Στις διαταγές σας Don...
Λοιπόν, στα του θέματος... Με μια πρόχειρη αναδρομή, νομίζω οι κωμωδίες που προσωπικά ξεχωρίζω περισσότερο ήταν οι εξής:
- Απαράδεκτοι
- Σ'αγαπώ, Μ'αγαπάς
- Σαββατογεννημένες (η περίοδος που ο Μπουλάς δεν θυμόταν Χριστό ήταν όλα τα λεφτά)
- Και οι Παντρεμένοι έχουν ψυχή
- Δύο Ξένοι (μεγαλώνοντας το εκτιμάω... Ντένη και Φλώρα ωραίοι ρόλοι)
- Εκείνες κι Εγώ (ανύπαρκτο σενάριο αλλά οι μορφές έφταναν για να σε κάνουν να περνάς καλά)
Αυτή που έχω πολύ καιρό να δώ αλλά μικρός την έβλεπα μετά μανίας είναι το Δις Εξαμαρτείν. Θα ήθελα να ξαναδώ λίγο να θυμηθώ για να έχω άποψη (πχ τις 3 Χάριτες που τις ξαναείδα μεγάλος συνειδητοποίησα ότι είναι κάτι που δεν ξαναβλέπεται με την ίδια ευκολία 20 χρόνια μετά - για μένα δηλ.), γιατί το μόνο που μου έχει μείνει είναι πως δεν την πάλευα μικρός με τα μπερδέματα... ενώ μου άρεσε η σειρά και είναι από τις λίγες που παρακολουθούσα σε εβδομαδιαία βάση, βιαζόμουν να βρεθεί η άκρη γιατί τρελαινόμουν με την κυρία Ραγιά και τα θέματά της, χαχαχα...
Για το Είσαι το Ταίρι μου, ποτέ δεν έχω καταφέρει να το δώ φουλ... κάπου δεν με κερδίζει, αλλά είναι καλή παραγωγή και καλή ιδέα. Και τις Βαρβαρότητες θέλω να ξαναθυμηθώ (αρρώστεια!). Τώρα στα σουξέ του Ρώμα, σίγουρα Μεν και οι Δε και Κων/νου και Ελένης έχουν και χαρακτήρα και την ιστορία τους, αλλά μέχρι εκεί. Για το πρώτο συμφωνώ με Τζώνυ Μπι, για το δεύτερο νομίζω ότι λίγα επεισόδια βγάζουν πραγματικό γέλιο... απλά το κόνσεπτ και οι χαρακτήρες κερδίζουν το θεατή εύκολα και γρήγορα.
|