Λοιπόν ιστορία από παιδικό ερυθρόλευκο ημερολόγιο...
Βόλος, σαιζόν 1988-89
Εγώ 9 στα 10, ο Ολυμπιακός Βόλου έχει ανέβει 'Α εθνική και κάθε Κυριακή η πόλη έχει γιορτή.
Λόγω βίσματος τρελού, έχω την ευκαιρία σε κάθε αγώνα εντός έδρας να είμαι είτε ball boy πίσω απ΄την εστία του τερματοφύλακα, είτε να κάθομαι στον πάγκο της φιλοξενούμενης ομάδας...
Είναι η χρονιά που έχει έρθει ο Ντέταρι και όπου παίζει ο Θρύλος, τα γήπεδα κοντεύουν να σωριαστούν απ΄τον κόσμο.. Όταν με ρωτάνε γιατί έγινα Ολυμπιακός ξέρω ότι είναι εξαιτίας του γαύρου πατέρα μου, αλλά όποτε σκέφτομαι το γιατί έγινα ΤΟΣΟ Ολυμπιακός, η απάντηση που δίνω είναι από αυτον τον αγώνα και απο 2-3 ακόμη τέτοιες στιγμές...
Σιγά μη μάζευα τις μπάλες του Ρούφογλου σε αυτό το ματς.. Καθομαι στον πάγκο τέρμα αριστερά δίπλα στον Τάσο τον Μητρόπουλο! Ζει τον αγώνα σαν συνδεσμίτης και πετάγεται κάθε 3 και λίγο από τη θέση του. Πίσω από τον πάγκο είναι τα επίσημα και κάθε φορά που σηκώνεται τον λούζουν με καφέδες, νερά και κάθε λογής βρισιά.. Στα ''πατάρια'' του....
Κάποιο ''μύδι'' αρχίζει και βρίζει μάνες επανελημένως.. Σηκώνεται τρελαμένος, γυρίζει προς το μέρος μιας ολόκληρης κερκίδας και ψάχνει το γατί που φυσικά είχε σιωπήσει..
2-3 γκαρίζουν κάτι γαλλικά ενώ πέφτουν και πάλι καφέδες και ο Τάσαρος που προφανώς έχει κεντράρει το στόχο του, αρπάζει τα κάγκελα και πάει να σκαρφαλώσει και να πηδήξει προς τα επίσημα. Οι άλλοι απ΄τον πάγκο παλεύουν να τον πιάσουν απ΄τα πόδια και μόνο που δεν έχει μείνει με το βρακί. Ο αγώνας συνεχίζεται κανονικά και εγώ αποσβολωμένος αρχίζω να λατεύω τον κόσμο των μεγάλων!! Βρίζει με λέξεις πρωτόγνωρες για τα αυτιά μου, που τις μετέφερα την άλλη μέρα στα τσακαλάκια στο σχολείο και με είχαν για κάνα μήνα για τον ''γιο του Θεού''!!
Με τα πολλά γυρίζει με το μελιτζάνι χρώμα του Ζοτς στο πρόσωπο, κάθεται και ενώ τρέμει όλο το κορμί του συνεχίζει να μονολογεί βρίζοντας μέχρι να ξεθυμάνει.. Μετά από κάνα 10 λεπτο, μου πατάει απαλά το κεφάλι, χαμογελάει και μου λέει κάτι σαν ''Μη δίνεις σημασία. Κάνουμε τέτοιες βλακείες εμείς οι μεγάλοι..''
Στο ημίχρονο κλωτσούσα τις μπάλες στο γήπεδο και ονειρευόμουνα να γίνω Τάσος Μητρόπουλος όταν μεγαλώσω..
Δυστυχώς αποτύχαμε...
Στο τέλος του αγώνα κατέβηκα απ΄τη φυσούνα μαζί με την ομάδα και τους τραβούσα απ΄τα σορτσάκια για αυτόγραφα. Έχω χρόνια να το πετύχω το χαρτί που χαν υπογράψει τα αλάνια, καλή αφορμή να το ψάξω..! Τζίφρες μαζεμένες των Ντέταρι, Τσαλουχίδη, Μητρόπουλου, Αλεξίου, Τσιαντάκη κ.α...
Γιαυτό τον Τάσο, ακόμα και αν φόρεσε την αλογοτροφή και τη γκρινιάρα κότα, πάντα τον σέβομαι και τον αγαπώ γιατί είναι Ολυμπιακάρας και έβαλε το χεράκι του να με κάνει και μένα λίγο πιο άρρωστο με τον δαφνωστεφανωμένο...