Ο Ζιοβάνι είτε έπαιζε με τη Γαλατά, είτε έπαιζε με Λεβαδειακό και Αιγάλεω θα έκανε τις λόμπες του και τα μαγικά του γκολ. Αυτό τον έκανε και ξεχώριζε, ότι κάθε ματς το απολάμβανε στον ίδιο βαθμό.
Ήταν παίκτης που τον ένοιαζε να φύγει ο κόσμος ευχαριστημένος από το γήπεδο και γι' αυτό την αγάπη που ένιωσε σα Θεός εδώ, δεν την ένιωσε πουθενά αλλού! Στα χρόνια που ζω, μόνο αυτός κι ο Ροναλντίνιο το είχαν αυτό σε τέτοιο βαθμό.
υ.γ.: Γι' αυτό κι η μοναδική ποδοσφαιρική φανέλα που έχω είναι GIOVANNI!
