[deninho]

Originally Posted by Red Pulse

Πάμε τώρα στα εντός του γηπέδου. Έβλεπα μια φορά στον ΣΚΑΙ (όταν έβαζε τα Σαββατόβραδα La Liga) την Μπαρτσελόνα με μια μικρή ομάδα, νομίζω Αλμερία ή Ράγιο. Τέσπα, έβαλε 8 τεμάχια. Το αξιοπρόσεχτο δε ήταν ότι η άλλη ομάδα δεν έκανε ούτε μια τελική, έχοντας κάτω από 20% κατοχή σε όλο το παιχνίδι και χωρίς να είχε περάσει το κέντρο ούτε μια φορά στο δεύτερο ημίχρονο. Και εκεί σκέφτηκα ότι "τι στο πέος ποδόσφαιρο βλέπω άμα η μια ομάδα δεν έχει ακουμπήσει μπάλα ούτε μισό λεπτό;". Θα μου πεις, that's the point, τι θες, να τους έδιναν και λίγο μπάλα μήπως έκαναν και αυτοί τίποτα; Σωστό και λογικό, αλλά αυτό είναι που με χαλάει, ή μάλλον με χάλαγε στο απόγειο του τικιτάκα. Για εμένα, μπαλίτσα σημαίνει 2 ομάδες που συγκρούονται για τη νίκη, κάνοντας και οι 2 την μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια να κερδίσουν. Ένα ποδοσφαιρικό σύστημα που στηρίζεται σε 2 από τους καλύτερους μέσους της 20ετίας και έχει στόχο να κρατήσει την μπάλα μακριά από τα πόδια του αντιπάλου, βασιζόμενο στην ΕΞΩΓΉΙΝΗ τεχνική κατάρτισή των παικτών μέχρι να στραγγαλίσει τον αντίπαλο που έχει κλειστεί στην περιοχή του και σε κοιτάει 10 λεπτά να πηγαινοφέρνεις τη μπάλα απ'έξω σαν τον καρχαρία κάτω από τη βάρκα, χωρίς να έχει καν ακουμπήσει μπάλα, εμένα σόρι, με αηδιάζει. Δεν μπορώ, χαλιέμαι, πως το λένε. Θέλω όλες οι ομάδες να έχουν μια πιθανότητα νίκης, θέλω ακόμα και οι ισχυρότεροι να μπορούν να πάθουν κατραπακιά. Μέσω της απίστευτης ομοιογένειας του κέντρου της η Μπαρτσελόνα καθιστά αναγκαίο να κερδίσει κανείς τη μάχη του κέντρου στα ίσια για να εκθέσει την τραγική άμυνα της, πράγμα φύσει αδύνατο για μικρομεσαίες ομάδες (εξαιρούνται freak events όπως τα σουτ από 35+ μέτρα - βλ. Χέρκουλες, Μπάτε).

Για μένα το τίκι τάκα είναι τακτική χωρίς αρχίδια. Στραγγαλίζεις τον αντίπαλο στερώντας του την πιο βασική προϋπόθεση για να κάνει παιχνίδι: τη μπάλα. Γουστάρεις να βλέπεις μια ομάδα να ποδοπατάει τον κάθε αντίπαλο απλά μην αφήνοντας τον να μυρίσει τη μπάλα; Ε, πήγαινε παίξε και Μπαρτσελόνα-Χαλ Σίτι στο FIFA, στο Easy κιόλας. Βάλε τα cheats στο PC. Δεν θέλω όμως κλάματα για πούλμαν και κωλοφαρδία κάθε φορά που ένας Ζοσέ ή ντι Ματέο στην κάνει. Σε κέρδισε με τους κανόνες του παιχνιδιού σου. Και εδώ και 2 χρόνια σε κερδίζει και με τους δικούς του όρους, αφού κατάφερε να χτίσει κέντρο που να αντέχει το ανηλεές πρέσινγκ που κρατάει όρθιο όλο το σύστημα της Μπαρτσελόνα. Αλλά είπαμε, άμα ακουμπάει μπάλα η άλλη ομάδα είναι αντιποδόσφαιρο.

Α, και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου γύρναγε το άντερο που εκτελούσαν όλα τα κόρνερ και τα φάουλ εκτός περιοχής με πάσα, γαμώ τη ναρκοληψία που μου προκάλεσαν.

Δεκτά τα πρώτα (με μεγάλη ένσταση στην ανάμειξη πολιτικής και αθλητισμού), ας πάμε στα αγωνιστικά.


Υποθετικό σερνάριο: Είναι ο Ολυμπιακός του Μίτσελ. Κάνει την καλύτερη χρονιά της ιστορίας του. Πάει 8 Τσάμπιο Λις. Στα εγχώρια, περνάει από ΟΑΚΑ με ζελέδες, και τους πετάει 6 γκολ. Περνάει και από μπαουγκ και τους ρίχνει άλλα 4. Κούλα δεν τη συζητάω καν. Γενικά, όμως, κάνει γαμιστερή χρονιά, όποιον θεωρούσε στην αρχή της σαιζόν ότι μπορεί να κάνει κάτι καλό τον διακορεύει. Και πετυχαίνει το Λεβαδειακό, σε μια μέρα που και τη Γιουνάιτεντ να είχε απέναντί του θα της έριχνε 2-3, και φυσικά ο μαγκούφης ο Λεβαδειακός δεν ακουμπάει μπάλα, και ο Ολυμπιακός ρίχνει 8 γκολ, με 80% κατοχή. Θα βγεις να πεις τα ίδια; Εμετικό, αηδιαστικό, δε δώσαμε ευκαιρία στο Λεβαδειακό (ποιον?) να διεκδικήσει τη νίκη; Αν ναι σε παραδέχομαι.

Προσωπικά θα ένιωθα άσχημα για το Λεβαδειακό (όπως ένιωθα άσχημα για την κάθε Αλμερία, αλλά κανέναν οίκτο στα ντέρμπι), αλλά δεν ένιωθα αηδία από το ποδόσφαιρο που θα είχα δει. Κάθε άλλο, γιατί τότε, πέρα από την κατοχή, η μπάλα κρυβόταν, και έβγαινε φάση από το πουθενά.