Quote:
Originally Posted by kseplenhs
O ζιοβάνι ήταν η προσμονή για το επόμενο παιχνίδι.Αυτή η μια ενέργεια που ακόμα και σε ένα σούπα ματς που θα σε κάνει να λες πως άξιζε τον κόπο να δεις το παιχνίδι.Είτε ήταν με τον άη νικόλα στην κρήτη είτε σε παιχνίδι τσου λου.
Ο παίχτης που δεν τον βαριόσουν ποτέ.Μόνο με αυτόν και τον τεόντοσιτς τα έχω νιώσει αυτά.
|
Αυτό το φιλικό με τη Λάτσιο (2001) είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Μιλάμε για ατελείωτη σούπα μέχρι που μπαίνει ο Ζιο μέσα, αργά στο ματς μετά το 65', με φανερή διάθεση να κάνει κάτι για να ξυπνήσει το γήπεδο.
Έτσι προέκυψαν οι τρίπλες στον Μεντιέτα και τα τακούνια που βλέπουμε στο βίντεο. Αυτή η διάθεσή του να παίξει για τον κόσμο, να ομορφύνει την κάθε σου μέρα, τον ξεχώριζε από τους υπόλοιπους.
Ταυτόχρονα αυτή η προσέγγισή του ίσως και να μην του επέτρεψε να κάνει την καριέρα που μπορούσε, μαζί με τους συναισθηματισμούς του ίσως. Τον καταλάβαινες με τη μία πότε είχε διάθεση, πότε είναι καλά.
Όλα αυτά ήταν διαφορές σε σχέση με τον Ριβάλντο, εκείνος ήταν πιο καριερίστας, πιο σκληρός, πιο πονηρός στη σχέση του με τον κόσμο αν θέλετε, και φυσικά πιο επιτυχημένος γενικά.