Λογοτεχνια-Αγαπημενοι Συγγραφεις

[Red Unity]

επίσης όποιος γουστάρει καλοκαίρι με λίγη ουτοπία,
τόμας μορ "ουτοπία" και
ούρσουλα λε γκεν "ο αναρχικός των δύο κόσμων" (πολιτική επιστημονική φαντασία, ΦΟΒΕΡΟ, φοβερο, ΦΟΒΕΡΟ).

για όποιον από την άλλη γουστάρει πιο προσγειωμένα πράγματα, προτείνω δύο βιβλιαράκια του νάνι μπαλεστρίνι που αφορούν την ζωή (και τις αρνήσεις) στη σύγχρονη μητρόπολη:

τα θέλουμε όλα
http://www.biblionet.gr/book/114657/...8C%CE%BB%CE%B1

και
οι αόρατοι
http://www.biblionet.gr/book/91828/B...84%CE%BF%CE%B9

[Dude]

Κάφκα έχω διαβάσει τη "Δίκη". Δεν ανήκει στα πολύ αγαπημένα μου, αλλά είναι μοναδικό σαν έργο σίγουρα. Επίσης η ταινία του Όρσον Ουέλς αποτελεί πολύ καλή μεταφορά (ο ίδιος ο Ουέλς την είχε χαρακτηρίσει σαν την καλύτερη ταινία του).

Κατά τα άλλα ενδιαφέρουσες προτάσεις, άμα και όποτε θες γράψε κάτι παραπάνω για οποιαδήποτε απο αυτές. Ειδικά τώρα σε έναν ακόμα Αύγουστο χωρίς 4άρι...

[dora7]

αυτοι ειστε, χωρις τεσσαρι οι χουπηδες το ριξανε στη λογοτεχνια να πνιξουν τον καημο...

περα απο την πλακα χαιρομαι πολυ για το υψηλο επιπεδο αυτου του διαβαστερου φορουμ...

υ.γ. και μια και αναφερθηκε ο κουντερα να πω οτι η ελαφροτητα ειναι must read ...το λαθος το δικο μου ειναι που ξεκινησα πριν πολλα χρονια να διαβασω την Αθανασια του ιδιου και μου πηρε τελικα δυο χρονια να την τελειωσω, απο τα λιγα βιβλια που πραγματικα δεν θυμαμαι τι διαβαζα και το θεωρω σαν μεγαλη μου ηττα...

[Buendia]

Originally Posted by Dude

Τσέκαρα πριν λίγο τα 3 ποστς του Buendia με τις μεταφορές βιβλίων στο σινεμά γιατί ήθελα να θυμηθώ κάτι που είχε γράψει, και επειδή είμαι σε λογοτεχνικό οίστρο τελευταία (δυστυχώς είμαι σχεδόν αποκλειστικά αναγνώστης θερινής σεζόν τα τελευταία χρόνια) είπα να αναστήσω ένα ψιλοξεχασμένο θέμα. Θέλοντας να εμβαθύνω σε κλασική λογοτεχνία κατά βάση, αλλά όχι μόνο, έκανα μια μαζική και μελετημένη αγορά βιβλίων τις προάλλες, και πήγα επίσης και στις βιβλιοθήκες γονέων και παππούδων και μάζεψα όσα δερματόδετα θηρία έβρισκα, με αποτέλεσμα να με περιμένουν για ανάγνωση καμιά 20ριά βιβλία:

"Η καρδιά του σκότους" - Κόνραντ (θα διαβαστεί εντός σ/κ)
"Η βουή και η μανία", "Άδυτο" - Φώκνερ
"Λ.Α. Εμπιστευτικό" - Έλροϋ
"Το μαγικό βουνό" - Μανν
"Οδυσσέας" - Τζόυς
"Αδελφοί Καραμάζοφ", "Ο Ηλίθιος", "Δαιμονισμένοι" - Ντοστογιέφσκι
"Πόλεμος και Ειρήνη", "Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς" - Τολστόι
"Θαυμαστός καινούριος κόσμος" - Χάξλεϋ
"Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας" - Πίντσον
"Κι ο κλήρος έπεσε στο Σμάιλυ" - Λε Καρρέ
"Αναζητώντας το χαμένο χρόνο" - Προυστ (πήρα τον 1ο τόμο για να πάρω μια γεύση, και βλέπουμε στην πορεία)
"Για ποιον χτυπάει η καμπάνα" - Χέμινγουεϊ
"Μεγάλες Προσδοκίες" - Ντίκενς
"Το Όνομα του Ρόδου" - Έκο
"Περηφάνια και Προκατάληψη" - Ώστιν
"Η Θεία Κωμωδία" - Δάντης
"Ο Χριστός ξανασταυρώνεται" - Καζαντζάκης
κ.ά.

Όπως βλέπετε, μιλάμε για υλικό για μια 5ετία τουλάχιστον. Παρόλα αυτά, μιας και ψάχνομαι για γνώμες από δω κι από κει, αν κάποιος έχει να προτείνει άλλα αξιόλογα πράγματα που τον έχουν σημαδέψει και έχει να πει για αυτά πέντε πράγματα, ας τα ρίξει στο τραπέζι. Π.χ. ήδη σκέφτομαι να συμπληρώσω με "Φύλακα στη Σίκαλη" (έχει αλλάξει τίτλο σε "Στη σίκαλη, στα στάχια, ο πιάστης"), "Δον Κιχώτη", "Περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς" (προτού γίνουν ακόμα πιο δυσεύρετες), κάτι από Ντάγκλας Άνταμς, κι ας τα έχω να με περιμένουν λίγο παραπάνω στη βιβλιοθήκη. Επίσης σίγουρα κάποια στιγμή στο μέλλον θα τσεκάρω και "A Song Of Ice & Fire" μιας και υποψιάζομαι ότι θα γουστάρω περισσότερο από ό,τι γούσταρα μικρότερος με Τόλκιν.

Για να με καταλάβετε πού κινούμαι, σαν αγαπημένα μου - για διαφορετικούς λόγους το καθένα - θα διάλεγα τα εξής:
"Οι Άθλιοι" - Ουγκώ
"1984" - Όργουελ
"Εκατό χρόνια μοναξιά" - Μάρκες
"Ο Ξένος" - Καμύ
"Έγκλημα και Τιμωρία" - Ντοστογιέφσκυ
"Η Ασκητική" - Καζαντζάκης
"Δέκα Μικροί Νέγροι" - Κρίστι
"Τοστ Ζαμπόν" - Μπουκόφσκι
"Μάιλς: Αυτοβιογραφία" - Μάιλς Ντέιβις

Πάρτε feedback από όλα τα παραπάνω και προτείνετε, σχολιάστε κι ό,τι άλλο θέλετε.

Λοιπόν, σόρυ άργησα χαρακτηριστικά να γράψω, ήταν και οι διακοπές στη μέση, αλλά λέω καναδυό σκέψεις έστω και τώρα, δεν πάνε χαμένα αυτά ούτως ή άλλως.

Dude εγώ θα σου προτείνω πρώτα από όλα στη λίστα σου να βάλεις κάπως πιο πίσω τον Οδυσσέα και Το ουράνιο τόξο της βαρύτητας. Για διαφορετικούς λόγους.

Ο Οδυσσέας δύστυχως είναι πολύ (πάααρα πολύ) δύσκολο βιβλίο, σε πολλά σημεία «στρυφνό», λόγω και του στυλ γραφής (εσωτερικός μονόλογος) αλλά κυρίως των αναφορών του, που απαιτούν μια τεράστια γνώση πληροφοριών (ειδικά από την βρετανική ιστορία/λογοτεχνία) η οποία είναι μάλλον αδύνατη. Θυμάμαι που διάβαζα στην εισαγωγή του μεταφραστή ότι του είχε πάρει πάνω από 10 χρόνια για να το μεταφράσει. Και έλεγα «τι διάολο, αγγλικά είναι τα ρημάδια. Τι 10 χρόνια??». Και στο πρώτο κεφάλαιο σκεφτόμουνα «χμμμ... τελικά γρήγορος ήταν ο κερατάς» . Συμπερασματικά, από τα 18 κεφάλαια θα έλεγα ότι 6 δεν διαβάζονται. Θέλει ηρωική προσπάθεια για να τα καταφέρει κανείς (και δεν πρόκειται να καταλάβει κάτι). Άλλα 6 είναι αρκετά καλά. Και τέλος όμως, 6 ακόμα είναι απίστευτα. Είναι ανατριχιαστικά (με αποκορύφωμα ίσως το τελευταίο, επιστροφή στην «Πηνελόπη», η μέχρι εκεί ούσα μόνο ως αναφορά Μόλι, κλείνει με το δικό της εσωτερικό μονόλογο, αλλάζοντας τα πάντα). Κάπως έτσι, μην σε αποθαρρύνω αλλά μην το ξεκινήσεις έχοντας και διαφορετικές προσδοκίες.

Για τον δε Πίντσον πάλι, επειδή είναι και αυτός δύσκολος συγγραφέας, θα σου πρότεινα να κάνεις πρώτα μια «προθέρμανση», να διαβάσεις κάποιο άλλο του πρώτα. Κάποιο σχετικά πιο mainstream (τρόπος του λέγειν), γιατί έχει κι αυτός μια πολύ ιδιαίτερη γραφή, έχει ένα πολύ δικό του στυλ, είναι λίγο «χαοτικός», τα είπε και ο Hella, οπότε αν ξεκινήσεις από το Ουράνιο Τόξο κατευθείαν μάλλον θα χάσεις χρόνο (και απόλαυση) μέχρι να τον «πιάσεις». Θα σου πρότεινα ας πούμε το Έμφυτο Ελάττωμα, που είναι πιο βατό. Αν ωστόσο έχεις διαβάσει οτιδήποτε άλλο δικό του, τότε έμπαινε Ουράνιο Τόξο με τα μπούνια.

Από εκεί και πέρα, στα του Φώκνερ βάλε οπωσδήποτε στα υπόψη και το Καθώς Ψυχορραγώ. Στον Ελρόι, βάλε σίγουρα το Μεγάλο Πουθενά ή πχ. το Αμερικάνικο Ταμπλόιντ, που για εμένα είναι ανώτερα από ΛΑ αλλά και από Ντάλια, στο επίπεδο ότι έχουν μέσα και πάρα πολύ πολιτική και ιστορία (το πρώτο, Μακαρθισμός, το δεύτερο δολοφονία Κένεντι). Στον Ντοστογιέφσκι -αν δεν το έχεις διαβάσει ήδη- οπωσδήποτε και οι Δαιμονισμένοι. Στον Καζαντζάκη, τέλος, κρίνοντας και από τη γοητεία που σου άσκησε η Ασκητική, προτεραιότητα μάλλον ο Τελευταίος Πειρασμός αντί του Χριστού.

Α, και Μπουκόφσκι, Ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας. Must. Οπωσδήποτε και ο Φύλακας στη Σίκαλη, δεν πρόκειται να σου πάρει πάνω από 3-4 μέρες να το διαβάσεις. Απίστευτο. Έχει αλλάξει τίτλο γιατί έχει πλέον νέα μετάφραση, επικαιροποιημένη και αποδεσμευμένη από κάποιες αρχικές εκδοτικές απαιτήσεις του Σάλιντζερ.

Επιπλέον, βάσει του Μάρκες, αν δεν έχει διαβάσει Κάρλος Φουέντες, βάλτονα πολύ σοβαρά στα υπόψη (πολύυυυ όμως!). Πχ. Ο θάνατος του Αρτέμιο Κρουζ, αλλά όχι μόνο. Όποιο του. «Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες» ή «Η Πορτοκαλιά», καταπληκτικά επίσης.

Τέλος, θα προτείνω γενικά και τρεις σύγχρονους, σχετικά ανεξάρτητα από όσα σχολίασες.

Ρομπέρτο Μπολάνιο: οι Άγριοι Ντετέκτιβ είναι ένα βιβλίο σοκ, αλλά έχει εξαντληθεί. Ωστόσο, όποιος πέσει κάτι δικό του στα χέρια του, ας του ρίξει μια ματιά. Και ειδικά τις συλλογές διηγημάτων. Απίθανος τύπος.

Τζόναθαν Φράνζεν: Το νέο τρομερό παιδί της αγγλοσαξονικής λογοτεχνίας. «Διορθώσεις» και «Ελευθερία» απόλυτα must. Επίσης μπορεί να είναι από 7 χιλιάδες σελίδες το καθένα ξερωγώ, αλλά μην ανησυχήσει κανέναν αυτό. Δηλαδή δεν παίζει με την καμία. Έχω και παράδειγμα φίλου, ο οποίος διάβαζε ένα βιβλίο το δίμηνο και αυστηρά μέχρι 350 σελίδες. Με τα πολλά, από κάτι περιγραφές και τον ενθουσιασμό, πήρε την Ελευθερία - 800τόσες σελίδες. Το διάβασε σε 4 μέρες και σε ελάχιστο χρόνο είχε διαβάσει και ό,τι άλλο δικό του κυκλοφορούσε.

Τζόναθαν Κόου: Το... αμέσως προηγούμενο τρομερό παιδί της αγγλοσαξονικής λογοτεχνίας (έχει πέσει αισθητά βέβαια στα τελευταία του). «Το μεγάλο πλιάτσικο» είναι από τα αριστουργήματα της τελευταίας 20ετίας. Προσωπική αδυναμία «Το σπίτι του ύπνου». Δεν αναπτύσσω παραπάνω, θα έφτανα 10 χιλιάδες λέξεις σε δέκα λεπτά.


ΥΓ. Α, και Τομ Ρόμπινς. Τομ Ρόμπινς ρε Dude. Αν δεν έχεις διαβάσει, πάνε πάρε πάραυτα. Σου εγγυώμαι ότι θα τον λατρέψεις. Αν ο Μεγάλος Λεμπόφσκι ήταν από βιβλίο, αυτό θα ήταν του Ρόμπινς. Και αντίστροφα: αν μπορούσε κάποιος να μεταφέρει Ρόμπινς στο σινεμά, θα ήταν μόνο οι Κοέν.

Για κάποιον που δεν έχει διαβάσει καθόλου, όποιο του. Ιερή τριάδα (μακράν πάνω από τα υπόλοιπα): «Ακόμα και οι καουμπόισες μελαγχολούν», «Το άρωμα του ονείρου» και «Αγριεμένοι ανάπηροι επιστρέφουν από καυτά κλίματα». Όχι με αυτή τη σειρά αναγκαστικά.

Και από πίσω, «Αμάντα». Επίσης: χεστήκαμε για τον Τρυποκάρυδο. Είναι οικουμενικά αναγνωρισμένο ως ένα από τα μυστήρια του σύμπαντος, κανείς δεν έχει καταλάβει και ούτε πρόκειται, γιατί τέτοιος ντόρος με το συγκεκριμένο ενώ είναι απλά καλό και υπολείπεται κάτι χιλιόμετρα από τα παραπάνω.

ΥΓ2.

Originally Posted by Red Unity

(...) και ούρσουλα λε γκεν "ο αναρχικός των δύο κόσμων" (πολιτική επιστημονική φαντασία, ΦΟΒΕΡΟ, φοβερο, ΦΟΒΕΡΟ

Με φόβιζε πάντα κάπως αυτό το «επιστημονική φαντασία». Με τα πολλά το διάβασα μόλις. ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Μπορεί να είναι ο ενθουσιασμός, αλλά τολμώ να πω το καλύτερο βιβλίο πολιτικής λογοτεχνίας που έχω διαβάσει. Και έχω διαβάσει αρκετά του είδος... Φοβερό!

[Dude]

- Ωραίες οι προτάσεις, ήδη περισσότερα από τα μισά που είπες τα έχω βάλει στο μάτι (αν έχεις λογαριασμό στο Goodreads πρέπει να τον τσεκάρω να βλέπω και γνώμες στο μέλλον)... κάποια είναι ήδη και στο ράφι, όπως το "Δαιμονισμένοι", μιας και το είχαν οι παππούδες στη βιβλιοθήκη.

Μην νομίζεις, "Οδυσσέα" και "Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας" τα έχω για πολύ μετά, μην σου πω για τελευταία. Πριν από αυτά με περιμένουν και κάποια επίσης τερατώδη σε μέγεθος, αλλά που πιστεύω ότι θα βγουν αρκετά πιο εύκολα (π.χ. "Πόλεμος και Ειρήνη", "Middlemarch", "Αδελφοί Καραμαζοβ", Φώκνερ, Χεμινγουεϊ κλπ). Και εσύ, όπως και μια κοπέλα που δουλεύει σε ένα τεράστιο βιβλιοπωλείο και παίζει να είναι ο μεγαλύτερος βιβλιοφάγος που έχω γνωρίσει, μου είπατε πόσο ζοριστήκατε για να "βγάλετε τον Οδυσσέα" (λέγοντας και αυτή ότι στο τέλος ένιωσε τεράστια ανταμοιβή για τον κόπο). Οπότε αυτό, σε συνδυασμό και με αντίστοιχες γνώμες online, με έκαναν από νωρίς να το έχω αργά στο πρόγραμμα. Τα ίδια πάνω κάτω και με τον Πίντσον... μην πω τον έχω για ακόμα πιο μετά, μιας και έπεται χρονικά.

- Για τέλος, θα πω για ένα βιβλίο που διάβασα και με άφησε μαλάκα, σε σημείο που νομίζω ότι θα επιστρέφω σε αυτό σε όλη τη ζωή μου ανα ταχτά χρονικά διαστήματα. Βασικά διάβασα 2 βιβλία σερί που είχαν σαν κοινή θεματολογία τον επερχόμενο θάνατο (μαύρη μαυρίλα πλάκωσε ), απλά άλλης περιόδου και τελείως άλλης γραφής. Μιλάω για το "Θάνατο του Ίβαν Ίλιτς" του Τολστόι, και για το "Ο Μαλόν Πεθαίνει" του Σάμιουελ Μπέκετ. Το πρώτο ανήκει στην τελευταία περίοδο του συγγραφέα, αυτή που άρχισε να επαναπροσδιορίζει ηθικά τη σημασία της ζωής του ανθρώπου, όσο έφτανε πιο κοντά κι ο ίδιος στο να φύγει από αυτή. Μικρό και πολύ ευκολοδιάβαστο κείμενο παρά το βαρύ θέμα, και η αίσθηση που σου έδινε όταν το τελείωνες ήταν αντίστοιχη με το να βλέπεις μια κλασική ταινία του Κουροσάβα (άσχετο αλλά μετά τσέκαρα ότι το "Ikiru" - το οποίο δεν έχω ακόμα δει - είναι διασκευασμένη η ιστορία του Ίβαν Ίλιτς, πράγμα διόλου περίεργο)... απλότητα, ουσιαστικότητα, κλασικότητα ρε παιδί μου, και σημείο αναφοράς στη βιβλιογραφία του σπουδαίου Ρώσου λογοτέχνη.

Το άλλο τώρα ήταν game changer. 2ο μέρος της Τριλογίας του Μπέκετ ("Μολόυ" και "Ακατανόμαστος" τα άλλα 2 μέρη), πήγα προς αυτό λόγω κάποιων που το θεωρούσαν το δυνατότερο της τριλογίας. Γνώμη επ'αυτού δεν έχω ακόμα, καθώς δεν έχω διαβάσει τα άλλα 2 βιβλία (τα πήρα στο καπάκι βέβαια μετά από αυτό που έπαθα).. Ωστόσο ο ελεύθερος-ασύμμετρος τρόπος γραφής, η συνεχής τάση αλλαγής/επικάλυψης προσώπων στην αφήγηση, και τα σοκαριστικά κατά στιγμές επιθανάτια γραφόμενα (ό,τι λέει ο τίτλος, μην περιμένετε plot twists για να φτιαχτείτε, αλλού είναι το θέμα), σε αφήνουν στον τόπο. Κερατάδες Ιρλανδοί, και στην ψυχή και στο μυαλό μας μιλάτε.
Μπέκετ βοηθός του Τζόυς παρεπιπτόντως, και μελετητής του Προυστ επίσης. Εν τω μεταξύ αν και Ιρλανδός, έγραψε αυτή την τριλογία στα γαλλικά, διότι με αυτόν τον τρόπο ήταν ευκολότερο για αυτόν να γράψει "χωρίς στυλ", όπως είπε. Νοτ μπαντ Σαμ.

Υ.Γ.: Μέχρι το 60% του βιβλίου "Λ.Α. Εμπιστευτικό" δεν είχα καταλάβει τι σας χάλαγε τόσο στην κινηματογραφική μεταφορά. Μετά οκ, λογικά τα όσα είπες κι εσύ και οι άλλοι, μιλάμε για άλλο βάθος και ποιότητα το βιβλίο. Επίσης ο Ελροϋ είναι σημείο αναφοράς για την αστυνομική λογοτεχνία, το γράψιμό του πραγματικά είναι ακατάπαυστοι πυροβολισμοί, σφιχτό όσο δεν πάει. Από την άλλη η ταινία πέτυχε πολύ στο κομμάτι του ρυθμού και στο πώς χρησιμοποιούσε το "Χας Χας" για να προχωράει το στόρυ. Και αν δεν έχεις διαβάσει το βιβλίο, δεν έχεις τίποτα απολύτως να σε χαλάει.

[Joshua_Grant]

Σελιν επίσης,Ταξίδι στην άκρη της νύχτας.Μπουλγκακοφ επίσης.Γκυντερ Γκρας,το τενεκεδένιο ταμπούρλο,Ζαν Ζενε,η παναγια των λουλουδιών,Κοκτω,τα τρομερά παιδιά,Ραντιγκε,ο διάβολος στο κορμί.Ειναι όλα λίγο πολύ κλασσικά βιβλία.

[tarlac]

Και Έλληνες.
Θωμάς Κοροβίνης "Ο γύρος του θανάτου".
Δημήτρης Χατζής "Το τέλος της μικρής μας πόλης".
Θανάσης Βαλτινός "Η κάθοδος των 9"

[dio]

Κανείς δεν έχει προτείνει μια Λένα Μαντά, μια Χρυσήιδα Δημουλίδου, ένα Μένιο Σακελλαρόπουλο έστω;

[sfakianos7]

Originally Posted by dio

Κανείς δεν έχει προτείνει μια Λένα Μαντά, μια Χρυσήιδα Δημουλίδου, ένα Μένιο Σακελλαρόπουλο έστω;

Ε αυτα τωρα ειναι για αλλο λεβελ, εδω εμεις οι πτωχοι αγραμματοι γαυροι δε τα ξερομε αυτα

[sfakianos7]

Bob Dylan Nobel λογοτεχνιας λοιπον.....
Ξερει κανεις που μπορω να βρω βιβλια του μεγαλου συγγραφεα?