Όταν ο πατέρας είναι φανατικός με μια ομάδα μέχρι το μεδούλι, το τι ομάδα θα γίνει ο γιος εξαρτάται από το πόσο αντιδραστικός είναι. Άπειρες οι περιπτώσεις άρρωστων πατεράδων που είδαν τον γιο να βάφεται στα χρώματα των απέναντι.
Εγώ ήμουν το "καλό παιδί" οπότε ακολούθησα τα χνάρια του πατέρα (να ναι καλά εκεί που βρίσκεται), βέβαια ο πατέρας προτιμούσε να βλέπει Τσιαντάκη και Τσαλουχίδη ενώ εγώ ένα τύπο που τον λέγαν Πάσπαλι και κάτι μαύρους που παίζανε μαζί του, κάπου εκεί είχαμε λίγες αντιδράσεις αλλά ένεκα του καλού τις ομάδας (και της οικογένειας) έγιναν αμοιβαίες υποχωρήσεις και μοιραζόμασταν την τηλεόραση!
Ο δικός μου ο γιος πάντως πρώτα έμαθε να λέει "Όλυμπιακός" και μετά άλλες βασικές λέξεις της καθημερινότητας, μάλλον είμαστε σε καλό δρόμο!
|