Κινηματογράφος

[LFO]

Originally Posted by Dude

Το τέλος του "Shawshank Redemption" εσένα τι σου φάνηκε ακριβώς;
α) Έξω από τα αναμενόμενα,
β) ωμός ρεαλισμός-γροθιά στο στομάχι, ή
γ) ένα συμβολικό χάπυ εντ που προέκυψε ωραιότατα βάσει της πλοκής της ταινίας, και βολεύει και στο να είναι αυτή αρεστή;

Εμένα το (γ), και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά. Αν το "γλυκανάλατο" σου κάθεται πολύ σαν χαρακτηρισμός, σόρυ. Επίσης για μένα δεν είναι στις 5 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του '90, και αν θέλεις ευχαρίστως σου παραθέτω και άλλες λίστες που συμφωνούν με αυτή την άποψη. Είναι όμως καλή ταινία, από τα καλά mainstream δράματα της δεκαετίας.
.

Sorry φιλος αλλα εισαι λαθος.

Το Shawshank Redemption ειναι επος και συγκεκριμενα ο πρωταγωνιστης Αντι Ντουφρέιν ειναι τεραστιος ΓΑΥΡΟΣ και μαλιστα ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟΣ

Αν δεν βλέπεις οτι ειναι, οπως και οι μπασκετικοι Ολυμπιακοι, ενας απλος ανθρωπος μεροκαματιαρης που τον πηδαει το συστημα και τον καταδικαζει ΑΔΙΚΑ σε δεκαετιες πικρας και αδικιας και υστερα απο τιτανια υπομονή , απεναντι σε καθε λαμογιο που βρισκεται μπροστά του και προσπαθει με δολια μεσα να του κλεψει τον ιδρωτα, αν δεν βλεπεις οτι προσπαθουν να του στερησουν την ελπιδα και αυτος αντι να τα παρατησει αντιθετως υπομενει ΣΤΩΙΚΑ και στο τελος κολυμπάει μεσα απο τα ΣΚΑΤΑ για να ελευθερωθει και να γινει αυτο που η ζωη του στέρησε να γινει, ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, τοτε φιλε ντουντ να το κλεισουμε το τοπικ αυτο, τζαμπα μιλαμε....

[DCS7]

και αυτό είναι μόνο η ιστορία του πρωταγωνιστή ... Του Brooks, σε αντιδιαστολή με τον Andy οπου έπαψε να ελπίζει και να ζεί για το καλύτερο, η για τις απλές χαρές της ζωής και βρήκε ενα ρόλο στις φυλακές όπου ηταν κατα κάποιο τρόπο "σεβαστός"... Εχασε τα καλύτερα δημιοπυργικά του χρόνια του με αντάλλαγμα μια αυστηρη καθημερινή ρουτίνα όπου σταδιακά του έγινε μοναδικός τροπος ζωής, μοναδικός λόγος ζωής του. Και στο τέλος του στερούνε και αυτό δινοντάς του ... την ελευθερία του. Ακόμα δε πιο βαθιά νοήματα εχει η πορεία της ζωής του Ellis "Red". Η ιστορία του Αντι Ντουφρέιν είναι οδηγός αλλα οι πραγματικά τραγικοι χαρακτήρες είναι όλοι οι αλλοι (ακόμα και ο διευθυντής των φυλακών με τον πρωτομπάτσο του). Το γλυκανάλατο το αδικεί πάρα πολύ, η ταινία εμβαθύνει πάρα πολύ σε χαρακτήρες (ακόμα και σε δευτερους ρόλους) και δεν μπορεί να κρίνεται το σενάριο του Στεφεν Κινγκ επειδή είναι ο Στεφεν Κινγκ και έχει γράψει κάτι άλλες επιφανειακές τραγικίλες. Kai o Bryan Cranston εχει παίξει ενα τέρας στους power ranzers αλλά δεν μας εμπόδισε να εκτιμήσουμε την ερμηνεία του στο breaking bad.

[*GrimReaper*]

ρε, ειναι πολυ καινουργια η ταινια για τον ντουντ για να την εκτιμησει

[Dude]

Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Για τους λόγους που λέτε η ταινία είναι ωραία, πολύ ωραία.. και ο λόγος που έχει κατακτήσει τους θεατές ανά τον κόσμο είναι ότι είναι ανυψωτική, όχι χαζοχαρούμενα αλλά καλοφτιαγμένα. Το τέλος όμως, σας αρέσει δεν σας αρέσει (σας αρέσει), κι όσο κι αν προκύπτει πολύ λογικά και όμορφα, είναι αμερικανιά, χάπυ, γλυκανάλατο, πώς αλλιώς να το πω; Διαφωνείτε; Ζμπουτσαμ. Επαναλαμβάνω, από αυτό δεν πέφτει η αξία της σαν ταινία, απλά έκανα ένα χαρακτηρισμό ο οποίος είναι περιγραφικός και ειλικρινής. Δεν το εξηγώ ξανά, νομίζω ήμουν σαφής.

Επίσης συγγνώμη αλλά για μένα δεν είναι στις 5 καλύτερες ταινίες του '90, πρέπει να συμφωνούμε και εδώ; Τυχαίνει να έχω δει πιο συγκλονιστικές ταινίες από την ίδια δεκαετία (για χ, ψ λόγους η καθεμία), κι έχω ήδη αναφέρει αρκετές.

Originally Posted by *GrimReaper*

ρε, ειναι πολυ καινουργια η ταινια για τον ντουντ για να την εκτιμησει

Όλα εκτιμώνται και συνεκτιμώνται... My Top 100 (15 ταινίες από 90's, 15 από 2000's, και άλλες 6 από τα 2010's).

Υ.Γ. 1: Εντέλει ο Ολυμπιακός ευθύνεται για τα αίσχη των βαθμολογιών του imdb από ό,τι φαίνεται.
Υ.Γ. 2: Κρίστοφερ Λη από τις πιο συγκλονιστικές φωνές του σινεμά. Αυτός κι ο Vincent Price.

[OneOfTheSmurfs]

Περι Shawshank Redemption.. Μου αρεσε ολη η ταινια κατα τη διαρκεια της αλλα στο τελος ηθελα να γελασω..

Ειναι δυνατον κατα τη διαρκεια της ταινιας να εχεις αυτη (σπόιλερς) την σκηνη μεσα και να τελειωνεις την ταινια ετσι (σπόιλερς)? Για γελια..

Παραμενει μια καλη ταινια, αλλα υπερεκτιμημενη και για μενα..

[Jasone]

Originally Posted by Dude

Εμένα το (γ), και δεν το λέω καθόλου υποτιμητικά. Αν το "γλυκανάλατο" σου κάθεται πολύ σαν χαρακτηρισμός, σόρυ. Επίσης για μένα δεν είναι στις 5 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του '90, και αν θέλεις ευχαρίστως σου παραθέτω και άλλες λίστες που συμφωνούν με αυτή την άποψη. Είναι όμως καλή ταινία, από τα καλά mainstream δράματα της δεκαετίας.

Το άλλο είναι ιδιαίτερο thriller, ξεχωριστό, και μένα στο τοπ20 μου της κατηγορίας μέσα είναι, στο τοπ10 μάλλον δεν χωράει (θέλει λίγο σκέψη βέβαια). Τώρα σε σχέση με την εντύπωση που μου έκανε όταν το πρωτοείδα (όχι μόνο σε μένα, και σε όλους τους γνωστούς μου) βλέπω ότι ήταν και θέμα ηλικίας ελαφρώς, από αυτή την άποψη πάει το "υπερεκτιμημένο". Αντίστοιχο παράδειγμα φοβερής ταινίας, που την είχα θεοποιήσει και την είχα τοπ σχεδόν όλων στο μυαλό μου, αλλά μετά που είδα έναν καταιγισμό ταινιάρων κάπου την κατέβασα από κει, είναι το "Oldboy" (την ξαναείδα ταυτόχρονα κοντινή περίοδο με αντιστοίχων θεμάτων βαρειά-δυνατά δράματα, και μου φάνηκε πιο αδύναμη συνολικά). Με λίγα λόγια πρόκειται για ταινίες που γουστάρω, και που παλιά αν με ρωτούσες τις είχα στο τοπ5 και τοπ10 μου. Τώρα παίζουν μια κατηγορία κάτω (τοπ100 με τοπ200). Παραμένουν πολύ καλές ταινίες πάντως.

Υ.Γ.: Μπουμ σάκα λάκα καθρεφτάκι.

Το γ είναι προφανώς αλλά ο χαρακτηρισμός "γλυκανάλατο" πάει στο notting hill όχι σε μια ταινία με τόσα νοήματα. Με αυτή τη λογική και ο νονός είναι γλυκανάλατος γιατί στο τέλος τους γαμάει τη μάνα ο Μιχάλης ο Κορλεόνε. Ε δεν πάει έτσι.

Επίσης πως στο καλό βλέπεις μια ταινία και μετά ΞΑΝΑβλέπεις μια και αλλάζεις άποψη. ΠΡΟΦΑΝΩΣ αν δω το dark knight για μένα την επικότερη περιπέτεια των τελευταίων 20 ετών ΔΕΥΤΕΡΗ φορά αφού δω για πρώτη μια εξίσου ταινιάρα θα μου φανεί χειρότερη. Σαν να πας με μια γκόμενα να πεις πωωωωω και μετά αφού πας με την επόμενη που γουστάρεις να ξαναπας με την παλιά και να πεις...ε δεν ήταν τόσο πωωω τελικά. ΠΑΕΙ? ΔΕΝ ΠΑΕΙ.

[Άγιος Πέτρος]

Εγώ πάντως και τις δυο τις βλέπω άνετα όποτε παίζουν στην τηλεόραση και τις έχω φυλαγμένες στο πισί άμα μου καπνίσει να τις δώ κανά βράδυ.

Την πλειοψηφία των ταινιών που παίζει ο Κέβιν Σπέισι βασικά

[Dude]

Originally Posted by Jasone

Επίσης πως στο καλό βλέπεις μια ταινία και μετά ΞΑΝΑβλέπεις μια και αλλάζεις άποψη. ΠΡΟΦΑΝΩΣ αν δω το dark knight για μένα την επικότερη περιπέτεια των τελευταίων 20 ετών ΔΕΥΤΕΡΗ φορά αφού δω για πρώτη μια εξίσου ταινιάρα θα μου φανεί χειρότερη. Σαν να πας με μια γκόμενα να πεις πωωωωω και μετά αφού πας με την επόμενη που γουστάρεις να ξαναπας με την παλιά και να πεις...ε δεν ήταν τόσο πωωω τελικά. ΠΑΕΙ? ΔΕΝ ΠΑΕΙ.

Καταλαβαίνω κάποιον να του συμβαίνει αυτό που λες, με μένα όμως δεν πάει έτσι. Όταν δεις 5-10 ταινίες παρόμοιου στυλ με κάποια ταινία που σου άρεσε πολύ, και οι 3-4 από αυτές σου μοιάζουν πολύ ανώτερες από οτιδήποτε άλλο έχεις δει σε αυτό το στυλ, τότε αυτόματα εκείνη η ταινία που σου άρεσε πολύ μπαίνει ας πούμε 5η στη σχετική σειρά στο μυαλό σου. Αυτό είπα στο παράδειγμα των "Συνήθων Υπόπτων"... όταν το πρωτοείδα σαν 18άρης-20άρης μάλλον ήταν στο τοπ των θρίλερ που είχα δει (νούμερο 1, δέος σε κινηματογραφικές συζητήσεις με φίλους, σχετική θεοποίηση κλπ). Με τα χρόνια, όταν πια το δείγμα εμπλουτίστηκε με άλλα αντίστοιχα ψυχολογικά-ατμοσφαιρικά μυστήρια και θρίλερ, σταμάτησε πια να είναι το νούμερο 1 μου, πέφτοντας λίγο πιο κάτω. Όταν το ξαναείδα κιόλας, απλά επιβεβαιώθηκε στο κεφάλι μου η παραπάνω άποψη... δεν του αναίρεσα πουθενά την αξία, απλά αναγνώρισα κάποιων άλλων ταινιών περισσότερο.

[το ζουμί της απάντησης]

Σε σχέση με αυτό που είπες, γενικά όταν ξαναβλέπεις δεύτερη-τρίτη κλπ. φορά μια ταινία που έχεις δει και την ξέρεις καλά, προφανώς και δεν την κρίνεις ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με αυτή που έχεις δει μία φορά... κατ'ουσία αυτό που γίνεται είναι η προβολή της καλλιτεχνικής αρτιότητας, των νοημάτων, και της όποιας "μαγείας" της ταινίας στον εκάστοτε (ανάλογα με τη φάση της ζωής σου) εαυτό σου. Με μένα το πράγμα δεν λειτουργεί ποτέ απαξιωτικά, παρά μόνο επιβεβαιωτικά ή επιπλέον προσθετικά. Δηλ. από τη μία έχουμε παραδείγματα όπως τους "Usual Suspects" και το "Oldboy", τα οποία όταν και ξαναείδα επιβεβαιώθηκαν οι βασικοί λόγοι για τους οποίους με κέρδισαν σαν ταινίες την πρώτη φορά που τις είδα, ενώ σε άλλες ταινίες όπως "Λος Άντζελες Εμπιστευτικό", "12 Angry Men", "2001: Οδύσσεια του Διαστήματος" όχι μόνο υπήρξε επιβεβαίωση, αλλά ανέβηκαν ακόμα περισσότερο στην εκτίμησή μου.

[/το ζουμί της απάντησης]

Kαι για φινάλε κάποια έξτρα πραγματάκια έξω από αυτά που συζητάμε με τον Jasone και τους υπόλοιπους...

1) Υπάρχουν ταινίες που έχουν σαν βασικό στόχο την ψυχαγωγία (ιερό πράγμα και αυτή, δεν μιλάω καθόλου υποτιμητικά για τις ταινίες που στοχεύουν μόνο σε αυτή - επίσης έχει πολλές μορφές), υπάρχουν ταινίες των οποίων οι δημιουργοί don't give a shit about entertainment, και εστιάζουν στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα ακριβώς όπως το έχουν στο κεφάλι τους, αρέσει δεν αρέσει στον πολύ κόσμο, και υπάρχουν και οι ταινίες που προσπαθούν να συνδυάσουν και τα 2 παραπάνω. Ευτυχώς, έχουν υπάρξει εκπληκτικές ταινίες και των 3 παραπάνω κατηγοριών, και σε κάθε εποχή (όπως έχουν υπάρξει και πατάτες). Προφανώς δεν υπάρχουν καλοί και κακοί δημιουργοί, καλή και κακή βιομηχανία σινεμά, μακριά από μας αυτά. Υπάρχουν μόνο καλές ή κακές ταινίες, και στη σούμα αυτών κρίνονται και οι μεγάλοι δημιουργοί, οι πρωτοπόροι, ή οι καλοί τεχνίτες.

2) Επίσης όπως καθετί καλλιτεχνικό (ή και ανθρώπινο, ας φιλοσοφήσουμε λίγο ώρα που είναι), ο κινηματογράφος σαν τέχνη επίκειται κριτικής, η οποία όταν γίνεται με γνώμονα την αγάπη για το ίδιο το μέσο, μπορεί να είναι αρκετά εποικοδομητική. Αυτό το αναφέρω, γιατί πριν από κάποια χρόνια θεωρούσα ότι κάθε - επαγγελματίας ή μη - κινηματογραφικός κριτικός πάνω στη Γη δεν έχει λόγο ύπαρξης... Ευτυχώς με τα χρόνια μπήκα στη διαδικασία να διαβάσω μια-δυο-δέκα-εκατό κριτικές οι οποίες ανά περιπτώσεις μου άλλαξαν τον τρόπο οπτικής που είχα για κάποια ταινία, και αναθεώρησα.

Σε ό,τι έχει να κάνει με επαγγελματίες, για κάθε άσχετο ή πουλημένο κριτικό που υφίσταται μόνο για να προωθεί τις ταινίες των "φίλων" του, υπάρχει και κάποιος ο οποίος βλέπει ασταμάτητα σινεμά και έχει δυο-τρία πράγματα να σημειώσει σε σημεία που εσύ, είτε από άγνοια, είτε από μη αρκετή συγκέντρωση και εμβάθυνση, χάνεις τη μαγεία (και κάπως έτσι μπορεί να σου δημιουργήσει την ανάγκη να ξαναδείς μια ταινία, με αυτή την ανανεωμένη οπτική που λέγαμε)... ενώ σε ό,τι έχει να κάνει με εμάς, τους απλούς εκφραστές απόψεων μέσα σε μια παρέα ή στο διαδίκτυο, για κάθε έναν που βλέπει ταινίες μόνο για να ξεσκάσει και δεν έχει να προσφέρει και πολλά με την αποψή του, υπάρχει και ένας ο οποίος μπορεί να τον έχει σημαδέψει τόσο πολύ μια ταινία, που αν ποτέ βρει την ευκαιρία να μιλήσει για αυτή, να σου πει με το δικό του τρόπο τι του έβγαλε αυτό που είδε, πετυχαίνοντας έτσι ακριβώς το ίδιο αποτέλεσμα με ένα Roger Ebert (να σε κάνει να δεις αλλιώς την ταινία, να την αγαπήσεις ή να την εκτιμήσεις και εσύ).

3) Μετά από όλα αυτά, υπάρχει και το κομμάτι της αγάπης, που είναι καθαρά προσωπικό, και βαθειά ειλικρινές (για αυτό και μπορεί κάποιος να το πάθει με οτιδήποτε... με το "Ρόδα Τσάντα και Κοπάνα", με Μπεργκμαν, τα πάντα όλα)... αυτό που σε μια ταινία βλέπεις και τον εαυτό σου μέσα, ή τελοσπάντων κάτι που θα σου άρεσε να σχετίζεται με τον εαυτό σου, ή κάτι που απλά σε σημάδεψε. Συνήθως αυτό συμβαίνει με ταινίες οι οποίες τις είδες μία, τις είδες δύο, τις είδες δεκαδύο, και εντέλει κατάλαβες ότι θα τις δεις και άλλες χίλιες δύο, γιατί απλά κατάφεραν να σε κάνουν να τις αγαπήσεις, για λόγους που μόνο εσύ μπορείς να καταλάβεις πιθανά. Εκεί πλέον η όσο πιο γίνεται αντικειμενική κριτική ικανότητα του καθενός δεν πολυυφίσταται... απλά απολαμβάνεις το χάσιμό σου (σε μένα αυτό συμβαίνει με κάτι "Old School", "A Few Good Men", "Life Of Brian", "12 Angry Men", "In Bruges", "The Big Lebowski", "Άρχοντα των Δακτυλιδιών", "The Matrix", ακόμα και με αυτό - όποιος έχει δει ξέρει - κλπ. κλπ... επίσης πολλές φορές απλά με ό,τι έχει αγαπημένους ηθοποιούς μέσα όπως είπε και ο Άγιος Πέτρος - τελευταία προσωπική μεγάλη αδυναμία ο Brendan Gleeson).

Είχα καιρό να γράψω σεντόνι... είπα να το αφήσω να βγει.

[Jasone]

επιγραμματικές ερωτήσεις.

ποιά ταινία σε έκανε να πεις " καλό αλλά όχι τόσο το usual suspects "
ποιές ταινίες θεωρείς πως δεν θα ήσουν ο ίδιος άνθρωπος αν δεν τις είχες δει
γράψε το δικό σου 10 ταινίες που πρέπει να δεις πριν πεθάνεις

[trust in who we are]

Καμια ταινια για το μπασκετικο θαυμα που ζουμε τα τελευταια χρονια θα γυρισουμε να σαρωσουμε τα οσκαρ ?