Κινηματογράφος

[Άγιος Πέτρος]

Originally Posted by OneOfTheSmurfs

Sicario:
Deakins vs Lubezki για το ποιος θα παρει το οσκαρ φετος. Μια ζωγραφια ολη η ταινια. Με μια πολυ απλη υποθεση που βασιζεται στους χαρακτηρες για να πουλησει. Προσωπικα δεν μ αρεσε ο χαρακτηρας της Emily Blunt κα ηθελε περισσοτερο απο τον εξαιρετικο Benicio Del Toro.

αυτό

[Buendia]

Λοιπόν, το ζητήσατε και θα το έχετε κύριοι. Εκμεταλλευόμενος τις αργίες και μια που βρήκα λίγο χρόνο παραπάνω, ήρθε η ώρα για το αφιέρωμα υπερσεντόνι που σας είχα προαναγγείλει.

Όποιος έχει όρεξη ας προετοιμαστεί και ας έχει υπομονή, γιατί βγήκε μπόλικο το μέγεθος (εδώ μου βγαίνει αλλού κι αλλού, τώρα με 20+ βιβλία-ταινίες θα ήταν μαζεμένο;; ). Βάζω και έναν πρόλογο για αρχή, για έχετε μια εικόνα ποια είναι η προσέγγισή μου:

Ίσως να μη σας λέει κάτι το όνομα Μάρσαλ Μακλούαν, σίγουρα όμως έχετε ακούσει τον αφορισμό του «το μέσο είναι το μήνυμα». Από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς της επικοινωνίας, ένας άνθρωπος που προσπάθησε (και τα κατάφερε σε ιδιαίτερα σημαντικό βαθμό) να καταλάβει την επικοινωνιακή επανάσταση που συντελέστηκε με τη ανάδυση της τεχνολογίας και των νέων Μέσων, και που έχει πει πολλά περισσότερα και μεγαλύτερης σημασίας, ασχέτως αν δε μνημονεύονται εξίσου.

Μεταξύ αυτών και η περίφημη κατηγοριοποίηση που έκανε σε «hot-θερμά» και «cool-ψυχρά» μέσα, όπου ανάλογα με τον αριθμό των πληροφοριακών στοιχείων που περιέχονται τόσο πιο θερμό είναι το μήνυμα και το μέσο αντίστοιχα. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, όπως το ορίζει, όσο πιο θερμό είναι το μήνυμα, τόσο πιο περιορισμένη είναι και η συμμετοχή του αποδέκτη. Έτσι, για παράδειγμα, το ραδιόφωνο είναι πιο «θερμό» σε σχέση με το «ψυχρό» τηλέφωνο, η ταινία-κινηματογράφος είναι πιο «θερμή» από το «ψυχρό» μέσο τηλεόραση, η φωτογραφία είναι «θερμό μέσο» σε σχέση με την καρικατούρα και ούτω καθεξής. Να τονίσω βέβαια ότι η περιγραφή δεν είναι αξιολογική. Δηλαδή δεν υποδηλώνει προτίμηση ανάμεσα στα μέσα, απλώς τα κατανέμει σε μια κατανοητή κλίμακα ανάλογα με τη συμμετοχή του αποδέκτη και το πλήθος των επικοινωνιακών τους στοιχείων.

Ο πρόλογος αυτός έχει δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να προσεγγίσει τον εξαιρετικά διαδεδομένο αφορισμό «το βιβλίο είναι πάντα καλύτερο από την ταινία», και η πιο απλή εξήγηση που προκύπτει είναι ότι εφόσον το βιβλίο αποτελεί εξαιρετικά ψυχρότερο μέσο από την ταινία-κινηματογράφο, κατά συνέπεια απαιτεί μια ασύγκριτα μεγαλύτερη ψυχική επένδυση και συμμετοχή του αναγνώστη σε σχέση με τον θεατή, οπότε εξορισμού ξεκινάει με πλεονέκτημα. Κατ' επέκταση -και το δεύτερο σημείο/στόχος - είναι αδύνατο και χωρίς νόημα, να γίνει σύγκριση βιβλίων-σινεμά γενικότερα. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, δύο εκ διαμέτρου αντίθετα μέσα και ως εκ τούτου οποιαδήποτε απόπειρα αποτελεί απλή μεταφορά και όχι (ποτέ, των ποτών) πιστή απόδοση.

Ελπίζω να μην κούρασα πολύ και προχωράω. Εν αρχήν το βιβλίο. Η διαδικασία που ακολουθώ είναι να παρουσιάζω πρώτα ορισμένα πράγματα-σκέψεις για το βιβλίο και μετά την κριτική όσον αφορά τη μεταφορά. Αναλόγως το βιβλίο και την εκάστοτε ταινία ενδεχομένως θα σταθώ σε διαφορετικά σημεία κάθε φορά. Γενικά γνωρίζω την αγάπη σας για αριθμούς και θα μπορούσα κάλλιστα να ορίσω κάποιες κατηγορίες στις οποίες να αξιολογώ με κάποια βαθμολογία (πχ. ακρίβεια σεναρίου, κάστινγκ, ρεπεράζ, κλπ κλπ). Επίσης θα μπορούσα να βαθμολογώ συνολικά βιβλίο και ταινία, ώστε να φαίνεται η απόκλιση (είτε θετική είτε αρνητική).

Πράγματα τα οποία και.... ασφαλώς δεν πρόκειται να κάνω ακόμα και υπό την απειλή ανασκολοπισμού! Εδώ μιλάμε για τέχνη κύριοι, τουτέστιν συναισθήματα και οποιαδήποτε παραμετροποίηση είναι περιττή. Ωστόσο, αξιολόγηση θα γίνει φυσικά, απλώς θα είναι ποιοτική και όχι ποσοτική.

Τέλος, έχω θεματοποιήσει με τρία μέρη, με μορφή οι Καλές, οι Κακές και οι Μέτριες.

Με το μάτι του Μπουεντία λοιπόν. Απολαύστε υπεύθυνα.

[Buendia]

Κεφάλαιο 1: Οι αποτυχίες - «Αυτά τα πράματα καλό είναι να μη γίνονται»

«Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας»

Για το βιβλίο δε γίνεται να γράψω πολλά, θα χρειαζόταν αυτόνομο ποστ.

Ένα από τα αριστουργήματα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Κάπως αμφιλεγόμενο καθώς για μέρος της κριτικής δε στέκεται στο ίδιο επίπεδο με τα κορυφαία του (Εκατό χρόνια μοναξιά, Το φθινόπωρο του Πατριάρχη), σίγουρα όμως ένα πολύ δυνατό βιβλίο που συντέλεσε στη δημιουργία του μύθου του.

Προσωπικά –όπως και όλα του σχεδόν- το έχω διαβάσει δύο φορές. Ένας από τους διασημότερους αφορισμούς του Γκάμπο λέει ότι «δεν είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι σταματάνε να κυνηγούν τα όνειρά τους επειδή γερνάνε. Γερνάνε όμως επειδή σταματάνε να κυνηγούν τα όνειρά τους» και αποτελεί την επιτομή του συγκεκριμένου έργου. Ο Φλορεντίνο Αρίσα ερωτεύεται σε εφηβική ηλικία την Φερμίνα Δάσα και περνάει σαράντα χρόνια περιμένοντας και επιδιώκοντας τη στιγμή που θα μπορέσει να είναι μαζί της. Κανένα γλυκανάλατο μελό ρομάντζο, όπως ίσως θα μπορούσε να εννοηθεί από τη βασική περιγραφή, αλλά ένα βιβλίο-ύμνος στη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής και αξιοπρέπειας. Παράλληλα, σε δεύτερο βαθμό, μια υπόγεια κριτική στην ταξική διαστρωμάτωση της δυτικής κοινωνίας και στην αντιμετώπιση του έρωτα ως ανεπιθύμητης, ύποπτης και βλαπτικής κατάστασης (εξού και ο παραλληλισμός με τη χολέρα).

Η ταινία

Να εξηγηθώ πρώτα από όλα ότι (δόξα τω θεώ) δεν την έχω δει κανονικά. Η κριτική εξαρχής έδωσε την πρώτη κρυάδα. Στη συνέχεια φίλος-λάτρης της Χολέρας, που έκανε το διάβημα να πάει σινεμά να τη δει, με όρκισε απευθείας να μην το αποτολμήσω.

Σήμερα την έχω δει αποσπασματικά στην τηλεόραση, καθώς μέχρι 20λεπτο άντεχα σερί και μετά άλλαζα τουλάχιστον 10 λεπτά για να στανιάρω. Και 5 λεπτά ωστόσο θα ήταν αρκετά μάλλον, γιατί το πράγμα φαίνεται από την πρώτη ματιά πώς πάει.

Ο Μάρκες, από όσο θυμάμαι, απέρριπτε για χρόνια της προτάσεις που του έκαναν να μεταφερθεί στο σινεμά. Τελικά στα γεροντάματα ενέδωσε και συμμετείχε κιόλας στα γυρίσματα (ή έτσι είπαν τουλάχιστον). Ο Μάικ Νιούελ επίσης, είναι αρκετά αξιοπρεπής σκηνοθέτης. Τώρα το πώς καταφέρανε να βγάλουν τέτοιο έκτρωμα αποτελεί άλυτο μυστήριο. Γιατί εδώ μιλάμε για την απόλυτη αντι-ταινία του βιβλίου. Όλα όσα λέει ο Μάρκες, εδώ δείχνουμε τα ανάποδα. Καλά, για την ταξικότητα, για τη φύση του έρωτα και την αντιμετώπισή του από την κοινωνία, γι’ αυτά ούτε λόγος να γίνεται. Θα ήμασταν μάλλον τρελοί να τα αναζητούσαμε κιόλας έτσι όπως πήγε το πράμα. Αλλά εδώ μιλάμε βλέπεις δύο καημένα γεροντάκια που σαλιαρίζουνε. Η αξιοπρέπεια του έρωτά τους, η ζωογόνος δύναμη, το ατρόμητο πάθος, όλα αυτά είναι παντελώς άγνωστα πράματα. Ούτε σε στιγμιαία έκλαμψη δε γίνεται να διαφανούν.

Μιλάμε για fail μεγατόνων. Α πα πα πα παναγία μου…

«Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν»

Του απίθανου τύπου ονόματι Τομ Ρόμπινς. Όσοι δεν έχετε διαβάσει, σπεύσατε. Ο απόλυτος feel good συγγραφέας, ειδικά για καλοκαιρινό ανάγνωσμα δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα καταλληλότερο. Απλώς μη σταθείτε ιδιαίτερα στο πασίγνωστο μπεστ σέλερ «Ο Τρυποκάρυδος» (πάγια απορία ανάμεσα στους φανατικούς του Ρόμπινς γιατί έχει πάρει τέτοιες εμπορικές διαστάσεις ενώ αποτελεί από τα –επιεικώς- πιο μέτρια του). Καλύτερα «Το άρωμα του ονείρου» ή τις «Καουμπόισσες» για αρχή (και «Αγριεμένοι ανάπηροι…» αμέσως μετά που έχουμε πιάσει το κλίμα του!).

Κατά τα άλλα, το συγγραφικό σύμπαν του Ρόμπινς συνίσταται σε μια σουρεάλ έως γκροτέσκα συνύπαρξη των πλέον απίθανων όντων στις πιο εντυπωσιακές καταστάσεις. Αυτό δοσμένο με τη ματιά της πιο απλής καθημερινότητας και με ένα καταπληκτικό χιούμορ.

Γενικότερα, η θεματολογία του Ρόμπινς παραμένει ευλαβικά σταθερή (ενδεχομένως και το αρνητικό του σημείο) και εστιάζει απαρέγκλιτα στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, την ανάγκη του να εντοπίσει τη θέση του στον κόσμο, το κυνήγι της ευτυχίας, την αποδοχή της ετερότητας και τη διαρκή ανακάλυψη του «καινούριου». Οι «Καουμπόισσες», ίσως το πληρέστερο δείγμα, συμπυκνώνουν όλα τα παραπάνω μέσα από την ιστορία της Σίσι Χάνκσοου. Μιας νεαρής κοπέλας με ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, δύο υπερφυσικά μεγάλους αντίχειρες που αποτελούν αντικείμενο παρατήρησης και σχολίων σε όποιο μέρος κι αν σταθεί.

Στο μεγάλο ταξίδι συμφιλίωσης με τη διαφορετικότητά της, η Σίσι Χάνκσοου θα συναναστραφεί με τους πλέον μη κοινότυπους ανθρώπους. Θα βρεθεί σε ένα ράντσο αποκλειστικά για γυναίκες και θα γνωρίσει ένα γερό/ινδιανό/ιάπωνα (χαχαχα) γκουρού. Θα συναντήσει τον έρωτα σε όλες του τις μορφές, θα αντισταθεί μαζί με τις υπόλοιπες του ράντσου απέναντι στις κατεστημένες αρχές, θα ακούσει βαθιά προσωπικά βιώματα και φιλοσοφικές αναζητήσεις στις πιο άκυρες στιγμές, και παράλληλα θα επισκεφτεί έναν ψυχαναλυτή χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα (καθώς δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Ρόμπινς… )

Η ταινία

Του γενικά πολύ καλού, Γκας Βας Σαντ. Πανάθεμά τονά…

Ό,τι διαβάσατε παραπάνω και σκεφτήκατε από την περιγραφή: Ουδεμία σχέση απολύτως. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να του αναγνωρίσω είναι ότι ήταν ακόμα μικρός και δεν είχε πολλές ταινίες στο ενεργητικό του. Κατά τα άλλα, όπως είπαμε, μιλάμε για ένα βιβλίο ύμνο στη διαφορετικότητα. Και τί πιο κατάλληλο παρά να το αναλάβει ένας ανοιχτά δηλωμένος gay σκηνοθέτης; Ναιιι; Μπααα…

Γιατί δυστυχώς αντί να αρπάξει την ευκαιρία και μέσα από τη δική του εμπειρία να αναδείξει το πνεύμα του βιβλίου, αυτός πάει σαν μουλάρι, βρίσκει ένα σημείο που του ταιριάζει και γυρίζει όλη την ταινία πάνω σε αυτό. Αναφέρομαι στον λεσβιακό έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια και την αρχηγό του ράντσου. Ναι, όντως υπάρχει. Ναι, έχει και μια καταπληκτική περιγραφή (την οποία βέβαια την έχουν κράξει ως φαντασιώσεις ενός ετεροσεξουαλικού που δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα). Ναι, έχει βαρύνουσα σημασία στο βιβλίο. Αλλά ΟΧΙ. Δεν είναι αυτό το κέντρο βάρους! Όχι Γκας, και δε φταίμε σε τίποτα εμείς. Για να το εξηγήσω, όλο το ειδύλλιο άντε να καταλαμβάνει 30-40 σελίδες από τις 400. Ε, λοιπόν αυτός το παίρνει και κάνει όλη την ταινία ένα ύμνο στον ομοφυλοφιλικό έρωτα.

Τιναυτά ρε??? (φωνάζοντας) Εεε, δώσε Τομ Ρόμπινς στον λαό ρε αχρείε! Δηλαδή, πρώτα και πάνω από όλα χιούμορ. Χιούμορ ρε. Απλότητα. Απίθανοι τύποι να λένε εκλαϊκευμένες φιλοσοφικές θεωρίες στις πιο εντυπωσιακές στιγμές. Ωραίο και το gay pride, δεν ήμανε τίποτες ομοφοβικοί να 'ούμε, αλλά εμείς το βιβλίο θέλαμε βρε ρεμάλι.

Ως εκ τούτων, η ταινία απλώς δεν βλέπεται. Οι ηθοποιοί γυρίζουν αμήχανοι (μάλλον θα το είχαν διαβάσει οι φουκαράδες και άντε να καταλάβουν τι διάολο κάνουν εδώ), η πλοκή είναι εντελώς ασύνδετη (εμ βέβαια, αν φουσκώνεις υπερβολικά και χωρίς λόγο ένα σημείο μετά τα υπόλοιπα μοιάζουν παράταιρα) και το (χαρακτηριστικό ως απαραίτητη συνθήκη των βιβλίων του) χιούμορ απουσιάζει παντελώς.

Για να το καταλάβουμε, από τους γνωστούς δημιουργούς την ταινία θα έπρεπε να την είχαν γυρίσει οι Κοέν. Απαρέγκλιτα. Σαν πνεύμα, ο Λεμπόφσκι είναι ό,τι πλησιέστερο σε Τομ Ρόμπινς. Βασικά αυτή είναι διαχρονική απορία που είχα, γιατί δεν το έχουν επιχειρήσει ποτέ να τον μεταφέρουν οι συγκεκριμένοι. Αν και ποτέ δεν ξέρεις βέβαια.

Γκας βαν Σαντ πάντως και οι καουμπόισσες του, για τα θηρία όπως και να έχει.

«Football Factory»

Από το οπισθόφυλλο, μια περιγραφή που είχε δώσει η Select: «Το Football Factory είναι το Trainspotting των γηπέδων». Ισχύει μέχρι κεραίας, και όλοι εμείς ξεκινάμε όντας κάποια μέτρα πιο κοντά στο θέμα του. Αγγλική εργατική τάξη, λούμπεν, γήπεδα, κοινωνικοί απόκληροι, βία. Τα πάντα όλα. Χουλιγκανισμός και ένα χρονικό σε κάποιες βδομάδες από τη ζωή ενός φανατικού οπαδού της Τσέλσι (όπως ο συγγραφέας, που υπήρξε οργανωμένος για χρόνια). Καθημερινότητα, μεθύσια, αναζήτηση περιστασιακών πηδημάτων και η προσμονή μέχρι το σημείο ύπαρξης της εβδομάδας, δηλαδή τον αγώνα της ομάδας και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Η διάρθρωση της οπαδικής δομής, οι σχέσεις εξουσίας, οι ιδιαιτερότητες συγκεκριμένων αγώνων και το ανελέητο ξύλο, μέχρι ο πρωταγωνιστής να ζήσει μια εμπειρία που θα τον κάνει να αναθεωρήσει τη σχέση του με όλο αυτό συνολικά.

Η ταινία

Η αλήθεια είναι ότι το είδα αρκετά μετά που το είχα διαβάσει, 4-5 χρόνια νομίζω (βασικά αγνοούσα ότι είχε γυριστεί, μέχρι που μου το είπε ένας φίλος). Η πρώτη αντίδραση ήταν ότι έχω αρχίσει να γερνάω και ότι επικίνδυνες παθήσεις όπως το αλτσχάιμερ έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Δηλαδή το έβλεπα και δε θυμόμουν το παραμικρό από το βιβλίο. Κάτι που μου έκανε τέτοια εντύπωση ώστε το ξανάπιασα να κοιτάξω μερικά σημεία. Και… ω, ναι! Ευτυχώς ήμουν ακόμα πνευματικά υγιής. Αν κάποιος είχε θέμα, αν κάποιος εμφάνιζε παρανοϊκή συμπεριφορά, αυτός ήταν ο τύπος που το γύρισε. Ρε λέμε είναι ένα άλλο πράμα. ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΟ. Ο αθεόφοβος γυρίζει μια άλλη ταινία που έχει απλώς κοινό όνομα και αντικείμενο. Στο επίκεντρο ένα χουλιγκάνι που έχει εφιάλτες ότι την έχει πέσει στη γυναίκα (!!) του αρχηγού. Μετά κάποιες ιστορίες που περιγράφει ένας παππούς, ένα μεταφυσικό όραμα που βλέπει, ένας άααλλος που έχει εμπειρία παρόμοια με του βιβλίου, και άλλα 'ντ' άλλα της Παρασκευής το γάλα γενικότερα. Τέτοια παλαβομάρα, να επικαλείσαι ένα βιβλίο και να το ακολουθείς ούτε 5%, εγώ δεν το έχω ξαναματαδεί (και ούτε να το καταλάβω ποτέ μπόρεσα).

Τέλος, έτσι για το ονόρε της ιστορίας, είναι εντυπωσιακές οι σκηνές των χουλιγκανικών συμπλοκών. Εντυπωσιακά… αστείες, για την ακρίβεια. Τηρουμένων των αναλογιών, ένα αγγλικό αντίστοιχο (απλώς λίγο καλύτερα κινηματογραφικά δοσμένο) των θρυλικών «Χούλιγκανς» («Κάτω τα χέρια από τα νιάτα» - .. «Η αλήθεια είναι στους Sex Pistols» - όποιος δεν το έχει δει να σταματήσει να διαβάζει και να σπεύσει άμεσα!)

Μα τώρα πείτε μου. Είναι αυτή η εικόνα που έχετε για τους πλέον σκληροπυρηνικούς χούλιγκαν???



«Κώδικας Ντα Βίντσι»

Εμένα γενικά μου άρεσε. Για το είδος του τουλάχιστον. Καταιγιστική δράση, μεγάλη αγωνία, ωραίο, ιντριγκαδόρικο θέμα. Και (προσωπικά) απρόβλεπτο φινάλε.

Για όσους δε γνωρίζουν, μια περίεργη δολοφονία συντελείται στο μουσείο του Λούβρου, ένα πτώμα εντοπίζεται μέσα σε ένα πλήθος συμβολισμών και ο καθηγητής σημειολογίας του Χάρβαρντ, Ρόμπερτ Λάνγκτον, βρίσκεται άθελά του μπλεγμένος σε ένα ανθρωποκυνηγητό που θα καταλήξει να εξετάζει την πραγματική ιστορία και καταγωγή (κατά το βιβλίο) του χριστού.

Οφείλω να ομολογήσω ότι παρότι η γραφή του Νταν Μπράουν είναι τουλάχιστον αδιάφορη, η ικανότητά του να στήνει πλοκή είναι αξεπέραστη και το ρούφηξα σα ναρκωτικό το βιβλίο. Με τράβαγε η αγωνία να δω τι θα γίνει και είχα τελειώσει κοντά 800 σελίδες σε 3 μέρες.

Η ταινία

Πώς το κατάφερε ο Ρον Χάουαρντ τόσο συναρπαστικό βιβλίο να το κάνει τόσο αδιάφορη ταινία, αυτό αποτελεί ένα μυστήριο. Ενώ ακολουθεί πιστά την πλοκή, εμένα προσωπικά νύστα με έπιασε. Είναι κι αυτός ο Τομ Χάνκς… Δυο ώρες με την ίδια μούτα τύπου «τι έγινε ρε παιδιά;». Γενικά ούτε οι τοποθεσίες που βρήκε μου αρέσανε, ούτε η ατμόσφαιρα με έπιασε, ούτε αγωνία μου έβγαλε. Τίποτα. Χίλιες φορές το βιβλίο (θα ακολουθήσει το Angels and Demons/ Illuminati, που το θεωρώ ασύγκριτα καλύτερο – και ως εκ τούτου ανήκει στην επόμενη κατηγορία).

Θεωρώ ότι ακριβώς επειδή πήγε να το συμπεριλάβει όλα, επειδή προσπάθησε να βάλει 800 σελίδες μέχρι κόμματος μέσα σε δυο ώρες, τελικά απλώς δεν κατάφερε να δείξει τίποτα. Ένα διαρκές κυνηγητό που λίγο μετά την αρχή έχανες το νόημά του.

«Όλα τα όμορφα άλογα»

Άλογα. Σύμφωνα με ένα χαρακτηριστικό μοτίβο της ελληνικής ποίησης, αυτά που δεν λέγονται, όσα δεν μπορούν να ειπωθούν. Ο Κόρμακ Μακ Κάρθι σίγουρα αγνοεί την εν λόγω παρήχηση/μεταφορά, αλλά γράφει ακριβώς για αυτό, σε ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματά του. Το πρώτο από τα τρία, του κορυφαίου εν ζωή Αμερικανού λογοτέχνη (και ασύλληπτα αδικημένου στη χώρα μας) που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, και που θα πιάσω και στη συνέχεια.

Ο Τζων Γκρέιντι Κόουλ, ένας 16χρονος στο Τέξας λίγο μετά τον β’ παγκόσμιο, όταν πεθαίνει ο παππούς του ονειρεύεται ότι θα αναλάβει το ράντσο όπου έχει περάσει όλη τη μέχρι τότε ζωή του. Η μητέρα του όμως το πουλάει και εκείνος αποφασίζει να καβαλήσει το άλογό του και να περάσει τα σύνορα με το Μεξικό προκειμένου να αναζητήσει μια δουλειά που θα ταιριάζει στον τρόπο ζωής που είχε μάθει και επιθυμεί. Μαζί του θα πάρει τον κολλητό του, Λέισι Ρόλινς, και οι δυο τους θα ξεκινήσουν ένα οδοιπορικό που συνιστά κάτι πολύ παραπάνω από ένα τυπικό γουέστερν.

Ένα ταξίδι μέσα από βουνά, πεδιάδες και αχανή λιβάδια, τα οποία περιγράφονται με συγκλονιστική (ενίοτε νατουραλιστική) δύναμη και που αποτελεί ένα road trip ενηλικίωσης στο περιθώριο δύο κόσμων, του αστικού που αρχίζει να επικρατεί και του προηγούμενου, πολύ πιο κοντινού στην ελευθερία, που χάνεται.

Οι δύο έφηβοι θα συναντήσουν όλων των ειδών τους ανθρώπους, θα βρεθούν μπλεγμένοι σε επικίνδυνες ιστορίες και θα ενηλικιωθούν βίαια, αναζητώντας μια ελευθερία έξω από τους αστικούς κανόνες, την οποία ο τεράστιος Μακ Κάρθι αποτυπώνει πάνω στα άγρια άλογα.

Ο Τζων Γκρέιντι θα γνωρίσει τη βία, τον έρωτα και τους κοινωνικούς κανόνες που τον περιορίζουν, την αδικία , την απογοήτευση, τον θάνατο, αλλά ταυτόχρονα και την ομορφιά, κρυμμένη σε κάθε μικρή φευγαλέα ματιά. Ο Μακ Κάρθι, με την ιδιαίτερη και έντονα υπαρξιστική γραφή του, μεταδίδει ένα συναίσθημα μυσταγωγικό, σχεδόν απόκοσμο.

Η ταινία

Τέτοια πρώτη ύλη δυστυχώς πήγε εντελώς χαμένη για τον Μπίλι Μπομπ Θόρντον (καλύτερα να παίζεις, παρά να σκηνοθετείς).

Ο Μακ Κάρθι σαφέστατα είναι αρκετά δύσκολος συγγραφέας για να μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Το ιδιαίτερο στυλ του, που βασίζεται σε μια υπέρμετρη χρήση του «και» (τυπική πρόταση Μακ Κάρθι: «…και σηκώθηκε και έπιασε την κατσαρόλα και πήρε ένα κομμάτι κρέας και το δοκίμασε και γέμισε το πιάτο του…» - δεν ξέρω αν φαίνεται ακραίο, αλλά πιστέψτε με, μετά από λίγες σελίδες γίνεται εθισμός) όπως και η απουσία σημείων στίξης στους διαλόγους (δεν έχει ποτέ παύλες, πολλές φορές μπερδεύεσαι ποιος λέει τι, αλλά αυτό σταδιακά δημιουργεί μια φοβερή ατμόσφαιρα) είναι στοιχεία που πέρα από την μορφή καθορίζουν και την ουσία των έργων του και την ατμόσφαιρά τους. Εντάξει αυτό, να δείξουμε κατανόηση εδώ. Ωστόσο τα προβλήματα παραμένουν και στο περιεχόμενο.

Από ό,τι λέγεται, ο Θόρντον είχε κόψει την ταινία αρχικά σε διάρκεια τρεισήμισι ωρών (!). Ο Χάρβι Γουενστάιν όταν το άκουσε κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τον έβαλε να τη μειώσει παραπάνω από το μισό. Πρώτο λάθος εδώ, γιατί όπως έχει πει κι ο ίδιος ο Μακ Κάρθι, προσπάθησε να βάλει ολόκληρο το βιβλίο στην ταινία και αυτό απλώς δε γίνεται.

Το δεύτερο σημείο είναι το cast. Εντάξει η Πενέλοπε, αυτή όντως ταιριάζει στην εξωτική μεξικάνικη ομορφιά τη ηρωίδας που υποδύεται (αν και κάτι λιγότερο γλυκό θα ταίριαζε πολύ καλύτερα). Ο Τζων Γκρέιντι όμως είναι ουσιαστικά ένας καταραμένος ήρωας. Δε γίνεται Μπίλι μου να βάζεις ένα από τα πιο sweet looking αμερικανάκια να τον παίξει. Εντελώς άκυρη επιλογή του Ματ Ντέημον (φαίνεται και στη φώτο κάτω).

Στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ είναι διακριτή η πρόθεση να δοθεί επικός τόνος (αργά πλάνα, καταπληκτική φωτογραφία) αυτό δεν συμβαίνει στην πράξη και γεγονότα και πρωταγωνιστές μοιάζουν ασύνδετα και ξεκομμένα μεταξύ τους. Επειδή έχω διαβάσει πρώτα το βιβλίο, το οποίο λάτρεψα, δεν ξέρω αν θα είχα καλύτερη γνώμη για την ταινία βλέποντάς την αυτόνομα. Από το βιβλίο πάντως το αποτέλεσμα είναι δυστυχώς χιλιόμετρα μακριά και δεν καταφέρνει να προσεγγίσει το πνεύμα του (ειδικά όσον αφορά το υπαρξιακό επίπεδο).

Σόρυ Μπίλι Μπομπ, αλλά δυστυχώς αποτύχαμεν.

«Λος Άντζελες Εμπιστευτικό»

Τζέημς Ελρόυ νίγκας. Ένας από τους σύγχρονους βασιλιάδες του αστυνομικού νουάρ. Το οποίο βέβαια να ομολογήσω ότι δεν είναι ακριβώς το είδος μου, αλλά έχω διαβάσει τα περισσότερά του πλέον. Αυτό έγινε καθώς τσίμπησα κάποτε σε μια εξευτελιστική προσφορά το «Αμερικάνικο Ταμπλόιντ», που είναι μια εντυπωσιακή περιπέτεια και εξιστόρηση μέσα από 3 φανταστικά πρόσωπα (δίπλα σε όλα τα πραγματικά) της δολοφονίας Κένεντι. Και σε περίοπτη θέση φυσικά ο ίδιος ο Τζακ (το ήξερε κανείς ότι έτσι τον φωνάζανε, και όχι Τζον; ). Fictional βάση, τοποθετημένη γύρω από μια εντυπωσιακή ιστορική έρευνα που περιλαμβάνει όλα τα πρόσωπα και τις σχέσεις με την αμερικανική μαφία, στα άδυτα της οποίας ήταν (αποδεδειγμένα –το αγνοούσα παντελώς) μπλεγμένη η οικογένεια Κένεντι (και στο οποίο χρεώνει τη δολοφονία).

Αυτά για το Ταμπλόιντ, αφενός για να μπούμε στο πνεύμα του Ελρόι, αφετέρου γιατί το Λος Άντζελες πρέπει να το έχουμε δει σχεδόν όλοι, οπότε τι να γράψω για την ιστορία. Ωστόσο το βιβλίο είναι απίστευτα πιο βαθύ και πιο πυκνό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο.

Η ταινία

Και για αυτό η ταινία μοιάζει σαν… μια αστεία καρικατούρα! Ναι, παρά την πολύ καλή προσπάθεια του εξαιρετικού Κέρτις Χάνσον. Το λέω γιατί την είχα 2-3 φορές πριν το διαβάσω, και την εύρισκα παραπάνω από άψογη. Όταν την είδα όμως μετά την ανάγνωση, την έβγαλα δια παντώς από το μυαλό μου. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει, αλλά παρόλο που μοιάζει σκοτεινή και περιπλεγμένη, το βιβλίο είναι ίσαμε 50 φορές παραπάνω και στα δύο. Επιπλέον αναδεικνύει τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους σε τέτοιο βαθμό που μετά θεωρείς ότι η ταινία δε δείχνει τίποτα απολύτως.

Συμπερασματικά, η περίεργη περίπτωση που σαφέστατα πρόκειται για καλή ταινία, αλλά όταν διαβάσεις το βιβλίο μετά τη βρίσκεις στην καλύτερη περίπτωση (των καλυτερότερων) μια μέτρια action movie.

[Darkling]

Εξαιρετικο ποστ.

Συμφωνουμε απολυτα οτι το Αρωμα του Ονειρου (κι αλλα βεβαια) μου μοιαζουν καλυτερα απ τον τρυποκαρυδο.

Διαφωνουμε απολυτα οτι το Κωδικας Ντα Βιντσι (και γενικα ο νταν μπραουν) ειναι συναρπαστικοι. χαχ.
Ισα ισα που πιστευω (δεν την εχω δει) οτι η ταινια καπως να λειτουργει καλυτερα.

[Άγιος Πέτρος]

Καταρχάς συγχαρητήρια στον Buendia που κάθισε κι έγραψε τις σκέψεις του για 4-5 άτομα (ελπίζω και παραπάνω). Στο δια ταύτα, από την πρώτη κατηγορία, 3 ζεύγη έχω δει / διαβάσει, τα Da Vinci Code, Football Factory, LA Confidential. Μόλις στα δυο έχω κάνει το συνδιασμό (ντροπή μου αλλά αγνοούσα την ύπαρξη βιβλίου FF).


Football Factory
Στα γρήγορα για το Football Factory (την ταινία)
Ερώτηση, προς Buendia και όποιον άλλο έχει διαβάσει το βιβλίο. Στην ταινία, έχουμε το χουλιγκανισμό σαν κυρίως θέμα. Έχει μια πλάστιγγα και από τη μία μεριά έχει την αδρεναλίνη, την πώρωση, την ευχάριστη ανατριχίλα που νιώθει κάποιος όταν είναι μέλος μιας κοινότητας χουλιγκαν. Από την άλλη έχει τις συνέπειες. Τις οποίες δεν τις πετάει απλά στα μούτρα (όπως είχε κάνει το green street hooligans ή το rise of the footsoldier στην αρχή του). Δείχνει την αιτιοκρατία των πράξεων του χουλιγκανισμού, με αρκετές δώσεις μαύρου χιούμορ (γι'αυτό και ο τιτλος "trainspotting του ποδοσφαίρου"). Το φινάλε, ο μονόλογος του Dyer είναι ο λόγος ύπαρξης της ταινίας.



Η ερώτηση είναι: αυτό προσπαθεί να δείξει και το βιβλίο; Αν ναι, πιστεύω πως έχει κριθεί λίγο αυστηρά, αν όχι, τότε συμφωνώ για την κατηγορία.

Κώδικας Ντα Βίντσι
Ο Κώδικας Ντα Βίντσι, μου φάνηκαν εξίσου μέτρια το βιβλίο και η ταινία. Τόσο, ώστε να μη μπω στον κόπο να το κουράσω αν ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Αυτό που είχα γράψει παλιότερα, είναι ότι στο θέμα πλοκής και διαλόγων είναι πιστή μεταφορά. Πάνε 10 χρόνια από τότε που διάβασα το βιβλίο, οπότε μπορεί και να μη θυμάμαι πολύ καλά κάποια κομμάτια.
Λέει ο Buendia
Πώς το κατάφερε ο Ρον Χάουαρντ τόσο συναρπαστικό βιβλίο να το κάνει τόσο αδιάφορη ταινία, αυτό αποτελεί ένα μυστήριο.

Κι εκεί έχω τη βασική μου διαφωνία. Αυτό που λέει και ο Darkling, ότι το βιβλίο δεν ήταν τόσο συναρπαστικό. Μετά θυμάμαι πως, είχα πληθώρα ενστάσεων για τις αναφορές του βιβλίου. Στα γρήγορα, ο Χάουαρντ πήρε πληροφορίες και θεωρίες από διάφορες εποχές και τις κοψοραψε στα μέτρα του, ενώ δεν είναι λίγες και οι αστοχίες του σε αυτά που γράφει για να δημιουργήσει την ίντριγκα. Χαρακτηριστικό δείγμα η αναφορά στην πεντάλφα. Λέει ότι αλλοιώθηκε το νόημα της από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ενώ ιστορικά βρίσκουμε αρκετές φορές τη χρήση της πεντάλφας ως θετικό σύμβολο (Μέγας Κωνσταντίνος) ενώ η αρνητική χρήση της πεντάλφας ήρθε κάπου στον 20 αιώνα. Υπάρχει ένα βιβλίο, τα Απόκρυφα του Κώδικα Ντα Βίντσι που ξεκατινιάζει το βιβλίο.
Απ'την άλλη, μια δεύτερη σκέψη, θυμάμαι πως το βιβλίο το διάβασα όντως νερό, σε λιγότερο από βδομάδα. Αυτό, μάλλον το κάνει ενδιαφέρον, σίγουρα κολλητικό. Οπότε, μπορει να πέφτω στην παγίδα και να χάνω την ουσία, το μύθο του βιβλίου και να κολλάω στα τεχνικά. Το κόλλημα του βιβλίου, το πόσο εύκολα το διάβασα και πως οπτικοποίησα αρκετούς χαρακτήρες και καταστάσεις, είναι όλα δείγματα καλού βιβλίου. Ακόμα κι αν δε σ' αρέσει ο τρόπος που σερβίρει το περιεχόμενο (λίγο ανωμαλία αυτό βέβαια). Κάτι που δεν κατάφερε ποτέ η ταινία. Οπότε τείνω να συμφωνήσω για την κατηγορία "αποτυχίες".

Κάπου εδώ να αναφέρω πως ο Buendia πιάνει 2 αρκετά γνωστές ταινίες, blockbuster ή βραβευμένες. Αλλά μένει πιστός στο δόγμα της μεταφοράς του βιβλίου σε ταινία. Δε νομίζω να κρίνει την καθεαυτή ταινία. Αυτά για να πιάσω το 3ο βιβλίο

LA Confidential
To Λος Άντζελες Εμπιστευτικό είναι μέλος μιας τετραλογίας βιβλίων, το LA Quartet και απαρτίζεται από τη Μαύρη Ντάλια, Το μεγάλο πουθενά και τη Λευκή Τζαζ. Το λάθος της ταινίας εδώ, είναι ότι δεν ανέλαβε κάποιο στούντιο να πάρει και τα τέσσερα βιβλία και να τα κάνει μια (δυο, τρεις, τέσσερις) ωραία ταινία. Δε θέλω να πετάξω σπόιλερ, γιατί είναι μια πραγματικά καλή ταινία (βάζοντας στην άκρη τις αστοχίες της μεταφοράς) αλλά υπάρχουν χαρακτήρες που προέρχονται από το Μεγάλο Πουθενά και καταλήγουν στη Λευκή Τζαζ. Στην ταινία τονίζεται περισσότερο το μίσος μεταξύ Γκάι Πιρς και Ρασελ Κρόου, ενώ στο βιβλίο τονίζει πιο πολύ τους χαρακτήρες που προέρχονται από τα προηγούμενα βιβλία (το LAC είναι το 3ο της σειράς). Πως γίνεται, ένας χαρακτήρας που υπάρχει από το προηγούμενο βιβλίο (έχει αποτυπωθεί, έχει χτιστεί ο χαρακτήρας του, τον έχουμε δει, έχουμε δεθεί μαζί του) να μας παρουσιαστεί σε μια σκηνή των 2 λεπτών; ε; Ε;

[Darkling]

ο Κωδικας Ντα Βιντσι και διαβαζεται πες. εστω για τη φασαρα.

εχω διαβασει 1-2 βιβλια του τυπου και ειναι πιο προβλεψιμος κι απο επεισοδιο Ρετιρε.
ειδικα αυτο το Αρκτικος Κυκλος ειναι αχαρακτηριστο.

[sfakianos7]

Originally Posted by Darkling

ο Κωδικας Ντα Βιντσι και διαβαζεται πες. εστω για τη φασαρα.

εχω διαβασει 1-2 βιβλια του τυπου και ειναι πιο προβλεψιμος κι απο επεισοδιο Ρετιρε.
ειδικα αυτο το Αρκτικος Κυκλος ειναι αχαρακτηριστο.

Αν το διαβασεις ως κωμωδια μια χαρα ειναι!

Ειχα απογοητευτει, καπως απο την μεταφορα του Γυριστε το γαλαξια με ωτοστοπ.Δεν γινοταν να κρατησει το πνευμα του βιλβιου(το οποιο για μενα ειναι το κορυφαιο κωμικο βιβλιο εβερ) αθικτο και φαινοταν.

[Buendia]

Κεφάλαιο δεύτερο: «Ναι μεν, αλλά»

Σχετικά ενοποιημένη αυτή η κατηγορία, περιλαμβάνει κάποιες μέτριες προσπάθειες αλλά και αρκετές καλές, όχι όμως εξαιρετικές. Γενικά καναδυό θα μπορούσαν να πάνε στην προηγούμενη, καναδυό στην επόμενη, ωστόσο επέλεξα να τις συμπεριλάβω εδώ είτε υπερέχουν σε κάτι, είτε υπολείπονται αντίστοιχα.


«Angels and Demons» (Iluminati – Οι Πεφωτισμένοι)

Συνεχίζουμε από εκεί που τελειώσαμε. Ίσως το καλύτερο παράδειγμα για το πώς μια μεταφορά έχει ανεξάρτητες νόρμες και δεν εξαρτάται απόλυτα από το βιβλίο.

Κατά την προσωπική μου γνώμη, το συγκεκριμένο είναι σημαντικά υποδεέστερο από τον Κώδικα (παρόλο που είναι εξωφρενικά ίδιο – σαν προκάτ ένα πράμα). Μεγάλη εντύπωση μου κάνει που αρκετοί αναγνώστες του Μπράουν το θεωρούν είτε ισάξιο, είτε (σε σημαντική συχνότητα) καλύτερο, γιατί θεωρώ ότι έχει παραπάνω από αρκετές αντικειμενικές αδυναμίες.

Με δυο λόγια, ξανά ένα έγκλημα – ένας επιστήμονας στο CERN που αναζητά το στοιχειώδες σωματίδιο που ενδέχεται να αποδείξει την ύπαρξη του θεού, δολοφονείται στην πρώτη σκηνή- και ο καθηγητής Ρόμπερτ Λάνγκτον καλείται να σώσει το Βατικανό από μία βόμβα που θα το εξαφανίσει από το χάρτη.

Πρώτα από όλα αυτό. Ξεκινάει το βιβλίο με τη βόμβα τοποθετημένη σε άγνωστο σημείο, έχοντας περίπου 20 ώρες προτού εκραγεί: Λες εντάξει, δεν πρόκειται να σκάσει ποτέ, θα την βρει στο τέλος – άρα ξεκινάς και γνωρίζεις το φινάλε. Από εκεί και πέρα, η δράση που κλιμακώνεται αρκετά καλά στον Κώδικα, εδώ επαναλαμβάνεται. Μία, δύο, τρεις, τέσσερις πλατείες, ένας, δύο, τρεις, τέσσερις απαχθέντες καρδινάλιοι, τέσσερις δολοφονίες, τέσσερις φορές να φτάνει ο πρωταγωνιστής ελάχιστα καθυστερημένα και τέσσερις φορές να μην τα καταφέρνει παρά τρίχα (ΟΚ, την τελευταία φορά κάτι κατάφερε, αλλά είναι τόσο ίδια όλα που δε σου κάνει εντύπωση).

Μετά, ο χαρακτήρας του «κακού» και η μεταστροφή του, είναι απλώς για γέλια. Από το απόλυτο Καλό να αποκαλύπτεται η απόλυτη παράνοια και χωρίς να έχει προϋπάρξει το παραμικρό στοιχείο πριν. Θέλαμε μια μεγάλη ανατροπή, βάλαμε λοιπόν μια τελείως άκυρη που δικαιολογημένα δε θα έχει υποψιαστεί κανείς. Και τέλος, οι ακρότητες που περιλαμβάνει σε κάποια περιστατικά είναι απογοητευτικά εξωφρενικές (εκεί που πηδάει από το ελικόπτερο με τον μουσαμά για αλεξίπτωτο εγώ είπα ρε ασταδιάλα και παραλίγο να το παρατήσω -καλά, όχι πως θα έχανα και τίποτα).

Η ταινία

Ωστόσο, ο Ρον Χάουαρντ εδώ τα καταφέρνει ασύγκριτα καλύτερα. Και αυτό επειδή ακολουθεί κάποιους στοιχειώδεις κανόνες. Πρώτα από όλα, ότι ούτε μπορεί, ούτε χρειάζεται να συμπεριλάβει αυτούσιο ολόκληρο το βιβλίο. Έτσι παραγράφει έναν βασικότατο ήρωα (Ιανός) αλλά αυτό εξυπηρετεί εξαιρετικά την ταινία, καθώς την κάνει πολύ πιο στιβαρή και ενιαία από ό,τι τον Κώδικα. Σε δεύτερο επίπεδο, διαβλέπει ότι παράλληλος πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι το ίδιο το Βατικανό και το τοποθετεί στο επίκεντρο, στήνει τα πλάνα του γύρω από όλα αυτά τα αναγεννησιακά τοπία, επενδύει την ταινία με εκκλησιαστική μουσική και έτσι δημιουργεί μια εξαιρετική ατμόσφαιρα.

Το αποτέλεσμα είναι ότι προκύπτει μια αρκετά καλή περιπέτεια που παρακολουθείται παραπάνω από ευχάριστα.

«High Fidelity»

Του εξαιρετικού Νικ Χόρνμπι. Ο Ρομπ (Φλέμινγκ στο βιβλίο, Γκόρντον στην ταινία) είναι ένα Άγγλος τριαντάρης κολλημένος στην εφηβεία του, φανατικός της ποπ, που μόλις τον παράτησε η γυναίκα που αγαπούσε. Ιδιοκτήτης ενός συνοικιακού δισκάδικου και με μια μονομανία να φτιάχνει λίστες αξιολόγησης (τοπ5 αγαπημένα επαγγέλματα, τοπ5 τραγούδια που μιλάνε για το θάνατο, κλπ κλπ), ξεκινάει να σκαλίζει το παρελθόν του και τις προηγούμενες σχέσεις του για να κάνει μια αποτίμηση της ερωτικής του ζωής και να προσπαθήσει να ξεδιαλύνει τι μπορεί να περιμένει από το μέλλον.

90τίλα στο μάξιμουμ, ρομαντισμός, γλυκιά μελαγχολία και –πάνω από όλα – αξεπέραστο βρετανικό χιούμορ, σε αυτόν το γλυκό ύμνο της generation X.

Μικρό και απόλυτα feel good, το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όλους.

Η ταινία

Αρκετά καλή προσπάθεια, αλλά λείπουν πράγματα. Στα θετικά είναι ότι έχουμε ένα φοβερό καστ. Ο Τζον Κιούζακ είναι ένας ανεπανάληπτος Ρομπ, ενώ το μουρλοκομείο Τζακ Μπλακ δίνει ρέστα παίζοντας τον «κολλημένο» υπάλληλο του δισκάδικου. Η ατμόσφαιρα επίσης εξαιρετική, νιώθεις ότι είσαι στο Λονδίνο στην καρδιά των 90’s και σε περιβάλλει από τις πρώτες σκηνές με μια μεταεφηβική μελαγχολία.

Ωστόσο, θεωρώ ότι οι χαρακτήρες δεν αναπτύχθηκαν τόσο καλά. Η πλοκή – πολύ σωστά- συμπτύχθηκε, αλλά παρόλο που το χρονικό του βιβλίου δεν είναι μεγάλο (ένα έτος το πολύ να περιγράφει, αν θυμάμαι καλά), νιώθεις ότι δεν κατάφερε να σε βάλει το βιώσεις αλλά τα πέρασε όλα τρέχοντας.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι είναι αρκετά καλή ταινία αλλά (και αυτή) αν διαβάσεις το βιβλίο δύσκολα θα θες να την ξαναδείς.

«Γόμορρα»

Το σοκαριστικό βιβλίο – έρευνα του δημοσιογράφου (μόλις 30 χρονών -νομίζω, αλλά σίγουρα εκεί γύρω- όταν το έβγαλε) Ρομπέρτο Σαβιάνο, για την ιταλική μαφία. Πριν το πιάσω είχα διαβάσει πως από τότε που το εξέδωσε κυκλοφορεί παντού με συνοδεία αστυνομικών και ότι η ζωή του βρίσκεται σε φοβερό κίνδυνο. Το θεώρησα κάπως υπερβολή, η οποία ενδεχομένως να ήταν και στα πλαίσια της εμπορικής προώθησης του βιβλίου. Όταν το διάβασα έμεινα με τη βαθύτατη απορία, πώς διάολο μπορεί να είναι ακόμα ζωντανός.

Είναι πραγματικά παραπάνω από εντυπωσιακό. Μια γροθιά στο στομάχι που δύσκολα θα σε αφήσει αμέτοχο. Δημοσιογραφικό αλλά εξαιρετικά καλογραμμένο, εξετάζει και αποκαλύπτει τις σχέσεις και την (καθολική) εξουσία της ιταλικής μαφίας. Ξεσκεπάζει τις μοντέρνες πλέον δραστηριότητες που απέχουν αρκετά από οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί εγκληματική δράση (από το χώρο της μόδας έως στις εταιρίες συλλογής σκουπιδιών) και τη διάρθρωση της εξουσίας που φτάνει μέχρι τον τελευταίο πολίτη.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα ξεχάσω ποτέ την περιγραφή για τη δολοφονία ενός πρωτοπαλίκαρου μετά τη δικαστική επιχείρηση «καθαρά χέρια», η οποία έστειλε στη φυλακή μεγάλο αριθμό τοπικών αρχηγών. Ο Τότο Ρίινα, ο μεγαλύτερος μπος (αφεντικό), από το σιδερένιο κλουβί μέσα στο οποίο δικάζεται, δείχνει στο γιο του στο ακροατήριο, τον παράμεσό του (από όπου απουσιάζει η βέρα και όλοι υποθέτουν ότι θέλει να πει κάτι σχετικά με τη γυναίκα του). Κάποιες μέρες μετά, το κορμί ενός άντρα βρίσκεται κατακρεουργημένο σε ένα κάδο σκουπιδιών. Από το σχεδόν πολτοποιημένο πρόσωπο λείπουν μάτια, αυτιά, γλώσσα. Όπως εξηγεί ο Σαβιάνο, σε μια ιδιαίτερα συμβολική εκτέλεση, αφαιρέθηκαν «τα μάτια με τα οποία είδε, τα αυτιά με τα οποία άκουσε, η γλώσσα με την οποία μίλησε». Όλα αυτά, σύμφωνα με την ιατροδικαστική έρευνα, ενόσω ήταν ζωντανός. Η χειρονομία κατά την οποία ο Ρίινα υπέδειξε τον παράμεσο, αφορούσε τη θέση του προσώπου στην ιεραρχία της οικογένειας (4ος) και ήταν η εντολή που δόθηκε για την εκτέλεσή του καθώς είχε κατέθεσει στις αρχές για τον μπος.

Περιλαμβάνει πολλά παραπάνω και είναι απλώς συγκλονιστικό.

Ο Τότο Ρίινα στο κλουβί μέσα στο οποίο,
για λόγους ασφαλείας, δικαζόταν

Η ταινία

Συνεχίζοντας από την περιγραφή του βιβλίου, καταλαβαίνουμε ότι οποιαδήποτε απόπειρα μεταφοράς θα ήταν από δύσκολη έως αδύνατη. Τα περιστατικά που περιγράφονται, τα στοιχεία που παραβάλλονται και τα διαφορετικά θέματα από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, θα ήθελαν ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας 10 ωρών τουλάχιστον.

Ο Ματέο Γκαρόνε το καταλαβαίνει αυτό και προσπαθεί να μεταδώσει απλώς το γενικότερο πνεύμα. Εστιάζει στις ιστορίες που αφορούν τη βάση (και όχι τους μπος) και τον αντίκτυπο που έχει στη ζωή των καθημερινών ανθρώπων. Παίρνει τέσσερα περιστατικά που περιγράφονται στο βιβλίο (ελάχιστες σελίδες το καθένα) και τα διανθίζει σε μια σπονδυλωτή ιστορία. Διατηρεί πολύ υψηλό επίπεδο ρεαλισμού και όπου μπορεί προσθέτει επιπλέον στοιχεία από την έρευνα του Σαβιάνο.

Γενικά εξαιρετική ταινία, αρκετά καλή ιδέα και εκτέλεση, αλλά παραμένει πολύ πίσω από το βιβλίο. Η ατμόσφαιρα που βγάζει ωστόσο ταυτίζεται πλήρως με την έρευνα του Ιταλού και αυτό, κατ’ εμέ, αποτελεί μεγάλο credit.

«Ανάμεσα στους τοίχους»

Ένα βιβλίο βασισμένο στην προσωπική εμπειρία του πρώην καθηγητή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, Φρανσουά Μπεγκοντό.

Ο καθηγητής γαλλικής φιλολογίας Φρανσουά και οι συνάδελφοί του, προετοιμάζονται για την καινούργια σχολική χρονιά στο γυμνάσιο μιας εργατικής συνοικίας. Μέσα από καθημερινά περιστατικά σε σχέση με τους μαθητές και τη λειτουργία του σχολείου, εξετάζεται η λειτουργία του εκπαιδευτικού συστήματος, η έννοια της «αλήθειας» και τελικά τα όρια, οι περιορισμοί και το αδιέξοδο του δυτικού κοινωνικού συστήματος.

Η ταινία

Έχω την έντονη αίσθηση ότι ανήκε στην επόμενη κατηγορία, απλώς πάνε δέκα χρόνια που το έχω διαβάσει/δει και δεν το θυμάμαι τόσο καλά.Σίγουρα πάντως πρόκειται για εξαιρετική μεταφορά.

Πρώτα από όλα έχει καταφέρει αφενός να συμπυκνώσει πλήρως το βιβλίο (λες ότι δεν έχει αφήσει το παραμικρό απέξω) και αφετέρου να αποτυπώσει καταπληκτικά την ατμόσφαιρα. Η κάμερα στο χέρι και ντοκιμαντερίστικος ρεαλισμός για τον χρυσό φοίνικα του 2009, που ωστόσο, και χωρίς να καταλαβαίνεις πώς ακριβώς, καταφέρνει να συγκινήσει βαθιά.

Αναδεικνύει τις συνθήκες στο χώρο του σχολείου, τις σχέσεις και τα προβλήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν μαθητές και καθηγητές, αλλά ταυτόχρονα, σε δεύτερη ανάγνωση/ αναγωγή (την οποία στοχεύει σαφέστατα αλλά υποδόρια και το βιβλίο) γίνεται η συνολική προβολή της σύγχρονης κοινωνίας μέσα από το μικρόκοσμο του σχολείου.

Νομίζω ότι παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα και στο τέλος ο προβληματισμός με τον οποίο σε αφήνει είναι ένα σημείο από αυτά που καθορίζουν τη «μεγάλη» τέχνη. (Για να πω και ένα «αρνητικό» ώστε να κάνω ότι δικαιολογώ την τοποθέτηση στη συγκεκριμένη κατηγορία: στέκεται ακριβώς ισάξια στο βιβλίο και απλώς δεν το ξεπερνάει ή δεν προσφέρει κάτι διαφορετικό).

«Κάτω από το ηφαίστειο»

Πφφφ… Τι μπορείς να γράψεις άραγε για ένα βιβλίο το οποίο μόνο που κοιτάς το εξώφυλλό του και το πιάνεις στα χέρια σου ανατριχιάζεις; Τι θα μπορούσε να ειπωθεί για ένα μνημείο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα από τα δέκα κορυφαία έργα του προηγούμενου αιώνα, όπως λογίζεται.

Όπως αναγράφει το οπισθόφυλλο της ελληνικής έκδοσης, «ένα βιβλίο για το αλκοόλ και τον έρωτα». Αλλά το Κάτω από το Ηφαίστειο είναι κάτι περισσότερο, μερικά εκατοντάδες έτη φωτός, από αυτό. Η ανάγνωσή του είναι πρώτα, και πάνω από όλα, μια εμπειρία. Την πρώτη φορά θα μπλεχτείς ανά διαστήματα, ίσως κουραστείς στα σημεία που μεταδίδει την παραζάλη του αλκοόλ, αλλά στο τέλος θα βγεις με ένα περίεργο συναίσθημα ότι ήρθες σε επαφή με κάτι εξαιρετικά βαθύ. Στις επόμενες αναγνώσεις θα το καταλάβεις καλύτερα και θα δεις ότι τα επίπεδα του είναι κυριολεκτικά ανεξάντλητα.

Αναφορικά με το περιεχόμενο, (αν αυτό έχει τελικά νόημα να γραφτεί), το «Κάτω από το ηφαίστειο» αφηγείται την ιστορία του πρόξενου Τζόφρεϋ Φέρμιν τη μέρα της γιορτής των νεκρών στο Μεξικό, γιορτή κατά την οποία –σύμφωνα με την παράδοση- οι νεκροί επιστρέφουν στη γη και τα αγαπημένα τους πρόσωπα τους υποδέχονται με κεράσματα, δώρα και γλυκά. Ουσιαστικά η δράση με την έννοια της διαδοχής γεγονότων είναι ελάχιστη και ολόκληρο το βιβλίο, που έχει αρκετά σκοτεινό και εσωστρεφές χαρακτήρα, διαπνέεται από μία φυγή. Ο πρόξενος ζει μέσα στο φάσμα της εγκατάλειψης και του διαζυγίου από την αγαπημένη του Υβόν. Το φάσμα της φυγής της Υβόν, παρόλο που ούτε αναφέρεται ποτέ με σαφήνεια η αιτία ούτε ορίζεται χρονικά, κινεί την ιστορία η οποία -μετά από μια εισαγωγική αφήγηση που μας παρέχει μια μικρή πληροφόρηση για τα πρόσωπα του έργου- ουσιαστικά ξεκινάει με την επιστροφή της Υβόν το πρωί της μέρας των νεκρών.

Ωστόσο η επιστροφή αυτή δεν άρει τις συνέπειες της φυγής αλλά αντίθετα ρίχνει ένα εντονότερο φως στο βύθισμα του πρόξενου προς την ανυπαρξία και γενικότερα την επαφή του με την τραγικότητα της ύπαρξης.

«Άφησα την καρδιά μου στην Οαχάκα
Το ξέρω ότι αργά ή γρήγορα πως θα χαθώ
Υβόν μακριά σου δεν μπορώ να πάρω ανάσα
Μα θα διαλέξω εγώ τον τρόπο που θα καταστραφώ»



«Κάτω από το ηφαίστειο πέτρωσα σαν τη λάβα
Δεν έχω μέλλον ούτε παρελθόν
Μου τέλειωσε και το μεσκάλ από την κάβα
Και είναι η κάθε μέρα, η μέρα των νεκρών»



Η ταινία

Πολύ καλή μεταφορά από τον θρυλικό Τζον Χιούστον, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι φυσικά είναι αδύνατο να πιάσει τα πολυάριθμα επίπεδα του βιβλίου και στέκεται στο πρώτο, τον αυτοκαταστροφικό Πρόξενο και τον έρωτά του για την Υβόν.

Ο Χιούστον χτίζει εξαιρετικά τους τραγικούς χαρακτήρες της ιστορίας και νιώθεις ότι τους προσέγγισε στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Ο Άλμπερτ Φίνεϊ είναι ένας καταπληκτικός πρόξενος και η Ζακλίν Μπισέ η ιδανική Υβόν. Παράλληλα μεταβιβάζεται η παραζάλη του αλκοόλ (που αποτελεί κεντρικό σημείο του βιβλίου) και σκιαγραφείται εντυπωσιακά το Μεξικό της δεκαετίας του ’30.

Ωστόσο, όπως ήταν προφανές, είναι αδύνατον να σταθεί στο ίδιο ύψος με ένα τόσο εντυπωσιακό και εσωστρεφές αριστούργημα της λογοτεχνίας. Παραμένει όμως πολύ καλή ταινία.

«Syriana»(από το «Η πτώση της CIA» ή “See no evil” του Robert Baer)

Ο πρώην πράκτορας της CIA, Ρόμπερτ Μπάερ, γράφει ένα αυτοβιογραφικό οδοιπορικό για την περίοδο κατά την οποία υπηρετούσε στην υπηρεσία. Μέσα σε αυτό αποκαλύπτει αρκετά περιστατικά προδοσίας, λαθροχειρίας υποθέσεων και διαφθοράς. Όχι τόσο συνωμοτικό όσο θα φανταζόταν κανείς (ή θα ήθελε ο Έλληνας ) αλλά αρκετά ενδιαφέρον και με ωραία γραφή, η οποία κατά περιπτώσεις σου μεταδίδει ότι διαβάζεις μια λογοτεχνική περιπέτεια.

Η ταινία

Εδώ λοιπόν έχουμε την περίεργη περίπτωση όπου η ταινία (που στο τέλος γράφει based on the book by Robert Baer “See no Evil”) έχει πάρει από το βιβλίο και έχει στηθεί ολόκληρη σε ….το πολύ δέκα σελίδες του (!). Από την άλλη βέβαια, σαφέστατα προσεγγίζει το πνεύμα, διανθίζεται και από κάποια σκόρπια περιστατικά/περιγραφές του Baer σε άλλα σημεία, παραμένει όμως ότι όταν το διαβάζεις μετά από μερικές σελίδες έχει ξεχάσεις ότι υπάρχει η ταινία πάνω σε αυτό.

Η ταινία, που είναι ωστόσο παραπάνω από καλή, αποτελεί μια εξαιρετική προσέγγιση των περιπλοκών της διεθνούς πολιτικής και των οικονομικών συμφερόντων που διακυβεύονται στη Μέση Ανατολή. Εξαιρετική και πυκνή πολιτική σκέψη, η οποία δανείζεται από το βιβλίο τις εσωτερικές σχέσεις που επικρατούν στη CIA αλλά προχωράει πολύ παραπάνω, δείχνοντας τα αποτελέσματα της οικονομικής επέκτασης και της διαφθοράς στις ζωές των καθημερινών ανθρώπων, μέσα από τους χαρακτήρες που στήνει.

Εξαιρετική ταινία λοιπόν, αλλά ούτε πάνω ούτε κάτω από το βιβλίο, μάλλον αρκετά έξω από αυτό.

«Ο δρόμος»

Το σκοτεινό αριστούργημα του Κόρμακ Μακ Κάρθι. Βασικά η λέξη «σκοτεινό» αποτελεί μάλλον ευφημισμό, καθώς στην πραγματικότητα έχουμε να κάνουμε με ένα από τα πλέον πεσιμιστικά, σκληρά και δυσάρεστα, όσον αφορά το συναίσθημα, έργα τέχνης που μπορεί να συναντήσει κανείς.

Σε μια ζοφερή μελλοντική δυστοπία, χωρίς να περιγράφεται πουθενά τί και πώς, γνωρίζουμε έναν πατέρα με το γιο του (ούτε καν τα ονόματά τους δεν πρόκειται να μάθουμε), οι οποίοι βαδίζουν σε μια ρημαγμένη -από κάποια ολέθρια καταστροφή- γη. Ο στόχος τους είναι να επιβιώσουν ώρα με την ώρα, στιγμή με στιγμή, και να φτάσουν νότια στη θάλασσα, χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι ακριβώς γιατί, απλώς με την ελπίδα ότι ίσως έχει διασωθεί περισσότερη ζωή εκεί.

Κατά έναν περίεργο τρόπο αριστουργηματικό, καθώς το βαθύ πεσιμιστικό συναίσθημα, που περιβάλει την κάθε του γραμμή, καταφέρνει να σε διαπεράσει και σε κάνει να νιώθεις ότι εξαρτάσαι από το επόμενο βήμα πατέρα και γιου, και το αν θα καταφέρουν να επιβιώσουν άλλη μια μέρα.

Σε μία παραπάνω ανάγνωση, μπορεί να διακρίνει ενδεχομένως κανείς το αφόρητο βάρος που προξενεί πάνω στον άνθρωπο το πεπερασμένο της ζωής του, η καταδικασμένη από το θάνατο ύπαρξη, και η λειτουργία του εντοπίζεται στην παρουσίαση της ελπίδας μέσα από τις πιο μικρές και ελάχιστες καθημερινές στιγμές την ανθρώπινης συνύπαρξης και επικοινωνίας.

Ο Κόρμακ Μακ Κάρθι για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα βραβεύτηκε με το πούλιτζερ λογοτεχνίας το 2007.

Η ταινία

Σχετικά καλή, ακολουθεί πιστά το βιβλίο φτιάχνοντας ένα ωραίο θρίλερ επιβίωσης. Ωστόσο δεν καταφέρνει να προχωρήσει πολύ παραπάνω. Για να είμαι ειλικρινής, παρόλο που είναι καλογυρισμένη, δεν καταφέρνει ούτε να μεταδώσει τον τρόμο που προκαλούν ορισμένα περιστατικά, όπως αυτά περιγράφονται στο βιβλίο.

Περισσότερο από όλα όμως, δεν καταφέρνει να «πιάσει» το ιδιαίτερο και αφαιρετικό στυλ του Μακ Κάρθι (ειδικά στο συγκεκριμένο βιβλίο). Κάτι που καταφέραν οι απίθανοι τύποι που θα εξετάσουμε στο αμέσως επόμενο βιβλίο/ταινία.

«Καμία πατρίδα για τους μελλοθάνατους»

Ακόμα ένα εξαιρετικό βιβλίο του Μακ Κάρθι, ο οποίος εδώ επιχειρεί να προσεγγίσει την κοινωνική αλλαγή που συντελείται στην αυγή του νέου αιώνα και την ανάδυση –κατά τη γνώμη του – ενός νέου, σημαντικά πιο αμοραλιστικού, κόσμου.

Μάλλον το έχουμε δει οι περισσότεροι, οπότε επιγραμματικά, ένας τριαντάρης αμερικανός σε κάποια νοτιοδυτική πολιτεία, βρίσκει μια βαλίτσα γεμάτη χρήματα μετά από μια αποτυχημένη εγκληματική συναλλαγή. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει ένα ανθρωποκυνηγητό που περιλαμβάνει όχι μόνο τη βαλίτσα αλλά και όσους είχαν την οποιαδήποτε, άμεση ή τελείως έμμεση και συμπτωματική, σχέση με αυτή.

Ο Μακ Κάρθι παρουσιάζει μια κοινωνία που έχει υποταχθεί πλήρως στη βία, όπου το καλό και το κακό μοιάζουν ξεπερασμένες έννοιες και το αίμα και ο θάνατος αποτελούν μοναδικές και απόλυτες αξίες.

Η ταινία

Αδελφοί Κοέν κύριοι. Αυτοί πραγματικά τα κατάφεραν. Πέρα από την τέλεια μεταφορά του βιβλίου, πέτυχαν να πιάσουν και το ύφος του Μακ Κάρθι. Βαρύς, στακάτος και σκοτεινός (κάτι που όπως είπαμε προκύπτει επιπλέον και από την ιδιαίτερη χρήση που κάνει στα σημεία στίξης) και τα αδέρφια κατάφεραν να μεταδώσουν ένα όσο το δυνατόν κοντινό συναίσθημα.

Το casting που κάνουν είναι φυσικά (και για ακόμα μία φορά) μνημειώδες. Ο Τόμι Λι Τζόουνς είναι ακριβώς ο αφηγητής που έχει ο Μακ Κάρθι στα περισσότερα βιβλία του (παίζει ρόλο, θεωρώ, ότι έχει και πτυχίο φιλολογίας από το Χάρβαρντ – αν θυμάμαι καλά- και ως εκ τούτου πρέπει να τον έχει μελετήσει παραπάνω ήδη). Ο δε Χαβιέ Μπαρδέμ, σε ρόλο που θα τον ακολουθεί για πολύ καιρό.

Η ατμόσφαιρα σκοτεινή, μυστηριώδης και -όπως ακριβώς έπρεπε- ανάμεσα σε γουέστερν και νέο-νουάρ. Όπως λέει o ζοφερός Σίγκαρ, η μόνη περίπτωση που έχεις είναι να μη με συναντήσεις μπροστά σου. Άπαξ και συμβεί αυτό, δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα.

Πάρα πολύ καλή ταινία, μπαίνει στην ενδιάμεση κατηγορία όμως, αφενός γιατί δεν είναι μέσα στις τρεις καλύτερές τους (παρά το όσκαρ), αφετέρου γιατί ενώ προσέγγισε άψογα το βιβλίο δε δίνει και κάποια οπτική παραπάνω.

«Κόκκινος δράκος»

Εδώ έχουμε την τύχη να βρίσκουμε δύο ταινίες. Μία του (τιτανομεγιστοτεράστιου) Michael Mann και μία του επιεικώς μέτριου Brett Ratner. Επιπλέον, με διαφορά 16 ετών μεταξύ τους.

Το βιβλίο κλασική αστυνομική περιπέτεια του, του γνωστού σε όλους μας από την υπερεπιτυχία «Η σιωπή των αμνών» (αυτό δυστυχώς δεν το έχω διαβάσει ακόμα), Thomas Harris. Συγκεκριμένα ο προπομπός της Σιωπής και η πρώτη εμφάνιση του περιβόητου πλέον Χάνιμπαλ Λέκτερ, σε δευτερεύοντα ρόλο τότε. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλά να ειπωθούν, σχεδόν όλοι νομίζω έχουμε δει τη Σιωπή, αυτή είναι η ατμόσφαιρα και του Δράκου, αυτό και το στυλ, το ίδιο σκοτεινό. Εδώ, η ιστορία του Γουίλ Γκράχαμ, ενός ειδικού πράκτορα της αστυνομίας ο οποίος προσπαθεί να ανακαλύψει έναν σίριαλ κίλερ. Η έμφαση στη σκοτεινή πλευρά του πρωταγωνιστή, την οποία είναι υποχρεωμένος (και φοβάται ταυτόχρονα) να αναδείξει στο προσκήνιο προκειμένου να μπει στη σκέψη και να προβλέψει τις ενέργειες του θηράματός του. Γιατί ουσιαστικά αυτό είναι και ένα βασικό επίπεδο του βιβλίου. Ότι το «κακό» ενυπάρχει στον άνθρωπο και απλώς αναδύεται ανάλογα με τις περιστάσεις. Λιγότερο, περισσότερο ή και ολοκληρωτικά.

Η ταινία

-Red Dragon (2002)

Ωραία όλα αυτά που διαβάσατε παραπάνω? Ναι? ΟΚ. Ξεχάστε τα τώρα. Στον απόηχο της σούπερ επιτυχίας των Αμνών, ο Ratner αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας άλλη μια ιστορία η οποία θα έχει πρωταγωνιστή τον Χάνιμπαλ Λέκτερ. Τι κι αν ήταν μικρή η συμμετοχή του στο βιβλίο, τι και αν το ειδικό βάρος ήταν αλλού, αυτό πούλησε κύριοι. Με αυτό θα διαφημίζαμε την ταινία και αυτό κάναμεν. Το αποτέλεσμα: Μια ταινία που ακολουθεί πιστά μεν το βιβλίο, αλλά είναι πλήρως αποστειρωμένη, καθόλου τρόμο δεν προκαλεί, κανέναν χαρακτήρα πλην του Χάνιμπαλ δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα και καταλήγει να μοιάζει με κλασική αμερικανιά δράσης. Δηλαδή, βλέπεται ευχάριστα και σε καναδυό ώρες την έχεις ξεχάσει ήδη.

-H εικόνα τα λέει όλα. Βάλαμε τον Νόρτον στη θέση της Φόστερ και είπαμε να χεστούμε στο τάλαρο.



Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από την προγενέστερη και αρχική, η οποία ακολουθεί αμέσως μετά και θα ξεκινήσει την επόμενη και τελευταία κατηγορία.

[DCS7]

Buendia

[Άγιος Πέτρος]

Μικρή παρένθεση, βγήκα πριν από λίγο από την αίθουσα.

Star Wars

Παρατήστε ό,τι κάνετε και πηγαίντε να τη δείτε. Γύρισαν μια κλασσική ταινία, κάτι που τα επεισόδια Ι,ΙΙ,ΙΙΙ δεν κατάφεραν να κάνουν

Όπως είπε κι ένας φίλος στο fb

Ήταν τόσο καλό remaster που νόμιζα ότι έβλεπα καινούρια ταινία

KAI ΤΕΛΟΣ. ΑΥΤΟ
Δε γράφω τίποτα άλλο. Γιατί σέβομαι. Σέβομαι τον συνάνθρωπο που περίμενε τόσα χρόνια αυτή την ταινία. Που εξαιτίας του Παπακαλιάτη (ναι LFO, γάμα ό,τι έγραψα πριν, να του πατώσει η ταινία) και κάποιων Χρηστομανώληδων που γιορτάζουν αυτές τις μέρες, αργήσαμε μια βδομάδα να τη δούμε. Κατάφερα να βγάλω την περίοδο αυτή χωρίς σπόιλερ, αισθάνομαι ευλογημένος γι'αυτό

May the (dark side of the) force be with you