σημεία. Και… ω, ναι! Ευτυχώς ήμουν ακόμα πνευματικά υγιής. Αν κάποιος είχε θέμα, αν κάποιος εμφάνιζε παρανοϊκή συμπεριφορά, αυτός ήταν ο τύπος που το γύρισε. Ρε λέμε είναι ένα άλλο πράμα. ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΟ. Ο αθεόφοβος γυρίζει μια άλλη ταινία που έχει απλώς κοινό όνομα και αντικείμενο. Στο επίκεντρο ένα χουλιγκάνι που έχει εφιάλτες ότι την έχει πέσει στη γυναίκα (!!) του αρχηγού. Μετά κάποιες ιστορίες που περιγράφει ένας παππούς, ένα μεταφυσικό όραμα που βλέπει, ένας άααλλος που έχει εμπειρία παρόμοια με του βιβλίου, και άλλα 'ντ' άλλα της Παρασκευής το γάλα γενικότερα. Τέτοια παλαβομάρα, να επικαλείσαι ένα βιβλίο και να το ακολουθείς ούτε 5%, εγώ δεν το έχω ξαναματαδεί (και ούτε να το καταλάβω ποτέ μπόρεσα).

Τέλος, έτσι για το ονόρε της ιστορίας, είναι εντυπωσιακές οι σκηνές των χουλιγκανικών συμπλοκών. Εντυπωσιακά… αστείες, για την ακρίβεια. Τηρουμένων των αναλογιών, ένα αγγλικό αντίστοιχο (απλώς λίγο καλύτερα κινηματογραφικά δοσμένο) των θρυλικών «Χούλιγκανς» («Κάτω τα χέρια από τα νιάτα (http://www.gossip-tv.gr/g-specials/back-to-the-future/story/217069/o-giannis-mpezos-hoyligkan-kai-i-katiana-mpalanika-pio-sexy-apo-pote)» - .. «Η αλήθεια είναι στους Sex Pistols» - όποιος δεν το έχει δει να σταματήσει να διαβάζει και να σπεύσει άμεσα!)


http://www.doonung.com/userfiles/The-Football-Factory13.jpg


Μα τώρα πείτε μου. Είναι αυτή η εικόνα που έχετε για τους πλέον σκληροπυρηνικούς χούλιγκαν??? :cool:



«Κώδικας Ντα Βίντσι»

Εμένα γενικά μου άρεσε. Για το είδος του τουλάχιστον. Καταιγιστική δράση, μεγάλη αγωνία, ωραίο, ιντριγκαδόρικο θέμα. Και (προσωπικά) απρόβλεπτο φινάλε.

Για όσους δε γνωρίζουν, μια περίεργη δολοφονία συντελείται στο μουσείο του Λούβρου, ένα πτώμα εντοπίζεται μέσα σε ένα πλήθος συμβολισμών και ο καθηγητής σημειολογίας του Χάρβαρντ, Ρόμπερτ Λάνγκτον, βρίσκεται άθελά του μπλεγμένος σε ένα ανθρωποκυνηγητό που θα καταλήξει να εξετάζει την πραγματική ιστορία και καταγωγή (κατά το βιβλίο) του χριστού.

Οφείλω να ομολογήσω ότι παρότι η γραφή του Νταν Μπράουν είναι τουλάχιστον αδιάφορη, η ικανότητά του να στήνει πλοκή είναι αξεπέραστη και το ρούφηξα σα ναρκωτικό το βιβλίο. Με τράβαγε η αγωνία να δω τι θα γίνει και είχα τελειώσει κοντά 800 σελίδες σε 3 μέρες.


http://s.hswstatic.com/gif/davinci-code-1.jpg



Η ταινία

Πώς το κατάφερε ο Ρον Χάουαρντ τόσο συναρπαστικό βιβλίο να το κάνει τόσο αδιάφορη ταινία, αυτό αποτελεί ένα μυστήριο. Ενώ ακολουθεί πιστά την πλοκή, εμένα προσωπικά νύστα με έπιασε. Είναι κι αυτός ο Τομ Χάνκς… Δυο ώρες με την ίδια μούτα τύπου «τι έγινε ρε παιδιά;». Γενικά ούτε οι τοποθεσίες που βρήκε μου αρέσανε, ούτε η ατμόσφαιρα με έπιασε, ούτε αγωνία μου έβγαλε. Τίποτα. Χίλιες φορές το βιβλίο (θα ακολουθήσει το Angels and Demons/ Illuminati, που το θεωρώ ασύγκριτα καλύτερο – και ως εκ τούτου ανήκει στην επόμενη κατηγορία).

Θεωρώ ότι ακριβώς επειδή πήγε να το συμπεριλάβει όλα, επειδή προσπάθησε να βάλει 800 σελίδες μέχρι κόμματος μέσα σε δυο ώρες, τελικά απλώς δεν κατάφερε να δείξει τίποτα. Ένα διαρκές κυνηγητό που λίγο μετά την αρχή έχανες το νόημά του.


http://images2.fanpop.com/images/photos/3100000/The-Da-Vinci-Code-the-da-vinci-code-3140102-400-300.jpg


«Όλα τα όμορφα άλογα»

Άλογα. Σύμφωνα με ένα χαρακτηριστικό μοτίβο της ελληνικής ποίησης, αυτά που δεν λέγονται, όσα δεν μπορούν να ειπωθούν. Ο Κόρμακ Μακ Κάρθι σίγουρα αγνοεί την εν λόγω παρήχηση/μεταφορά, αλλά γράφει ακριβώς για αυτό, σε ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματά του. Το πρώτο από τα τρία, του κορυφαίου εν ζωή Αμερικανού λογοτέχνη (και ασύλληπτα αδικημένου στη χώρα μας) που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, και που θα πιάσω και στη συνέχεια.

Ο Τζων Γκρέιντι Κόουλ, ένας 16χρονος στο Τέξας λίγο μετά τον β’ παγκόσμιο, όταν πεθαίνει ο παππούς του ονειρεύεται ότι θα αναλάβει το ράντσο όπου έχει περάσει όλη τη μέχρι τότε ζωή του. Η μητέρα του όμως το πουλάει και εκείνος αποφασίζει να καβαλήσει το άλογό του και να περάσει τα σύνορα με το Μεξικό προκειμένου να αναζητήσει μια δουλειά που θα ταιριάζει στον τρόπο ζωής που είχε μάθει και επιθυμεί. Μαζί του θα πάρει τον κολλητό του, Λέισι Ρόλινς, και οι δυο τους θα ξεκινήσουν ένα οδοιπορικό που συνιστά κάτι πολύ παραπάνω από ένα τυπικό γουέστερν.

Ένα ταξίδι μέσα από βουνά, πεδιάδες και αχανή λιβάδια, τα οποία περιγράφονται με συγκλονιστική (ενίοτε νατουραλιστική) δύναμη και που αποτελεί ένα road trip ενηλικίωσης στο περιθώριο δύο κόσμων, του αστικού που αρχίζει να επικρατεί και του προηγούμενου, πολύ πιο κοντινού στην ελευθερία, που χάνεται.

Οι δύο έφηβοι θα συναντήσουν όλων των ειδών τους ανθρώπους, θα βρεθούν μπλεγμένοι σε επικίνδυνες ιστορίες και θα ενηλικιωθούν βίαια, αναζητώντας μια ελευθερία έξω από τους αστικούς κανόνες, την οποία ο τεράστιος Μακ Κάρθι αποτυπώνει πάνω στα άγρια άλογα.

Ο Τζων Γκρέιντι θα γνωρίσει τη βία, τον έρωτα και τους κοινωνικούς κανόνες που τον περιορίζουν, την αδικία , την απογοήτευση, τον θάνατο, αλλά ταυτόχρονα και την ομορφιά, κρυμμένη σε κάθε μικρή φευγαλέα ματιά. Ο Μακ Κάρθι, με την ιδιαίτερη και έντονα υπαρξιστική γραφή του, μεταδίδει ένα συναίσθημα μυσταγωγικό, σχεδόν απόκοσμο.


http://ttbyl.net/wp-content/uploads/2015/03/atph1.jpg



Η ταινία

Τέτοια πρώτη ύλη δυστυχώς πήγε εντελώς χαμένη για τον Μπίλι Μπομπ Θόρντον (καλύτερα να παίζεις, παρά να σκηνοθετείς).

Ο Μακ Κάρθι σαφέστατα είναι αρκετά δύσκολος συγγραφέας για να μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Το ιδιαίτερο στυλ του, που βασίζεται σε μια υπέρμετρη χρήση του «και» (τυπική πρόταση Μακ Κάρθι: «…και σηκώθηκε και έπιασε την κατσαρόλα και πήρε ένα κομμάτι κρέας και το δοκίμασε και γέμισε το πιάτο του…» - δεν ξέρω αν φαίνεται ακραίο, αλλά πιστέψτε με, μετά από λίγες σελίδες γίνεται εθισμός) όπως και η απουσία σημείων στίξης στους διαλόγους (δεν έχει ποτέ παύλες, πολλές φορές μπερδεύεσαι ποιος λέει τι, αλλά αυτό σταδιακά δημιουργεί μια φοβερή ατμόσφαιρα) είναι στοιχεία που πέρα από την μορφή καθορίζουν και την ουσία των έργων του και την ατμόσφαιρά τους. Εντάξει αυτό, να δείξουμε κατανόηση εδώ. Ωστόσο τα προβλήματα παραμένουν και στο περιεχόμενο.

Από ό,τι λέγεται, ο Θόρντον είχε κόψει την ταινία αρχικά σε διάρκεια τρεισήμισι ωρών (!). Ο Χάρβι Γουενστάιν όταν το άκουσε κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τον έβαλε να τη μειώσει παραπάνω από το μισό. Πρώτο λάθος εδώ, γιατί όπως έχει πει κι ο ίδιος ο Μακ Κάρθι, προσπάθησε να βάλει ολόκληρο το βιβλίο στην ταινία και αυτό απλώς δε γίνεται.

Το δεύτερο σημείο είναι το cast. Εντάξει η Πενέλοπε, αυτή όντως ταιριάζει στην εξωτική μεξικάνικη ομορφιά τη ηρωίδας που υποδύεται (αν και κάτι λιγότερο γλυκό θα ταίριαζε πολύ καλύτερα). Ο Τζων Γκρέιντι όμως είναι ουσιαστικά ένας καταραμένος ήρωας. Δε γίνεται Μπίλι μου να βάζεις ένα από τα πιο sweet looking αμερικανάκια να τον παίξει. Εντελώς άκυρη επιλογή του Ματ Ντέημον (φαίνεται και στη φώτο κάτω).

Στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ είναι διακριτή η πρόθεση να δοθεί επικός τόνος (αργά πλάνα, καταπληκτική φωτογραφία) αυτό δεν συμβαίνει στην πράξη και γεγονότα και πρωταγωνιστές μοιάζουν ασύνδετα και ξεκομμένα μεταξύ τους. Επειδή έχω διαβάσει πρώτα το βιβλίο, το οποίο λάτρεψα, δεν ξέρω αν θα είχα καλύτερη γνώμη για την ταινία βλέποντάς την αυτόνομα. Από το βιβλίο πάντως το αποτέλεσμα είναι δυστυχώς χιλιόμετρα μακριά και δεν καταφέρνει να προσεγγίσει το πνεύμα του (ειδικά όσον αφορά το υπαρξιακό επίπεδο).

Σόρυ Μπίλι Μπομπ, αλλά δυστυχώς αποτύχαμεν.


http://s3.postimg.org/n0t7vyplf/horse_stl_1.jpg




«Λος Άντζελες Εμπιστευτικό»

Τζέημς Ελρόυ νίγκας. Ένας από τους σύγχρονους βασιλιάδες του αστυνομικού νουάρ. Το οποίο βέβαια να ομολογήσω ότι δεν είναι ακριβώς το είδος μου, αλλά έχω διαβάσει τα περισσότερά του πλέον. Αυτό έγινε καθώς τσίμπησα κάποτε σε μια εξευτελιστική προσφορά το «Αμερικάνικο Ταμπλόιντ», που είναι μια εντυπωσιακή περιπέτεια και εξιστόρηση μέσα από 3 φανταστικά πρόσωπα (δίπλα σε όλα τα πραγματικά) της δολοφονίας Κένεντι. Και σε περίοπτη θέση φυσικά ο ίδιος ο Τζακ (το ήξερε κανείς ότι έτσι τον φωνάζανε, και όχι Τζον; ). Fictional βάση, τοποθετημένη γύρω από μια εντυπωσιακή ιστορική έρευνα που περιλαμβάνει όλα τα πρόσωπα και τις σχέσεις με την αμερικανική μαφία, στα άδυτα της οποίας ήταν (αποδεδειγμένα –το αγνοούσα παντελώς) μπλεγμένη η οικογένεια Κένεντι (και στο οποίο χρεώνει τη δολοφονία).

Αυτά για το Ταμπλόιντ, αφενός για να μπούμε στο πνεύμα του Ελρόι, αφετέρου γιατί το Λος Άντζελες πρέπει να το έχουμε δει σχεδόν όλοι, οπότε τι να γράψω για την ιστορία. Ωστόσο το βιβλίο είναι απίστευτα πιο βαθύ και πιο πυκνό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο.


https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/8a/7b/8b/8a7b8b8d25f412e753632a243ca21521.jpg


Η ταινία

Και για αυτό η ταινία μοιάζει σαν… μια αστεία καρικατούρα! Ναι, παρά την πολύ καλή προσπάθεια του εξαιρετικού Κέρτις Χάνσον. Το λέω γιατί την είχα 2-3 φορές πριν το διαβάσω, και την εύρισκα παραπάνω από άψογη. Όταν την είδα όμως μετά την ανάγνωση, την έβγαλα δια παντώς από το μυαλό μου. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει, αλλά παρόλο που μοιάζει σκοτεινή και περιπλεγμένη, το βιβλίο είναι ίσαμε 50 φορές παραπάνω και στα δύο. Επιπλέον αναδεικνύει τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους σε τέτοιο βαθμό που μετά θεωρείς ότι η ταινία δε δείχνει τίποτα απολύτως.

Συμπερασματικά, η περίεργη περίπτωση που σαφέστατα πρόκειται για καλή ταινία, αλλά όταν διαβάσεις το βιβλίο μετά τη βρίσκεις στην καλύτερη περίπτωση (των καλυτερότερων) μια μέτρια action movie.



https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/d/d8/La_confidential.jpg

Darkling
26-12-2015, 16:38
Εξαιρετικο ποστ.

Συμφωνουμε απολυτα οτι το Αρωμα του Ονειρου (κι αλλα βεβαια) μου μοιαζουν καλυτερα απ τον τρυποκαρυδο.

Διαφωνουμε απολυτα οτι το Κωδικας Ντα Βιντσι (και γενικα ο νταν μπραουν) ειναι συναρπαστικοι. χαχ.
Ισα ισα που πιστευω (δεν την εχω δει) οτι η ταινια καπως να λειτουργει καλυτερα.

Άγιος Πέτρος
27-12-2015, 16:20
Καταρχάς συγχαρητήρια στον Buendia που κάθισε κι έγραψε τις σκέψεις του για 4-5 άτομα (ελπίζω και παραπάνω). Στο δια ταύτα, από την πρώτη κατηγορία, 3 ζεύγη έχω δει / διαβάσει, τα Da Vinci Code, Football Factory, LA Confidential. Μόλις στα δυο έχω κάνει το συνδιασμό (ντροπή μου αλλά αγνοούσα την ύπαρξη βιβλίου FF).


Football Factory
Στα γρήγορα για το Football Factory (την ταινία)
Ερώτηση, προς Buendia και όποιον άλλο έχει διαβάσει το βιβλίο. Στην ταινία, έχουμε το χουλιγκανισμό σαν κυρίως θέμα. Έχει μια πλάστιγγα και από τη μία μεριά έχει την αδρεναλίνη, την πώρωση, την ευχάριστη ανατριχίλα που νιώθει κάποιος όταν είναι μέλος μιας κοινότητας χουλιγκαν. Από την άλλη έχει τις συνέπειες. Τις οποίες δεν τις πετάει απλά στα μούτρα (όπως είχε κάνει το green street hooligans ή το rise of the footsoldier στην αρχή του). Δείχνει την αιτιοκρατία των πράξεων του χουλιγκανισμού, με αρκετές δώσεις μαύρου χιούμορ (γι'αυτό και ο τιτλος "trainspotting του ποδοσφαίρου"). Το φινάλε, ο μονόλογος του Dyer είναι ο λόγος ύπαρξης της ταινίας.
u3mldSL6z2I


Η ερώτηση είναι: αυτό προσπαθεί να δείξει και το βιβλίο; Αν ναι, πιστεύω πως έχει κριθεί λίγο αυστηρά, αν όχι, τότε συμφωνώ για την κατηγορία.

Κώδικας Ντα Βίντσι
Ο Κώδικας Ντα Βίντσι, μου φάνηκαν εξίσου μέτρια το βιβλίο και η ταινία. Τόσο, ώστε να μη μπω στον κόπο να το κουράσω αν ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Αυτό που είχα γράψει παλιότερα, είναι ότι στο θέμα πλοκής και διαλόγων είναι πιστή μεταφορά. Πάνε 10 χρόνια από τότε που διάβασα το βιβλίο, οπότε μπορεί και να μη θυμάμαι πολύ καλά κάποια κομμάτια.
Λέει ο Buendia
Πώς το κατάφερε ο Ρον Χάουαρντ τόσο συναρπαστικό βιβλίο να το κάνει τόσο αδιάφορη ταινία, αυτό αποτελεί ένα μυστήριο.

Κι εκεί έχω τη βασική μου διαφωνία. Αυτό που λέει και ο Darkling, ότι το βιβλίο δεν ήταν τόσο συναρπαστικό. Μετά θυμάμαι πως, είχα πληθώρα ενστάσεων για τις αναφορές του βιβλίου. Στα γρήγορα, ο Χάουαρντ πήρε πληροφορίες και θεωρίες από διάφορες εποχές και τις κοψοραψε στα μέτρα του, ενώ δεν είναι λίγες και οι αστοχίες του σε αυτά που γράφει για να δημιουργήσει την ίντριγκα. Χαρακτηριστικό δείγμα η αναφορά στην πεντάλφα. Λέει ότι αλλοιώθηκε το νόημα της από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ενώ ιστορικά βρίσκουμε αρκετές φορές τη χρήση της πεντάλφας ως θετικό σύμβολο (Μέγας Κωνσταντίνος) ενώ η αρνητική χρήση της πεντάλφας ήρθε κάπου στον 20 αιώνα. Υπάρχει ένα βιβλίο, τα Απόκρυφα του Κώδικα Ντα Βίντσι που ξεκατινιάζει το βιβλίο.
Απ'την άλλη, μια δεύτερη σκέψη, θυμάμαι πως το βιβλίο το διάβασα όντως νερό, σε λιγότερο από βδομάδα. Αυτό, μάλλον το κάνει ενδιαφέρον, σίγουρα κολλητικό. Οπότε, μπορει να πέφτω στην παγίδα και να χάνω την ουσία, το μύθο του βιβλίου και να κολλάω στα τεχνικά. Το κόλλημα του βιβλίου, το πόσο εύκολα το διάβασα και πως οπτικοποίησα αρκετούς χαρακτήρες και καταστάσεις, είναι όλα δείγματα καλού βιβλίου. Ακόμα κι αν δε σ' αρέσει ο τρόπος που σερβίρει το περιεχόμενο (λίγο ανωμαλία αυτό βέβαια). Κάτι που δεν κατάφερε ποτέ η ταινία. Οπότε τείνω να συμφωνήσω για την κατηγορία "αποτυχίες".

Κάπου εδώ να αναφέρω πως ο Buendia πιάνει 2 αρκετά γνωστές ταινίες, blockbuster ή βραβευμένες. Αλλά μένει πιστός στο δόγμα της μεταφοράς του βιβλίου σε ταινία. Δε νομίζω να κρίνει την καθεαυτή ταινία. Αυτά για να πιάσω το 3ο βιβλίο

LA Confidential
To Λος Άντζελες Εμπιστευτικό είναι μέλος μιας τετραλογίας βιβλίων, το LA Quartet και απαρτίζεται από τη Μαύρη Ντάλια, Το μεγάλο πουθενά και τη Λευκή Τζαζ. Το λάθος της ταινίας εδώ, είναι ότι δεν ανέλαβε κάποιο στούντιο να πάρει και τα τέσσερα βιβλία και να τα κάνει μια (δυο, τρεις, τέσσερις) ωραία ταινία. Δε θέλω να πετάξω σπόιλερ, γιατί είναι μια πραγματικά καλή ταινία (βάζοντας στην άκρη τις αστοχίες της μεταφοράς) αλλά υπάρχουν χαρακτήρες που προέρχονται από το Μεγάλο Πουθενά και καταλήγουν στη Λευκή Τζαζ. Στην ταινία τονίζεται περισσότερο το μίσος μεταξύ Γκάι Πιρς και Ρασελ Κρόου, ενώ στο βιβλίο τονίζει πιο πολύ τους χαρακτήρες που προέρχονται από τα προηγούμενα βιβλία (το LAC είναι το 3ο της σειράς). Πως γίνεται, ένας χαρακτήρας που υπάρχει από το προηγούμενο βιβλίο (έχει αποτυπωθεί, έχει χτιστεί ο χαρακτήρας του, τον έχουμε δει, έχουμε δεθεί μαζί του) να μας παρουσιαστεί σε μια σκηνή των 2 λεπτών; ε; Ε;

Darkling
27-12-2015, 16:50
ο Κωδικας Ντα Βιντσι και διαβαζεται πες. εστω για τη φασαρα.

εχω διαβασει 1-2 βιβλια του τυπου και ειναι πιο προβλεψιμος κι απο επεισοδιο Ρετιρε.
ειδικα αυτο το Αρκτικος Κυκλος ειναι αχαρακτηριστο.

sfakianos7
27-12-2015, 17:27
ο Κωδικας Ντα Βιντσι και διαβαζεται πες. εστω για τη φασαρα.

εχω διαβασει 1-2 βιβλια του τυπου και ειναι πιο προβλεψιμος κι απο επεισοδιο Ρετιρε.
ειδικα αυτο το Αρκτικος Κυκλος ειναι αχαρακτηριστο.

Αν το διαβασεις ως κωμωδια μια χαρα ειναι!

Ειχα απογοητευτει, καπως απο την μεταφορα του Γυριστε το γαλαξια με ωτοστοπ.Δεν γινοταν να κρατησει το πνευμα του βιλβιου(το οποιο για μενα ειναι το κορυφαιο κωμικο βιβλιο εβερ) αθικτο και φαινοταν.

Buendia
27-12-2015, 21:01
Κεφάλαιο δεύτερο: «Ναι μεν, αλλά»


Σχετικά ενοποιημένη αυτή η κατηγορία, περιλαμβάνει κάποιες μέτριες προσπάθειες αλλά και αρκετές καλές, όχι όμως εξαιρετικές. Γενικά καναδυό θα μπορούσαν να πάνε στην προηγούμενη, καναδυό στην επόμενη, ωστόσο επέλεξα να τις συμπεριλάβω εδώ είτε υπερέχουν σε κάτι, είτε υπολείπονται αντίστοιχα.


«Angels and Demons» (Iluminati – Οι Πεφωτισμένοι)

Συνεχίζουμε από εκεί που τελειώσαμε. Ίσως το καλύτερο παράδειγμα για το πώς μια μεταφορά έχει ανεξάρτητες νόρμες και δεν εξαρτάται απόλυτα από το βιβλίο.

Κατά την προσωπική μου γνώμη, το συγκεκριμένο είναι σημαντικά υποδεέστερο από τον Κώδικα (παρόλο που είναι εξωφρενικά ίδιο – σαν προκάτ ένα πράμα). Μεγάλη εντύπωση μου κάνει που αρκετοί αναγνώστες του Μπράουν το θεωρούν είτε ισάξιο, είτε (σε σημαντική συχνότητα) καλύτερο, γιατί θεωρώ ότι έχει παραπάνω από αρκετές αντικειμενικές αδυναμίες.

Με δυο λόγια, ξανά ένα έγκλημα – ένας επιστήμονας στο CERN που αναζητά το στοιχειώδες σωματίδιο που ενδέχεται να αποδείξει την ύπαρξη του θεού, δολοφονείται στην πρώτη σκηνή- και ο καθηγητής Ρόμπερτ Λάνγκτον καλείται να σώσει το Βατικανό από μία βόμβα που θα το εξαφανίσει από το χάρτη.

Πρώτα από όλα αυτό. Ξεκινάει το βιβλίο με τη βόμβα τοποθετημένη σε άγνωστο σημείο, έχοντας περίπου 20 ώρες προτού εκραγεί: Λες εντάξει, δεν πρόκειται να σκάσει ποτέ, θα την βρει στο τέλος – άρα ξεκινάς και γνωρίζεις το φινάλε. Από εκεί και πέρα, η δράση που κλιμακώνεται αρκετά καλά στον Κώδικα, εδώ επαναλαμβάνεται. Μία, δύο, τρεις, τέσσερις πλατείες, ένας, δύο, τρεις, τέσσερις απαχθέντες καρδινάλιοι, τέσσερις δολοφονίες, τέσσερις φορές να φτάνει ο πρωταγωνιστής ελάχιστα καθυστερημένα και τέσσερις φορές να μην τα καταφέρνει παρά τρίχα (ΟΚ, την τελευταία φορά κάτι κατάφερε, αλλά είναι τόσο ίδια όλα που δε σου κάνει εντύπωση).

Μετά, ο χαρακτήρας του «κακού» και η μεταστροφή του, είναι απλώς για γέλια. Από το απόλυτο Καλό να αποκαλύπτεται η απόλυτη παράνοια και χωρίς να έχει προϋπάρξει το παραμικρό στοιχείο πριν. Θέλαμε μια μεγάλη ανατροπή, βάλαμε λοιπόν μια τελείως άκυρη που δικαιολογημένα δε θα έχει υποψιαστεί κανείς. Και τέλος, οι ακρότητες που περιλαμβάνει σε κάποια περιστατικά είναι απογοητευτικά εξωφρενικές (εκεί που πηδάει από το ελικόπτερο με τον μουσαμά για αλεξίπτωτο εγώ είπα ρε ασταδιάλα και παραλίγο να το παρατήσω -καλά, όχι πως θα έχανα και τίποτα).


http://frontrowreviews.co.uk/wordpress/wp-content/uploads/2009/09/angelsanddemons.jpg



Η ταινία

Ωστόσο, ο Ρον Χάουαρντ εδώ τα καταφέρνει ασύγκριτα καλύτερα. Και αυτό επειδή ακολουθεί κάποιους στοιχειώδεις κανόνες. Πρώτα από όλα, ότι ούτε μπορεί, ούτε χρειάζεται να συμπεριλάβει αυτούσιο ολόκληρο το βιβλίο. Έτσι παραγράφει έναν βασικότατο ήρωα (Ιανός) αλλά αυτό εξυπηρετεί εξαιρετικά την ταινία, καθώς την κάνει πολύ πιο στιβαρή και ενιαία από ό,τι τον Κώδικα. Σε δεύτερο επίπεδο, διαβλέπει ότι παράλληλος πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι το ίδιο το Βατικανό και το τοποθετεί στο επίκεντρο, στήνει τα πλάνα του γύρω από όλα αυτά τα αναγεννησιακά τοπία, επενδύει την ταινία με εκκλησιαστική μουσική και έτσι δημιουργεί μια εξαιρετική ατμόσφαιρα.

Το αποτέλεσμα είναι ότι προκύπτει μια αρκετά καλή περιπέτεια που παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα.


http://www.jasoncollin.org/wp-content/uploads/2010/06-JUN/angels-demons-tom-hanks-screenshot.png




«High Fidelity»

Του εξαιρετικού Νικ Χόρνμπι. Ο Ρομπ (Φλέμινγκ στο βιβλίο, Γκόρντον στην ταινία) είναι ένα Άγγλος τριαντάρης κολλημένος στην εφηβεία του, φανατικός της ποπ, που μόλις τον παράτησε η γυναίκα που αγαπούσε. Ιδιοκτήτης ενός συνοικιακού δισκάδικου και με μια μονομανία να φτιάχνει λίστες αξιολόγησης (τοπ5 αγαπημένα επαγγέλματα, τοπ5 τραγούδια που μιλάνε για το θάνατο, κλπ κλπ), ξεκινάει να σκαλίζει το παρελθόν του και τις προηγούμενες σχέσεις του για να κάνει μια αποτίμηση της ερωτικής του ζωής και να προσπαθήσει να ξεδιαλύνει τι μπορεί να περιμένει από το μέλλον.

90τίλα στο μάξιμουμ, ρομαντισμός, γλυκιά μελαγχολία και –πάνω από όλα – αξεπέραστο βρετανικό χιούμορ, σε αυτόν το γλυκό ύμνο της generation X.

Μικρό και απόλυτα feel good, το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους.



http://rcdn-1.fishpond.co.nz/0011/154/644/131076524/6.jpeg


Η ταινία

Αρκετά καλή προσπάθεια, αλλά λείπουν πράγματα. Στα θετικά είναι ότι έχουμε ένα φοβερό καστ. Ο Τζον Κιούζακ είναι ένας ανεπανάληπτος Ρομπ, ενώ το μουρλοκομείο Τζακ Μπλακ δίνει ρέστα παίζοντας τον «κολλημένο» υπάλληλο του δισκάδικου. Η ατμόσφαιρα επίσης εξαιρετική, νιώθεις ότι είσαι στο Λονδίνο στην καρδιά των 90’s και σε περιβάλλει από τις πρώτες σκηνές με μια μεταεφηβική μελαγχολία.

Ωστόσο, θεωρώ ότι οι χαρακτήρες δεν αναπτύχθηκαν τόσο καλά. Η πλοκή – πολύ σωστά- συμπτύχθηκε, αλλά παρόλο που το χρονικό του βιβλίου δεν είναι μεγάλο (ένα έτος το πολύ να περιγράφει, αν θυμάμαι καλά), νιώθεις ότι δεν κατάφερε να σε βάλει το βιώσεις αλλά τα πέρασε όλα τρέχοντας.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι είναι αρκετά καλή ταινία αλλά (και αυτή) αν διαβάσεις το βιβλίο δύσκολα θα θες να την ξαναδείς.


http://s21.postimg.org/x5kei3sw7/high_fidelity.jpg



«Γόμορρα»

Το σοκαριστικό βιβλίο – έρευνα του δημοσιογράφου (μόλις 30 χρονών -νομίζω, αλλά σίγουρα εκεί γύρω- όταν το έβγαλε) Ρομπέρτο Σαβιάνο, για την ιταλική μαφία. Πριν το πιάσω είχα διαβάσει πως από τότε που το εξέδωσε κυκλοφορεί παντού με συνοδεία αστυνομικών και ότι η ζωή του βρίσκεται σε φοβερό κίνδυνο. Το θεώρησα κάπως υπερβολή, η οποία ενδεχομένως να ήταν και στα πλαίσια της εμπορικής προώθησης του βιβλίου. Όταν το διάβασα έμεινα με τη βαθύτατη απορία, πώς διάολο μπορεί να είναι ακόμα ζωντανός.

Είναι πραγματικά παραπάνω από εντυπωσιακό. Μια γροθιά στο στομάχι που δύσκολα θα σε αφήσει αμέτοχο. Δημοσιογραφικό αλλά εξαιρετικά καλογραμμένο, εξετάζει και αποκαλύπτει τις σχέσεις και την (καθολική) εξουσία της ιταλικής μαφίας. Ξεσκεπάζει τις μοντέρνες πλέον δραστηριότητες που απέχουν αρκετά από οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί εγκληματική δράση (από το χώρο της μόδας έως στις εταιρίες συλλογής σκουπιδιών) και τη διάρθρωση της εξουσίας που φτάνει μέχρι τον τελευταίο πολίτη.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα ξεχάσω ποτέ την περιγραφή για τη δολοφονία ενός πρωτοπαλίκαρου μετά τη δικαστική επιχείρηση «καθαρά χέρια», η οποία έστειλε στη φυλακή μεγάλο αριθμό τοπικών αρχηγών. Ο Τότο Ρίινα, ο μεγαλύτερος μπος (αφεντικό), από το σιδερένιο κλουβί μέσα στο οποίο δικάζεται, δείχνει στο γιο του στο ακροατήριο, τον παράμεσό του (από όπου απουσιάζει η βέρα και όλοι υποθέτουν ότι θέλει να πει κάτι σχετικά με τη γυναίκα του). Κάποιες μέρες μετά, το κορμί ενός άντρα βρίσκεται κατακρεουργημένο σε ένα κάδο σκουπιδιών. Από το σχεδόν πολτοποιημένο πρόσωπο λείπουν μάτια, αυτιά, γλώσσα. Όπως εξηγεί ο Σαβιάνο, σε μια ιδιαίτερα συμβολική εκτέλεση, αφαιρέθηκαν «τα μάτια με τα οποία είδε, τα αυτιά με τα οποία άκουσε, η γλώσσα με την οποία μίλησε». Όλα αυτά, σύμφωνα με την ιατροδικαστική έρευνα, ενόσω ήταν ζωντανός. Η χειρονομία κατά την οποία ο Ρίινα υπέδειξε τον παράμεσο, αφορούσε τη θέση του προσώπου στην ιεραρχία της οικογένειας (4ος) και ήταν η εντολή που δόθηκε για την εκτέλεσή του καθώς είχε κατέθεσει στις αρχές για τον μπος.

Περιλαμβάνει πολλά παραπάνω και είναι απλώς συγκλονιστικό.


http://www.roadjunky.com/wp-content/uploads/2013/06/1310.jpg



Ο Τότο Ρίινα στο κλουβί μέσα στο οποίο,
για λόγους ασφαλείας, δικαζόταν
http://www.tiranaobserver.al/wp-content/uploads/2014/09/Toto-Riina-280x192.jpg



Η ταινία

Συνεχίζοντας από την περιγραφή του βιβλίου, καταλαβαίνουμε ότι οποιαδήποτε απόπειρα μεταφοράς θα ήταν από δύσκολη έως αδύνατη. Τα περιστατικά που περιγράφονται, τα στοιχεία που παραβάλλονται και τα διαφορετικά θέματα από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, θα ήθελαν ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας 10 ωρών τουλάχιστον.

Ο Ματέο Γκαρόνε το καταλαβαίνει αυτό και προσπαθεί να μεταδώσει απλώς το γενικότερο πνεύμα. Εστιάζει στις ιστορίες που αφορούν τη βάση (και όχι τους μπος) και τον αντίκτυπο που έχει στη ζωή των καθημερινών ανθρώπων. Παίρνει τέσσερα περιστατικά που περιγράφονται στο βιβλίο (ελάχιστες σελίδες το καθένα) και τα διανθίζει σε μια σπονδυλωτή ιστορία. Διατηρεί πολύ υψηλό επίπεδο ρεαλισμού και όπου μπορεί προσθέτει επιπλέον στοιχεία από την έρευνα του Σαβιάνο.

Γενικά εξαιρετική ταινία, αρκετά καλή ιδέα και εκτέλεση, αλλά παραμένει πολύ πίσω από το βιβλίο. Η ατμόσφαιρα που βγάζει ωστόσο ταυτίζεται πλήρως με την έρευνα του Ιταλού και αυτό, κατ’ εμέ, αποτελεί μεγάλο credit.


http://hdyerlifilmizle.com/wp-content/uploads/2015/01/gomorra-7010-.jpg



«Ανάμεσα στους τοίχους»

Ένα βιβλίο βασισμένο στην προσωπική εμπειρία του πρώην καθηγητή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, Φρανσουά Μπεγκοντό.

Ο καθηγητής γαλλικής φιλολογίας Φρανσουά και οι συνάδελφοί του, προετοιμάζονται για την καινούργια σχολική χρονιά στο γυμνάσιο μιας εργατικής συνοικίας. Μέσα από καθημερινά περιστατικά σε σχέση με τους μαθητές και τη λειτουργία του σχολείου, εξετάζεται η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, η έννοια της «αλήθειας» και τελικά τα όρια, οι περιορισμοί και το αδιέξοδο του δυτικού κοινωνικού συστήματος.


http://s9.postimg.org/6hpvlnvin/Entre_les_murs.jpg



Η ταινία

Έχω την έντονη αίσθηση ότι ανήκε στην επόμενη κατηγορία, απλώς πάνε δέκα χρόνια που το έχω διαβάσει/δει και δεν το θυμάμαι τόσο καλά.Σίγουρα πάντως πρόκειται για εξαιρετική μεταφορά.

Πρώτα από όλα έχει καταφέρει αφενός να συμπυκνώσει πλήρως το βιβλίο (λες ότι δεν έχει αφήσει το παραμικρό απέξω) και αφετέρου να αποτυπώσει καταπληκτικά την ατμόσφαιρα. Η κάμερα στο χέρι και ντοκιμαντερίστικος ρεαλισμός για τον χρυσό φοίνικα του 2009, που ωστόσο, και χωρίς να καταλαβαίνεις πώς ακριβώς, καταφέρνει να συγκινήσει βαθιά.

Αναδεικνύει τις συνθήκες στο χώρο του σχολείου, τις σχέσεις και τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν μαθητές και καθηγητές, αλλά ταυτόχρονα, σε δεύτερη ανάγνωση/ αναγωγή (την οποία στοχεύει σαφέστατα αλλά υποδόρια και το βιβλίο) γίνεται η συνολική προβολή της σύγχρονης κοινωνίας μέσα από το μικρόκοσμο του σχολείου.

Νομίζω ότι παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα και στο τέλος ο προβληματισμός με τον οποίο σε αφήνει είναι ένα σημείο από αυτά που καθορίζουν τη «μεγάλη» τέχνη. (Για να πω και ένα «αρνητικό» ώστε να κάνω ότι δικαιολογώ την τοποθέτηση στη συγκεκριμένη κατηγορία: στέκεται ακριβώς ισάξια στο βιβλίο και απλώς δεν το ξεπερνάει ή δεν προσφέρει κάτι διαφορετικό).


http://www.dvdtalk.com/reviews/images/reviews/253/1249952116_7.jpg



«Κάτω από το ηφαίστειο»

Πφφφ… Τι μπορείς να γράψεις άραγε για ένα βιβλίο το οποίο μόνο που κοιτάς το εξώφυλλό του και το πιάνεις στα χέρια σου ανατριχιάζεις; Τι θα μπορούσε να ειπωθεί για ένα μνημείο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα από τα δέκα κορυφαία έργα του προηγούμενου αιώνα, όπως λογίζεται.

Όπως αναγράφει το οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης, «ένα βιβλίο για το αλκοόλ και τον έρωτα». Αλλά το Κάτω από το Ηφαίστειο είναι κάτι περισσότερο, μερικά εκατοντάδες έτη φωτός, από αυτό. Η ανάγνωσή του είναι πρώτα, και πάνω από όλα, μια εμπειρία. Την πρώτη φορά θα μπλεχτείς ανά διαστήματα, ίσως κουραστείς στα σημεία που μεταδίδει την παραζάλη του αλκοόλ, αλλά στο τέλος θα βγεις με ένα περίεργο συναίσθημα ότι ήρθες σε επαφή με κάτι εξαιρετικά βαθύ. Στις επόμενες αναγνώσεις θα το καταλάβεις καλύτερα και θα δεις ότι τα επίπεδα του είναι κυριολεκτικά ανεξάντλητα.

Αναφορικά με το περιεχόμενο, (αν αυτό έχει τελικά νόημα να γραφτεί), το «Κάτω από το ηφαίστειο» αφηγείται την ιστορία του πρόξενου Τζόφρεϋ Φέρμιν τη μέρα της γιορτής των νεκρών στο Μεξικό, γιορτή κατά την οποία –σύμφωνα με την παράδοση- οι νεκροί επιστρέφουν στη γη και τα αγαπημένα τους πρόσωπα τους υποδέχονται με κεράσματα, δώρα και γλυκά. Ουσιαστικά η δράση με την έννοια της διαδοχής γεγονότων είναι ελάχιστη και ολόκληρο το βιβλίο, που έχει αρκετά σκοτεινό και εσωστρεφές χαρακτήρα, διαπνέεται από μία φυγή. Ο πρόξενος ζει μέσα στο φάσμα της εγκατάλειψης και του διαζυγίου από την αγαπημένη του Υβόν. Το φάσμα της φυγής της Υβόν, παρόλο που ούτε αναφέρεται ποτέ με σαφήνεια η αιτία ούτε ορίζεται χρονικά, κινεί την ιστορία η οποία -μετά από μια εισαγωγική αφήγηση που μας παρέχει μια μικρή πληροφόρηση για τα πρόσωπα του έργου- ουσιαστικά ξεκινάει με την επιστροφή της Υβόν το πρωί της μέρας των νεκρών.

Ωστόσο η επιστροφή αυτή δεν άρει τις συνέπειες της φυγής αλλά αντίθετα ρίχνει ένα εντονότερο φως στο βύθισμα του πρόξενου προς την ανυπαρξία και γενικότερα την επαφή του με την τραγικότητα της ύπαρξης.


http://www.thinkdrops.gr/wp-content/uploads/2014/03/%CE%9A%CE%AC%CF%84%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%97%CF%86%CE%B1%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%B9%C E%BF-%CE%95%CE%BE%CF%8E%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF.j pg


«Άφησα την καρδιά μου στην Οαχάκα
Το ξέρω ότι αργά ή γρήγορα πως θα χαθώ
Υβόν μακριά σου δεν μπορώ να πάρω ανάσα
Μα θα διαλέξω εγώ τον τρόπο που θα καταστραφώ»

rHWYSGlS3II

«Κάτω από το ηφαίστειο πέτρωσα σαν τη λάβα
Δεν έχω μέλλον ούτε παρελθόν
Μου τέλειωσε και το μεσκάλ από την κάβα
Και είναι η κάθε μέρα, η μέρα των νεκρών»



Η ταινία

Πολύ καλή μεταφορά από τον θρυλικό Τζον Χιούστον, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι φυσικά είναι αδύνατο να πιάσει τα πολυάριθμα επίπεδα του βιβλίου και στέκεται στο πρώτο, τον αυτοκαταστροφικό Πρόξενο και τον έρωτά του για την Υβόν.

Ο Χιούστον χτίζει εξαιρετικά τους τραγικούς χαρακτήρες της ιστορίας και νιώθεις ότι τους προσέγγισε στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Ο Άλμπερτ Φίνεϊ είναι ένας καταπληκτικός πρόξενος και η Ζακλίν Μπισέ η ιδανική Υβόν. Παράλληλα μεταβιβάζεται η παραζάλη του αλκοόλ (που αποτελεί κεντρικό σημείο του βιβλίου) και σκιαγραφείται εντυπωσιακά το Μεξικό της δεκαετίας του ’30.

Ωστόσο, όπως ήταν προφανές, είναι αδύνατον να σταθεί στο ίδιο ύψος με ένα τόσο εντυπωσιακό και εσωστρεφές αριστούργημα της λογοτεχνίας. Παραμένει όμως πολύ καλή ταινία.


https://mvsubtitles.com/img/poster/1984/6/13/under-the-volcano.jpg;widh=400;height=600;crop=auto




«Syriana»(από το «Η πτώση της CIA» ή “See no evil” του Robert Baer)

Ο πρώην πράκτορας της CIA, Ρόμπερτ Μπάερ, γράφει ένα αυτοβιογραφικό οδοιπορικό για την περίοδο κατά την οποία υπηρετούσε στην υπηρεσία. Μέσα σε αυτό αποκαλύπτει αρκετά περιστατικά προδοσίας, λαθροχειρίας υποθέσεων και διαφθοράς. Όχι τόσο συνωμοτικό όσο θα φανταζόταν κανείς (ή θα ήθελε ο Έλληνας :p ) αλλά αρκετά ενδιαφέρον και με ωραία γραφή, η οποία κατά περιπτώσεις σου μεταδίδει ότι διαβάζεις μια λογοτεχνική περιπέτεια.


https://images-na.ssl-images-amazon.com/images/I/215FJQwIGZL._UX250_.jpghttp://www.bluegreenearth.com/site/images/books/2010/SeeNoEvil02.jpg



Η ταινία

Εδώ λοιπόν έχουμε την περίεργη περίπτωση όπου η ταινία (που στο τέλος γράφει based on the book by Robert Baer “See no Evil”) έχει πάρει από το βιβλίο και έχει στηθεί ολόκληρη σε ….το πολύ δέκα σελίδες του (!). Από την άλλη βέβαια, σαφέστατα προσεγγίζει το πνεύμα, διανθίζεται και από κάποια σκόρπια περιστατικά/περιγραφές του Baer σε άλλα σημεία, παραμένει όμως ότι όταν το διαβάζεις μετά από μερικές σελίδες έχει ξεχάσεις ότι υπάρχει η ταινία πάνω σε αυτό.

Η ταινία, που είναι ωστόσο παραπάνω από καλή, αποτελεί μια εξαιρετική προσέγγιση των περιπλοκών της διεθνούς πολιτικής και των οικονομικών συμφερόντων που διακυβεύονται στη Μέση Ανατολή. Εξαιρετική και πυκνή πολιτική σκέψη, η οποία δανείζεται από το βιβλίο τις εσωτερικές σχέσεις που επικρατούν στη CIA αλλά προχωράει πολύ παραπάνω, δείχνοντας τα αποτελέσματα της οικονομικής επέκτασης και της διαφθοράς στις ζωές των καθημερινών ανθρώπων, μέσα από τους χαρακτήρες που στήνει.

Εξαιρετική ταινία λοιπόν, αλλά ούτε πάνω ούτε κάτω από το βιβλίο, μάλλον αρκετά έξω από αυτό.


http://www.motherjones.com/files/legacy/arts/feature/2005/11/syriana_265x265.jpg



«Ο δρόμος»

Το σκοτεινό αριστούργημα του Κόρμακ Μακ Κάρθι. Βασικά η λέξη «σκοτεινό» αποτελεί μάλλον ευφημισμό, καθώς στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πλέον πεσιμιστικά, σκληρά και δυσάρεστα, όσον αφορά το συναίσθημα, έργα τέχνης που μπορεί να συναντήσει κανείς.

Σε μια ζοφερή μελλοντική δυστοπία, χωρίς να περιγράφεται πουθενά τί και πώς, γνωρίζουμε έναν πατέρα με το γιο του (ούτε καν τα ονόματά τους δεν πρόκειται να μάθουμε), οι οποίοι βαδίζουν σε μια ρημαγμένη -από κάποια ολέθρια καταστροφή- γη. Ο στόχος τους είναι να επιβιώσουν ώρα με την ώρα, στιγμή με στιγμή, και να φτάσουν νότια στη θάλασσα, χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι ακριβώς γιατί, απλώς με την ελπίδα ότι ίσως έχει διασωθεί περισσότερη ζωή εκεί.

Κατά έναν περίεργο τρόπο αριστουργηματικό, καθώς το βαθύ πεσιμιστικό συναίσθημα, που περιβάλει την κάθε του γραμμή, καταφέρνει να σε διαπεράσει και σε κάνει να νιώθεις ότι εξαρτάσαι από το επόμενο βήμα πατέρα και γιου, και το αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν άλλη μια μέρα.

Σε μία παραπάνω ανάγνωση, μπορεί να διακρίνει ενδεχομένως κανείς το αφόρητο βάρος που προξενεί πάνω στον άνθρωπο το πεπερασμένο της ζωής του, η καταδικασμένη από το θάνατο ύπαρξη, και η λειτουργία του εντοπίζεται στην παρουσίαση της ελπίδας μέσα από τις πιο μικρές και ελάχιστες καθημερινές στιγμές την ανθρώπινης συνύπαρξης και επικοινωνίας.

Ο Κόρμακ Μακ Κάρθι για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα βραβεύτηκε με το πούλιτζερ λογοτεχνίας το 2007.


http://static.oprah.com/images/obc/201008/20100823-the-road-300x205.jpg



Η ταινία

Σχετικά καλή, ακολουθεί πιστά το βιβλίο φτιάχνοντας ένα ωραίο θρίλερ επιβίωσης. Ωστόσο δεν καταφέρνει να προχωρήσει πολύ παραπάνω. Για να είμαι ειλικρινής, παρόλο που είναι καλογυρισμένη, δεν καταφέρνει ούτε να μεταδώσει τον τρόμο που προκαλούν ορισμένα περιστατικά, όπως αυτά περιγράφονται στο βιβλίο.

Περισσότερο από όλα όμως, δεν καταφέρνει να «πιάσει» το ιδιαίτερο και αφαιρετικό στυλ του Μακ Κάρθι (ειδικά στο συγκεκριμένο βιβλίο). Κάτι που καταφέραν οι απίθανοι τύποι που θα εξετάσουμε στο αμέσως επόμενο βιβλίο/ταινία.


http://s28.postimg.org/bh6k05619/road.jpg




«Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους»

Ακόμα ένα εξαιρετικό βιβλίο του Μακ Κάρθι, ο οποίος εδώ επιχειρεί να προσεγγίσει την κοινωνική αλλαγή που συντελείται στην αυγή του νέου αιώνα και την ανάδυση –κατά τη γνώμη του – ενός νέου, σημαντικά πιο αμοραλιστικού, κόσμου.

Μάλλον το έχουμε δει οι περισσότεροι, οπότε επιγραμματικά, ένας τριαντάρης αμερικανός σε κάποια νοτιοδυτική πολιτεία, βρίσκει μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα μετά από μια αποτυχημένη εγκληματική συναλλαγή. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει ένα ανθρωποκυνηγητό που περιλαμβάνει όχι μόνο τη βαλίτσα αλλά και όσους είχαν την οποιαδήποτε, άμεση ή τελείως έμμεση και συμπτωματική, σχέση με αυτή.

Ο Μακ Κάρθι παρουσιάζει μια κοινωνία που έχει υποταχθεί πλήρως στη βία, όπου το καλό και το κακό μοιάζουν ξεπερασμένες έννοιες και το αίμα και ο θάνατος αποτελούν μοναδικές και απόλυτες αξίες.


https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/5/53/Cormac_McCarthy_NoCountryForOldMen.jpg/220px-Cormac_McCarthy_NoCountryForOldMen.jpg




Η ταινία

Αδελφοί Κοέν κύριοι. Αυτοί πραγματικά τα κατάφεραν. Πέρα από την τέλεια μεταφορά του βιβλίου, πέτυχαν να πιάσουν και το ύφος του Μακ Κάρθι. Βαρύς, στακάτος και σκοτεινός (κάτι που όπως είπαμε προκύπτει επιπλέον και από την ιδιαίτερη χρήση που κάνει στα σημεία στίξης) και τα αδέρφια κατάφεραν να μεταδώσουν ένα όσο το δυνατόν κοντινό συναίσθημα.

Το casting που κάνουν είναι φυσικά (και για ακόμα μία φορά) μνημειώδες. Ο Τόμι Λι Τζόουνς είναι ακριβώς ο αφηγητής που έχει ο Μακ Κάρθι στα περισσότερα βιβλία του (παίζει ρόλο, θεωρώ, ότι έχει και πτυχίο φιλολογίας από το Χάρβαρντ – αν θυμάμαι καλά- και ως εκ τούτου πρέπει να τον έχει μελετήσει παραπάνω ήδη). Ο δε Χαβιέ Μπαρδέμ, σε ρόλο που θα τον ακολουθεί για πολύ καιρό.

Η ατμόσφαιρα σκοτεινή, μυστηριώδης και -όπως ακριβώς έπρεπε- ανάμεσα σε γουέστερν και νέο-νουάρ. Όπως λέει o ζοφερός Σίγκαρ, η μόνη περίπτωση που έχεις είναι να μη με συναντήσεις μπροστά σου. Άπαξ και συμβεί αυτό, δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα.

Πάρα πολύ καλή ταινία, μπαίνει στην ενδιάμεση κατηγορία όμως, αφενός γιατί δεν είναι μέσα στις τρεις καλύτερές τους (παρά το όσκαρ), αφετέρου γιατί ενώ προσέγγισε άψογα το βιβλίο δε δίνει και κάποια οπτική παραπάνω.


http://s27.postimg.org/xfs7are3n/no_country_for_old_men.jpg


«Κόκκινος δράκος»

Εδώ έχουμε την τύχη να βρίσκουμε δύο ταινίες. Μία του (τιτανομεγιστοτεράστιου) Michael Mann και μία του επιεικώς μέτριου Brett Ratner. Επιπλέον, με διαφορά 16 ετών μεταξύ τους.

Το βιβλίο κλασική αστυνομική περιπέτεια του, του γνωστού σε όλους μας από την υπερεπιτυχία «Η σιωπή των αμνών» (αυτό δυστυχώς δεν το έχω διαβάσει ακόμα), Thomas Harris. Συγκεκριμένα ο προπομπός της Σιωπής και η πρώτη εμφάνιση του περιβόητου πλέον Χάνιμπαλ Λέκτερ, σε δευτερεύοντα ρόλο τότε. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά να ειπωθούν, σχεδόν όλοι νομίζω έχουμε δει τη Σιωπή, αυτή είναι η ατμόσφαιρα και του Δράκου, αυτό και το στυλ, το ίδιο σκοτεινό. Εδώ, η ιστορία του Γουίλ Γκράχαμ, ενός ειδικού πράκτορα της αστυνομίας ο οποίος προσπαθεί να ανακαλύψει έναν σίριαλ κίλερ. Η έμφαση στη σκοτεινή πλευρά του πρωταγωνιστή, την οποία είναι υποχρεωμένος (και φοβάται ταυτόχρονα) να αναδείξει στο προσκήνιο προκειμένου να μπει στη σκέψη και να προβλέψει τις ενέργειες του θηράματός του. Γιατί ουσιαστικά αυτό είναι και ένα βασικό επίπεδο του βιβλίου. Ότι το «κακό» ενυπάρχει στον άνθρωπο και απλώς αναδύεται ανάλογα με τις περιστάσεις. Λιγότερο, περισσότερο ή και ολοκληρωτικά.


https://archive.org/services/img/RedDragon-ThomasHarris039912442X


Η ταινία

-Red Dragon (2002)

Ωραία όλα αυτά που διαβάσατε παραπάνω? Ναι? ΟΚ. Ξεχάστε τα τώρα. Στον απόηχο της σούπερ επιτυχίας των Αμνών, ο Ratner αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας άλλη μια ιστορία η οποία θα έχει πρωταγωνιστή τον Χάνιμπαλ Λέκτερ. Τι κι αν ήταν μικρή η συμμετοχή του στο βιβλίο, τι και αν το ειδικό βάρος ήταν αλλού, αυτό πούλησε κύριοι. Με αυτό θα διαφημίζαμε την ταινία και αυτό κάναμεν. Το αποτέλεσμα: Μια ταινία που ακολουθεί πιστά μεν το βιβλίο, αλλά είναι πλήρως αποστειρωμένη, καθόλου τρόμο δεν προκαλεί, κανέναν χαρακτήρα πλην του Χάνιμπαλ δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα και καταλήγει να μοιάζει με κλασική αμερικανιά δράσης. Δηλαδή, βλέπεται ευχάριστα και σε καναδυό ώρες την έχεις ξεχάσει ήδη.


http://www.qwipster.net/reddragon.jpg


-H εικόνα τα λέει όλα. Βάλαμε τον Νόρτον στη θέση της Φόστερ και είπαμε να χεστούμε στο τάλαρο.



Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από την προγενέστερη και αρχική, η οποία ακολουθεί αμέσως μετά και θα ξεκινήσει την επόμενη και τελευταία κατηγορία.

DCS7
27-12-2015, 21:22
Buendia

http://hotdoc.gr/stuff/uploads/2014/12/Ypoklisi-stis-poliethnikes.jpg

Άγιος Πέτρος
28-12-2015, 00:38
Μικρή παρένθεση, βγήκα πριν από λίγο από την αίθουσα.

Star Wars

Παρατήστε ό,τι κάνετε και πηγαίντε να τη δείτε. Γύρισαν μια κλασσική ταινία, κάτι που τα επεισόδια Ι,ΙΙ,ΙΙΙ δεν κατάφεραν να κάνουν

Όπως είπε κι ένας φίλος στο fb

Ήταν τόσο καλό remaster που νόμιζα ότι έβλεπα καινούρια ταινία

KAI ΤΕΛΟΣ. ΑΥΤΟ
Δε γράφω τίποτα άλλο. Γιατί σέβομαι. Σέβομαι τον συνάνθρωπο που περίμενε τόσα χρόνια αυτή την ταινία. Που εξαιτίας του Παπακαλιάτη (ναι LFO, γάμα ό,τι έγραψα πριν, να του πατώσει η ταινία) και κάποιων Χρηστομανώληδων που γιορτάζουν αυτές τις μέρες, αργήσαμε μια βδομάδα να τη δούμε. Κατάφερα να βγάλω την περίοδο αυτή χωρίς σπόιλερ, αισθάνομαι ευλογημένος γι'αυτό

May the (dark side of the) force be with you

krataios75
28-12-2015, 00:47
Buendia, ο Γιαννης Mπακογιαννοπουλος του redhoops.

OneOfTheSmurfs
28-12-2015, 08:12
Star Wars

Παρατήστε ό,τι κάνετε και πηγαίντε να τη δείτε. Γύρισαν μια κλασσική ταινία, κάτι που τα επεισόδια Ι,ΙΙ,ΙΙΙ δεν κατάφεραν να κάνουν

Όπως είπε κι ένας φίλος στο fb

Ήταν τόσο καλό remaster που νόμιζα ότι έβλεπα καινούρια ταινία

KAI ΤΕΛΟΣ. ΑΥΤΟ
Δε γράφω τίποτα άλλο. Γιατί σέβομαι. Σέβομαι τον συνάνθρωπο που περίμενε τόσα χρόνια αυτή την ταινία. Που εξαιτίας του Παπακαλιάτη (ναι LFO, γάμα ό,τι έγραψα πριν, να του πατώσει η ταινία) και κάποιων Χρηστομανώληδων που γιορτάζουν αυτές τις μέρες, αργήσαμε μια βδομάδα να τη δούμε. Κατάφερα να βγάλω την περίοδο αυτή χωρίς σπόιλερ, αισθάνομαι ευλογημένος γι'αυτό

May the (dark side of the) force be with you

Unpopular opinion:
Η original τριλογια ηταν απλα καλη με το 5ο επεισοδιο να ηταν η μονη ταινια αξια αναφορας και το 6ο επεισοδιο να ειναι ο,τι πιο "overhyped επι μια 30ετια" εχω δει στη ζωη μου. Τα prequel ηταν στην καλυτερη απλα "ενταξει"

Οκ, το ειπα. Σταυρωστε με.
(δεν εχω δει ακομα force awakens και δεν βιαζομαι να το δω)

LFO
28-12-2015, 09:26
"Η original τριλογια ηταν απλα καλη...."

Αν υπαρχει δικαιοσυνη πρεπει να σου κοπει το ιντερνετ για ενα χρονο

Άγιος Πέτρος
28-12-2015, 10:32
Unpopular opinion:
Η original τριλογια ηταν απλα καλη με το 5ο επεισοδιο να ηταν η μονη ταινια αξια αναφορας και το 6ο επεισοδιο να ειναι ο,τι πιο "overhyped επι μια 30ετια" εχω δει στη ζωη μου. Τα prequel ηταν στην καλυτερη απλα "ενταξει"

Οκ, το ειπα. Σταυρωστε με.
(δεν εχω δει ακομα force awakens και δεν βιαζομαι να το δω)

m0XuKORufGk

hellalogh
28-12-2015, 12:53
Aυτό εδώ είναι ένα φανταστικό θρεντ, μπράβο μπράβο.
Απαντώ στα γρήγορα γιατί δεν προλαβαίνω και λέω ότι το Son Of Saul ήταν εκπληκτικό και η καλύτερη ταινία που είδα φέτος στο σινεμά. Προσθέτω ότι δε διάβασα ποστ Μπουέντια (είπαμε, δεν προλαβαίνω, εννοείται είναι πλέον στα μπουκμαρξ) αλλά είμαι στη μέση του No Country For Old Men και έχω ενθουσιαστεί κάπως και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είναι ψηλότερα η ταινία, θα την ξαναδώ όμως αύριο-μεθαύριο που θα έχω τελειώσει το βιβλίο και θα γράψω και 'γω. Για το High Fidelity τα έχουμε πει.

ΦΑ ΝΤΑ ΣΤΙ ΚΟ θρεντ όμως.

Darkling
28-12-2015, 14:38
η αληθεια ειναι οσον αφορα τα Star Wars οτι τεινουμε να τα κρινουμε πια σκεπτομενοι τα (!) ως ολοτητα και ως συμπαν ιστοριας.

πχ δε νομιζω οτι θυμουνται πολλοι οτι στο Star Wars IV (το πρωτο που παιχτηκε δηλαδη) ο Darth Vader δεν κανει σχετικα τιποτα σαν "βαθος χαρακτηρα". Μπουκαρει, ανακρινει, σκοτωνει, διοικει, σκοτωνει, πεταει, σκοτωνει, τελος.

ειναι στην ουσια το Empire Strikes Back που τον απογειωνει.


Οσον αφορα τα Ι, ΙΙ, ΙΙΙ ειχαν (η μπορουσαν να εχουν) εξαιρετικο βαθος, καθως εξηγει αρκετα καλα, το ΓΙΑΤΙ εγινε οτι εγινε, αλλα καποια πραγματα ηταν στην προσπαθεια τους του "αστειου" (οπως το βλεπει ο Λουκας, σορρυ ψηλε, δεν εχεις πολυ χιουμορ) χωνονταν μεσα στο σκηνικο και το υποβιβαζουν.

Αλλα για να του δωσω και μερικα κρεντιτς, οι lightsaber duels που ειδα στα Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, ειναι οι καλυτερες ολων (εχοντας δει και του VII που δεν ειναι ασχημες) κι επισης το πενταλεπτο σκηνικο στο ΙΙΙ, που "φτιαχνουν τον Vader" και ακουγεται σε αργο τεμπο για 1η φορα στην τριλογια το Imperial march, ειναι στο τοπ3 σκηνων ολης της σειρας.

Άγιος Πέτρος
28-12-2015, 14:57
πχ δε νομιζω οτι θυμουνται πολλοι οτι στο Star Wars IV (το πρωτο που παιχτηκε δηλαδη) ο Darth Vader δεν κανει σχετικα τιποτα σαν "βαθος χαρακτηρα". Μπουκαρει, ανακρινει, σκοτωνει, διοικει, σκοτωνει, πεταει, σκοτωνει, τελος.



τι εννοείς, υπήρξε άνθρωπος που πήγε να δει το VII χωρίς να κάνει τον απαραίτητο μαραθώνιο πρώτα;

Darkling
28-12-2015, 15:00
εεε, οχι, αλλα δεν παει το μυαλο σου πια σ αυτη την οπτικη νομιζω, γιατι τα σκεφτεσαι ολα σαν συνεχεια.

επισης πχ στο Episode IV, ο Hamill παιζει τραγικα. :P

Άγιος Πέτρος
28-12-2015, 15:56
μιαπουταναφεραμε

vWCLRYz7Lb8

προβοκατορας

Darkling
28-12-2015, 17:03
αρνουμαι να το δω, ειμαι αντι-mikeus.

LFO
28-12-2015, 17:05
Κανονικα τις ημερες που κανουμε μεταγραφη δεν θα επρεπε να κλειδωνουν τα υπολοιπα τοπικ? :p

DCS7
28-12-2015, 17:34
STAR WARS I, II, III οι υπέρτατες μαλακίες. Το IV και το V γαμάνε και το VI ηταν ένα όμορφο κλείσιμο της τριλογίας χωρίς όμως το κάτι παραπάνω που είχαν τα άλλα 2. Για το πόσο μαλακίες είναι τα Ι, ΙΙ, ΙΙΙ μπορώ να γράφω μέρες ... πραγματικά μέρες.

μιγάδας
28-12-2015, 17:44
δεν μ' αρέσουν τα star wars. είδα το μισό ΙV και βαρέθηκα.

τα star wars είναι ηλίθια.

ready_to_stand_my_ground#defencingmyself

DCS7
28-12-2015, 17:52
μια χαρά είναι. Και έξυπνους διαλόγους και φολκορικά στοιχεία στους ήρωες και σε βάζουν σε ένα κόσμο αρκετά διαφορετικό απο τον δικό μας, αλλά με δικούς του κανόνες και νόμους. Καταφέρνουν και κρατάνε την ψευδαίσθηση ζωντανή, δλδ τον κόσμο αυτό να τον αντιλαμβάνεται ο εγκέφαλος ως πραγματικό. Τα εφέ για την εποχή τους ήταν απλά ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ και ξεπεράστηκαν μόνο με την χρήση υπολογιστών 20+ χρόνια μετα. Η ιστορία είναι κλασική και πολυπαιγμένη αλλά τουλάχιστον λέγεται ωραία και σωστά. Μην την υποτιμάμε τόσο, ο Λουκας τότε έκανε κάτι πολύ δυσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο και πέτυχε απόλυτα. Μετα τα σκάτωσε που είχε όλα τα μέσα. Α και ότι κάτι είναι παραμύθι δεν το κάνει αυτόματα ηλίθιο.

#denthamouxalasetetinpaidikimouilikia

Darkling
28-12-2015, 18:53
δεν μ' αρέσουν τα star wars. είδα το μισό ΙV και βαρέθηκα.

τα star wars είναι ηλίθια.

ready_to_stand_my_ground#defencingmyself



αν εννοεις οτι δεν ανακαλυψαμε το εσωτερο ειναι της ψυχης μας, ισορροπωντας θαυμαστα αναμεσα σε κοινωνικες αλληγοριες και εναν πραγματισμο που προκαλει αυπνιες προβληματισμου, ενταξει ναι, ειναι λιγο χαζα.

μιγάδας
28-12-2015, 18:58
όχι, δεν εννοώ τίποτα από αυτά. απλώς ήθελα να εξωτερικεύσω το συναίσθημά μου βλέποντας πριν λίγες μέρες το ΙV. το βαρέθηκα, η ιστορία μου φάνηκε χαζή.

*GrimReaper*
28-12-2015, 19:25
τα ειδα και τα 6 προσφατα, και τελικα πολυ κακο για το τιποτα. Απλα σεβομαι το hype που ειχε ως κατι το εντελως καινουργιο και διαφορετικο, οποτε καταλαβαινω την μουρλα οσων τα ειδα εκεινες τις εποχες. Αλλα σε καμια περιπτωση ταινιαρες.

deninho
28-12-2015, 20:04
Τι λέει;

Sent from my Find 5 using Tapatalk

*GrimReaper*
28-12-2015, 22:30
btw πηγε κανεις σε αιθουσα dolby atmos? Αξιζει?

redglove
28-12-2015, 23:26
Αφήστε τα Star Wars και τους Παπακαλιάτηδες και τρέχτε να δείτε το Snowpiercer. ΤΑΙ-ΝΙ-Α-ΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΙΓΕΣ.

MИЛОШЕ ТЕОДОСИЋУ
29-12-2015, 00:08
Τhe Revenant: σίγουρα από τις ταινίες της χρονιάς, ο Leo brutal σαρωτικός.

Brooklyn: αν και το θέμα με ''έχει'' από τη μέση και μετά ψιλοβαρέθηκα λιγάκι με την τροπή της ιστορίας. Πολύ καλή η Ροναν.

Bridge o spies: πολλές Αμερικανιές και δεν το χρειαζόταν, χαλάνε την ταινία. Αδιάφορος Χανκς που παίζει τον Λάγκντον, εξαιρετικός ο Ράιλανς (του wolf hall) πάει καρφί για Β' Ανδρικό.

OneOfTheSmurfs
29-12-2015, 01:21
Αφήστε τα Star Wars και τους Παπακαλιάτηδες και τρέχτε να δείτε το Snowpiercer. ΤΑΙ-ΝΙ-Α-ΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΙΓΕΣ.

I second that και την εχω ξαναπροτεινει εδω μεσα νομιζω, αλλα αρκετα ατομα που τους την εχω πει και την ειδαν, δεν τους αρεσε

DCS7
29-12-2015, 04:04
ll-paoQXRSA
0jdQqjcsfC8?list=PLACBB157C8DE5B884

Jasone
30-12-2015, 15:54
Καλό το Snowpiercer αλλά υπερβολή νομίζω το "ταινιάρα απο τις λίγες".

LFO
30-12-2015, 16:31
Ειδα το point break (το καινουργιο) προχθες και το χωριζω σε 2 σημεια. Στα διαφορα τοπια και τα πλανα δρασης που γαμανε και επρεπε να τα δω 3d και απο την αλλη στο σεναριο και τις ερμηνειες των ηθοποιών που ειναι γτπ..

OneOfTheSmurfs
31-12-2015, 01:16
To Anomalisa (http://www.imdb.com/title/tt2401878) ειναι μαλλον η καλυτερη ταινια της χρονιας και απο τις κορυφαιες του Kaufman.

redglove
31-12-2015, 03:12
Καλό το Snowpiercer αλλά υπερβολή νομίζω το "ταινιάρα απο τις λίγες".

Πιθανότατα υπερβολή, ναι, αλλά ξεφεύγει με πολλή επιτυχία από την Χολιγουντιανή γραμμικότητα που τρώμε στην μάπα τόσες δεκαετίες - χωρίς να γίνεται καλτ ή κουραστική, αυτό εννοώ.

OneOfTheSmurfs
31-12-2015, 03:21
Καλό το Snowpiercer αλλά υπερβολή νομίζω το "ταινιάρα απο τις λίγες".

Πιθανότατα υπερβολή, ναι, αλλά ξεφεύγει με πολλή επιτυχία από την Χολιγουντιανή γραμμικότητα που τρώμε στην μάπα τόσες δεκαετίες - χωρίς να γίνεται καλτ ή κουραστική, αυτό εννοώ.

Μυστικο της επιτυχιας ο σκηνοθετης (http://www.imdb.com/name/nm0094435/?ref_=tt_ov_dr)

redglove
31-12-2015, 03:26
Καλό το Snowpiercer αλλά υπερβολή νομίζω το "ταινιάρα απο τις λίγες".

Πιθανότατα υπερβολή, ναι, αλλά ξεφεύγει με πολλή επιτυχία από την Χολιγουντιανή γραμμικότητα που τρώμε στην μάπα τόσες δεκαετίες - χωρίς να γίνεται καλτ ή κουραστική, αυτό εννοώ.

Μυστικο της επιτυχιας ο σκηνοθετης (http://www.imdb.com/name/nm0094435/?ref_=tt_ov_dr)

Κάτι ψιλιάστηκα, θα μας προτείνεις άλλα δικά του;

OneOfTheSmurfs
31-12-2015, 03:28
Οπωσδηποτε το Madeo (http://www.imdb.com/title/tt1216496/?ref_=nm_knf_i2) και το Memories Of Murder (http://www.imdb.com/title/tt0353969/?ref_=nm_knf_i4).. To 2o θεωρειται (οχι αδικα) το κορεατικο Zodiac (http://www.imdb.com/title/tt0443706/?ref_=nv_sr_1)

Dude
31-12-2015, 03:41
Μπράβο ρε Buendia, ωραία δουλειά. Ειδικά για μένα που από λογοτεχνία είμαι στο απόλυτο 0 λίγο πολύ, είναι ωραίο το πνεύμα του ολου αφιερώματος, και η λεπτομερής ανάλυση επίσης. Επιπροσθέτως και εσύ και ο Άγιος με κάνατε να θέλω να διαβάσω "Λος Άντζελες Εμπιστευτικό" και την υπόλοιπη σειρά των βιβλίων, μιας που από νεονουάρ το LAC πιθανότατα είναι το αγαπημένο μου.

Υ.Γ.: Γράφεις ότι το NCFOM δεν είναι μέσα στις 3 καλύτερες των Κοέν, και μου κίνησες την περιέργεια για να δω αν συμφωνούμε... "Fargo" και "The Big Lebowski" να φανταστώ οι 2. 3η;

OneOfTheSmurfs
31-12-2015, 03:58
Δεν ρωτησες εμενα, αλλα θα πω Barton Fink 2ο και σε 3η θεση μπαινουν μαζι Miller's Crossing/Big Lebowski/Fargo

Με τεραστια διαφορα πρωτο το NCFOM που το θεωρω την καλυτερη ταινια των 00's (με πολυ κοντινη 2η το There Will Be Blood)

Dude
31-12-2015, 04:31
Μου αρέσει η ποικιλία στις απόψεις. :)

- Για μένα "Fargo", "The Big Lebowski", και 3η θέση πάει είτε στο "No Country For Old Men", είτε στο "Inside Llewyn Davis", ανάλογα το μουντ. Βέβαια οι αγαπημένες μου από τα αδέλφια είναι οι 2 που ανέφερα πρώτα, και το "O Brother Where Art Thou?". Αν και θεωρώ εαυτόν κοενικό, το "Barton Fink" που είναι από τις πιο κοενικές ταινίες, δεν με κέρδισε.

- Όσο για τα 00's γενικά, το NCFOM είναι λίγο έξω από 10άδα μου προσωπικά, κυρίως γιατί θεματικά δεν με κέρδισε (είναι όντως άψογη ταινία βάσει ερμηνειών, φωτογραφίας κλπ.). Για την κορυφαία της 10ετίας, νομίζω θα διάλεγα το "Caché". Δίπλα του τα "There Will Be Blood", "In The Mood For Love", "In Bruges", και "The Secret In Their Eyes".

OneOfTheSmurfs
31-12-2015, 04:51
Κραταω το In The Mood For Love που δεν εχω δει.
Το να συζητησουμε με λιστες ειναι πολυ δυσκολο, επειδη μπορουμε να εχουμε ακριβως την ιδια αποψη για μια ταινια αλλα να την βαλουμε σε διαφορετικους αριθμους σε καποια λιστα. With that said, δωσε στο Barton Fink μια δευτερη ευκαιρια (αμα του εχεις δωσει, δωσε και μια 3η)

Buendia
02-01-2016, 13:56
Κεφάλαιο 3: Οι αριστουργηματικές μεταφορές «Ο-ΛΥ-ΜΠΙΑΚΟΣ Ο-ΛΥ-ΜΠΙΑΚΟΣ»


Τρίτο και τελικό μέρος, ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε όλο αυτό, οι καλύτερες μεταφορές βιβλίων στον κινηματογράφο. Συνεχίζουμε από εκεί που το αφήσαμε. Θυμίζω, ο Κόκκινος Δράκος του Τόμας Χάρις και η τουλάχιστον μέτρια ταινία του Brett Ratner. Φύγαμε:

Manhunter (1986)

Καταρχάς, η απόλυτη '80τίλα. Ποπ αρτ και τρόμος πάνε μαζί άραγε; Πάνε και παραπάνε. Ή τουλάχιστον έτσι λέει ο Μάικλ Μαν, που τα παντρεύει και δημιουργεί μια τέλεια και ίσως πρωτοποριακή συνύπαρξη. Η ιστορία στήνεται μέσα από κάθε σκηνή, μέσα σε κάθε πλάνο. Το σκοτάδι κυριαρχεί και το αγαπημένο neon μπλε του Μαν φωτίζει παντού. Ο φακός εστιάζει στον πρωταγωνιστή Γουίλ Γκράχαμ. Δύο μεταμορφώσεις συντελούνται ταυτόχρονα και ισορροπημένα. Παράλληλα με τη γένεση ενός ψυχοπαθή δολοφόνου, ο ειδικός πράκτορας του FBI βυθίζεται στο σκοτάδι της ανθρώπινης ύπαρξης για να προβλέψει τα βήματά του. Και πρώτη εμφάνιση του Χάνιμπαλ Λέκτερ. Διστακτική, μινιμαλιστική, αλλά ουσιώδης.

Ο Μαν, ωστόσο, δεν ακολουθεί με απόλυτη ευλάβεια το βιβλίο. Επεμβαίνει και αλλάζει μικρά στοιχεία όπου το θεωρεί αναγκαίο. Και δίνει επιπλέον ένα εναλλακτικό φινάλε. Ή για να είμαστε πιο ακριβείς, κόβει την ταινία λίγο πριν το τέλος του βιβλίου, αφήνοντας έξω την επιβίωση του Ντόλαρχαϋντ από τη φωτιά και την επιστροφή του για να κυνηγήσει τον Γκράχαμ. Κανένα απολύτως πρόβλημα, ωστόσο. Η ταινία είναι εξαιρετικά πιο πειστική και απόλυτα συμβατή με το πνεύμα του βιβλίου. Είναι απλώς τέλεια μεταφορά.



http://2.bp.blogspot.com/_Dz4bFaFGc0c/TQoWc577AUI/AAAAAAAAAKY/50cB0KxcKJo/s320/Manhunter+frammenti+di+un+omicidio.jpg

http://s30.postimg.org/gbhlodmk1/manhunter.jpg



Χωρίς ταυτότητα (Κάπως έτσι δεν έχει βγει; The Bourne Identity, πάντως)

Από τη λεγόμενη κατηγορία: βιβλία αεροδρομίου. Δηλαδή απλά και κάπως συναρπαστικά βιβλία που θα διαβάσεις κάπου μόνο και μόνο να περάσεις την ώρα σου περιμένοντας. Αλλά... όχι. Σίγουρα όχι.

Ομολογώ ότι δεν το περίμενα. Περίμενα απλώς μια καλή περιπέτεια. Να πιάνει όμως το θέμα της ταυτότητας, της συγκρότησης του χαρακτήρα, να εξετάζει τι σημαίνει ότι «είσαι κάποιος», αυτό ήταν αρκετά απρόσμενο. Και ειδικά να το κάνει τόσο, μα τόσο, καλά. Εντυπωσιακό κύριε Ρόμπερτ Λάντλαμ.

Πάμε όμως από την αρχή. Ένας άντρας περισυλέγεται από ένα καΐκι κάπου στη Μεσόγειο και ξυπνά έχοντας ολική αμνησία. Σταδιακά αρχίζει να καταλαβαίνει ότι δεν είναι ένας καθημερινός άνθρωπος και ξεκινάει να ανακαλύψει την ταυτότητά του και τις καταστάσεις όπου εμπλέκεται. Και από εκεί και πέρα ακολουθεί... ο χαμός ο ίδιος! Τον κυνηγάει η μισή υφήλιος. Μυστικές υπηρεσίες, υπόκοσμος, διεθνείς τρομοκράτες, όλοι λέμε. Αυτό που θα ανακαλύψει στο τέλος πια, και μετά από έναν κυκεώνα εναλλαγών, είναι ότι αποτελούσε μέρος ενός κυβερνητικού προγράμματος των μυστικών υπηρεσιών, που ξεκινούσε από παραστρατιωτικές επιχειρήσεις στην Ινδοκίνα και κατέληγε να έχει σκοπό την πάταξη του πλέον διαβόητου παγκόσμιου τρομοκράτη. Μέχρι τότε βέβαια όλες ενδείξεις συνηγορούσαν ότι ο τρομοκράτης αυτός ήταν ο ίδιος.

Απίστευτα πυκνό σε δράση αλλά και επίπεδα ανάγνωσης. Το κεντρικό που συνίσταται στη έννοια της «ταυτότητας», και καταλαμβάνει όλο το παράλληλο πλαίσιο του βιβλίου, απλώς συναρπαστικό. Το βιβλίο κλείνει (και το αναφέρω γιατί δεν υπάρχει σε καμμία ταινία) με το γιατρό που έχει αναλάβει να τον περιθάλψει μετά το πέρας της ιστορίας, να εξηγεί στην κοπέλα ότι o τύπος θα χρειαστεί κάποιο διάστημα όπου θα ανακαλύπτει αρκετά πράγματα για τον εαυτό του σταδιακά.

Και να μονολογεί: Αυτό άλλωστε δεν είναι που κάνουμε όλοι, ολόκληρη τη ζωή μας;


https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/6/65/Ludlum_-_The_Bourne_Identity_Coverart.png



Η ταινία και η τηλεταινία

Κάνοντας μια μικρή παρέκβαση και ανοίγοντας λίγο το θέμα μου, ξεκινάω με τη δεύτερη γιατί αυτή είναι που είδα πρώτα και μου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθώ ειδικότερα. Εντυπωσιακά καλή, ό,τι πιο κοντινό στο βιβλίο και η μοναδική (λόγω και χρονικής διάρκειας άλλωστε) που μπόρεσε να πλησιάσει την πυκνότητα του βιβλίου.

Έπεσα πάνω της πιτσιρικάς κάνοντας ζάπινγκ στην τηλεόραση αργά ένα βράδυ. Ξεκίνησα να παρακολουθώ λίγο και βρέθηκα απόλυτα αφοσιωμένος. Ακριβώς όπως και το βιβλίο, καταφέρνει και σε βάζει στη διαδικασία να σκέφτεσαι διαρκώς ποιος είναι ποιος, ποιος μπορεί να είναι τελικά ο πρωταγωνιστής (και - κατ΄επέκταση - τι είναι να είσαι κάποιος) και περνάς από τη μία θέση στην άλλη ανά πεντάλεπτο. Πάρα πολύ καλή, αν και ακόμα κι αυτή δεν περιείχε ένα επίπεδο της ιστορίας (την κατασκευή της ταυτότητας από τον «πρώτο» Bourne στην Ινδοκίνα). Όποιος έχει δει τα Bourne και του άρεσαν, να σπεύσει να τη δει παραπάνω από άμεσα (δε συγκρίνεται - τα καταλαβαίνεις όλα τριανταπέντε φορές παραπάνω).

-Η ταινία

Δεν μπορώ να είμαι ιδιαίτερα αντικειμενικός γιατί την είδα τελευταία, μετά που είχα διαβάσει και το βιβλίο και ήμουνα ήδη αρκετά θετικά προκατειλημμένος. Το βέβαιο είναι ότι δεν πιάνει ούτε το ένα δέκατο της πυκνότητας του βιβλίου (αλλά και της τηλεταινίας). Παρόλα αυτά τη θεωρώ σχετικά καλή. Νομίζω ότι είναι καλογυρισμένη και βγάζει αρκετό σασπένς. Χάνει βέβαια σε τεράστιο βαθμό το ζήτημα της ταυτότητας, τουλάχιστον σε σχέση με το βιβλίο. Αυτόνομα θα είχε μπει στη δεύτερη κατηγορία. Το γεγονός ότι η τηλεταινία είναι καταπληκτική, την τράβηξε κι αυτήν εδώ.


Extreme places I had gone
That never seen any light
Dirty basements, dirty noise
Dirty places coming through
Extreme worlds alone
Did you ever like it then?

BaJ74vwbruA


Then it fell apart, it fell apart
Like it always does, always does



Fight club

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω πολλά. Όλοι το ξέρουμε, όλοι το έχουμε δει, όλοι το αγαπήσαμε. Ένας κλασικός τριαντάρης ιδιωτικός υπάλληλος πάσχει από αϋπνίες και γυρνοβολώντας τα βράδια μπλέκει σε έναν καβγά από όπου βγαίνει αναζωογονημένος. Το επαναλαμβάνει συνειδητά και σταδιακά δημιουργείται μια ολόκληρη λέσχη από τύπους που σπάνε τα μούτρα τους, η οποία όμως θα πάρει ευρύτερες και απρόβλεπτες διαστάσεις.


http://phaply.net.vn/wp-content/uploads/2015/10/78.1-261x410.jpg



Η ταινία

Θα μπορούσαμε να πούμε απλώς και μόνο ότι ο ίδιος ο συγγραφέας, ο Τσακ Πολάνικ, έχει δηλώσει ότι η ταινία είναι αυτό ακριβώς που είχε στο μυαλό του όταν προσπαθούσε να το γράψει και ακόμα καλύτερο. Και πραγματικά είτε το διαβάζεις, είτε το βλέπεις, το ένα και το αυτό!

Ο Φίντσερ ακολουθεί ευλαβικά το κείμενο, στήνει ένα σκοτεινό και τσιτωμένο θρίλερ, ενώ επιπλέον έχει κάνει το απόλυτο κάστινγκ για τους ηθοποιούς της πιο καλτ μεταεφηβικής ταινίας. Ερμηνείες, φωτογραφία, χώροι, χρώματα, ήχοι, είναι όλα όπως ακριβώς θα τα φανταζόσουνα ή και λίγο καλύτερα.

Η μόνη διαφορά εντοπίζεται στο γεγονός ότι ο Πολάνικ όταν οδηγεί τη «λέσχη» να πάρει τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις της, δείχνει επίσης με μεγαλύτερη σαφήνεια την εκτροπή της και την άμεση συγγένεια με τον φασισμό. Ο Φίντσερ πάλι, εστιάζει περισσότερο στο κομμάτι της «εξέγερσης» και αυτό το σημείο -συνειδητότατα κατά την άποψή μου- το υποβαθμίζει κάπως. Δεν ξέρω τι από τα δύο προτιμώ, νομίζω ότι το καθένα ταιριάζει κατάλληλα εκεί πού είναι. Δηλαδή, η πιο έντονη παρουσία του στο βιβλίο δίνει λίγο παραπάνω βάθος, η πιο διακριτική στην ταινία σε κατευθύνει περισσότερο προς το σασπένς.

Το βιβλίο επίσης κλείνει με ένα πολύ μικρό κομμάτι (2 σελίδες) με τον αφηγητή στο νοσοκομείο να εκφράζει κάποιες σκέψεις και να δείχνει ότι η ιστορία δεν τέλειωσε πλήρως, ότι δεν ξέκοψε εντελώς παρά το ότι «σκότωσε» το alter ego, καθώς τον πλησιάζουν άτομα που του λένε ότι «όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο κύριε Ντέρντεν». Κατά τη γνώμη μου καλά κάνει και δεν το συμπεριλαμβάνει ο Φίντσερ, καθώς το κλείσιμο μία σκηνή πριν είναι εξαιρετικά πιο κινηματογραφικό και αφήνει ανοιχτά ακόμα περισσότερο τα ενδεχόμενα.

Στην τελική αποτίμηση, μιλάμε για μια απίθανη μεταφορά.


http://s11.postimg.org/rodlr68dv/fight_club.jpg



Σφραγισμένα χείλη (ή καλύτερα The Reader από το «Διαβάζοντας στη Χάννα», του Μπέρνχαρντ Σλινκ)

Μικρό, γρήγορο, εύκολο αλλά όχι τόσο απλό όσο μοιάζει και στην πραγματικότητα με πάρα πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Επιστρέφοντας μια μέρα στο σπίτι του μετά το σχολείο, ο 15χρονος Μίχαελ παθαίνει μια κρίση μπροστά στη είσοδο μιας πολυκατοικίας. Μια 35χρονη γυναίκα τον περιθάλπει και ένα διάστημα μετά την ανάρρωσή του, την επισκέπτεται με μια ανθοδέσμη για να την ευχαριστήσει. Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί την απαρχή μιας ερωτική σχέσης που θα διακοπεί απότομα και θα πάρει τελείως διαφορετική τροπή χρόνια αργότερα, μετά την αποκάλυψη ενός τρομερού μυστικού.

Από το ατομικό στο συλλογικό. Από το προσωπικό βίωμα στην κοινωνικό. Και ένα φοβερό ηθικό ερώτημα. Αν αγαπάς βαθύτατα κάποιον για όσα σου έχει προσφέρει, μπορείς να συνεχίσεις να το κάνεις, έστω και σε μικρότερο βαθμό, αν μάθεις για μια φρικιαστική στιγμή της ιστορίας του σε μια πολύ προηγούμενη χρονική περίοδο;

Και όχι μόνο αυτό. Η Γερμανία μπορεί να συμβιβαστεί με τη Ναζιστική θηριωδία; Η ιστορική της μνήμη θα μπορέσει να συμφιλιωθεί και να συνυπάρξει;

Αλλά και τέλος, τι «είναι» να διαβάζουμε ένα βιβλίο; Και ειδικά όταν το διαβάζουμε σε κάποιον άλλο;


http://s9.postimg.org/wwr0g4kqn/der_vorlese1r.jpg


Η ταινία

Ο Στίβεν Ντόλντρι μπορεί επίσημα να θεωρηθεί ο μετρ της μεταφοράς βιβλίων στον κινηματογράφο (θα ακολουθήσει ιδιαίτερη μνεία στη συνέχεια). Αντιλαμβάνεται όλα τα επίπεδα του Διαβάζοντας στη Χάννα και καταφέρνει να τα αποτυπώσει στο σελιλόιντ ένα προς ένα.

Συγκλονιστική μεταφορά, όταν βλέπεις την ταινία νιώθεις ότι διαβάζεις το βιβλίο σελίδα προς σελίδα και ακόμα περισσότερα. Η αποτύπωση της ερωτική ιστορίας είναι ανατριχιαστική και η μετάβαση στο ηθικό δίλημμα έρχεται τόσο φυσικά και ανεπαίσθητα που σου μεταφέρεται σα δικό σου, προσωπικό βίωμα.

Φοβεροί όλοι η ηθοποιοί, αλλά ένα στάδιο παραπάνω η Κέιτ Γουίνσλετ, που ενσαρκώνει μια χαρακτηριστικά ερωτική, σκληρή και τρυφερή ταυτόχρονα, μυστηριώδη Χάννα.


«Το ότι η Χάννα που ήξερε πια να διαβάζει δε χρειαζόταν τις κασέτες μου δε με απασχολούσε. Ας διάβαζε επιπλέον.
Το να της διαβάζω ήταν ο τρόπος μου να της μιλώ και να κουβεντιάζω μαζί της» (Μπ. Σλινκ)



http://s15.postimg.org/qiucha6fv/the_reader.jpg




Οι άντρες που κοίταγαν επίμονα κατσίκες (Ή καλύτερα, The men who stare at goats)

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο του δημοσιογράφου Ron Johnson, ο οποίος έκανε έρευνα σχετικά με ένα project του αμερικανικού στρατού για εναλλακτικές μεθόδους πολέμου. Το εντυπωσιακό είναι πως αυτά που γράφει μέσα ακούγονται εξωφρενικά και λες ότι το βιβλίο είναι μυθοπλασία που απλώς επιδιώκει μια επιτηδευμένη αληθοφάνεια, ωστόσο, με ένα αρκετά γρήγορο ψάξιμο στα ίντερνετς, βλέπεις ότι ...είναι και παραείναι αληθινά!

Ουσιαστικά αυτό που λέει είναι ότι κατά τη δεκαετία του '80, υπήρξε η χρηματοδότηση μιας μονάδας ...ψυχικών (psychic) επιχειρήσεων. Να το πούμε με πολύ απλά λόγια... εεε... στρατιωτικά μέντιουμ. Ναι, μάγκες, είναι αλήθεια.

Τέλος πάντων, είναι φοβερά ενδιαφέρον σαν αντικείμενο, ενώ έχει και αρκετό χιούμορ (που ταιριάζει άλλωστε γάντι στην υπόθεση). Ουσιαστικά ο τύπος ξεκίνησε να ερευνήσει για το Αμπού Γράιμπ, για το είδος των βασανιστηρίων και για κάποιες περίεργες μεθόδους ανακρίσεων που είχαν ακουστεί γενικότερα, και ξεδιαλύνοντας το νήμα έπεσε πάνω σε αυτό. Ότι υπήρξε, και είχε χρηματοδοτηθεί, αυτή η ομάδα που θα εξέταζε τη δημιουργία ενός εναλλακτικού στρατού με «φιλικές» και «χαρούμενες» μεθόδους. Για παράδειγμα, θα προσέγγιζε τις εχθρικές περιοχές εφοδιασμένος με ηχητικά συστήματα που θα έπαιζαν μουσική η οποία θα επηρέαζε αρνητικά τη διάθεση των αντίπαλων στο να πολεμήσουν (!). Γενικότερα αυτοί οι νέου τύπου και ειδικά εκπαιδευμένοι στρατιώτες θα στόχευαν (και ενδεχομένως να επιτύγχαναν) στη ψυχική επιβολή στον αντίπαλο, ώστε να μη χρειάζεται η χρήση βίας.

Βέβαια, επειδή από τη θεωρία και τις προθέσεις η πραγματικότητα απέχει κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα, τα στοιχεία του εν λόγω project που περάσανε στην πρακτική χρήση ήταν πχ. η - επίσημα πραγματοποιημένη στο Ιράκ- χρήση παιδικών τραγουδιών (σε συνεχή επανάληψη) κατά τη διάρκεια ανακρίσεων, όπου φυσικά είχε τη μορφή βασανιστηρίου. Και άλλα παρόμοια.


http://ecx.images-amazon.com/images/I/5119cI6WAKL._SY344_BO1,204,203,200_.jpg


Η ταινία

Το βιβλίο όπως είπαμε έχει τη μορφή ρεπορτάζ, αλλά ο Γκραντ Χέσλοφ παίρνει ορισμένα κομμάτια, τα συνθέτει σε μια ενιαία ιστορία, τα επενδύει με ορισμένα περιστατικά και φτιάχνει μια «κανονική» και απολαυστική ταινία. Για την ακρίβεια, μια εξαιρετική αντιπολεμική κωμωδία με ένα all star cast. Γιούαν ΜακΓρέγκορ, Κέβιν Σπέισι, Τζορτζ Κλούνεϊ και -πάνω από όλους- ο τιτάνας, Τζεφ Μπρίτζες. Ουσιαστικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι με βάση το γενικότερο feeling αποτελεί ένα b-side του Big Lebowski.

Συνθέτοντας 6-7 πρόσωπα σε τρία, και από ένα κεντρικό περιστατικό που περιγράφεται στο βιβλίο, θέτει ως πρωταγωνιστή έναν ημι-αποτυχημένο δημοσιογράφο που προσπαθώντας να κάνει ένα πολεμικό ρεπορτάζ συναντά έναν περίεργο τύπο στο Ιράκ, ο οποίος του αποκαλύπτει ότι ανήκει σε μια ...«ειδική» μυστική μονάδα. Με βάση στοιχεία μαρτυριών που έχει καταγράψει ο Johnson, o Μπιλ Τζάνγκο μετά από μια μεταφυσική εμπειρία που είχε στον πόλεμο του Βιετνάμ αποκτά το ελεύθερο να εξετάσει τη δημιουργία των «ψυχικών» πολεμιστών. Οι πολεμιστές Τζεντάι, της Μεραρχίας της πρώτης Γης, όπως ονομάζονται, εκπαιδεύονται να κάμπτουν την αντίσταση των αντίπαλων απαρέγκλιτα χωρίς χρήση βίας, ώσπου ένα μέλος της ομάδας χρησιμοποιεί τις μεθόδους με διαφορετικό σκοπό, κάτι που οδηγεί στη διάλυσή της.

Εμποτισμένη με φοβερό χιούμορ -πολύ περισσότερο κι από το βιβλίο, αλλά πλήρως στο πνεύμα του- η ταινία αποτελεί ένα ύμνο στη διαφορετικότητα της σκέψης, στην αξία της πίστης και τη δύναμη της ανθρώπινης προσωπικότητας. Όπως διαβλέπει και το βιβλίο στις προθέσεις των εκείνων που είχαν σκεφτεί το project, κάτι είναι αληθινό αρκεί να πιστεύει κανείς σε αυτό. Όσο ανορθολογικό, όσο παράλογο, η δύναμη της ανθρώπινης πίστης είναι κάτι που μπορεί να ξεπεράσει σχεδόν τα πάντα.

Εξαιρετικά εμπνευσμένη μεταφορά, πάρα πολύ καλή ταινία. Απλώς δείτε την.


http://s14.postimg.org/xue95r3yp/The_Men_Who.jpg

Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι

Ένα από τα αριστουργήματα του τύπου που έδωσε υπαρξιακές διαστάσεις στο κατασκοπευτικό μυθιστόρημα, του φοβερού και τρομερού Τζον Λε Καρέ.

Βασισμένο στην πραγματική ιστορία του φημισμένου ως μεγαλύτερου κατασκόπου του 20ου αιώνα, Κιμ Φίλμπι (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B9%CE%BC_%CE%A6%CE%AF%CE%BB%CE%BC%CF%80% CF%85) και του κύκλου του Κέιμπριτζ. Η ιστορία ενός Άγγλου διπλού πράκτορα των Σοβιετικών, που παραλίγο να φτάσει στο υψηλότερο σημείο των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Να σημειώσουμε ότι όταν αποκαλύφθηκε η δράση του φανέρωσε την ταυτότητα πολλών μυστικών πρακτόρων και αυτός είναι ο λόγος που είμαστε τυχεροί να διαβάζουμε Τζον Λε Καρέ, καθώς όντας ένας από αυτούς η καριέρα στην MI6 έλαβε τέλος.

Σκοτεινό, βαθύ, απόλυτα υπαρξιακό. Ένας σωρός άνθρωποι που -χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι το γιατί- πέρα από κάθε και οποιαδήποτε προσωπική ανάγκη, έχουν απόλυτο και μοναδικό σκοπό της ζωής τους να υπερισχύσουν έναντι κάποιων αντίστοιχών τους. Η ιστορία ξεδιπλώνεται αργά και τμηματικά. Υπήρξε μια φήμη ότι στην κορυφή των μυστικών υπηρεσιών της Αγγλίας βρίσκεται ένας πράκτορας των Σοβιετικών. Αρχικά αντιμετωπίζεται ως κάτι ντροπιαστικά εξωφρενικό και η υπάρχουσα ηγεσία που την εξέτασε ως πιθανή ξηλώνεται. Ο αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών, με το παρατσούκλι ο «Έλεγχος» (Control), αποπέμπεται και μαζί του παίρνει το Νο2, τον πρωταγωνιστή της τριλογίας, τον θρυλικό Τζορτζ Σμάιλι. Ένας τυπικός μεσήλικας Άγγλος, λίγο πλαδαρός και αστικά ευγενής. Ο απόλυτος αντι-κατάσκοπος.

Νέα στοιχεία ωστόσο ανακύπτουν, ο Έλεγχος έχει πεθάνει, και ο Υπουργός καλεί τον Σμάιλι να διεξάγει έρευνα για την υπόσταση της κατηγορίας, ως εξωτερικός πλέον από την υπηρεσία. Από εκεί και πέρα ακολουθεί ένας κυκεώνας γεγονότων και αποκαλύψεων μέχρι την τελική κατάληξη που συμπληρώνει το παζλ.

Η γραφή του ΛεΚαρέ είναι απλώς καταπληκτική. Ουδεμία σχέση απολύτως με τυπική περιπέτεια. Βαθιά εσωτερική, αφαιρετική, εξετάζει με αμέτρητο σεβασμό όλους ανεξαιρέτως τους ήρωές του, σκαλίζει τη νοηματοδότηση που δίνουν στις πράξεις τους, την υπαρξιακή αγωνία τους και τους σκοπούς τους. Συγκαλυμμένη υπαρξιστική φιλοσοφία.


http://www.slate.com/content/dam/slate/articles/arts/books/2013/08/130808_BOOKS_TinkerTailorCover.jpg.CROP.article250-medium.jpg


Η ταινία

Του πάρα πολύ καλού, Τόμας Άλφρεντσον (Άσε το Κακό να Μπει). Ενδεχομένως βέβαια έπαιξε ρόλο ότι συμμετείχε και ο ίδιος ο ΛεΚαρέ στη συγγραφή του σεναρίου. Ο Σουηδός αλλάζει τη σειρά αφήγησης, συνενώνει περιστατικά, παραλείπει κάποια και φτιάχνει ένα αριστούργημα που παρά τις (σημαντικές) αλλαγές έχεις την αίσθηση ότι είναι ακριβώς το βιβλίο.

Απίστευτη ατμόσφαιρα, φοβερή φωτογραφία, το νιώθεις ότι είσαι στο Λονδίνο πριν από πενήντα χρόνια, στην καρδιά του Ψυχρού πολέμου. Τα πλάνα του και τα κάδρα του, απλώς συναρπαστικά. Η μουσική, ανατριχίλα. Έχει διαβάσει εξαιρετικά το βιβλίο (ενδεχομένως και Λε Καρέ συνολικά) και καταφέρνει να εστιάσει στην υπαρξιακή διάσταση χωρίς να χάνει το παραμικρό από το σασπένς της ιστορίας.

Να κάνουμε μνεία και στις φοβερές ερμηνείες. Όλοι τους, προεξάρχοντος του Γκάρι Όλντμαν, αλλά και του τεράστιου, Κόλιν Φερθ.

Κα-τα-πλη-κτι-κή μεταφορά. Είναι αυτό το πράμα που, επειδή όπως και να το κάνεις το βιβλίο δεν μπορείς να το διαβάζεις συνέχεια, η ταινία όμως είναι δυο ωρίτσες και μπορείς να τη δεις και τρεις χιλιάδες φορές


http://cdn.collider.com/wp-content/uploads/Tinker-Tailor-Soldier-Spy-image-slice.jpg



ΥΓ. Υπάρχει και σε μίνι σειρά, 6 επεισοδίων, του BBC. Αξίζει και την προτείνω ανεπιφύλακτα. Κλασική βρετανική, βαριά, αργή. Το καλό είναι ότι στο ίδιο υπάρχει και το τρίτο - και τελευταίο- μέρος, «Όλοι οι άνθρωποι του Σμάιλι», που κλείνει στην ιστορία. Και ο Άλεκ Γκίνες ΕΙΝΑΙ ο Σμάιλι. Είναι αυτός που περιγράφεται στα βιβλία. Γεννήθηκε για να τον παίξει.

ΥΓ2. Σύμφωνα με φήμες, έχει δρομολογηθεί η μεταφορά του «Όλοι οι άνθρωποι του Σμάιλι» και στον κινηματογράφο. Περιμένουμε με αγωνία και προσμονή ανείπωτη τη στιγμή.


Στο όνομα του Πατρός (Proved Innocent, η αυτοβιογραφία του Gerry Conlon)

Η συγκλονιστική καταγραφή - αποτύπωση της ιστορίας ενός εκ των «Τεσσάρων του Γκίλφορθ», του Τζέρι Κόνλον, ο οποίος φυλακίστηκε άδικα στην προσπάθεια της αγγλικής αστυνομίας να παρουσιάσει αποδιοπομπαίους τράγους μετά από ένα μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων του IRA. Ο Κόνλον παρέμεινε έγκλειστος σχεδόν 15 χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων έχασε τον επίσης φυλακισμένο για τον ίδιο λόγο πατέρα του, εξαιτίας της ραγδαίας επιδείνωσης που υπέστη η υγεία του από τις συνθήκες της φυλακής.

Το βιβλίο κυμαίνεται ανάμεσα στη βιογραφία και το ημερολόγιο. Ο Κόνλον δε διεκδικεί τις δάφνες ούτε του ήρωα ούτε του λογοτέχνη. Είναι αυτός που είναι, ή καλύτερα, ξεκινάει από αυτό που ήταν και καταλήγει σε αυτό που μεταμορφώθηκε κατά τη διάρκεια της άδικης ποινής του. Ένας ρέμπελος πιτσιρικάς που εν μέσω μιας νυχτίς βρέθηκε αντιμέτωπος με την οργή ενός ολόκληρου κρατικού συστήματος. Περισσότερο χρονικό, το βιβλίο αξίζει κυρίως για αυτόν το λόγο και καταγράφει την καθημερινή φρίκη που αναγκάστηκε να βιώσει. Το κύριο μέρος αναφέρεται στις συνθήκες κράτησης, στο αίσθημα απόγνωσης που του προκαλεί το άδικο της ποινής του και στη σχέση του με τον πατέρα του. Αξίζει αρκετά.


http://ecx.images-amazon.com/images/I/510gT23hDNL._SY344_BO1,204,203,200_.jpg



Η ταινία

Μόλις δύο χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου, ο Τζιμ Σέρινταν το «διαβάζει» με τον δικό του τρόπο για να μας παραδώσει μία από τις πολύ δυνατές ταινίες των 90's. Ο (επίσης) Ιρλανδός βλέπει τις δυνατότητες που του παρέχει το μέσο του κινηματογράφου και αποφασίζει αντί για μια ντοκυμαντερίστικη μεταφορά, όπως θα υποδήλωνε το ύφος και το περιεχόμενό του, να φτιάξει μια Ταινία. Με το Τ κεφαλαίο.

Κατά συνέπεια αλλάζει αρκετά σημεία της ιστορίας (χωρίς την παραμικρή λαθροχειρία ωστόσο), συμπτύσσει τα γεγονότα όπου χρειάζεται, παραλείπει αρκετά από την καθημερινότητας της φυλακής και «βλέπει» τον Κόνλον με μια εξωτερική ματιά, νιώθοντας την αδικία που αναγκάστηκε να υποστεί και τον αγώνα του. Ξεκινάει αποκαλύπτοντας κατευθείαν τις τρομακτικές μεθοδεύσεις που οδήγησαν στην καταδίκη του, τον ακολουθεί στη διάρκεια της πνευματικής του παραίτησης, στέκεται στη σχέση με τον πατέρα του όπως αυτή σφυρηλατείται στα χρόνια της φυλάκισης και τέλος στην ανάδειξή του σε αγωνιστή για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη.

Ο ίδιος ο Κόνλον αποφεύγει να δώσει μια τέτοια συνολική διάσταση στον αγώνα του, ωστόσο όμως, για το ενδιαφέρον που προκαλεί σε όλους εμάς η ιστορία του, καθίσταται αναγκαστικά η μοναδική. Αυτό αντιλαμβάνεται ο Σέρινταν και το αποτυπώνει σε μια τελικά επική ταινία.

Παράλληλα, ο τιτάνας Ντάνιελ Ντέι Λιούις τέσσερα χρόνια μετά τη συγκλονιστική ερμηνεία στο «Αριστερό μου πόδι» που τον καθιέρωσε στο κινηματογραφικό σύμπαν, και το αμέσως επόμενο χρόνο από τον Hawkeye του Τελευταίου των Μοϊκανών, μας παραδίδει ακόμα μια ανατριχιαστική εμφάνιση (από τις πολλές που επρόκειτο να ακολουθήσουν). Παρουσιάζεται ως παραδοσιακό ρεμάλι της βρετανική κατώτερης τάξης και στα 133 λεπτά που ακολουθούν μεταμορφώνεται, σταδιακά, γραμμικά και υποβλητικά, σε θρυλικό αγωνιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας. Αποτυπώνοντας έτσι έναν Τζέρι Κόνλον στον οποίο ελάχιστα ενδιαφέρει τελικά η ακρίβεια, καθιστώντας τον όμως ένα διαχρονικό σύμβολο των χαρακτήρων που εμφανίστηκαν ποτέ στο κινηματογραφικό πανί.

Χειροκροτήματα και ανατριχίλα κάθε φορά που τη βλέπουμε.


http://s14.postimg.org/4c26qnclt/gerry12.jpghttp://s16.postimg.org/o9jd656px/Daniel_22.png


http://s28.postimg.org/80szetvyl/Gerry11.jpghttp://s27.postimg.org/4uwr9yhwz/daniel.jpg


Υποσημειώση: Ο τελικός λόγος του Λιούις στην ταινία δεν είναι παρά οι πραγματικές δηλώσεις, επί λέξει, του Κόνλον τη στιγμή που βγαίνει έξω από το δικαστήριο, αμέσως μετά την αθώωσή του. Και είναι παραπάνω συγκλονιστικές:
https://youtu.be/z0WLCJ26Emc?t=41


Θα χυθεί αίμα (από το βιβλίο «Πετρέλαιο!» )

Από τον σοσιαλιστή Αμερικανό δημοσιογράφο Άπτον Σίνκλερ, ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα για την ανάπτυξη των πετρελαϊκών επιχειρήσεων στη νότια Καλιφόρνια, την κρατική διαφθορά και τις συνθήκες εργασίας στην Αμερική κατά τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα.

Ο Τζέημς Άρνολντ Ρος, αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας πετρελαιοπηγών, γυρίζει στις νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες αναζητώντας ευκαιρίες στις παρθένες, εκείνη την εποχή, περιοχές για άντληση πετρελαίου. Δωροδοκεί αξιωματούχους, εκμεταλλεύεται ανθρώπους και περιστάσεις και φτιάχνει μια αρκετά σημαντική εταιρία. Ο γιος του Μπάνι και κεντρικός πρωταγωνιστής, έρχεται ωστόσο σε επαφή με τις ιδέες και τους αγώνες του εργατικού κινήματος, κάτι που θα προκαλέσει μια ρήξη στη σχέση τους και θα οδηγήσει τον διάδοχο σε μια αναζήτηση της αλήθειας και της θέσης του στην κοινωνική ζωή.


http://s13.postimg.org/jwks08yc7/oil.jpg



Η ταινία

Δεν έγραψα και πολλά για το βιβλίο, γιατί η ταινία βασίζεται αποκλειστικά στο πρώτο τρίτο του. Και είναι ένα συγκλονιστικό αριστούργημα (κατά την ταπεινή μου γνώμη, μια από τις πέντε καλύτερες της τελευταίας δεκαετίας).

Ο Πολ Τόμας Άντερσον διαβάζει το βιβλίο, αντιλαμβάνεται το πνεύμα του, εμπνέεται, διατηρεί μόνο το μέρος που τον εξυπηρετεί σε αυτό που θέλει να πει και τελικά δίνει κάτι που καταφέρνει να το ξεπεράσει κατά πολύ. Ουσιαστικά φτιάχνει ένα έπος για τη δημιουργία της βιομηχανικής Αμερικής και την ανάδυση και επικράτηση του δυτικού καπιταλισμού.

Η ταινία -αντίθετα με το βιβλίο- αναφέρεται στην ιστορία του πατέρα, ενώ ο γιος όπως παρουσιάζεται εδώ αποτελεί επινόηση (στο βιβλίο δεν μένει κωφάλαλος, είναι μια χαρά και αποτελεί αυτός τον πρωταγωνιστή). Επειδή θέλει να εξετάσει τις απαρχές, παραβλέπει τους εργατικούς αγώνες και τους αντικαθιστά με τη θρησκεία, για να αναδείξει την ανταγωνιστική αλλά και συμπληρωματική της σχέση με την οικονομική εξουσία, ειδικά του αναδυόμενου ακόμα τότε, καπιταλιστικού συστήματος.

Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω σελίδες, αλλά θα σταθώ σε μία και μόνο σκηνή για να καταδείξω πόσο βαθιά, λεπτομερής και τεκμηριωμένη είναι η προσέγγιση του Άντερσον. Ο θρυλικός κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ είχε γράψει το διάσημο βιβλίο με τίτλο «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», επιχειρώντας να εξετάσει τις αιτίες που οδήγησαν στην επικράτηση και συνέθεσαν τη μορφή του δυτικού καπιταλισμού. Πολύ χοντρικά, για τον Βέμπερ η προτεσταντική καλβινιστική θεολογία περί της σωτηρία της ψυχής συνδέθηκε με μια εργασιακή ηθική. Συγκεκριμένα, καθώς το εν λόγω δόγμα υποστηρίζει ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι προκαθορισμένη και δε δύναται να αλλάξει, η μοναδική ευκαιρία που έχει ο άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του είναι μέσα από τις πράξεις του να ανακαλύψει απλώς ποιος είναι ο δικός του προκαθορισμός. Έτσι η συστηματική εργασία, ο ασκητικός βίος -με την αποταμίευση και την αποχή από τις απολαύσεις- σηματοδότησαν (και αποτέλεσαν έτσι πρότυπο) εκείνον που είναι προορισμένος για να σωθεί.

- Ο αρκετά πλούσιος πλέον Ντάνιελ Πλέβιου (στην ταινία), μετά από μία ακόμα μέρα εξόρυξης επιστρέφει στο σπίτι που μένει. Σε αντίθεση με εκείνο που θα υπαγόρευε η περιουσία του, τον βλέπουμε να ξαπλώνει για να κοιμηθεί στο πάτωμα, πάνω στις γυμνές ξύλινες σανίδες -

Χρονικό πλαίσιο του πλάνου: περίπου 5 δευτερόλεπτα. Υπόβαθρο: ένα ολόκληρο κλασικό δοκίμιο της κοινωνιολογίας.

Στα υπόλοιπα έχουμε μια φοβερή σκηνοθεσία, καταπληκτική φωτογραφία και ένα μινιμαλιστικό αλλά εντυπωσιακό soundtrack από τον κιθαρίστα των Radiohead, Jonny Greenwood. Πάνω από όλα όμως, ακόμα μία θηριώδη, συγκλονιστική ερμηνεία από τον τρομερό Daniel Day Lewis (φαντάζομαι πως έχετε καταλάβει όλοι πλέον ότι τον προσκυνάω τον τύπο).


http://s22.postimg.org/pbfcnum75/Daniel_Day_Lewis1.jpg


Οι Ώρες

Δεν ξέρω πώς μπορώ να συμπυκνώσω τις λέξεις και να γράψω μια μικρή περιγραφή, γιατί πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία (τοπ 15 σαφέστατα). Έπεσε σχεδόν τυχαία στα χέρια μου και με άφησε σέκο.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Και πρώτα από όλα ο Τζέιμς Τζόυς. Τίποτα δεν επρόκειτο να είναι ξανά το ίδιο στη λογοτεχνία από τότε που εξέδωσε το αριστούργημά του (και ένα από τα κορυφαία βιβλία όλων των εποχών - που δεν το συστήνω όμως), Οδυσσέα. 800 σελίδες με τον εσωτερικό μονόλογο από μία, και μόνο μία, ημέρα ενός καθημερινού Δουβλινέζου (με αντιστοιχία κεφαλαίων στα επεισόδια του ομηρικού έπους). Μάλλον ο θεμελιωτής του μοντερνισμού και της μετανεωτερικότητας στη λογοτεχνία, συγκλονίζει συθέμελα το είδος και εξιτάρει πολλούς ομότεχνούς του. Μία εξ αυτών η φοβερή Βιρτζίνια Γουλφ, που εμπνευσμένη επιχειρεί τη δική της απόπειρα με τη θρυλική πλέον Κυρία Ντάλογουεη. Ομοίως, αλλά εξαιρετικά πιο συμπτυγμένα και βατά, σε 200 κάτι σελίδες εδώ, ένας εσωτερικός μονόλογος (λίγων παραπάνω προσώπων) από την τυπική ημέρα μια μεσοαστής Αγγλίδας που ετοιμάζει μια οικογενειακή γιορτή.

Όλες οι σκέψεις και τα άγχη, η υπαρξιακή αναζήτηση, η μνήμη και τα συναισθήματα, σε μια τυπική ημέρα της εποχής, μέσα από το πρίσμα τριών (το πολύ) προσώπων. Και κάπου εδώ έρχεται ο καταπληκτικός κύριος Μάικλ Κάνινγκχαμ, έναν παρά κάτι αιώνα μετά, να αποτίσει το δικό του φόρο τιμής στην Βιρτζίνια, το συγκεκριμένο βιβλίο της και την εποχή του.

Τα περιστατικά και οι αναζητήσεις του αρχικού βιβλίου διατηρούνται απαράλλαχτα, ως πανανθρώπινα, οικουμενικά και αιώνια μοτίβα της ανθρώπινης ύπαρξης, τεθλασμένα τώρα μέσα μόνο από την αλλαγή των κοινωνικών εποχών.

Έτσι, όλες οι ανθρώπινες ιστορίες που αναφύονται στην προετοιμασία της γιορτής που κάνει η Κλαρίσα Ντάλογουεη, εμφανίζονται τώρα στη ζωή δύο Αμερικανίδων, δύο διαφορετικών εποχών. Σε παραλληλισμό με την πρόσθετη ιστορία της τελευταίας μέρα της ζωής της ίδιας της Βιρτζίνια Γουλφ (που επινοεί ο συγγραφέας - και παίζει καταπληκτικά η Νικόλ Κίντμαν), ο συγκερασμός τριών εποχών, προπολεμικής Αγγλίας, μεταπολεμικής Καλιφόρνιας και σύγχρονης Νέας Υόρκης. Σε ένα βαθύτατο υπαρξιακό δράμα.


http://www.etchpub.com/images/bookcovers/cunningham-hours.jpg



Η ταινία

Πώς γίνεται να αποτυπώσεις εσωτερικό μονόλογο κινηματογραφικά; Πόσο δυνατόν είναι να καταγράψεις σκέψεις και συναισθήματα με κάμερα; Όταν όλη η πλοκή διαδραματίζεται εντός των πρωταγωνιστών, πώς θα μπορούσε αυτό να μεταφερθεί με ένα εξωτερικό μέσο; Μοιάζει παραπάνω από αδύνατο. Ή μήπως όχι; Για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, λέει ο απίθανος Στίβεν Ντόλντρι.

Και αυτό που πετυχαίνει είναι ομολογουμένως φοβερό. Έγραψα ολόκληρο κατεβατό για τον Τζόυς, την Γουλφ, τον εσωτερικό μονόλογο σα νέο λογοτεχνικό είδος και την Κυρία Ντάλογουεη, γιατί όλα αυτά μοιάζουν προϋποθέσεις για να καταλάβει κανείς την ταινία. Και φυσικά είναι.

Αλλά το μεγαλύτερο παράσημο του Ντόλντρι είναι αυτό που άκουσα από τους περισσότερους να λένε για την ταινία: «Δεν μπορώ να πω ότι την κατάλαβα αρκετά, αλλά μου άρεσε πολύ». Γιατί αυτό έχει κάνει. Δεν επιζητά να δώσει στον θεατή να καταλάβει τα πάντα, δε ψάχνει να αναδείξει τις συνδέσεις, κοιτάει μόνο να μεταδώσει το νόημα. Και το κάνει.

Επεμβαίνει παντού. Αλλάζει ατάκες, βάζει δικές του, απομονώνει περιστατικά, αλλάζει από πολλά έως τα πάντα, και έτσι... τα κρατάει όλα ίδια. Η επιβλητική γραμμή που κλείνει την ταινία, (από όσο θυμάμαι τουλάχιστον) δεν υπάρχει πουθενά στο βιβλίο (και σαφέστατα, σίγουρα δεν είναι το κλείσιμό του).

"Dear Leonard. To look life in the face. Always to look life in the face and to know it for what it is.
At last to know it. To love it for what it is, and then, to put it away.

Leonard,
Always the years between us. Always the years.
Always the love. Always the hours"

Είναι όμως ολόκληρο το πνεύμα του. Κλείνει και νιώθεις το ίδιο συναίσθημα με το βιβλίο. Η Σοπενχαουρική παραβολή του εκκρεμούς. Από την ανία στη δυστυχία, και στο ενδιάμεσο μικρές αναλαμπές από στιγμές ευτυχίας. «Καποιες ώρες εδώ κι εκεί», λέει ο Κάνινγκχαμ. Αυτές οι ώρες, το ελάχιστο μέσα στον ωκεανό των χρόνων, οι οποίες συνιστούν όμως τη μοναδική και ολόκληρη ουσία της ζωής του ανθρώπου. "Always the Hours".

Και τρία φοβερά θηλυκά της υποκριτικής για να υποστηρίξουν το εγχείρημα. Η απόλυτη ιέρεια, το ιερό τέρας Μέριλ Στριπ, η σταθερή αξία Τζούλιαν Μουρ και μια εντυπωσιακή Νικόλ Κίντμαν (στη στροφή της προς το ποιοτικό). Διαβάζουν, νιώθουν, καταλαβαίνουν και το μεταφέρουν σε όλους. Συγκλονιστικό, απλώς.


http://www.xintansuo.com/uploads/portal/201503/05/180521eigzazdii1fqkftq.jpg



Αποκάλυψη τώρα («Η καρδιά του σκότους», του Τζ. Κόνραντ)

Σχετικά μικρός είδα πρώτη φορά την ταινία. Είχα μείνει με αρκετές απορίες και ερωτήματα. Με τον καιρό την ξαναείδα, δεν κατάφερα να λύσω και πολλά και έμαθα ότι βασίζεται στο εν λόγω βιβλίο. Το πήρα να το διαβάσω με την προσδοκία ότι θα βρω απαντήσεις, ότι θα εξηγούσε κάποια πράγματα περισσότερο (κυρίως τον Κουρτς). Έμεινα με τις ίδιες απορίες και με ακόμα περισσότερα ερωτήματα.

Ο Τσάρλι Μάρλοου ανακαλεί και διηγείται την ιστορία στην οποία δούλεψε για μια εταιρεία που εμπορεύοταν ελεφαντόδοντο κατά μήκος του ποταμού Κονγκό. Συγκεκριμένα, ως καπετάνιος σ' ένα από τα ατμόπλοια που ανεβοκατεβαίνουν τον ποταμό εφοδιάζοντας τους εμπορικούς σταθμούς.

Από την πρώτη στιγμή που φτάνει στα κεντρικά της εταιρίας αντιλαμβάνεται ότι οι συνθήκες που επικρατούν είναι τουλάχιστον ιδιαίτερες. Οι υπάλληλοι της εταιρίας είναι συνεπαρμένοι με την αρπαγή ελεφαντόδοντου, ενώ εμφανίζουν ένα συνδυασμό τρόμου και απέχθειας για τους ιθαγενείς και τα ήθη και έθιμά τους. Συγκεκριμένα, τους μεταχειρίζονται ως αναλώσιμους τους οποίους αφήνουν να πεθάνουν από πείνα και εξάντληση όταν δεν είναι χρήσιμοι για το σκοπό τους.

Παράλληλα αρχίζει να ακούει τις φήμες για τον κ. Κουρτς, έναν αντιπρόσωπο της εταιρίας που έχει εγκατασταθεί στον πλέον απομακρυσμένο σταθμό της και που από εκεί εφοδιάζει μεγάλες ποσότητες ελεφαντόδοντου. Ωστόσο, οι ιστορίες που τον ακολουθούν προκαλούν ανησυχία για τις πρωτοβουλίες που παίρνει και τις μεθόδους του, και η αποστολή του Μάρλου γίνεται να πάει να τον φέρει πίσω στα κεντρικά.

Κατεβαίνοντας τον ποταμό θα ανακαλύψει ότι οι φήμες υπήρξαν πραγματικές και ότι ο Κουρτς έχει εγκαθιδρύσει ένα εξαιρετικά ιδιαίτερο και ζοφερό τρόπο διοίκησης της επικράτειάς του. Έχει αυτονομηθεί σε σχέση με τις αρμοδιότητές του, λατρεύεται ως θεός από τους ιθαγενείς και ασκεί επάνω τους απεριόριστη εξουσία, ζωής και θανάτου.

Η κάθοδος του Μάρλοου στον ποταμό Κονγκό, προχωρώντας στα άδυτα της Αφρικής και της αποικιοκρατίας, περισσότερο από όλα, αποτελεί ένα μνημειώδες ταξίδι στα βάθη του ανθρώπινου ψυχισμού και στα απόκρυφα σημεία του Δυτικού πολιτισμού.

http://www.swarthmorephoenix.com/wp-content/uploads/2012/02/103112-L.jpg



Η ταινία

Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με μια στρατιωτική ιστορία από το Βιετνάμ; Η απάντηση είναι: απόλυτη και ολοκληρωτική. Είναι η ίδια ιστορία ακριβώς, κοντά έναν αιώνα μετά. Ο Τσάρλι Μάρλοου είναι ο Λοχαγός Γουίλαρντ, η «Εταιρία» είναι οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, ο ποταμός δεν είναι ο Κονγκό αλλά ο Νανγκ, και ο Κουρτς είναι... ο Κουρτς. Η ίδια φιγούρα και απαράλλαχτη. Ο Δυτικός άνθρωπος. Εκείνος που υλοποιεί στο μέγιστο βαθμό τις επιταγές του Δυτικού πολιτισμού.

Παρασημοφορημένος αξιωματικός του αμερικανικού στρατού με αμέτρητες διακρίσεις, σύμφωνα με τις πληροφορίες έχασε τα λογικά του και εγκατέστησε στα βάθη της ζούγκλας μια δική του, αυτόνομη διοίκηση.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η μεγαλύτερη σύμπραξη λογοτεχνίας και κινηματογράφου. Η ιστορική συνέχεια και η σύνδεση μεταξύ τους. Ένα μυθικό βιβλίο και μια μυθική ταινία. Βασικά θα χρειαζόταν να γράψω ξεχωριστό αφιέρωμα για τα δύο, πολλών, μα πάρα πολλών λέξεων.

Στο θέμα που μας ενδιαφέρει όμως, ο Κόπολα διαβάζει τον Κόνραντ και εντοπίζει ότι όσα τον απασχολούν στην Καρδιά του Σκότους παραμένουν εξαιρετικά επίκαιρα. Βλέπει ότι οι προεκτάσεις που διακρίνει στη αποικιοκρατία παραμένουν ίδιες στο στρατιωτικό ιμπεριαλισμό (ή όπως θέλει ο καθένας να ονομάσει τον πόλεμο του Βιετνάμ). Βλέπει ότι όλα απορρέουν από τις κεντρικές κατευθύνσεις του Δυτικού πολιτισμού, από την θεοποίηση του ορθολογισμού και τη συγκαλυμμένη αλλά ακόρεστη δίψα για εξουσία.

Είναι εντυπωσιακό ότι βλέποντας την Αποκάλυψη είναι σαν να διαβάζεις το βιβλίο. Ίδια δομή, ίδια περιστατικά, ίδια κλιμάκωση. Μόνο το εξωτερικό πλαίσιο είναι διαφορετικό.

Και το βασίλειο του Κουρτς. Είτε στον ποταμό Κονγκό, είτε στον ποταμό Νανγκ, ένα βασίλειο φρίκης. Άραγε όμως, είναι τρελός τελικά ο Κουρτς; Δυστυχώς όχι. Ο Κουρτς απλώς κάνει ότι του ζητήσανε. Η μεγαλύτερη φρίκη στον Κουρτς είναι ότι συμπεριφορά του είναι απολύτως ορθολογική. Συνιστά τη μεγιστοποίηση του επιδιωκόμενου σκοπού. Ο αποικιοκράτης Κουρτς πήγε για να αρπάξει ελεφαντόδοντο. Ο στρατιωτικός Κουρτς πήγε για να υποδουλώσει το Βιετνάμ. Και στις δύο περιπτώσεις το έχει καταφέρει στο μέγιστο βαθμό. Ότιδήποτε επιπλέον είναι η λογική απόροια της πρακτικής και των σκοπών που πήγε/του ζητήσανε / να εξυπηρετήσει.

Ο κύριος Κουρτς. Ίσως ποτέ άλλοτε ένας χαρακτήρας που εμφανίζεται σε δέκα μόλις σελίδες δεν σφράγισε τόσο πολύ ένα βιβλίο. Και επειδή η Καρδιά του Σκότους είναι ο Κουρτς, είναι αυτή η εμφάνισή του Κουρτς στο τέλος, ακριβώς για αυτό έμοιαζε αδύνατο να βρεθεί ένας ηθοποιός έστω να τον προσεγγίσει.

Τελειώνω εδώ. Για το τι κατάφερε αυτός ο Μύθος της υποκριτικής, ο Μάρλον Μπράντο, δεν θα γράψω. Το γνωρίζετε ήδη...

The horror. The horror.

http://s7.postimg.org/nd0qrseh7/joseph_conrad_AP.png

Buendia
02-01-2016, 14:37
Αυτό ήταν, καλή χρονιά να έχουμε και ελπίζω να άρεσε και να αποτελέσει και μικρή αφορμή για μελλοντικές ταινίες. Πάμε τώρα κατευθείαν σε σχολιασμό μερικών πρώτων σημείων.Στα γρήγορα για το Football Factory (την ταινία)
Ερώτηση, προς Buendia και όποιον άλλο έχει διαβάσει το βιβλίο (..) Το φινάλε, ο μονόλογος του Dyer είναι ο λόγος ύπαρξης της ταινίας. (...)
Η ερώτηση είναι: αυτό προσπαθεί να δείξει και το βιβλίο; Αν ναι, πιστεύω πως έχει κριθεί λίγο αυστηρά, αν όχι, τότε συμφωνώ για την κατηγορίαΚοίτα να δεις. Κατά κάποια έννοια (μάλλον αρκετά διευρυμένη βέβαια), μπορείς να πεις ότι το δείχνει και το βιβλίο. Δηλαδή μετά το τελικό περιστατικό, όπου ο πρωταγωνιστής έμεινε παρατημένος στα χέρια (και στα πόδια, κυρίως σε αυτά :D) των οπαδών της Μίλγουολ, μετά την έξοδο από το νοσοκομείο επιστρέφει κανονικά στις τάξεις του «κλαμπ» του. Χωρίς όμως την παραμικρή τυμπανοκρουσία ή οτιδήποτε σχετικό.

Ο John King το εξηγεί όλο αυτό αρκετά πιο βαθιά. Λέει, μέσα από τις σκέψεις του πρωταγωνιστή, ότι ουσιαστικά (και βάσει της κοινωνικής τάξης που ανήκεις) είναι ο μόνος τρόπος που έχεις να ζήσεις μια ζωή ενεργητική και όχι ως θεατής. Επίσης το θέτει μέσα σε μια ματαιότητα. Και να θες, δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Αντιλαμβάνεσαι, διαφωνείς, απλώς ξέρεις ότι να είσαι και στη χαμηλότερη κοινωνική θέση και παθητικός είναι ακόμα χειρότερο. Και όλα αυτά, προσωπικά θεωρώ ότι η ταινία ούτε κατά διάννοια δεν τα προσέγγισε.(...) Κι εκεί έχω τη βασική μου διαφωνία. Αυτό που λέει και ο Darkling, ότι το βιβλίο δεν ήταν τόσο συναρπαστικό. Μετά θυμάμαι πως, είχα πληθώρα ενστάσεων για τις αναφορές του βιβλίου(...)Απ'την άλλη, μια δεύτερη σκέψη, θυμάμαι πως το βιβλίο το διάβασα όντως νερό, σε λιγότερο από βδομάδα. Αυτό, μάλλον το κάνει ενδιαφέρον, σίγουρα κολλητικό(...)Πραγματικά είχα προσέξει πώς θα το γράψω :p , κι έβαλα «εμένα μου άρεσε». Νομίζω Άγιε μου ότι συμφωνούμε και μάλλον το ίδιο λέμε. Και εγώ όντως έχω ακούσει για τις ανακρίβειες, απλώς όταν το διάβαζα δεν έπαιξε κάποιο ρόλο. Καλό βιβλίο ποιοτικά σίγουρα δεν είναι, αλλά αυτό το πράμα που το διαβάζει κανείς το πολύ μέσα σε μια βδομάδα κάτι λέει. Για εμένα είναι η πλοκή. Ειδικά έτσι που στήνει τα κεφάλαια. Επίσης, όπως έγραψα αντίστοιχα για το Ιλουμινάτι, στην αρχή εδώ διαβάζεις για σφηνόλιθο που γράφει την πραγματική καταγωγή του Χριστού και λες: εντάξει, αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ. Και εγώ προσωπικά δεν το περιμένα και με εξέπληξε θετικά.

Για το άλλο τα είπα. Θεωρώ ότι χάνει εξαιρετικά και στην πλοκή (αλλά είχα δύο κολλητούς που με πρήζανε ότι είναι καλύτερο και πιο αγωνιώδες. Ο μόνος λόγος που δεν το παράτησα στη μέση ήταν για να τους την πω :D).

ΥΓ. Μεγάλο όνειρο θα ήταν να είχε μεταφερθεί ολόκληρο το κουαρτέτο του Λος Άντζελες. Ωστόσο θεωρώ αδύνατο να γινόταν σε μόνο τέσσερις ταινίες. Θα ήθελε παραπάνω για να το πλησιάζει σε αξία.Συμφωνουμε απολυτα οτι το Αρωμα του Ονειρου (κι αλλα βεβαια) μου μοιαζουν καλυτερα απ τον τρυποκαρυδο

Πραγματικά δεν έχω βρει ακόμα άνθρωπο να έχει διαβάσει παραπάνω από δύο βιβλία του Ρόμπινς και να θεωρεί τον Τρυποκάρυδο το καλύτερό του. Το γιατί τον ξέρουν όλοι από αυτό, μάλλον είναι κάτι που δε θα το καταλάβω ποτέ :cool:(...)Προσθέτω ότι δε διάβασα ποστ Μπουέντια (είπαμε, δεν προλαβαίνω, εννοείται είναι πλέον στα μπουκμαρξ) αλλά είμαι στη μέση του No Country For Old Men και έχω ενθουσιαστεί κάπως και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είναι ψηλότερα η ταινία(...)

Όπως έγραψα, από τη μεσαία κατηγορία καναδυό έπρεπε μάλλον να είναι στην προηγούμενη, καναδυό στην επόμενη. Οι δύο αυτές είναι το Ανάμεσα στους Τοίχους και το Καμμία Πατρίδα.

Επέλεξα (με πόνο ψυχής) να τις βάλω στη μεσαία γιατί -όπως θα είδατε- εστίασα ως αριστουργηματικές σε εκείνες που έχουν μια παραπάνω ματιά στο βιβλίο, που είτε προσθέτουν κάτι, είτε προχωράνε κάπως περισσότερο (ή πχ. καταφέρνουν κάτι που έμοιαζε αδύνατο, όπως οι Ώρες). Το Καμμία Πατρίδα είναι τέλεια μεταφορά, αλλά είναι τόσο καλό το βιβλίο που νομίζω ότι δεν είχε περιθώρια για κάτι επιπλέον. Παρόλο που αποτελεί μακράν την καλύτερη μεταφορά του Μακάρθι στον κινηματογράφο.

Περιμένω να μας πεις την ετυμηγορία σου όμως :)Γράφεις ότι το NCFOM δεν είναι μέσα στις 3 καλύτερες των Κοέν, και μου κίνησες την περιέργεια για να δω αν συμφωνούμε... "Fargo" και "The Big Lebowski" να φανταστώ οι 2. 3η;

Ναι, σωστά υπέθεσες για τις δύο πρώτες, αλλά βάζω κι εγώ το Barton Fink μετά. Μια που το ανέφερες όμως, Inside Llewyn Davis το είχα βρει απίθανο απλώς δεν το έχω ξαναδεί από τότε για να έχω πιο κατασταλλαγμένη θέση. Μπράβο που μου το θύμισες, θα το κάνω άμεσα (γιατί μάλλον θα πάει πολύ ψηλά)!(...)Επιπροσθέτως και εσύ και ο Άγιος με κάνατε να θέλω να διαβάσω "Λος Άντζελες Εμπιστευτικό" και την υπόλοιπη σειρά των βιβλίων, μιας που από νεονουάρ το LAC πιθανότατα είναι το αγαπημένο μου

Ναι, να το κάνεις, σου εγγυώμαι ότι θα σε συνεπάρει. Επιπλέον έχει το καλό ότι επειδή -όπως έγραψα- είναι πολύ μεγαλύτερη και πιο πυκνή η ιστορία, από τις πρώτες κιόλας σελίδες ξεχνάς ό,τι θυμάσαι από την ταινία.

Ωστόσο, μια που σου άρεσε τόσο και το Καμία Πατρίδα, εγώ θα σου πρότεινα να το κοιτάξεις κι αυτό. Είναι όπως η ταινία, με το πλεονέκτημα όμως η ότι γλώσσα και το ύφος του Μακάρθι είναι απλώς καταπληκτικά. Πρέπει...

LFO
03-01-2016, 18:50
Σηκωσε το

http://images.tapatalk-cdn.com/16/01/03/f60e69be797d3a58cfd3edb0607ef569.jpg

KonTaz
03-01-2016, 21:00
https://41.media.tumblr.com/3dd34aa21f520b657d50beb23a5c9b42/tumblr_o0cppmRZnW1tne8kyo1_1280.jpg

Dude
03-01-2016, 21:07
Τεόντοσιτς και Ευρωλίγκα... Ντι Κάπριο και Όσκαρ... δρόμοι παράλληλοι.

KonTaz
03-01-2016, 21:09
α)Είναι μικρός ακόμα,όπως και ο Μουλόντοσιτς.Έχει χρόνο
β)Φέτος είναι η χρονιά του,150%
γ)Φταίει ο Inarritu όπως λέμε φταίει ο Κριάπα
δ)Όλα τα παραπάνω

Άγιος Πέτρος
03-01-2016, 22:08
Έχει πέσει σε δύσκολες περιπτώσεις ο Ντι Κάπριο φέτος.

Ο Τζόνι Ντεπ κούρεψε καραφλα μαλλι για το ρόλο, ο Τζέσι Πλέμονς πάχυνε για το ρόλο (τον είδα στο Φάργκο και νόμιζα ότι ήταν φτιαχτό)

Ο Μπράιαν Κράνστον παίζει ρόλο ταμπού για την Αμερική

Ο Τομ Χάρντυ παίζει δύο ρόλους (αν και μάλλον θα πάρει το όσκαρ β' ανδρικού)

O Ματ Ντέημον παίζει τον αστροναύτη ναυαγό

Και ο Φασμπέντερ το Στιβ Τζόμπς

μπασκετομάνα7
03-01-2016, 22:21
φτάνει πια με τις βιογραφίες ... το πιο αχρείαστο και ξενέρωτο είδος ! και ύπουλο όταν μιλάμε για αμερικάνους που με το βιογραφία εννοούν αγιογραφία. ερμηνείες μηδενικού ρίσκου και επιβράβευση του copy-paste.

Άγιος Πέτρος
03-01-2016, 22:26
Οι βιογραφίες είναι καλές όταν πιάνουν ιστορικά πρόσωπα που διίστανται οι απόψεις ή/και φέρνουν στη φως κάποια ιστορικά στοιχεία λιγότερο γνωστά

Όταν καταλήγουν σε ξαναζεσταμένο φαΐ, όπως λες, φτάνει πια

redglove
03-01-2016, 22:36
Για τον Τζομπς λέτε;

Άγιος Πέτρος
03-01-2016, 22:54
Από τα φαβορι για όσκαρ είναι το The Mass, Trumbo, Jobs, Legend

που είναι βιογραφικές

Jasone
04-01-2016, 01:03
Αφού πρώτα αποθεώσω τον Buendia για τα επικα του ποστ θέλω να ζητήσω απο τα πρεζάκια του topic όπως oneofthesmurfs, buendia, dude κτλ να φτιάξουν μια λίστα "ευαγγέλιο" με 20 best movies of each year. Ξεκινήστε απο το 2015 και ΟΠΟΤΕ έχετε χρόνο κάντε το 2014, το 2013 κτλ. Το βρίσκω καταπληκτική ιδέα και θα βοηθήσει πολλούς απο εμας να δούμε ταινίες που έχουμε αφήσει/αγνοήσει. Σκεφτείτε το.

μιγάδας
05-01-2016, 00:58
μόνο μη βάλεις ντουντ αυτή τη βλακεία το "Locke". όχι άλλοι περίεργοι σκηνοθέτες.

D.Rivers
05-01-2016, 03:45
Μόλις είδα το The Martian... Δεν περιγράφω άλλο, καληνύχτα σας!

OneOfTheSmurfs
05-01-2016, 03:58
Ταινιαρα το Locke

rednorth7
05-01-2016, 05:00
Locke και drinking buddies νομιζω οι δυο πιο βαρετες ταινιες που εχω δει.Δεν ειμαι ειδικος, δε ξερω τι φωτογραφια και τι κρυμμενα μυστικα μπορει να έχει το locke, αλλα ειλικρινα περιμενα απλα να βγει απο το αμαξι του.

Razorblade Fish
05-01-2016, 05:14
Ε όχι και ταινιάρα το Locke, ότι και να μου πείτε για ατμόσφαιρα, φωτογραφία, ερμηνείες κτλ, είναι απλά μια τρομακτικά βαρετή ταινία.

Άγιος Πέτρος
05-01-2016, 12:06
Σ'αυτόν τον πλανήτη υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων

αυτοί που πίνουν το φραπέ με γάλα και αυτοί που πίνουν φραπέ χωρίς
αυτοί που τρώνε τα γεμιστά με κιμά και αυτοί που τα τρώνε γιαλαντζί
αυτοί που λέμε ότι το Λόκε ήταν ταινιάρα και οι υπόλοιποι

μιγάδας
05-01-2016, 15:51
Σ'αυτόν τον πλανήτη υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων

αυτοί που πίνουν το φραπέ με γάλα και αυτοί που πίνουν φραπέ χωρίς
αυτοί που τρώνε τα γεμιστά με κιμά και αυτοί που τα τρώνε γιαλαντζί
αυτοί που λέμε ότι το Λόκε ήταν ταινιάρα και οι υπόλοιποι

βάζεις γάλα στον φραπέ. γι αυτό σ αρέσει το Locke.

Άγιος Πέτρος
05-01-2016, 16:17
Δεν πίνω φραπέ πλέον. Όταν έπινα δεν έβαζα γάλα. Αλλά τρώω τα γεμιστά με κιμά

Jasone
05-01-2016, 16:18
Κάποτε ήταν αυτοί που τους άρεσε το mullholand drive και αυτοί που δεν τους άρεσε!

Άγιος Πέτρος
05-01-2016, 16:40
Σοβαρή εισαγωγή στην κατηγοριοποιηση

nrg15
05-01-2016, 16:45
Αλλά τρώω τα γεμιστά με κιμά

ΕΓΚΛΗΜΑ!!!

Άγιος Πέτρος
05-01-2016, 16:55
Σ'αρεσε το Λόκε; Ε; Σ'ΑΡΕΣΕ; (γιατί με το τσαγάκι που πίνεις, άκρη δε βγάζουμε)

nrg15
05-01-2016, 17:01
Σ'αρεσε το Λόκε; Ε; Σ'ΑΡΕΣΕ; (γιατί με το τσαγάκι που πίνεις, άκρη δε βγάζουμε)

ΧΑΧΑΧΑ... Ειμαι σκληρος σαν εικονα και τρυφερος στην καρδια!

μιγάδας
05-01-2016, 17:03
γαμώ το Locke και τα star wars.

redglove
05-01-2016, 19:02
Ιεροσυλία να βάζεις Star Wars στην ίδια πρόταση με το Locke.

μιγάδας
05-01-2016, 20:58
γαμώ το Locke.

γαμώ τα Star Wars.

τώρα;

dora7
05-01-2016, 21:19
μιγαδακο ιεροσυλεις με τα σταρ γουορς και θα σου βαλω πιπερι στη γλωσσα....:D

*GrimReaper*
06-01-2016, 00:09
Καλα κανει ο μιγαδας. Την καινουργια δεν την ειδα αλλα οι υπολοιπες εμενα μου φανηκαν κωμικες.

Ριβερς αληθεια σ'αρεσε τοσο πολυ μαρσιαν? Πολυ αδιαφορη ταινια μου φανηκε. Δεν ειχα αγωνια για κατι, ηξερες πανω κατω τι θα συμβει και ποτε θα συμβει. Το μοον πιο ενδιαφερον ηταν. Και το ινστερστελαρ εννοειτε πολυυυ καλυτερο.

Άγιος Πέτρος
06-01-2016, 01:45
Στο Martian γαμησε η ερμηνεία του Damon (ο τύπος εκανε το ρόλο δικό του), η σκηνοθεσια Ριντλει Σκοτ (Α ΛΙ ΕΝ -Α ΛΙ ΕΝ) και ο Τζεφ Ντάνιελς που παίζει οποιοδήποτε ρολο τοσο απλα σα να κατουραει μετα απο 2 λιτρα μπυρα

Άγιος Πέτρος
10-01-2016, 13:17
Wxy2mWm5PpU

Ειδικά για το #1 έχω διαβάσει αρκετές θεωρίες

Lateralus
10-01-2016, 17:41
Ακομα μια καυλωτική ταινία του QT εξαιρετικό καστ/ατμόσφαιρα/διαλογους, και η Jennifer Jason Leigh φοβερη ερμηνεια ενδεχομενως να παει και για Οσκαρ

-p-UFeGiGa4

rednorth7
11-01-2016, 13:05
ΘΕ-ΟΣ!

jnIGdb-sT-s

Kαι ενα (περιεργως και για αδιευκρινιστο λογο) πολυ αστειο βιντεακι.

ZY1YIYipvoc

Darkling
11-01-2016, 13:47
Ακομα μια καυλωτική ταινία του QT εξαιρετικό καστ/ατμόσφαιρα/διαλογους, και η Jennifer Jason Leigh φοβερη ερμηνεια ενδεχομενως να παει και για Οσκαρ

-p-UFeGiGa4

απο 2 διαφορετικες πηγες εχω ακουσει οτι ηταν -για Ταραντινο ε.- απογοητευτικη.
δεν ξερω θα δω και θα σας πω.

MИЛОШЕ ТЕОДОСИЋУ
11-01-2016, 13:50
Ακομα μια καυλωτική ταινία του QT εξαιρετικό καστ/ατμόσφαιρα/διαλογους, και η Jennifer Jason Leigh φοβερη ερμηνεια ενδεχομενως να παει και για Οσκαρ

-p-UFeGiGa4

απο 2 διαφορετικες πηγες εχω ακουσει οτι ηταν -για Ταραντινο ε.- απογοητευτικη.
δεν ξερω θα δω και θα σας πω.

η ταινία γαμάει. ο λόγος που δεν άρεσε σε κάποιους είναι επειδή έχει πολλούς διαλόγους, κάτι που είναι σήμα κατατεθέν για τον ταραντίνο.

Άγιος Πέτρος
11-01-2016, 13:53
Ντεφορμέ ο Gervais φέτος

Στα προηγούμενα θέρισε

xI1BIiDfer4

Darkling
11-01-2016, 14:03
Ακομα μια καυλωτική ταινία του QT εξαιρετικό καστ/ατμόσφαιρα/διαλογους, και η Jennifer Jason Leigh φοβερη ερμηνεια ενδεχομενως να παει και για Οσκαρ

-p-UFeGiGa4

απο 2 διαφορετικες πηγες εχω ακουσει οτι ηταν -για Ταραντινο ε.- απογοητευτικη.
δεν ξερω θα δω και θα σας πω.

η ταινία γαμάει. ο λόγος που δεν άρεσε σε κάποιους είναι επειδή έχει πολλούς διαλόγους, κάτι που είναι σήμα κατατεθέν για τον ταραντίνο.

δεν νομιζω να ειναι αυτος ο λογος. και οι 2 που μου το ειπαν, ειναι φουλ ταραντινικοι, αποκλειεται να μην ειναι φαμιλιαρ με τους πολλους διαλογους :P

MИЛОШЕ ТЕОДОСИЋУ
11-01-2016, 14:05
καλά δες το και τα λέμε. βάζελοι θα ήταν :P

Darkling
11-01-2016, 14:41
χαχααχαχαχαχχα actually ηταν!!!
αχχαχαχαχααχαχχαχαχα

stefanos
12-01-2016, 21:17
6wZ0xbWRpf0 Χρυσές Σφαίρες 2016 (Golden Globe Awards 2016) - Highlights (Mε υπότιτλους)

Άγιος Πέτρος
13-01-2016, 02:13
Black Mass....πφφφφφφ

Αγαπητέ Johnny Depp,

Την τελευταία δεκαετία έχεις πρωταγωνιστήσει με το ζόρι σε 3 καλές ταινίες.
Και θες και Όσκαρ γι'αυτή; Σιιιιιιιγουρα

sfakianos7
13-01-2016, 02:33
Σταλονε χρυση σφαιρα
Επιτελους

dora7
13-01-2016, 19:49
Σταλονε χρυση σφαιρα
Επιτελους

ευχαριστησε το Ροκυ Μπαλμποα...

κι εγω τον ευχαριστω, ακομα και τωρα μετα απο τοσες και τοσες φορες που εχω δει τις ταινιες...ειμαι φαν του Ροκυ και το καυχιεμαι!

sfakianos7
13-01-2016, 19:50
ετσι πρεπει

Darkling
13-01-2016, 19:54
χαχα αποθεωθηκε ο Σταλλονε!

Άγιος Πέτρος
13-01-2016, 20:35
Έπρεπε να χε πάρει και ο Τζον ΜακΛέην

Dude
13-01-2016, 21:16
Δεν έχω δει το "Creed" για να έχω γνώμη. Ωστόσο, όσο κι αν γουστάρω το "Rocky I", με ένα πρόχειρο ψάξιμο βλέπεις ότι το ότι πήρε εκείνη τη χρονιά υποψηφιότητα και για Χρυσή Σφαίρα και για Όσκαρ, μόνο λίγο δεν το λες. Φανταστείτε ότι οι άλλοι που διεκδικούσαν τα βραβεία ήταν οι Φιντς και Χόλντεν για το "Network" (εντέλει τα πήρε ο 1ος, και Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ), ο Ντε Νίρο για τον "Ταξιτζή", ο Χόφμαν για το "Marathon Man" κλπ.

OneOfTheSmurfs
14-01-2016, 16:08
Alan Rickman dies aged 69 (http://www.theguardian.com/film/2016/jan/14/alan-rickman-giant-of-british-film-and-theatre-dies-at-69)

Δυνατα ξεκιναει το 2016.....

cnQEo4bazIo

Άγιος Πέτρος
14-01-2016, 17:22
Best Picture
The Big Short
Bridge of Spies
Brooklyn
Mad Max: Fury Road
The Martian
The Revenant
Room
Spotlight

Best Director
Alejandro González Iñárritu, The Revenant
Tom McCarthy, Spotlight
Adam McKay, The Big Short
George Miller, Mad Max: Fury Road
Lenny Abrahamson, Room

Best Actor
Bryan Cranston, Trumbo
Leonardo DiCaprio, The Revenant
Michael Fassbender, Steve Jobs
Eddie Redmayne, The Danish Girl
Matt Damon, The Martian

Best Actress
Cate Blanchett, Carol
Brie Larson, Room
Jennifer Lawrence, Joy
Charlotte Rampling, 45 Years
Saoirse Ronan, Brooklyn

Best Supporting Actor
Christian Bale, The Big Short
Tom Hardy, The Revenant
Mark Rylance, Bridge of Spies
Sylvester Stallone, Creed
Mark Ruffalo, Spotlight

Best Supporting Actress
Rooney Mara, Carol
Rachel McAdams, Spotlight
Alicia Vikander, The Danish Girl
Kate Winslet, Steve Jobs
Jennifer Jason Leigh, The Hateful Eight

Best Adapted Screenplay
Drew Goddard, The Martian
Nick Hornby, Brooklyn
Adam McKay and Charles Randolph, The Big Short
Phyllis Nagy, Carol
Emma Donoghue, Room

Best Original Screenplay
Tom McCarthy and Josh Singer, Spotlight
Matt Charman, Joel & Ethan Coen, Bridge of Spies
Pete Docter, Meg LeFauve, Josh Cooley, Ronnie del Carmin Inside Out
Alex Garland, Ex Machina
Andrea Berloff, Jonathan Herman, S. Leigh Savidge, Alan Wenkus, Andrea Berloff, Straight Outta Compton

Best Foreign Language Film
Son of Saul (Hungary)
Mustang (France)
A War (Denmark)
Embrace the Serpent (Colombia)
Theeb (Jordan)

Best Documentary Feature
Amy
Cartel Land
The Look of Silence
What Happened, Miss Simone?
Winter on Fire: Ukraine’s Fight for Freedom

Best Animated Feature
Inside Out
Anomalisa
Shaun of the Sheep
When Marnie Was There
Boy and the World

Best Film Editing
Hank Corwin, The Big Short
Jason Ballantine and Margaret Sixel, Mad Max: Fury Road
Stephen Mirrione, The Revenant
Tom McArdle, Spotlight
Maryann Brandon, Mary Jo Markey, Star Wars: The Force Awakens

Best Original Song
“Earned It” from Fifty Shades of Grey
Music and Lyric by Abel Tesfaye, Ahmad Balshe, Jason Daheala Quenneville and Stephan Moccio
“Manta Ray” from Racing Extinction
Music by J. Ralph and Lyric by Antony Hegarty
“Simple Song #3” from Youth
Music and Lyric by David Lang
“Til It Happens To You” from The Hunting Ground
Music and Lyric by Diane Warren and Lady Gaga
“Writing’s On The Wall” from Spectre
Music and Lyric by Jimmy Napes and Sam Smith

Best Original Score
The Hateful Eight
Carol
Sicario
Star Wars: The Force Awakens
Bridge of Spies

Best Cinematography
Emmanuel Lubezki, The Revenant
Edward Lachman, Carol
Robert Richardson, The Hateful Eight
Roger Deakins, Sicario
John Seale, Mad Max: Fury Road

Best Costume Design
Sandy Powell, Carol
Sandy Powell, Cinderella
Paco Delgado, The Danish Girl
Jenny Beavan, Mad Max: Fury Road
Jacqueline West, The Revenant

Best Makeup and Hairstyling
Mad Max: Fury Road
The Revenant
The 100-Year-Old Man Who Climbed out the Window and Disappeared

Best Production Design
Bridge of Spies
The Danish Girl
Mad Max: Fury Road

Best Sound Editing
Mad Max: Fury Road
The Martian
The Revenant
Sicario
Star Wars: The Force Awakens

Best Sound Mixing
Benjamin A. Burtt, Andy Nelson, Gary Rydstrom, Star Wars: The Force Awakens
Ben Osmo, Chris Jenkins, Gregg Rudloff, Mad Max: Fury Road
Mac Ruth, Paul Massey, Mark Taylor, The Martian
Chris Duesterdiek, Frank A. Montaño, Jon Taylor, Randy Thom, The Revenant
Drew Kunin, Andy Nelson, Gary Rydstrom, Bridge of Spies

Best Visual Effects
Ex Machina
Mad Max: Fury Road
The Martian
The Revenant
Star Wars: The Force Awakens

Best Short Film, Live Action
Basil Khalil and Eric Dupont, Ave Maria (Incognito Films)
Henry Hughes, Day One (American Film Institute)
Jamie Donoughue, Shok (Eagle Eye Films)
Benjamin Cleary, Stutterer (Bare Golly Films)
Everything Will Be Okay

Best Short Film, Animated
Bear Story
Prologue
Sanjay's Super Team
We Can't Live Without Cosmos
World of Tomorrow Tomorrow

Best Documentary, Short Subject
Body Team 12, David Darg and Bryn Mooser
Chau, beyond the Lines, Courtney Marsh and Jerry Franck
Claude Lanzmann: Spectres of the Shoah, Adam Benzine
A Girl in the River: The Price of Forgiveness, Sharmeen Obaid-Chinoy
Last Day of Freedom, Dee Hibbert-Jones and Nomi Talisman

Dude
14-01-2016, 17:22
Έχει γαμηθεί ο Δίας μέσα σε 2 βδομάδες...

Η 2η μου λίστα στο Taste Of Cinema έχει το θέμα σπουδαίες ταινίες (όχι best, τον τίτλο μου τον αλλάξανε :mad:) στις οποίες πρωταγωνιστούν κυρίως μη επαγγελματίες ηθοποιοί. Τσεκάρετέ την εδώ όποιος γουστάρει: http://www.tasteofcinema.com/2016/the-30-best-films-starring-mostly-non-professional-actors/

Darkling
14-01-2016, 17:23
Alan Rickman dies aged 69 (http://www.theguardian.com/film/2016/jan/14/alan-rickman-giant-of-british-film-and-theatre-dies-at-69)

Δυνατα ξεκιναει το 2016.....



χτες (ξανα)σκοραρε ο Ραμσεη και κανανε πλακα το πρωι, ποιος θα φυγει σημερα.

dora7
14-01-2016, 17:50
RIP Alan Rickman, θα σε γουσταρω παντα κι ας λενε κακιες εδω μεσα κατι χουπηδες...:(

MИЛОШЕ ТЕОДОСИЋУ
14-01-2016, 19:06
Όσον αφορά τα οσκαρ δίνουν πρώτο φαβορί το spotlight. Κατά τη γνώμη μου υπερεκτιμημένη ταινία ενώ και ερμηνευτικά δεν είδα κάτι δυνατό ή που δεν έχουμε ξαναδεί από τους πρωταγωνιστές. Η ΜακΑνταμς δεν το άξιζε δλδ.
Carol εκτός σε ταινία και σκηνοθεσία.
Επιτέλους υποψηφιότητα για τον Τομ Χαρντι (που είχε αγνοηθεί από τα σωματεία και σφαίρες) και Ματ Ντειμον.

Προγνωστικά στις βασικές:
Best Picture
The Revenant

Best Director
Alejandro González Iñárritu, The Revenant

Best Actor
Leonardo DiCaprio, The Revenant

Best Actress
Brie Larson, Room

Best Supporting Actor
Mark Rylance, Bridge of Spies

Best Supporting Actress
Jennifer Jason Leigh, The Hateful Eight

Best Original Score
Carol

Best Adapted Screenplay
Adam McKay and Charles Randolph, The Big Short

Best Original Screenplay
Alex Garland, Ex Machina

Best Film Editing
Stephen Mirrione, The Revenant

Best Foreign Language Film
Son of Saul (Hungary)

stefanos
14-01-2016, 19:41
eob7V_WtAVg

Άγιος Πέτρος
14-01-2016, 19:52
Δε γίνεται να μην πάρει αγαλματάκι το Mad Max

μπασκετομάνα7
14-01-2016, 20:31
Τα βραβεια του σωληνα εχουν καταντησει. Λειπει το καρολ απ τη σκηνοθεσια και την ταινια. Αδιανοητο ακομα και για Χόλιγουντ.Απο τις υπαρχουσες,μονο το μαντ μαξ αξιζει να σαρωσει. Η πιο ακομπλεξαριστη ταινια της χρονιάς και αυτη που παίρνει λιγοτερο σοβαρα τον εαυτο της. Θα βγαλουν την υποχρεωση δινοντας τα τεχνικα βραβεια,ως συνηθως. Και επιτελους ας τελειώσει αυτο το αστειο με τη λορενς. Ικανη,χαρισματικη αλλα τετοιο σπρωξιμο δεν ξαναγινε. Το καλο παιδι του χολιγουντ που πρέπει να χρυσωνεται καθε χρονο ο,τι και αν κανει. Κουρασε πολυ!

Joshua_Grant
14-01-2016, 20:36
Δυνατή η Τζέννιφερ...

Άγιος Πέτρος
14-01-2016, 20:43
στα κωλομέρια (και αυτό να μη ληφθεί σαν σεξιστικό σχόλιο, το λέμε συχνά εδώ μέσα :P )

Τουλάχιστον έχουμε μόνο 3/5 βιογραφικές ταινίες για Α ανδρικό ρόλο
O Redmayne δεν παίρνει 2ο σερί (δεν έχω δει την ταινία αλλά οκ), ο Damon πολύ καλός αλλά όχι οσκαρικός και ο Cranston δε γίνεται να πάρει όσκαρ για το Breaking Bad. Δεν ξέρω πόσο αρέσει στην ακαδημία η συγκεκριμένη ταινία, αλλά όπως όλα δείχνουν εντέλει, ο Ντι Κάπριο θα το σηκώσει το τιμημένο

Eleni7
14-01-2016, 21:04
H γενια των 25αρηδων εχει μερικους παραπανω λογους να θρηνει σημερα.

iqyf-kJWwIg

Άγιος Πέτρος
14-01-2016, 21:13
Από το fb

Kevin Smith


One of my favorite people who ever lived has died. The legendary ‪#‎AlanRickman‬ played Metatron, the Voice of God, in my 4th film ‪#‎Dogma‬. Alan was the first non-friend who signed up to the flick, but he became a great friend in record time. In this pic, he holds the Ken doll his Dogma character's lack of genitalia was modeled after. I'll never forget his incredible dulcet tones guffawing at the rubber crotch makeup he was wearing: one of the greatest actors who ever lived, tickled by a cinematic lack of a dick. I loved Hans Gruber the minute I saw ‪#‎DieHard‬ but I fell in love with the soft-spoken gentle soul who brought Gruber to life. Thank you for lending a hack like me your artistry and your credibility, Alan. You were never Snape to me as much as you were the adult Harry Potter himself: a bonafide wizard who could conjure absolute magic using merely words. He was a HUGE cauldron of win, this man. I'll miss him forever. Rest in Peace, Voice of God. Back to Heaven, where you came from...

https://scontent-fra3-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xfp1/v/t1.0-9/12573238_10153191187551930_6113440885800788940_n.j pg?oh=8ecd15588e0eb86c55310bd795e633fc&oe=57375348

sfakianos7
15-01-2016, 03:58
Τι θα γινει, οσους διασημους συμπαθω θα πεθαινουν?

Dude
15-01-2016, 04:39
Φέτος θα πέσει και τιμητικό Όσκαρ σε κάποιον κάτω των 60 ετών.
https://scontent.fath1-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xfp1/v/t1.0-9/12510278_10153856658014819_7996322635122556539_n.j pg?oh=64115094b2209d30ec466fbff82fca68&oe=5738A24D

Άγιος Πέτρος
16-01-2016, 15:35
Cg-c7UpJZLQ


Πω είναι τόσο κατεστραμένη που θέλω να τη δω

OneOfTheSmurfs
16-01-2016, 15:39
Δεν ξερω τι εννοεις με το "κατεστραμενη", γαματη φαινεται :D

redglove
18-01-2016, 02:25
Έβγαλε και το letterboxd "awards" για το 2015: http://letterboxd.com/2015/

standby25
18-01-2016, 02:27
ο τι εχει προταθει για οσκαρικο χωρις να τα εχω δει ολα ολα αλλα ταπ ιο πολλα

big short με αγαπη

OneOfTheSmurfs
18-01-2016, 04:45
Εχω δει το Anomalisa (http://www.imdb.com/title/tt2401878/?ref_=nv_sr_1) ηδη 4 φορες και ειναι η μονη ταινια που μπορω να πω οτι φετος δινω ενα χαλαρο 10/10.. Παντα μου αρεσε ο Kaufman (απο τις προσωπικα αγαπημενες μου ταινιες το Eternal Sunshine), αλλα πιστευω οτι με το Anomalisa ξεπερασε τον εαυτο του ενω ταυτοχρονα ειναι η πιο απλη του ταινια. Ειναι απο τις ταινιες που θελω να γραψω σεντονι για να την περιγραψω. Μεσα απο μια πολυ απλη ιστορια περναει μηνυματα που σε κανουν να σκεφτεις την ιδια σου τη ζωη. Και δεν βασιζεται σε ονειρα και αναμνησεις οπως το Eternal Sunshine. Ειναι straight-forward, με ελαχιστα σουρεαλιστικα στοιχεια. Η επιλογη του stop-motion (το οποιο ειναι περα απο εξαιρετικο) ηταν απιστευτη και μπραβο στα ατομα που τον πλησιασαν και τον επεισαν να κανουν αυτο το σεναριο ταινια. Καθε φορα που την βλεπω μαθαινω και κατι καινουριο. Μπραβο στον καλυτερο σεναριογραφο του σημερα.

Dude
18-01-2016, 05:07
Καλά ο Κάουφμαν είναι χαλαρά ο καλύτερος σεναριογράφος του έβερ, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με σενάριο από την άποψη της σύλληψης (καθώς ωραίο γράψιμο έχουν πάρα πολλοί). Είναι τόσο χαρακτηριστικό το στίγμα του στις ταινίες που έχει γράψει, που ενώ οι δικές του ταινίες (που σκηνοθέτησε κιόλας) είναι μόνο 2, εγώ όταν βλέπω "Being John Malkovich", "Eternal Sunshine...", "Adaptation", "Human Nature" κλπ. νιώθω ότι είναι πρώτα δικές του ταινίες, και μετά του Jonze ή του Gondry.

Ελπίζω να έρθει κι από τα μέρη μου η ταινία. Ήθελα να δω αυτό, το Revenant, και το Son Of Saul, και το μόνο σιγουράκι είναι του Ινιαρίτου την άλλη βδομάδα. Το "Γιο του Σαούλ" τον έβαλαν μόνο μια βδομάδα οι τρόμπες, μην τυχόν και δεν προβληθούν για 3 μήνες σερί τα ελληνικά του Δεκεμβρίου... Και εντάξει του Παπακαλιάτη μια χαρά σοβαρή για ελληνικά δεδομένα παραγωγή πρέπει να'ναι... αυτή τη μαλακία του Μανουσάκη - την οποία δυστυχώς είδα λόγω παρέας γαμώ την καταδίκη μου - που την έχουμε φορτωθεί τόσο καιρό τώρα εδώ μου κάθεται.

Dude
19-01-2016, 01:06
Οι κριτικοί κάνανε το καθήκον τους και έβγαλαν το Mad Max ψηλά (http://www.theguardian.com/film/2016/jan/18/critics-choice-awards-mad-max-fury-road-sweeps-the-ceremony). Ας ελπίσουμε να πάρει το μπουστ που χρειαζόταν γαι τα Όσκαρς.

karapaparas
19-01-2016, 01:18
Τι μαλακια ηταν αυτο το μαρτιαν, η τελευταια ωρα εφυγε σε fast forward

Άγιος Πέτρος
19-01-2016, 01:22
'Dumb & Dumber' as an Oscar-Worthy Drama

Mz-7KcfsKd0

Lateralus
19-01-2016, 23:55
https://media.giphy.com/media/l0K7ovupVElZUNq00/giphy.gif
Φετος ειναι η χρονία του

redglove
20-01-2016, 07:44
Από τους μεγάλους ηθόποιους της εποχής του.

Jasone
20-01-2016, 19:03
CmRih_VtVAs

DC Comics γαμώ την Marvel σας! Ίσως το επικότερο trailer i have even seen.

sfakianos7
20-01-2016, 19:21
Ε οχι και γαμω τη Μαρβελ ρε Ιασον, κατσε καλα

Το τρεηλερ γαμησε αγρια ομως

Jasone
20-01-2016, 19:34
όχι θα ... φανατιστώ με batman vs superman όσο με αυτό το ΑΡΡΩΣΤΟ πράγμα.

sfakianos7
20-01-2016, 19:35
όχι θα ... φανατιστώ με batman vs superman όσο με αυτό το ΑΡΡΩΣΤΟ πράγμα.

Να σου πω, την ψιλοφοβαμαι τη Ντηση στις ταινιες μετα το Green latern

Lucifer_7
20-01-2016, 19:48
Guardians of the Galaxy > Όλες οι ταινίες της Marvel μαζί.

Και δεν ακουμπάω καθόλου τον Dark Knight του Nolan.

Άγιος Πέτρος
20-01-2016, 19:48
DC Comics γαμώ την Marvel σας! Ίσως το επικότερο trailer i have even seen.

Guardians of the Galaxy > Όλες οι ταινίες της Marvel μαζί.

Και δεν ακουμπάω καθόλου τον Dark Knight του Nolan.

http://images.gamenguide.com/data/images/full/24915/deadpool.jpg

sfakianos7
20-01-2016, 19:49
Guardians of the Galaxy > Όλες οι ταινίες της Marvel μαζί.

Και δεν ακουμπάω καθόλου τον Dark Knight του Nolan.

Φιλε της Μαρβελ ειναι και αυτο

Lucifer_7
20-01-2016, 20:17
Ξαναπροσπαθώ λοιπόν.

Guardians of the Galaxy > Όλες οι superhero ταινίες μαζί.

Dark Knight ξεχωριστεί κατηγορία-η λιγότερο superhero ταινία.

Το 'σωσα;

Άγιος Πέτρος
20-01-2016, 20:23
Όλα αυτά μέχρι να τη βγάλει έξω ο Deadpool

OneOfTheSmurfs
20-01-2016, 20:26
http://images.gamenguide.com/data/images/full/24915/deadpool.jpg

αυτο μαζι με την υπογραφη σου με σκαλωσε λιγο

Darkling
20-01-2016, 20:28
Deadpool προμηνυεται μεγαλο πατιρντι.

Άγιος Πέτρος
20-01-2016, 20:30
αυτο μαζι με την υπογραφη σου με σκαλωσε λιγο

Τώρα μου δημιούργησες μια εικόνα στο μυαλό που δε μπορώ να αποβάλλω εύκολα

redglove
20-01-2016, 21:56
Σας κατουράει όλους ο Rorsach.

Παρολαυτά όντως φαίνεται ΑΡΡΩΣΤΟ το Suicide Squad.

Άγιος Πέτρος
20-01-2016, 22:14
meh....

redglove
20-01-2016, 22:20
oAHwnaYrk0k

LFO
20-01-2016, 22:33
oAHwnaYrk0k
Απο το Watchmen εμενα μου εχει μεινει μονο αυτο

653

Άγιος Πέτρος
20-01-2016, 23:16
Με λιγότερα ρούχα...


Η ταινία Watchmen ενώ ήταν καλή μεταφορά δεν έκανε την ίδια αίσθηση με το V for Vendetta για παράδειγμα

Καλός ο Rorsach δηλαδή, αλλά στο τέλος τις μάζεψε από τον τύπο χωρίς παντελόνι


YΓ: Μ'αρεσε περισσότερο δηλαδή η σκηνή έτσι
n4ig91WRG7Y

trust in who we are
22-01-2016, 01:24
http://provocateur.gr/out-about/11619/h-ypercult-tainiara-twn-90s-gyrismenh-se-facebook-twitter-kai-instagram

Άγιος Πέτρος
22-01-2016, 01:33
Γενικά την έχουν ξεκατινιάσει την ταινία αλλά

http://provocateur.gr/storage/photos/master/201601/56447.png

μ'αυτό γέλασα

Dude
22-01-2016, 04:01
Τον είδα τον Επιστρέψαντα... εντάξει, ο Λουμπέσκι είναι unfair αυτό που κάνει, είναι απλά μάγος ο άνθρωπος. Επίσης όπως αναμενόταν και οι ερμηνείες Ντι Κάπριο και Χάρντυ (του ταίριαζε γάντι ο ρόλος) εξαιρετικές, δεν θα με εξέπληττε να πήγαιναν και τα 2 αγαλματάκια προς τα εκεί. Γενικά η ταινία σαν βασικό στόρυ είναι πολύ κλασικό πράμα, απλά είναι ιδιαίτερο το περιβάλλον, και φυσικά το γύρισμα. Μια σκηνή στην ταινία μου φάνηκε too too much, αλλά γενικά ήταν επιτυχημένο το εγχείρημα του Ινιαρίτου, ο οποίος με αυτά και με αυτά έχει μια πολύ γαμηστερή φιλμογραφία 15 χρόνια τώρα.

OneOfTheSmurfs
22-01-2016, 05:59
Για Λουμπετσκι για οσους δεν ξερουν, το Revenant γυριστηκε με φυσικο φωτισμο, το οποιο κανει τα παντα απιστευτα δυσκολα σε βαθμο που δεν ειναι ευκολο να περιγραψω (δεν εχω δει ακομα την ταινια, αλλα ειναι τρέλο και μονο στο ακουσμα του αυτο το εγχειρημα..)..

Dude
24-01-2016, 03:23
https://45.media.tumblr.com/9840cc1972562ec74d5fa8361df6e758/tumblr_o148tqEXJT1ujgzh5o1_500.gif

OneOfTheSmurfs
24-01-2016, 04:55
Για το Revenant αυτο που θα πω ειναι οτι επι σχεδον πεντε λεπτα αφου επεσαν οι τιτλοι τελους δεν ειχε σηκωθει κανεις απο τη θεση του και δεν ειχε ακουστει ουτε αχνα απο το κοινο..

Και τωρα που το ειδα κι εγω το θεωρω εξωπραγματικο αυτο που εκανε ο Lubezki.. Σοβαρα, αν αυτο ηταν ολο με φυσικο φως, τοτε δεν υπαρχουν λογια να περιγραφτει..

Οσο για την ταινια ως ταινια.. Ειναι μια εμπειρια μονη της.. Δεν υπαρχουν ταινιες που να σου μεταφερουν "απελπησια" τοσο εντονα. Τα ειχε τα λαθη της και δεν ειναι ευκολη ταινια να δει καποιος, αλλα πιστευω οτι η εμπειρια αξιζει σιγουρα μια βολτα στο σινεμα. Και δυο.

MИЛОШЕ ТЕОДОСИЋУ
24-01-2016, 12:58
Το revenant θέλει αίθουσα και όχι σκρινερ στο pc/tv.

Dude
25-01-2016, 04:12
Για όσους δεν έχουν κάνει τη σούμα, απλά ας θυμηθούμε ότι ο Λουμπέτσκι είναι υπεύθυνος για την κινηματογράφιση στις παρακάτω ταινίες (μεταξύ άλλων):

- Children Of Men (Κουαρόν - 2006)
- The Tree Of Life (Μάλικ - 2011)
- Gravity (Κουαρόν - 2013)
- Birdman (Ινιαρίτου - 2014)
- The Revenant (Ινιαρίτου - 2015)

Ανεξαρτήτως αν αρέσουν θεματικά οι ταινίες (εμένα π.χ. το "Gravity" δεν μου άρεσε), μιλάμε για φιλμ που εύκολα μπαίνουν σε οποιαδήποτε λίστα με κορυφαία φωτογραφία και camerawork. Δυστυχώς για μένα, από τις 5 παραπάνω έχω δει μόνο τις 3 τελευταίες στο σινεμά, και τις άλλες 2 στο σπίτι.

Άλλες 2 ταινίες που είδα τελευταία και είναι από το πολύ πάνω ράφι...

The Squid And The Whale (https://www.google.com/search?newwindow=1&site=&source=hp&q=the+squid+and+the+whale&oq=the+sq&gs_l=hp.3.0.35i39j0i20j0i131i46j46i131l2j0j0i131j0 l2.8228.10225.0.11655.9.9.0.0.0.0.343.896.0j2j1j1. 4.0....0...1.1.64.hp..5.3.734.0.6VCFMPqLPX4) (2005): Και ευχάριστη, και σοβαρή, και καλοφτιαγμένη. Από τις πιο ρεαλιστικές σύγχρονες δυσλειτουργικές οικογένειες της μεγάλης οθόνης. Ο Jeff Daniels στην καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του.

Short Cuts (https://www.google.com/search?newwindow=1&q=short+cuts+film&oq=short+cuts&gs_l=serp.3.0.35i39j0i131j0l8.163423.164935.0.1661 27.10.8.0.0.0.0.486.1004.2-2j0j1.3.0....0...1.1.64.serp..7.3.1001.wu4DJ4DnuEo ) (1993): Άλλη μια τέλεια ταινία του Robert Altman (κι εδώ μεγάλος γκρούπι). Ό,τι ήταν το "Nashville" για τα 70's, είναι το "Short Cuts" για τα 90's... απόλυτες ταινίες της εποχής τους και του μέρους τους. Πολλές οι εξαιρετικές ερμηνείες από όλες τις γνωστές μούρες του καστ (Chris Penn, Tim Robbins, Tom Waits κλπ.).
Επίσης, όποιος τη βρίσκει με Paul Thomas Anderson, μην πάτε παραπέρα, εδώ είστε. Όπως το "Boogie Nights" δεν θα μπορούσε να είχε βγει αν δεν είχε βγει το "The Player", έτσι αντίστοιχα και αντίστοιχα το "Magnolia" δεν θα μπορούσε να είχε βγει αν δεν υπήρχε το "Short Cuts". Μην νομίζετε ότι αναφέρομαι στις υποθέσεις, απλά η όλη αισθητική, το πνεύμα, και η μαεστρική καθοδήγηση μεγάλων και σπουδαίων καστ είναι ξεκάθαρη επίδραση Altman.

Darkling
25-01-2016, 04:21
το Children of Men, διαολε.

εξαιρετο φωτογραφικα και απ τα πιο "δυστοπικα" πραγματα που εχω δει. Κυριως γιατι δεν περιλαμβανει ρομποτ, λειζερ και διαστημοπλοια αλλα πραγματα που ανετα γινονται τα επομενα χρονια (για οποιοδηποτε λογο, περαν αυτο που λεει το βιβλιο/ταινια).


μονο το Tree of life δεν εχω δει απ τα πεντε.

sfakianos7
25-01-2016, 04:40
Βαρυ και ολιγον art-house φαση το tree of life, αλλα πολυ δυνατη ταινια.Αν εχεις και υπομονη γτ ειναι 3 ωρες ειναι απιστευτη εμπειρια

Dude
02-02-2016, 01:56
https://media.giphy.com/media/26tn72Sj5mNrNp1bG/giphy.gif

Dude
02-02-2016, 23:31
The man.
6zZXi6UGMs0

Βγήκε το trailer... δείτε το εδώ (http://www.ew.com/article/2016/02/02/don-cheadle-miles-davis-miles-ahead-trailer).

sfakianos7
03-02-2016, 14:54
Μακαρι να ειναι καλη ταινια

nrg15
03-02-2016, 16:09
Επιστροφή ΕΠΟΣ απλά!!
Ακουσα πολλους να κραζουν αλλα πραγματικα... ΕΠΟΣ!!

Dude
03-02-2016, 19:29
Μακαρι να ειναι καλη ταινια

Έχοντας διαβάσει την αυτοβιογραφία του Μάιλς (http://www.protoporia.gr/product_info.php?products_id=69808) (όποιος το κάνει θα γουστάρει, μιλάμε για τον πιο badass τύπο που έχει πατήσει τη γη), νομίζω ότι το εγχείρημα έχει ενδιαφέρον (όχι ότι θα είναι ταινιάρα, αλλά πιστεύω θα βλέπεται)... έχει πιάσει τη δεύτερη σκοτεινή περίοδο του Μάιλς (δεύτερη περίοδος που ήταν ένα βήμα από τον τάφο λόγω ηρωίνης), και έχει χτίσει εκεί πάνω ένα στόρυ βασισμένο σε αυτά τα χρόνια. Επίσης σαν φωνή, μούρη και attitude από το τρέιλερ τον έχει πιάσει.

karapaparas
03-02-2016, 23:45
Ειδα το tigerland, πολυ καλη (αντι)πολεμικη ταινια για μια ομαδα νεοσυλλεκτων που εκπαιδευονται να πανε στο βιετναμ
Πολυ καλος ο Φαρελ παραδοξως, λατρεψα τη φθαρμενη εικονα που νομιζες οτι εβλεπες φιλμ του 70

MИЛОШЕ ТЕОДОСИЋУ
04-02-2016, 00:57
Όσοι θέλουν να δουν το room (μου άρεσε πολύ) καλό είναι να μη διαβάσουν κριτικές ή υπόθεση που παίζει στα σαιτς. Αναφέρουν κάτι που το μαθαίνουμε στη μέση της ταινίας.

OneOfTheSmurfs
04-02-2016, 21:17
Ισως σπόιλερς
yvkiG3lGuUQ

μιγάδας
04-02-2016, 21:43
Επιστροφή ΕΠΟΣ απλά!!
Ακουσα πολλους να κραζουν αλλα πραγματικα... ΕΠΟΣ!!

γι αυτό που θέλει να παρουσιάσει είναι έπος όντως.

απλώς κάποιοι άνθρωποι (ιναρίτου ας πούμε), νομίζουν ότι αυτό ψυχαγωγεί.
όχι αρχηγέ, πάρτο αλλιώς γιατί μας πήρε (κυριολεκτικά) ο ύπνος στο σινεμά..

rakos
04-02-2016, 21:55
εγω απορω τι ακριβως σας κοιμισε στην επιστροφη

μιγάδας
04-02-2016, 21:59
η ταινία. η κίνηση. η πλοκή. να φανταστείς, στην αίθουσα που την είδα, κάποια στιγμή ένα ζευγαράκι την κοπάνησε και ξαναγύρισε μετά από κανά 20λεπτο.

Darkling
04-02-2016, 22:22
κάποια στιγμή ένα ζευγαράκι την κοπάνησε και ξαναγύρισε μετά από κανά 20λεπτο.


Η επιστροφη.

Joshua_Grant
04-02-2016, 22:44
Επιστροφή ΕΠΟΣ απλά!!
Ακουσα πολλους να κραζουν αλλα πραγματικα... ΕΠΟΣ!!

γι αυτό που θέλει να παρουσιάσει είναι έπος όντως.

απλώς κάποιοι άνθρωποι (ιναρίτου ας πούμε), νομίζουν ότι αυτό ψυχαγωγεί.
όχι αρχηγέ, πάρτο αλλιώς γιατί μας πήρε (κυριολεκτικά) ο ύπνος στο σινεμά..

Kινηματογράφος το ένα,κινηματογράφος και το άλλο.

μιγάδας
04-02-2016, 22:46
εσάς που δεν σας πήρε ο ύπνος, παίρνετε τίποτα ναρκτωτικά;;

Dude
05-02-2016, 02:29
Ο Ινιαρίτου είχε τα ονόματα που ήθελε για να "γράψει" ντε φάκτο καλά στο κομμάτι των εισιτηρίων, δεν νομίζω ότι από κει και πέρα στάθηκε περαιτέρω στο κομμάτι της ψυχαγωγίας (αν το σκεφτόταν θα είχε κάνει την ταινία σαφώς μικρότερη).

Γενικότερα τώρα σε πολλά κομμάτια η τέχνη δεν έχει σαν αυτοσκοπό την ψυχαγωγία, και καλά κάνει. Όπως υπάρχουν πίπες και αριστουργήματα στο σινεμά που βασίζεται στην ψυχαγωγία, το ίδιο ισχύει και στο σινεμά που βασίζεται σε άλλα πράγματα (π.χ. φιλοσοφία, αισθητική κλπ.). Και για να το συνδέσω πάλι με την "Επιστροφή", για μένα το συγκεκριμένο φιλμ είναι επιστροφή στο κλασικό Χόλυγουντ, με ολίγη από ανώτερη αισθητική (να'ναι καλά ο Λουμπέτσκι)... κι όταν λέω κλασικό Χόλυγουντ δεν εννοώ Transformers, εννοώ κλασικό... The Searchers (https://www.google.com/search?newwindow=1&site=&source=hp&q=the+searchers&oq=the+searchers&gs_l=hp.1.1.0i20j0i131j0j0i20j0l6.416.1983.0.3653. 14.11.0.1.1.0.357.2109.0j2j4j2.8.0....0...1c.1.64. hp..6.7.1611.0.VacNKpwksrA) ξέρω γω.

Για τέλος, άλλες 2 προτάσεις...

Insomnia (https://www.google.com/search?newwindow=1&site=&source=hp&q=insomnia+movie+1997&oq=insomnia&gs_l=hp.3.0.35i39j0i131j0j0i20j0i131j0l2j0i131l2j0 .1445.2653.0.3799.9.9.0.0.0.0.306.1221.0j4j1j1.6.0 ....0...1c.1.64.hp..3.5.1061.0.FYkF_V_YAEQ) (1997): Λογικά οι περισσότεροι θα έχετε δει τη διασκευή του Νόλαν με Πατσίνο και Ρόμπιν Γουίλιαμς, η οποία ήτανε καλή. Αξίζει όμως να δείτε και το ορίτζιναλ.. νορβηγικό, πολύ δυνατό, με τον Stellan Skarsgård να δίνει ρέστα.

Crimes And Misdemeanors (https://www.google.com/search?newwindow=1&q=crimes+and+misdemeanors&oq=crimes+and+mi&gs_l=serp.3.0.35i39j0i20l2j0l7.113613.115098.0.116 784.13.8.0.0.0.0.389.913.0j1j0j2.3.0....0...1c.1.6 4.serp..10.3.912.1jCcPo_pFGo) (1989): Σας αρέσει ο Γούντυ Άλλεν; Δείτε την, είναι μάλλον η καλύτερή του. Δεν σας αρέσει; Δείτε την, είναι πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες. Σπάνια ταινία, βαθειά φιλοσοφική (μπεργκμανοταρκοφσκική κανονικότατα) και ταυτόχρονα πολύ ψυχαγωγική (ο πούστης ξέρει να γράφει). Κρέντιτ στο Γούντυ, ανέβηκε 10 επίπεδα πάνω στα μάτια μου.

OneOfTheSmurfs
05-02-2016, 13:23
Για οσους γουσταρουν Woody Allen, αυτη ειναι μια ωραια και διαφορετικη συνεντευξη του που αξιζει τα 6 της λεπτα:

hpniYxRjX3o

Crimes and Misdemeanors ευκολα στις τοπ-3 καλυτερες του αν οχι η καλυτερη του ταινια.

Dude
06-02-2016, 16:16
yvkiG3lGuUQ

OneOfTheSmurfs
06-02-2016, 17:10
yvkiG3lGuUQ

Ισως σπόιλερς
yvkiG3lGuUQ

Σε εχουμε προλαβει φιλος! Τστστς

Dude
06-02-2016, 17:55
Για κάποιο λόγο δεν είχα τσεκάρει το βίντεο.

Jasone
11-02-2016, 23:22
παιδιά επειδή λόγω εργασίας έχασα τελείως μπούσουλα στο σινεμά απο το φθινόπωρο και μετά αν γράφατε 15-20 ταινίες που αξίζει να κατεβάσω να δω πρόσφατες θα το εκτιμούσα. δεν έχω δει βασικές όπως πχ το bond etc...

μιγάδας
12-02-2016, 02:39
ΜΗΝ δεις star wars και revenant. καλύτερα να δεις ατρόμητος-παναθηναϊκός.

hatersgonnahate

Lateralus
12-02-2016, 02:46
Να δεις το the hateful eight και το the revenant το δευτερο αυστηρα σε κινηματογραφο

Dude
12-02-2016, 05:30
Από 2015, αν δεν είδες "Mad Max: Fury Road" σινεμά, μεγάλο κρίμα. Δες το "The Revenant" όσο το προλαβαίνεις.

Κατά τα άλλα από αυτά που έχω δει θα σου πρότεινα τον "Αστακό" του Λάνθιμου, ένα ωραίο εσθονικό που είδα πρόσφατα ("Tangerines (https://www.google.com/search?newwindow=1&q=tangerines+movie&oq=Tangerines&gs_l=serp.1.0.35i39j0i46j46l2j0l6.27434.27434.0.28 739.1.1.0.0.0.0.200.200.2-1.1.0....0...1c..64.serp..0.1.199.yegOlmc0iLw)"), ενώ συμπαθητικό ήταν και το "Sicario".

Jasone
12-02-2016, 13:30
sicario έτυχε να το δω. Mad Max το είδα ΕΠΟΣ. Reverant με βλέπω για next week cinema. Ευχαριστώ πολύ!

Άγιος Πέτρος
12-02-2016, 14:00
Spotlight αν είσαι της σύγχρονης ιστορίας

D.Rivers
12-02-2016, 14:38
Αστακός απίστευτη πατάτα, από τις χειρότερες ταινίες που είδα ποτέ! Από τις ταινίες που είδα και μετά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έχασα τον χρόνο μου να τη δω...

pl@yer
12-02-2016, 15:41
Spectre επίσης κακό, το είδα χτες σε πανί..

sfakianos7
12-02-2016, 16:51
Αστακός απίστευτη πατάτα, από τις χειρότερες ταινίες που είδα ποτέ! Από τις ταινίες που είδα και μετά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έχασα τον χρόνο μου να τη δω...

εγω εχω ακουσει καλα λογια, τι σε χαλασε?

OneOfTheSmurfs
13-02-2016, 00:02
Δεν ειναι για ολους ο αστακος.. Μια η περιεργη σκηνοθεσια του Λανθιμου και το πως χτιζει τους χαρακτηρες στην καθε του ταινια, μια το μαυρο χιουμορ που ειναι τοσο deadpan που μπορει μερικες φορες να μην κτλβεις καν οτι ηταν αστειο, βαλε και τον αργο ρυθμο που μπορει να ξενερωσει αρκετους..

H ταινια για μενα ειναι πολυ καλη, πολυ αστεια και μαυρη, περναει τα μηνυματα της κι εχει δικο της χαρακτηρα γενικοτερα. Επισης χρειαζεται ειδικη αναφορα ο Μπακατακης για τη φωτογραφια της ταινιας - ανετα η καλυτερη του απ'οσες εχει κανει με Λανθιμο.

Παντως εχει ρισκο το να δεις την ταινια, ειναι λιγο-πολυ love it or hate it. Οποιος δεν την εχει δει να την δει με ανοιχτο μυαλο και χαλαρα, ξερωντας οτι θα δει μια αρκετα περιεργη ταινια.

Και ενα πολυ ωραιο βιντεο για τον Λανθιμο απο εναν διασημο κριτικο στην Αγγλια:
9eRU_u8ogHE

D.Rivers
13-02-2016, 00:05
Ανώμαλη ταινία εντελώς, βαρετή μέχρι αηδίας, πολύ χαμηλού επιπέδου διάλογοι, καμία ιδιαίτερη ερμηνεία και ό,τι να ναι τέλος.

Τώρα γούστα είναι αυτά ρε παιδιά, τι να πω. Αλλά για μένα διεκδικεί το βραβείο της πιο αποτυχημένης που έχω δει ποτέ μαζί με τον άλλο που γκρεμοτσακίστηκε κι ήταν 120τόσες ώρες στα βράχια...


Παντως εχει ρισκο το να δεις την ταινια, ειναι λιγο-πολυ love it or hate it. Οποιος δεν την εχει δει να την δει με ανοιχτο μυαλο και χαλαρα, ξερωντας οτι θα δει μια αρκετα περιεργη ταινια.

Κι εγώ έτσι την είδα ρε συ και μετά δεν μπορούσα να διανοηθώ πώς έφαγα την ώρα μου...

sfakianos7
13-02-2016, 00:06
Ανώμαλη ταινία εντελώς, βαρετή μέχρι αηδίας, πολύ χαμηλού επιπέδου διάλογοι, καμία ιδιαίτερη ερμηνεία και ό,τι να ναι τέλος.

Τώρα γούστα είναι αυτά ρε παιδιά, τι να πω. Αλλά για μένα διεκδικεί το βραβείο της πιο αποτυχημένης που έχω δει ποτέ μαζί με τον άλλο που γκρεμοτσακίστηκε κι ήταν 120τόσες ώρες στα βράχια...

ela kalo htan ayto, oxi tipota spoudaio alla vlepotan.

OneOfTheSmurfs
13-02-2016, 00:06
Συμφωνω μονο με το οτι την ειπες ανωμαλη, αλλα εγω το παιρνω με καλη εννοια το συγκεκριμενο. Εχεις δει τον Κυνοδοντα?

D.Rivers
13-02-2016, 01:32
Όχι ευτυχώς, γιατί με όσους μίλησα δε μου είπαν καλά λόγια. Κι αυτή δε θα την έβλεπα, αλλά με μπέρδεψε η παρουσία του Κόλιν που τον είχα για λίγο σοβαρό... :D

damianos
13-02-2016, 02:42
Κυνοδοντας -->μπαρτζωκικα πραγματα

D.Rivers
13-02-2016, 04:27
Ε μα πες μου αλήθεια, το 127 ώρες δεν είναι ΤΡΑΓΙΚΟ; Πραγματικά πρέπει να είναι η χειρότερη ταινία που έχω δει ποτέ... με είχε πιάσει σπαστικό γέλιο από τα νεύρα...

μπασκετομάνα7
13-02-2016, 05:27
Inside out η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Πάλι καλά που υπάρχει το animation και βλέπουμε επιτέλους κάτι πραγματικά φρέσκο και ευφυές. Σε 1,5 ώρα τα είπε όλα, όταν άλλοι θέλουν 3 ώρες και βαλε για να καταλήξουν στο τίποτα. Ανεξήγητα πράγματα,το παραδοσιακό σινεμά βρίσκεται εδώ και χρόνια σε τέλμα, ενώ το amimation σε οίστρο. Γυρίζουν ακόμα βιογραφίες και κλαψοδράματα ενώ οι άλλοι εχουν πειραματιστεί με τα πάντα. Όταν η τηλεόραση και το κινούμενο σχέδιο έχουν αφήσει τόσο πίσω το σινεμά,κάτι πηγαίνει πολύ στραβά. Το inside out είναι απλά η καλύτερη αμερικανική ταινία μετά την εποχή του wallE και στην ακαδημία αν δεν ήταν κομπλεξικοί θα έπρεπε να του δώσουν και το όσκαρ.

OneOfTheSmurfs
13-02-2016, 07:03
Έχεις δει το anomalisa, μπασκετομανα?

Καλό το inside out αλλά το anomalisa δεν το αγγίζει τίποτα φέτος/περσι
εδιτ: τωρα ειδα οτι βγαινει σε 5 μερες στην ελλαδα
ποια ειναι η αποψη σου για Kaufman γενικοτερα ομως?

μπασκετομάνα7
13-02-2016, 12:43
δεν το έχω δει ακόμα, όσα μπορώ προσπαθώ να τα βλέπω σε αίθουσα . πλησιάζει η ώρα του λοιπόν .για Kaufman την καλύτερη άποψη έχω. ιδιαίτερος είναι ,ή σου κάνει ή δεν τον αντέχεις . εμένα μου κάνει και μου παρακάνει ! κι έχει κάτι που το βρίσκω καταπληκτικό . αποκλείεται να δεις ταινίια από σενάριο του χωρίς να ξέρεις ότι είναι δικό του και να μη το καταλάβεις αμέσως.

sfakianos7
13-02-2016, 15:32
Ε μα πες μου αλήθεια, το 127 ώρες δεν είναι ΤΡΑΓΙΚΟ; Πραγματικά πρέπει να είναι η χειρότερη ταινία που έχω δει ποτέ... με είχε πιάσει σπαστικό γέλιο από τα νεύρα...

τετοια φαση ειναι το the room, το 127 ωρες ειναι κλασσικη αδιαφορη αμερικανικη βιογραφια με καλη παραγωγη

Jasone
13-02-2016, 16:15
To The Room είναι ταινιάρα.

sfakianos7
13-02-2016, 17:36
To The Room είναι ταινιάρα.

τη βλεπω τουλαχιστον 6 φορες το χρονο

MИЛОШЕ ТЕОДОСИЋУ
13-02-2016, 17:59
To The Room είναι ταινιάρα.

Δεν είναι για όλους. Στο σινεμά που την είδα έγινε της πουτάνας γιατί σχολίαζαν κάποια πιτσιρικια και γέλαγαν με αποτέλεσμα να γίνει διάλειμμα για να τους βγάλουν έξω.
Εξαιρετική ταινία το έχω γράψει και παλιότερα, όποιος θέλει να τη δει καλό θα είναι να αποφύγει να διαβάσει την υπόθεση, γράφουν πολλά.

sfakianos7
13-02-2016, 18:04
παιδια εγω γιαυτο το δε ρουμ λεω

mQ4KzClb1C4

Άγιος Πέτρος
13-02-2016, 18:28
Είσαι γνώστης

Άγιος Πέτρος
14-02-2016, 02:34
http://www.shockya.com/news/wp-content/uploads/creed-movie-poster.jpg


Τι έγινε ρε παιδιά; Την περίμενα καλή, αλλά όχι ΤΟΣΟ καλή

Must see

Jasone
14-02-2016, 22:28
ΡΟΚΙ. Κλάμα μόνο και με το soundtrack.

Άγιος Πέτρος
14-02-2016, 23:53
ΝΑΙ!

Ειδικά όταν παίζει το Overture...

Darkling
17-02-2016, 13:23
Ειδα χτες βραδυ το Revenant. Δεν ξερω γιατι καποιοι βαρεθηκαν, εγω δε το ενιωσα πουθενα. Κι ας ειναι δυομισαωρη.

τα τοπια απλα εκπληκτικα. ο φωτισμος απο αλλο ανεκδοτο. και οι ερμηνειες δυνατες. Και Χαρντι πολυ ωραιος καριολης. (χαχ)

*GrimReaper*
17-02-2016, 18:17
u0Qi5tDfVME

Dude
17-02-2016, 22:46
Έφυγε ο Λασάρντ σήμερα... σε ηλικία 98 ετών.
GSiJiDSmb1E

Και 2 προτάσεις όχι συνηθισμένες...

La Historia Oficial (https://www.google.com/search?newwindow=1&site=&source=hp&q=historia+oficial+movie&oq=historia+oficial&gs_l=hp.3.1.0j0i20j0l2j0i30l6.803.5356.0.7131.17.1 3.0.0.0.0.1802.2598.2-2j1j8-1.4.0....0...1c.1.64.hp..13.3.2333.0.rQjKxLtF1WE) (1985): Αργεντίνικη της δεκαετίας του '80, για την οποία αργότερα έμαθα ότι είχε κερδίσει και το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας τότε. Εξαιρετικό ιστορικό δράμα που δείχνει με συγκλονιστικό τρόπο τι άφησε πίσω του για ένα ολόκληρο έθνος το στρατιωτικό καθεστώς της Αργεντινής.

Funny Games (https://www.google.com/search?newwindow=1&q=funny+games+1997&oq=funny+games&gs_l=serp.1.1.35i39l2j0i131j0i20j0l6.264971.266133 .0.267697.11.7.0.0.0.0.418.715.2-1j0j1.2.0....0...1c.1.64.serp..9.2.713.FIbmHR2yckI ) (1997): Μιλάω για την ορίτζιναλ, όχι το remake με τη Naomi Watts και τον Tim Roth (δεν την έχω δει). Ταινία love or hate σίγουρα, για μένα δεν χρειάστηκε να περάσει πολλή ώρα για να μπει στην πρώτη κατηγορία. Ψυχολογικό thriller από τα λίγα, με το Haneke να χρησιμοποιεί τον πιο "άρρωστο" τρόπο για να κάνει έναν αβυσσαλέο σχολιασμό για τον τρόπο αναπαραγωγής της βίας από τα media. Επίσης η μόνη ταινία στη ζωή μου που είδα ένα κομμάτι της σαν όνειρο στον ύπνο μου το επόμενο βράδυ με εμένα πρωταγωνιστή. Όπως καταλαβαίνετε όσοι την έχετε δει, δεν έκανα και το καλύτερο ξύπνημα που έχω κάνει.

μιγάδας
17-02-2016, 22:59
Ειδα χτες βραδυ το Revenant. Δεν ξερω γιατι καποιοι βαρεθηκαν, εγω δε το ενιωσα πουθενα. Κι ας ειναι δυομισαωρη.

τα τοπια απλα εκπληκτικα. ο φωτισμος απο αλλο ανεκδοτο. και οι ερμηνειες δυνατες. Και Χαρντι πολυ ωραιος καριολης. (χαχ)


IIKepBiEVB0

κι αυτό ωραίες εικόνες έχει αλλά σε παίρνει ο ύπνος. όσο για ερμηνείες, τσάρλι τσάπλιν μιλούσε περισσότερο....

υ.γ: δεν βαρέθηκαν "κάποιοι". εγώ βαρέθηκα (κι η παρέα μου).

μπασκετομάνα7
17-02-2016, 23:11
τι κρίμα για τους άλλους σκηνοθέτες να υπάρχει ο Χάνεκε που τα έχει πει όλα δεκαετίες και βάλε πριν αυτοί καν τα σκεφτούν . ο τελευταίος πραγματικός "δημιουργός" με όλη τη σημασία του όρου. είναι και θηρίο σε φυσική κατάσταση ,να μη τον ματιάσω έχει μια δεκαετία γεμάτη ακόμα να μας τρελάνει κι άλλο

Lateralus
17-02-2016, 23:54
https://media.giphy.com/media/vyqhq7lq9Yvm0/giphy.gif

https://media.giphy.com/media/SK8iBYgTXAEjm/giphy.gif

Ζουν Ανάμεσά μας (οχι του Λιακοπουλου) "They Live 1988" Ταινιαρα ‘b-movie’ απ τις λιγες

Άγιος Πέτρος
18-02-2016, 00:08
I' m here to chew bubblegum and kick ass...

Darkling
18-02-2016, 03:47
ταινιαρα φυσικα.

Dude
21-02-2016, 04:04
Ex Machina, Room, Inside Out όλες καλές ταινίες.

dora7
21-02-2016, 11:34
Οποιος δεν έχει δει ακόμα το the imitation game να το δει..εξαιρετικο!!!!!!

Sent from my Nokia Lumia 535 using tapatalk

Darkling
21-02-2016, 13:27
το ειδα περσι. παρα πολυ καλο. εχω βεβαια μια ενσταση αλλα βαριεμαι να γραφω με λευκα γραμματα για σποιλερ.

το οποιο τωρα που το σκεφτομαι δεν ειναι σποιλερ οποτε ας το γραψω. Περιμενα γενικα να δειχνει παραπανω χρονο στο πως σχεδιασαν και λειτουργουσε η συσκευη. το περασαν λιγο απο γυρω αυτο.

dora7
21-02-2016, 15:20
το ειδα περσι. παρα πολυ καλο. εχω βεβαια μια ενσταση αλλα βαριεμαι να γραφω με λευκα γραμματα για σποιλερ.

το οποιο τωρα που το σκεφτομαι δεν ειναι σποιλερ οποτε ας το γραψω. Περιμενα γενικα να δειχνει παραπανω χρονο στο πως σχεδιασαν και λειτουργουσε η συσκευη. το περασαν λιγο απο γυρω αυτο.

συμφωνω, αλλα σκεψου ολους εμας τους ψιλοασχετους ποσο θα υποφεραμε...:p

Άγιος Πέτρος
21-02-2016, 15:47
Και οι σχετικοί υποφεραμε.... αλφαβητα, σύνολα, final state....


Η ταινία πάντως έχει πολλές ιστορικές ανακρίβειες. Απο τις πολύ μικρές πχ το όνομα του υπολογιστή ηταν Bombe και οχι Κριστοφερ εως τις κραυγαλεες οπως

spoiler


ποιος αποφάσιζε για την επιλογή των στόχων



Ομως κατάφερε να πει αυτα που ήθελε η ταινία και στο συνολο της ειναι καταπληκτική

Lateralus
21-02-2016, 16:10
https://49.media.tumblr.com/53a75cdc0a9a359e2aea715455c8fb52/tumblr_o2ek96h1sa1sd0ehto1_400.gif

Quentin Tarantino και Αγιος ο Θεος

LFO
21-02-2016, 16:27
https://49.media.tumblr.com/53a75cdc0a9a359e2aea715455c8fb52/tumblr_o2ek96h1sa1sd0ehto1_400.gif

Quentin Tarantino και Αγιος ο Θεος
Επος

Στάλθηκε από το GT-I8262 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk

sfakianos7
21-02-2016, 16:30
Το deadpool μετρησε αρκετα, περιπου οπως το περιμενα

Jasone
21-02-2016, 17:38
ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ deadpool

redglove
22-02-2016, 04:20
το ειδα περσι. παρα πολυ καλο. εχω βεβαια μια ενσταση αλλα βαριεμαι να γραφω με λευκα γραμματα για σποιλερ.

το οποιο τωρα που το σκεφτομαι δεν ειναι σποιλερ οποτε ας το γραψω. Περιμενα γενικα να δειχνει παραπανω χρονο στο πως σχεδιασαν και λειτουργουσε η συσκευη. το περασαν λιγο απο γυρω αυτο.

Εγώ δεν το βρήκα και τόσο καλό. Βασικά το βρήκα μάλλον κακό. Ο Turing είναι μια προσωπικότητα τρομακτικού μεγέθους και η ταινία ήταν απίστευτα "αδύναμη". Το αντίστοιχο, χωρίς σπόηλερ, θα ήταν μια ταινία για τον Jordan πχ που θα εστίαζε ξερω'γώ στο "the shot" μόνο και πάπαλα.

Dude
22-02-2016, 05:32
Μαζί σου στα περί Turing, αλλά για αυτό που περιγράφεις νομίζω υπάρχουν τα ντοκιμαντέρ και τα βιβλία. Η ταινία αυτή καθεαυτή ήταν ένα καλοφτιαγμένο ιστορικό δράμα. Προφανώς δεν ήταν κάτι διαφορετικό από μία χολυγουντιανή παραγωγή με βιογραφικές αναφορές (κοινοτυπία δηλ.), αλλά δεν ήταν μια ταινία που έκλαιγες τα λεφτά σου και την ώρα σου άμα την έβλεπες.

Για μένα το να περιμένει κάποιος απόλυτη ιστορική ακρίβεια από ταινίες με αναφορές σε πραγματικά πρόσωπα δεν είναι το παν από ένα σημείο και μετά, ειδικά αν το δεις από καλλιτεχνική-κινηματογραφική άποψη το πράγμα. Π.χ. αν πάω και γω με λογική παρόμοια με αυτή που ανέφερες να δω το "Miles Ahead" του Don Cheadle σε λίγους μήνες, σίγουρα θα χαλαστώ, γιατί αφενός η ταινία πραγματεύεται μόνο ένα μικρό μέρος της ζωής του Μάιλς Ντέιβις (και όχι από τα πιο ιστορικά του σε επίπεδο μουσικής πρωτοπορίας), αφετέρου και πάλι απλά βασίζεται σε αυτή την περίοδο για να πλάσει κάτι δικό του ο δημιουργός, που προφανώς ο ίδιος θεωρεί άξιο περαιτέρω δραματοποίησης. Δηλ. οκ, ένα δράμα πας να δεις και πάλι, που απλά τυχαίνει να παίρνει λίγο άρωμα από τη ζωή του Μάιλς στην πορεία.

Ένας λόγος παραπάνω που ο κόσμος τσαντίζεται όταν βλέπει κάτι που θεωρεί ότι δεν αντιπροσωπεύει την "πραγματικότητα" είναι το πώς προμοτάρονται από τα στούντιος τέτοιων ειδών biopics, καθώς έχουν τον τρόπο τους να δημιουργούν την απαιτούμενη για τα εισιτήρια μεγάλη προσμονή. Δηλ. το καταλαβαίνω π.χ. για έναν επιστήμονα που το αντικείμενο της δουλειάς του βασίζεται σε αποτελέσματα της έρευνας του Turing 70 χρόνια πριν (λίγο πολύ οι πάντες στηριζόμαστε στην καθημερινότητά μας σε πράγματα που άφησε πίσω του αυτός ο τύπος), αρχικά να πωρωθεί βλέποντας ένα τρέιλερ για μια ταινία όλη πάνω στην προσωπικότητα του Turing, και τελικά να χαλιέται όταν δει μια ταινία που στέκεται κυρίως σε μια πτυχή της ζωής του, ακουμπώντας και κάποια θέματα προσωπικά που τον ίδιο μπορεί να μην τον ενδιέφεραν. Κάποιον άλλον αντίστοιχα που δεν είχε ιδέα πριν την ταινία για το ποιος είναι ο Turing, θα μπόρεσε σε πρώτο επίπεδο να απολαύσει περισσότερο αυτή καθεαυτή την ταινία, και επιπλέον η ιστορία της πιθανά να μπόρεσε να τον βάλει σε διαδικασία ψαξίματος για το ποιος ήταν ο Turing.
Νομίζω δεν είναι περίεργο που οι περισσότερες βιογραφικές ταινίες γίνονται με κριτήριο να κατακτήσουν τη δεύτερη πιο κοινή περίπτωση του μη γνώστη, παρά αυτή του ειδικού κοινού, όπως είναι στην περίπτωσή μας ο επιστήμονας. Μπορεί το θέμα όταν προσεγγίζεται κατ'αυτόν τον τρόπο να δείχνει ότι ουσιαστικά δεν μιλάμε τόσο πια για τέχνη, όσο για βιομηχανία του θεάματος, όμως ακόμα κι έτσι το τελικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι αρκετό για να δώσει αξία στην ταινία. Π.χ. κι ο "Λώρενς της Αραβίας" είναι γεμάτος από ιστορικές ανακρίβειες, και έχει και σημαντικούς ρόλους Αράβων να παίζονται από Άγγλους και Αμερικάνους (εμένα μόνο κάτι τέτοια γλωσσικά-φυσιογνωμικά με χαλάνε σε τέτοιες παραγωγές), αλλά είναι μάλλον η σπουδαιότερη ιστορικά βιογραφική ταινία όλων των εποχών. Γιατί πολύ απλά κινηματογραφικά ήταν υπερθέαμα από κάθε άποψη, και ένα από τα πιο φιλόδοξα εγχειρήματα που έχουν μεταφερθεί στην οθόνη.

Υ.Γ.: Βέβαια να πούμε και το άλλο, όσο σπουδαιότερη η προσωπικότητα, τόσο περισσότερος ο κόσμος που θα σταθεί σε αυτή παρά στην ταινία, ή που θα έχει παράπονα από κάποιον δημιουργό για το πώς αντιμετώπισε μια μεγάλη προσωπικότητα ή ένα μεγάλο ιστορικό γεγονός. Θυμηθείτε π.χ. άλλη μια ιστορικά σημαντική βιογραφική ταινία, το "Οργισμένο Είδωλο". Ανάθεμα κι αν υπήρχε κάτι για να ενδιαφερθείς για τον άνθρωπο Τζέικ Λα Μόττα, πέρα από τα όσα είχαν να κάνουν με την ταινία. Ο τύπος ήταν ό,τι έπρεπε χαρακτήρας για ταινία του Σκορσέζε, ούτε κανένας διανοούμενος, ούτε κανένας υπεραθλητής, ούτε κανένας ιδεολόγος, ούτε καν κάποιο αξιομνημόνευτο ρεμάλι, οπότε λογικά σχεδόν οι πάντες δεν είχαν να ασχοληθούν με τίποτα άλλο εκτός από τη σκηνοθεσία και τις ερμηνείες του Ντε Νίρο και του Πέσι. Βέβαια εγώ είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι το "Raging Bull" ήταν μια τέλεια ταινία για ένα χαρακτήρα που ήταν σχετικά αδιάφορος για να γυριστεί πάνω του μια τέλεια ταινία (όχι γιατί δεν ήταν τέλειος ή αξιοθαύμαστος, απλά γιατί οι συντελεστές ήταν στο πικ της καριέρας τους και το τερμάτισαν, την ώρα που αυτή καθεαυτή η ιστορία είχε λίγα και συγκεκριμένα πράγματα να πει - τα είπε βέβαια και με το παραπάνω).

karapaparas
22-02-2016, 23:44
Ειδα το valhalla rising του (αγαπημενου) ρεφν
Αν και εχει φαει πολυ κραξιμο (οπως και το only god forgives που παιζει να μαι στα δεκα ατομα παγκοσμιως που τους αρέσε) προσωπικα το ευχαριστηθηκα
Υποβλητικα τοπια, φοβερη σκηνοθεσια, αποκοσμο soundtrack, ωμη βια, μια σαπιλα να αναδυεται παντου
Μου θυμισε το εξισου αγαπημενο και ελαχιστα γνωστο sauna (http://m.imdb.com/title/tt1124394/)

Μια καταπληκτικη κριτικη για την ταινια
http://www.cinedogs.gr/reviews/valhalla-rising/#sthash.3wqHSh6a.dpbs

Άγιος Πέτρος
23-02-2016, 00:06
Όντως δεν ήξερα για το Sauna, θα το τσεκάρω.

Σκηνοθεσία και κυρίως οι φυσικοί ηχοι του Valhalla Rising θυμισαν το Black Death (www.imdb.com/title/tt1181791) (Sean Bean, Eddie Redmayne)

D.Rivers
23-02-2016, 03:18
Μόλις είδα το Creed. Οκ δεν έχω να πω πολλά λόγια, τα είπατε οι περισσότεροι και με καλύψατε. Ταινιάρα από τις λίγες για μένα, παρόλο που το concept είναι γνωστό και χιλιοπαιγμένο.

Αν κάτι όμως έχω να πω είναι ότι ο Stallone παραδίδει μαθήματα. Πολλοί ηθοποιοί εγνωσμένης αξίας βρίσκονται στην ηλικία του, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν παίζουν καλά και παίζουν και σε χάλια ταινίες που σε κάνουν να απορείς αν τα κάνουν όλα για τα χρήματα. Πρόσφατα πχ είδα μια πατάτα ολκής με ΝτεΝίρο και Χάδαγουεϊ (ουσιαστικά για αυτή την αιώνια καψούρα ξεκίνησα να δω την ταινία) και μετά την ταινία απορούσα γιατί κοτζάμ ΝτεΝίρο πάει και παίζει σε αυτή... Πολλά τα παραδείγματα και τεράστια η διαφορά με Σταλόνε, που σε κάθε ταινία του σπάει ταμεία!

Darkling
23-02-2016, 10:32
ο Ντε Νιρο εδω και καμμια επταετια μην πω και παραπανω παιζει σε πιπες, το χρημα να πεφτει στο λογαριασμο κι ειμαστε καλα.

dora7
23-02-2016, 14:17
Σταλονε και Ροκι εχουν ταυτιστει, εχουν αλληλουποστηριχτει, εχουν γινει πετσι ο ενας του αλλου και γι αυτο το αποτελεσμα ακομα και τωρα ειναι τοσο καλο....αγαπαμε Ροκι απο την αρχη μεχρι το τελος....

MИЛОШЕ ТЕОДОСИЋУ
23-02-2016, 14:51
Son of Soul έχει δει κανείς;

Dude
23-02-2016, 19:20
Οσκαρική εβδομάδα μπήκε, οσκαρική και η 3η λίστα μου για το Taste Of Cinema.

30 σπουδαίοι ενεργοί ηθοποιοί που δεν έχουν λάβει υποψηφιότητα για Όσκαρ μέχρι σήμερα: http://www.tasteofcinema.com/2016/the-30-greatest-living-actors-who-have-never-been-nominated-for-an-oscar/

damianos
27-02-2016, 03:41
Όντως δεν ήξερα για το Sauna, θα το τσεκάρω.

Σκηνοθεσία και κυρίως οι φυσικοί ηχοι του Valhalla Rising θυμισαν το Black Death (www.imdb.com/title/tt1181791) (Sean Bean, Eddie Redmayne)

Ταινιαρα-βασικα καθε ταινια που παιζει η μελισσανδρα ειναι-, την ειχα πετυχει φαση 4 το πρωι στο σταρ, και γαμω τις φασεις(ειδικα ο τροπος που σκοτωνεται ο Σο ν Μπιν !!)

Dude
27-02-2016, 04:07
https://media.giphy.com/media/3o6gbb1s64ot3oY6e4/giphy.gif

Dude
28-02-2016, 02:36
Ότι θα μου άρεσε ταινία με το Ράιαν Ρέινολντς δεν το περίμενα. Ντεντπουλ κάφρικο και ξηγημένο (https://www.youtube.com/watch?v=mxjVUYYQw3U).

Joshua_Grant
28-02-2016, 03:19
Mόλις το είδα και εγώ.Αστείο αλλά δε με ενθουσίασε.

Dude
28-02-2016, 04:05
Μήτε εγώ ενθουσιάσθηκα, αλλά πέρασα καλά. Επίσης όχι άλλο κάρβουνο με ταινίες υπερηρώων, ευτυχώς που βγήκε κι αυτό να ισορροπήσει λίγο το πράμα.

Joshua_Grant
28-02-2016, 04:19
Aυτή είναι η κινηματογραφική βιομηχανία πλέον.

Lucifer_7
29-02-2016, 01:54
Τι ώρα είναι τα Όσκαρ;

Άγιος Πέτρος
29-02-2016, 02:18
3.30


Ο Ράιαν Ρέυνολντς ήταν πολύ καλός σ'αυτό (http://www.imdb.com/title/tt0137330/)

Μπορώ να βρω και καλές ταινίες όπως το Van Wilder, waiting... ή το Smokin' Aces αλλά σε γενικές γραμμές έπαιζε σε μετριάτζες. Δεν ήταν ο ίδιος κακός αλλά οι ταινίες που έπαιζε (ναι βλέπω το φαυλο κύκλο αλλά συνήθως ήταν στις καλές ερμηνείες ακόμα και σε κακές ταινίες)

Το Deadpool βγήκε τόσο καλό επειδή ακριβώς παίζει έναν ρόλο που τον δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια.

Darkling
29-02-2016, 02:25
που θυμηθηκες το smokin Aces....ταινιαρα (γι αυτο που ηταν, χαχαχ)

Άγιος Πέτρος
29-02-2016, 02:37
Και το δεύτερο είχε τις στιγμές του (η σκηνη με το κανόνι...) αλλά δεν τα κατάφερε

Επίσης παρόμοιο στυλ αλλα απείρως πιο κάφρικη το Rogues Gallery (http://www.imdb.com/title/tt1268987/)

Darkling
29-02-2016, 03:01
Δε το εχω δει, θα.

Άγιος Πέτρος
29-02-2016, 11:24
Σαν διαιτησία Κουκουλάκη τα φετινά όσκαρ: 1-2 καλά σφυρίγματα και όλα τα άλλα μαντάρα

dora7
29-02-2016, 13:12
αποκαταστησανε και το λεο κι ολα καλα...;)

MИЛОШЕ ТЕОДОСИЋУ
29-02-2016, 13:21
αποκαταστησανε και το λεο κι ολα καλα...;)

Δεν τον αποκατέστησαν απλά για να το κάνουν, φέτος είχε την καλύτερη ερμηνεία.
Διαφωνώ ως προς το βραβείο για το Spotlight αν και από τις φετινές δεν με συγκλόνισε κάποια. Ανατροπή για μένα θα ήταν να το έπαιρνε το Room π.χ.
Τα υπόλοιπα τα μοίρασαν σωστά κατά τη γνώμη μου και χάρηκα για το mad max, τη Brie Larson και τον Rylance ιδιαίτερα (στην κατηγορία που έπρεπε να υπήρχε σαφώς ο μικρός του Room).

Dude
29-02-2016, 16:39
Τα τεχνικά Όσκαρς μοιράστηκαν σωστά (ίσως θα μπορούσαν ένα του ήχου αντί για το Mad Max να το δώσουν στο The Martian). Στις κατηγορίες που κέρδισε το The Revenant ήταν πολύ δύσκολο να κερδίσει κάτι άλλο (βαρειά τα χαρτιά - νομίζω μόνο ο Μίλερ απειλούσε λίγο τον Ινιαρίτου), ενώ στις 2 κατηγορίες του σεναρίου ήταν λογικά κι αναμενόμενα τα αποτελέσματα... η μόνη παγωμάρα ήταν όταν δεν το πήρε ο Σταλλόνε, αλλά νομίζω ότι ο άλλος ίσως ήταν πιο δίκαια βράβευση (δεν έχω δει καμία από τις 2 ταινίες), ενώ όσο κι αν δεν ήταν περίεργο που το πήρε το Spotlight της καλύτερης ταινίας, σίγουρα θα υπάρχουν διαφωνίες επ'αυτού. Εγώ ήθελα να το πάρει το Mad Max, αλλά θα ήταν δύσκολο. Θα δω αυτή τη βδομάδα το Spotlight να έχω και γνώμη. Αν είναι όντως κάτι σαν το All The President's Men, τότε νόου προμπλέμο.

Υ.Γ. 1: Χάρηκα πάρα πολύ όχι μόνο που το πήρε ο Chivo (θα ήταν έγκλημα αν δεν συνέβαινε αυτό), αλλά που στους λόγους τους έκαναν ειδική μνεία σε αυτόν οι Ινιαρίτου και Ντι Κάπριο.

Υ.Γ. 2: Μεγάλη στιγμή της βραδιάς η βράβευση Μορικόνε (παρόλο που από τα φετινά soundtracks θα το έδινα στον Τζον Γουίλιαμς προσωπικά). Από τη συγκίνηση και τα λόγια φαίνεται η ευγένεια του ανθρώπου.

Άγιος Πέτρος
29-02-2016, 17:18
To Sicario ίσως να άξιζε τη φωτογραφία, αλλά δεν το 'χω πολύ με την κατηγορία

Τεράστιο φάουλ το Spotlight. Άργησε 10 χρόνια να βγει η ταινία. Ακόμα και τότε να έβγαινε βέβαια, όσκαρ δε θα 'παιρνε. Το θέμα που καταπιάνεται είναι δυνατό, αλλά δεν έχει κανένα στοιχείο "καλύτερης ταινίας". Για το σενάριο συμφωνώ, αλλά όχι και ταινίας. Ο δε Liev Schreiber για μένα ήταν για βατόμουρο η παρουσία του στην ταινία

Ο τύπος στο Bridge of Spies, εμένα μου φάνηκε νερόβραστος. Ούτε η ταινία ούτε ο ρόλος ήταν τόσο συνταρακτικοί για το αγαλματάκι. Νομίζω πως "εξαργυρώνει" παλιότερες ερμηνείες του, αν και δεν τον θυμάμαι σε κάποια συγκλονιστική ταινία


και


Visual Effects: Ex Machina
Έλα σοβαρά τώρα, λάθος φακελάκι. Δεν παίζει στην κατηγορία Martian, Mad Max και
STAR FUCKING WARS το βραβείο να το πήρε το Ex Machina. Κάποιο λάθος έγινε

dora7
29-02-2016, 17:51
αποκαταστησανε και το λεο κι ολα καλα...;)

Δεν τον αποκατέστησαν απλά για να το κάνουν, φέτος είχε την καλύτερη ερμηνεία.
Διαφωνώ ως προς το βραβείο για το Spotlight αν και από τις φετινές δεν με συγκλόνισε κάποια. Ανατροπή για μένα θα ήταν να το έπαιρνε το Room π.χ.
Τα υπόλοιπα τα μοίρασαν σωστά κατά τη γνώμη μου και χάρηκα για το mad max, τη Brie Larson και τον Rylance ιδιαίτερα (στην κατηγορία που έπρεπε να υπήρχε σαφώς ο μικρός του Room).

το λεω απο την αποψη οτι θα μπορουσαν να μην του το δωσουν ουτε φετος και να γινει ο Μιλος των Οσκαρ....:p

*GrimReaper*
29-02-2016, 18:17
https://scontent.fath1-1.fna.fbcdn.net/hphotos-xtp1/v/t1.0-9/12794432_10154491770671840_5051766227383666822_n.j pg?oh=dd1a9eda339430ea594c6981e30d3841&oe=575A71F3

Dude
29-02-2016, 20:03
Ex Machina και γαμώ τα visual effects, διαφωνούμε. Απλά δεν ήταν action type (σίγουρα μπορούσε να το πάρει πάλι το Mad Max - Martian και Star Wars όχι για μένα, εφόσον δίπλα τους είχαν το Mad Max). Περί Spotlight και του τύπου από Bridge Of Spies δεν έχω άποψη, μπορεί και να συμφωνούμε εντέλει.

To Sicario ίσως να άξιζε τη φωτογραφία, αλλά δεν το 'χω πολύ με την κατηγορία


Ban εύκολα. Πολύμηνο κιόλας. Εξαιρετική κινηματογράφιση το Σικάριο, μην παρεξηγηθώ... αλλά με το Στεφ Κάρυ της φωτογραφίας (https://lifeandstyle.s3.amazonaws.com/uploads/asset/asset_file/9551/9.jpg) δεν τα βάζεις.

Άγιος Πέτρος
29-02-2016, 22:18
Δεν έχω δει revenant (περιμένω το μπλου ρεη, μη με μπαναρεις) οπότε δεν επιμενω. Εχω ακουσει τα καλυτερα, αλλα το Σικαριο με αλλο ανταγωνιαμο μαλλον το χε.

Αλλά το Star wars...Σορυ κοουτς

Lateralus
29-02-2016, 22:25
https://media.giphy.com/media/jbhmDbFx2PjLG/giphy-downsized-large.gif

https://media.giphy.com/media/xT9DPrZ4iEj2Jb6PXa/giphy.gif

Αξιος

Dude
01-03-2016, 04:24
Δεν έχω δει revenant (περιμένω το μπλου ρεη, μη με μπαναρεις)

Όχι ότι δεν θα το εκτιμήσεις στο blu-ray, αλλά πιο μπαμ ταινία για σινεμά δεν υπάρχει.

Σε άλλα νέα, πριν λίγο επεστρεψα από σπάνια πια προβολή από φιλμ της λέσχης εδώ στο Ηράκλειο, έχοντας δει αυτό (http://www.imdb.com/title/tt1736633/)... πολύ δυνατό, νομίζω το πιο ωραίο δράμα σχετικό με ναρκωτικά που έχω δει. Και όσο κι αν είναι βαρύ, βλέπεται ευχάριστα.