Quote:
Originally Posted by SuperSayian
Όσων αφορά κάτι λίγα που λέγατε στις προηγούμενες σελίδες...Το sherlock για μένα ούτε καν πλησιάζει σε "επικότητα" σειρές τύπου breaking bad.Είναι ωραία σειρά(καλά αυτή και αν είναι μη ρεαλιστική),μ' αρέσει το πρωταγωνιστικό δίδυμο,βγάζει μια άλλη κουλτούρα με Λονδίνο κ Βρετανική προφορά,πολύ καλό επίπεδο παραγωγής αλλά μέχρι εκεί  .Το τέλος μου φάνηκε και λίγο "ξαναζεσταμένο φαγητό" φάση.Ολα είναι θέμα γούστου τελικά. |
Αν είναι να μιλήσουμε επί της ουσίας, απευθείας σύγκριση δεν μπορεί να γίνει για κανένα λόγο (άλλη η βάση της σειράς, άλλο running time, τελείως διαφορετικό concept).
Αν είναι να μιλήσουμε με το συναίσθημα τώρα, όντως το Sherlock δεν πλησιάζει σε επικότητα το Breaking Bad, καθώς από τη φύση του το Breaking Bad ό,τι κι αν είναι, παραμένει μια γήινη σειρά (τερματίζει επικότητα σε γήινα επίπεδα). Το Sherlock από την άλλη δεν πατάει πουθενά, παίζει μπάλα σε κάποια μη γήινη σκάλα επικότητας (διαγαλαξιακά επίπεδα). Άλλου επιπέδου έργο τέχνης, να'ναι καλά το BBC.
Να το πω κι αλλιώς, αν υπήρχαν τα αντίστοιχα δημιουργικά μυαλά (Vince Gilligan και λοιποί) εντός Ελλάδας προ κρίσης ας πούμε, ή εντός Αυστρίας, Ρωσίας, ή Κορέας ξέρω γω (άλλωστε έχει βγει κι ένα Oldboy από κει μεριά), μια σειρά τύπου Breaking Bad δεν θα ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας να πραγματοποιηθεί οπουδήποτε. Αρκούσε η
βασική ιδέα, και μετά οι
κατάλληλοι άνθρωποι που θα στελέχωναν την ομάδα.
Αντίθετα μια σειρά σαν το Sherlock είναι σχεδόν αδύνατο να βρει καν ανταγωνιστή, παρά μόνο αν αποφασίσει μετά από 40 χρόνια το BBC πάλι να κάνει μια νέα επανέκδοση. Η μεταφορά αυτού του τρομερού fiction χαρακτήρα στο σήμερα (= γρήγορος ρυθμός σκηνοθεσίας) δίνει μια στάμπα διαχρονικότητας στο εγχείρημα, και χώρια από την απίστευτη παραγωγή, προβάλλεται στην εντέλεια το αγνό ταλέντο των συγκεκριμένων Βρετανών συντελεστών σε ό,τι έχει να κάνει με υποκριτική, σκηνοθεσία, σεναριακή γραφή, φωτογραφία κλπ κλπ. Με λίγα λόγα Σάγιαν δεν είναι μόνο η βρετανική προφορά (και η αμερικάνικη μια χαρά είναι άλλωστε, και η ιρλανδική πιο ιδιαίτερη και από τις δύο άμα λάχει), είναι το δέος που σου προκαλούν βλέποντας κάθε ένα επεισόδιο οι συγκεκριμένοι μάστορες του είδους, καθώς και η αίσθηση ότι αυτό που βλέπεις είναι η αποθέωση όλης της βρετανικής κουλτούρας και παράδοσης... π.χ. στο δικό μου μυαλό, πέρα από τον Κόναν Ντόυλ, ακόμα και ο Shakespeare would be proud με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα αυτού του Sherlock (δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω). Αισθάνεσαι ότι βλέπεις κάτι διαφορετικό, κάτι άλλου επιπέδου. Και έτσι είναι βασικά.
Να το πω πάλι αλλιώς, είναι σαν να προσπαθεί κάποιος να συγκρίνει το Θεό Stevie Wonder (Breaking Bad) με το Θεό Mike Oldfield (Sherlock) ας πούμε. Ο ένας δεν ακουμπάει τον άλλον... η απλότητα του τέλειου από τη μία, και η επιδεξιότητα του τέλειου από την άλλη.