Φοβόμουνα ότι δε θα βλέπεται. Έλπιζα να μην είναι απλώς εκνευριστικό.
Τελικά μια χαρά πήγε, χιλιόμετρα πάνω από τις προσδοκίες, σου κρατάει το ενδιαφέρον σταθερά. Η «αμερικανιά» κυμαίνεται σε παραπάνω από ανεκτά επίπεδα και το ιστορικό υπόβαθρο ακριβές σε ικανοποιητικό βαθμό. Συγκινεί ενίοτε κιόλας.
Από την άλλη, με τον τίτλο ήθελε να υποδηλώσει τις πολιτικές μεθοδεύσεις που καθιστούσαν δύο άτομα (και μάλλον ακόμα περισσότερο τον έναν) ως αναλώσιμα πυρομαχικά στην κορύφωση του ψυχρού πολέμου. Εδώ (αναμενόμενα) ούτε κατά διάνοια. Μερικές σκόρπιες αναφορές χωρίς την ελάχιστη εμβάθυνση. Επίσης Τόμπι Μάγκουαϊρ για τα σκυλιά επιλογή. Δηλαδή ρε παιδί μου, μια φορά να τονέ έχεις δει τον άλλονα, μια φωτογραφία του να έχει πάρει το μάτι σου, ε δε γκάνει λέμε.
Υπήρχε και η ευκαιρία να σκιαγραφήσει τη ψυχική άβυσσο μιας εξαιρετικά ταλαιπωρημένης ιδιοφυίας, να δείξει την εγγενή συγγένεια με την τρέλα. Ούτε αυτό το προσεγγίζει αξιόλογα. Παραμένει όμως ένα καλό (και μοναδικό) χρονικό μιας απίστευτης προσωπικότητας.
Ό,τι ήταν ο Μοχάμεντ Αλί για το μποξ, ο Μαραντόνα για το ποδόσφαιρο, ο Άιρτον Σένα για τη φόρμουλα, και κάποιοι λίγοι ακόμα που έκαναν ολόκληρο τον κόσμο να στρέψει το βλέμμα του στο αντικείμενό τους, αναγκάζοντάς τον να μην το ξαναδεί ποτέ με τον ίδιο μάτι, αυτός εδώ για το σκάκι.
Η ιστόρια αυτού του απίθανου τύπου και του αγώνα που καταχωρήθηκε ως «η μάχη του αιώνα»:
(Ή μετέπειτα)
Όχι κάτι ιδιαίτερο σαν ταινία, είχε υλικό για πολλά παραπάνω, αλλά καθόλου δε μας ένοιαξε:
Pawn sacrifice, Μπόμπι Φίσερ ρε μουνιά και τα μυαλά στα μπλέντερ!
(Από την αφίσα)
In 1972, Bobby Fischer faced the Soviet Union
in the greatest chess match ever played.
On the board he fought the Cold War.
In his mind he fought his madness.
ΥΓ.
