Πάντα έλεγα ότι δεν γεννήθηκα Ολυμπιακός αλλά γεννήθηκα για να γίνω Ολυμπιακός... (ακολουθεί long story για όποιον έχει κουράγιο).
Όντας μέλος μονογονεικής οικογένειας (ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν πολύ μικρός), η οποία αποτελούνταν από γυναίκες (δλδ τις αδελφές μου, τη γιαγιά και τη μητέρα μου), συζητήσεις για αθλητικά και ομάδες ηταν out of the question μεγαλώνοντας.
Ένας θείος μου, ο οποίος έμενε στο κάτω διαμέρισμα, ήταν ΠΑΟΚ και έτσι δήλωνα και γω ΠΑΟΚ (από μιμητισμό κυρίως) αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά.
Δεν μου άρεσαν τα χρώματα του (μαύρο, μου θύμιζε την μάνα μου που φόραγε μαύρα συνέχεια λόγω πένθους, δεκαετία 80 γαρ) και αυτή την ομάδα την ένιωθα πολύ μακρυά, σαν να άνηκε σε άλλη χώρα (no pun intended σοβαρά).
Ένα καλοκαιρινό σαββατοκύριακο, πήγαμε να το περάσουμε σε ένα άλλο θείο μου, με τον οποίο δεν είχαμε πολλές κοινωνικές επαφές γιατί έμενε μακρυά.
Ο συγκεκριμένος ήταν πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος είχε φτάσει να παίζει σε επίπεδο Α΄ Εθνικής (όχι στις μεγάλες ομάδες) και σε όλες τις μικρές εθνικές, ελπίδων, νέων, β΄ εθνική ομάδα, όπως στο καλό λέγονταν τότε τεσπα.
Δεν έπαιξε ποτέ στην Εθνική ή σε μεγάλη ομάδα, για πολιτικούς λόγους όπως έλεγε (μιλάμε για 1968), απογοητέυτηκε και σταμάτησε το ποδόσφαιρο σε μικρή ηλικία και γενικά απέφευγε τέτοιες συζητήσεις. Ολυμπιακός αυτός πάντως.
Αnyway, θυμάμαι ότι εκείνη την Κυριακή έβρεξε πολύ. Ξαφνική νεροποντή. Εγώ ήμουν στην αλάνα και σαν μικρό και χαζό παιδί, συνέχιζα να παίζω μέσα στη βροχή. Όταν επέστρεψα σπίτι του, ήμουν μούσκεμα, έπρεπε να αλλάξω ρούχα. Και εγένετο το θαύμα...
Μου έδωσαν μία ερυθρόλευκη με ένα κόκκινο σορτσάκι να φορέσω, αυτό ήταν λοιπόν, θυμάστε την ταινία Τσάπλιν με τον Robert Downey Jr., ο οποίος μπήκε στο βεστιάριο για να διαλέξει ρούχα και μόλις είδε το καπέλο και το μπαστούνι, άστραψαν τα μάτια του;
Αυτό έπαθα και γω, λαμπίρισαν τα μάτια μου. Έξι χρονών έγινα Ολυμπιακός. Σε όλα τα αθλήματα και για πάντα...
|