Μερικές προτάσεις μετά από καιρό...
3 Γυναίκες (1977): Αφορά ένα όνειρο που έβλεπε ο Altman... Η ταινία κατ'εμέ είναι έργο τέχνης, πραγματικά ονειρική. Απλά μην τη δείτε περιμένοντας εξηγήσεις και απαντήσεις, ό,τι αίσθηση σας αφήσει στο τέλος εσάς έχει σημασία. Από τις καλύτερές του, αυτό φτάνει για να την τσεκάρει κανείς.
Weekend (1967): Η ταινία είναι φάση "Bunuel who?"... Σίγουρα από τις πιο αναρχικές-σουρρεαλιστικές δημιουργίες που έχουν υπάρξει. Μακάβρια δυστοπική σάτιρα, και πιθανά η πιο δυνατή και ουσιαστική ταινία του Godard.
Land And Freedom (1995): Loach στα ιστορικοπολιτικά του (θυμηθείτε "The Wind That Shakes The Barley")... Ταινία με έντονο πολιτικό περιεχόμενο, καθώς πρόκειται για δράμα σχετικό με τον ισπανικό εμφύλιο, μέσα από τη διήγηση ενός Άγγλου που συμμετείχε σε μια διεθνή μαρξιστική πολιτοφυλακή. Μικρό σπόιλερ πολιτικού χαρακτήρα:
/*
Αν ανήκετε στο ΚΚΕ ή στην ΠΚΣ, δύσκολο να σας αρέσει. 
*/
Make Way For Tomorrow (1937): Ταινία για τα γηρατειά, εφάμιλλη του "Tokyo Story" (εμένα μου άρεσε ακόμα πιο πολύ λόγω συσχετισμού χαρακτήρων). Τόσο ανθρώπινη που τη βλέπεις και μετά θες να τρέξεις στους δικούς σου (παππούδες, γονείς, οτιδήποτε) να τους αγκαλιάσεις.
Η Διπλή Ζωή της Βερόνικα (1991): Εντάξει, όπως και με το "3 Γυναίκες", κι εδώ μιλάμε για ποίηση και arthouse καταστάσεις. Εδώ η φάση είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή καλλιτεχνικά βέβαια, λόγω εκπληκτικής κινηματογράφισης. Kieslowski Θεός του σινεμά, Jacob ερωτεύσιμη σαν πρωταγωνίστρια.
Ο Γιος Του Σαούλ (2015): Κάποιοι έχουν αναφερθεί ήδη, έστω και αργά την είδα κι εγώ. Η ταινία είναι εξαιρετική πρόταση σαν γύρισμα, και παρόλο που εκ των πραγμάτων δεν είναι εύκολη, είναι τρομερά ειλικρινής στο κομμάτι της απεικόνισης της κόλασης του Ολοκαυτώματος (για να την εξυμνεί και ο Lanzmann - δημιουργός του "Shoah" - καταλαβαίνει κανείς). Πιθανά ταινία της χρονιάς που πέρασε.
Tales Of Ordinary Madness (1981): Έχουν βγει 3-4 ταινίες σχετικές με ποιήματα ή βιβλία του Μπουκόφσκι. Η συγκεκριμένη δεν είναι κάτι το τρομερό, αλλά το λάγνο ύφος του Ben Gazzara είναι πολύ ταιριαστό για τον αυτοβιογραφικό ρόλο του συγγραφέα Χένρυ Τσινάσκι (αν και εδώ έχει άλλο όνομα λόγω δικαιωμάτων). Προτείνεται ΜΟΝΟ για μπουκοφσκικούς.
Husbands (1970): Ίσως η αγαπημένη μου του Κασσαβέτη, καθώς είναι πολύ ταιριαστή και για την περίοδό της. Ταινία για τρεις φίλους 40άρηδες εραστές της ζωής, βασισμένη φουλ στον αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών.
Possession (1981): Καλτ δράμα πολανσκικών χαρακτηριστικών. Όσοι γουστάρουν με τέτοιου τύπου ψυχολογικές ανωμαλίες, θα τους αρέσει. Εμένα μου άρεσε, και νομίζω ότι η κυρία Adjani από μόνη της φτάνει για να αρέσει σε κάποιον η ταινία.