Κινηματογράφος

[Buendia]

Originally Posted by μπασκετομάνα7

(...) και ερχεται η στιγμη του blood (αριστουργημα) εκει ειναι που σου δειχνει οτι δεν εχει ταβανι (...)

Άμα γεια σου. Αυτό λέω κι εγώ. Και συνεχίζει το ίδιο και με Master. Παραπλήσιας αξίας. Σίγουρα όμως, και για τους λόγους που αναφέρεις, δεν παίρνει ούτε τη μισή αναγνώριση που του αξίζει.

Όπως και να έχει πάντως, Nolan και Aronofsky (που είναι μεγάλοι και οι δύο) ούτε στα όνειρά τους τέτοια (και Magnolia μη σου πω...) ώστε να μπαίνουν και τρεις στην ίδια πρόταση.



ΥΓ. Κατά τα άλλα κάποιες στιγμές τα εξηγείς ωραία, κάποιες άλλες όμως με μπερδεύεις.

Το ένα που δεν πιάνω είναι το "δεν έχει ταβάνι" και ταυτόχρονα "το σπρώξιμο συνεχίζεται". Αν θεωρείς ότι έδειξε πως δεν έχει ταβάνι τότε αυτό δε λέγεται σπρώξιμο. Αναγνώριση δε λέγεται?

Το άλλο:

Originally Posted by μπασκετομάνα7

φανταστικος ο Αντερσον ειδικα σε σχεση με τους υπαρχοντες ,αλλα τι πραγματικα καινουριο εχει φερει ; μονοφθαλμος μεσα στους τυφλους .σου δινει την αισθηση οτι καθε του ταινια την εχεις ξαναδει παλια απο καποιον αλλο πολυ καλυτερη (...)

Το θέμα της πρωτοπορίας στην τέχνη γενικότερα είναι αρκετά πονεμένο. Πες μου ποιον θωρείς τον τελευταίο που έφερε το κανούριο στο σινεμά και συγκεκριμένα ποιο ακριβώς, για να καταλάβω πώς το εννοείς. Όπως είπε και ο τσόνι, αν ψάξουμε παραπομπές ή επαναλήψεις, κι ο Scorsese πήρε και ξεπατίκωσε τον Ντοστογιέφσκι. Για παράδειγμα, το Master ας πούμε, ποια ταινία ακριβώς είναι που έχουμε ξαναδεί? (Και σίγουρα υπάρχουν αρκετές που εξετάζουν την εξουσία και συγκεκριμένα τη διαμόρφωσή της στην Αμερική μετά τον β' παγκόσμιο, αλλά δώσε μου ένα στίγμα να καταλάβω πώς το θέτεις - Στο τεχνικό κομμάτι του μέσου δε, μετά τα early years 5-6 τύποι πρέπει να ήταν που έκαναν τομές. Ο τελευταίος πριν σαράντα χρόνια...).

ΥΓ2.

Originally Posted by johny b

Ρόκυ 1 ταινιάρα. Ταξιτζής καλός κι αυτός αλλά τα'χει πει ο Ντοστογιέφσκι καννά 100 χρόνια νωρίτερα. Το όσκαρ το παίρνει δίκαια ο Ρόκυς

Ενώ, ας πούμε, το american dream το ανακάλυψε ο Σταλόνε .

(εντάξει, καταλαβαίνω -ή έτσι θέλω να ελπίζω- ότι τρολάρεις, αλλά δεν μπορούσα να μην το πω)


ΥΓ3. Το όσκαρ ως συγκυριακό παράδειγμα αποδοχής τα έφερα. Συμφωνώ απόλυτα σε όσα προσθέσατε όλοι.

[johny b]

Για τα γούστα μου είναι πληρέστερη ταινία το πρώτο Ρόκυ. Σε μπάζει και πιο προσωπικά. Ταινίες σαν τον Ταξιτζή τις παρατηρείς αποστασιοποιημένος, εκτός κι αν πάσχεις από παρόμοια σχιζοειδή συμπτώματα με τον πρωταγωνιστή. Ο Αβίλντσεν του πρώτου Ρόκυ δεν είναι τυχαίος σκηνοθέτης.

[μπασκετομάνα7]

μιλωντας για Αμερικη o τελευταιος μεγαλος και ο τελευταιος που εφερε το καινουριο για μενα ο Κιουμπρικ και μονο...ηρθε, τα πε ολα κι εφυγε ..στην Ευρωπη υπηρξαν και αλλοι.... εμειναν οι συγχρονοι του και ολοι οι επομενοι να μη μπορουν να τον βγαλουν απο μεσα τους με τιποτα ... ο,τι και να γυρισουν ,οσο καλο και να ειναι δραμα κωμωδια φαντασια σατιρα πολεμικο τρομου , ο,τι και να ειναι ο Μεγαλος το εχει ηδη κανει πολυ καλυτερα .παντως στο οτι ο Αντερσον δε χωραει στην ιδια προταση με τους αλλους δυο θα συμφωνησω..για την οικονομια της συζητησης τους εβαλα μαζι

[Buendia]

Originally Posted by johny b

Για τα γούστα μου είναι πληρέστερη ταινία το πρώτο Ρόκυ. Σε μπάζει και πιο προσωπικά. Ταινίες σαν τον Ταξιτζή τις παρατηρείς αποστασιοποιημένος, εκτός κι αν πάσχεις από παρόμοια σχιζοειδή συμπτώματα με τον πρωταγωνιστή. Ο Αβίλντσεν του πρώτου Ρόκυ δεν είναι τυχαίος σκηνοθέτης.

Εντάξει, τα γούστα είναι υποκειμενικά και δε μπορώ να κρίνω.
(Από την άλλη όμως... ε μην κοροϊδεύεις τότε και τους άλλους που λένε The Rock στις καλύτερες στιγμές του κινηματογράφου... )

Στο επιχειρήμα ωστόσο, δε νομίζω ότι ισχύει. Αν το προεκτείνουμε δηλαδή θα μπορούσε να καταλογιστεί απόλυτα και σε τεράστιο αριθμό έργων-σταθμών της τέχνης γενικά. Και στο παράδειγμα του Ταξιτζή δεν το αντιλαμβάνομαι ως μία εγγενή σχιδοειδή κατάσταση του ήρωα. Πιστεύω ότι το θέτει ξεκάθαρα ως απόρροια του περιβάλλοντος στο οποίο ζει (το σύγχρονο αστικό εν γένει) και ως εκ τούτου οδηγεί να ταυτιστείς και με το παραπάνω. Στο πού καταλήγει αυτό είναι άλλο θέμα, αλλά αυτή είναι η αποστολή της τέχνης γενικότερα (της μεγάλης τουλάχιστον). Να εξετάζει οριακές και ακραίες καταστάσεις. Αλλιώς δε θα ήταν τόσο διαχρονικός και επίκαιρος ο Ρασκόλνικοφ πχ.

[johny b]

Originally Posted by Buendia

Εντάξει, τα γούστα είναι υποκειμενικά και δε μπορώ να κρίνω.
(Από την άλλη όμως... ε μην κοροϊδεύεις τότε και τους άλλους που λένε The Rock στις καλύτερες στιγμές του κινηματογράφου... )

Στο επιχειρήμα ωστόσο, δε νομίζω ότι ισχύει. Αν το προεκτείνουμε δηλαδή θα μπορούσε να καταλογιστεί απόλυτα και σε τεράστιο αριθμό έργων-σταθμών της τέχνης γενικά. Και στο παράδειγμα του Ταξιτζή δεν το αντιλαμβάνομαι ως μία εγγενή σχιδοειδή κατάσταση του ήρωα. Πιστεύω ότι το θέτει ξεκάθαρα ως απόρροια του περιβάλλοντος στο οποίο ζει (το σύγχρονο αστικό εν γένει) και ως εκ τούτου οδηγεί να ταυτιστείς και με το παραπάνω. Στο πού καταλήγει αυτό είναι άλλο θέμα, αλλά αυτή είναι η αποστολή της τέχνης γενικότερα (της μεγάλης τουλάχιστον). Να εξετάζει οριακές και ακραίες καταστάσεις. Αλλιώς δε θα ήταν τόσο διαχρονικός και επίκαιρος ο Ρασκόλνικοφ πχ.

Μόνο που ο Ντοστοφιέφσκυ αντιμετωπίζει αυτές τις ροπές μάλλον κοροϊδευτικά και επικριτικά ενώ ο Σκορτσέζε πιο ιδεαλιστικά ή έστω αδιάφορα. Εκεί με χάνει. Θέλω άποψη και στόχο όχι απλή παρατήρηση.

[*GrimReaper*]

The Grand Budapest Hotel απλα δειτε την!

[Dude]

Συνέχιση κλασικών προβολών για αυτή τη βδομάδα... Καθεμία από τις 3 παρακάτω ταινίες πραγματεύεται με δικό της τρόπο ιδιαίτερα ζητήματα, και κατ'εμέ καταλήγουν να είναι αριστουργήματα.

1) The Seventh Seal (1957)
Ο Μπέργκμαν μας πάει στα χρόνια της μεγάλης πανδημίας της πανούκλας στο Μεσαίωνα, όπου ένας ιππότης (Max von Sydow) που επιστρέφει από τις σταυροφορίες αρνείται να παραδώσει την αφεντιά του στο Θάνατο που ήρθε να τον πάρει, και τον προκαλεί σε έναν αγώνα σκάκι. Ο αγώνας εκτυλίσσεται ταυτόχρονα με την επέλαση της αρρώστειας, η οποία τρομοκρατεί τους πάντες στο πέρασμά της (κλονίζοντας την πίστη στα θεία των ανθρώπων), ενώ παράλληλα κάνουν την εμφάνισή τους στο έργο προσωπικότητες-κλειδιά όπως ο ιπποκόμος, ένα ζευγάρι περιοδεύοντων ηθοποιών με το παιδάκι τους, κι ένας απατημένος σύζυγος χωριάτης, οι οποίοι ο καθένας δίνουν άλλο ενδιαφέρον στην πλοκή. Απλά ένα αριστούργημα φαντασίας από ένα μεγάλο μάστορα αυτής της τέχνης.

2) The Conformist (1970)
Ένα ιδιαίτερο πολιτικό δράμα (βασισμένο σε βιβλίο) στην περίοδο της φασιστικής Ιταλίας, που αφορά την επιθυμία ενός έξυπνου τύπου να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή του, περνώντας από το στάδιο της αμφισβήτησης των πάντων, σε αυτό της κανονικότητας (αποφασίζει να γίνει μέλος των μυστικών υπηρεσιών των φασιστών, με ό,τι προνόμια συνεπάγεται για εκείνη την εποχή αυτό - και ταυτόχρονα με υποχρεώσεις). Εντέλει η επιδίωξη για κανονικότητα έρχεται σε σύγκρουση με την υποχρέωση για κονφορμισμό (δηλ. υποχρεωτική συμμόρφωση) σε επίπεδα ιδεολογικά, πίστης, και πάνω από όλα, ανθρώπινων σχέσεων, και ο πρωταγωνιστής (Ζαν Λουί Τρεντινιάν - σε άλλον ένα δυνατό ρόλο του) βρίσκεται στο κέντρο του κυκλώνα μέσα στον οποίο ο ίδιος εθελοντικά μπήκε. Το σενάριο είναι αφαιρετικό σε λίγα σημεία, ίσως σκόπιμα για να αφήνει λίγο παραπάνω ερωτηματικά, ενώ η κινηματογράφιση και η σκηνοθεσία του Μπερτολούτσι είναι απλά εκπληκτικής αισθητικής. Σε αυτά τα επίπεδα ήταν σαν να βλέπεις από πού επηρεάστηκε ο Κόππολα για τους Νονούς (επίσης παίζει και η μεγάλη μορφή που κάνει το Φανούτσι στο Νονό 2).

3) Citizen Kane (1941)
Είναι η για τους περισσότερους ειδικούς κορυφαία ταινία όλων των εποχών (μαζί με το Νονό)... όχι άδικα για μένα. Μέχρι τώρα στη ζωή μου άκουγα φίλους μου να την έχουν δει και να λένε "δεν κατάλαβα ακριβώς τη σπουδαιότητά της", "την έχω δει αλλά δεν μου έχει μείνει κάτι" κλπ. Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή την είδαν σε μικρή ηλικία, ή επειδή δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν για τι εποχή μιλάμε. Εγώ την είδα μόλις χθες, και μιλάμε για αριστούργημα. Πρόκειται για μια ματιά στη ζωή ενός μεγιστάνα των media (Τσαρλς Κέιν), όπως τη διηγούνται κοντινοί του άνθρωποι σε ένα δημοσιογράφο της ίδιας του της εφημερίδας, λίγο μετά το θάνατό του (με σκοπό να φτιάξουν ένα συγκεκριμένο τύπου αφιέρωμα για αυτόν). Η ταινία έχει πολύ ωραία τεχνάσματα για να εμπλουτίζουν την πλοκή και το ενδιαφέρον που προκαλεί ο Κέιν σαν χαρακτήρας, αλλά από ένα σημείο και μετά όλα τα λεφτά είναι αυτό που βλέπεις... δηλ. το μεγαλείο του Όρσον Γουέλς, που στη μέση του ΄Β Παγκοσμίου Πολέμου, με την παραγωγή να μην έχει καμία σχέση με τα μεγάλα στούντιο, με πολλούς πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς κλπ, παρουσιάζει μια ταινία με τρομερή κινηματογράφιση και σκηνοθεσία, που ταυτόχρονα εισάγει και αρκετές καινοτομίες στο χώρο. Λίγο πριν το τέλος για μένα το πράγμα κάνει λίγο κοιλιά, λόγω της επιτηδευμένα υστερικής φύσης του χαρακτήρα της δεύτερης συζύγου του Κέιν, αλλά γενικά η ταινία είναι ένα αριστουργηματικό ψυχογράφημα μιας ενδιαφέρουσας μεγαλομανούς προσωπικότητας που ζητούσε την αγάπη και την εκτίμηση του λαού του, ενώ ο ίδιος ουσιαστικά αγαπούσε μόνο τον εαυτό του (ή σχεδόν μόνο αυτόν), χωρίς να είναι απόλυτα ο ίδιος υπεύθυνος για αυτό.

Υ.Γ.: Μιας που αφορά τη συζήτηση της προηγούμενης βδομάδας περί αγαπημένων δεκαετιών κλπ... Ορίστε μια καινούρια λίστα από Χόλυγουντ μεριά, και τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα: http://cinefreaks.gr/2014/07/i-lista...bei-ekplixeis/

[Παράγοντας]

Ενημερώνω τη λίστα με τις ταινίες που περιμένω μέσα στο 2014.

Πρεμιέρα στην Ελλάδα

[IMDb] [Trailer] Rio, I Love You [17 Ιουλίου 2014]
[IMDb] [Trailer] Magic in the Moonlight [28 Αυγούστου 2014]
[IMDb] [Trailer] A Most Wanted Man [11 Σεπτεμβρίου 2014]
[IMDb] [Trailer] Gone Girl [2 Οκτωβρίου 2014]
[IMDb] [Trailer] Interstellar [6 Νοεμβρίου 2014]
[IMDb] [Trailer] Fury [20 Νοεμβρίου 2014]
[IMDb] The Hobbit: The Battle of the Five Armies [18 Δεκεμβρίου 2014]

Πρεμιέρα στην Αμερική

[IMDb] [Trailer] God's Pocket [9 Μαΐου 2014]
[IMDb] [Trailer] Boyhood [11 Ιουλίου 2014]
[IMDb] [Trailer] The Drop [12 Σεπτεμβρίου 2014]
[IMDb] [Trailer] Birdman [17 Οκτωβρίου 2014]
[IMDb] Exodus: Gods and Kings [12 Δεκεμβρίου 2014]
[IMDb] Big Eyes [25 Δεκεμβρίου 2014]

Άγνωστη ημερομηνία εντός του 2014

[IMDb] [Trailer] The Turning
[IMDb] A Perfect Day
[IMDb] Child 44
[IMDb] Imagine
[IMDb] Knight of Cups
[IMDb] Macbeth
[IMDb] Partisan

[SuperSayian]

Originally Posted by *GrimReaper*

The Grand Budapest Hotel απλα δειτε την!

Δεν εντυπωσιάστηκα για να πω την αλήθεια...Πέθανα στα γέλια με το καπέλο "LOBBY BOY" αλλά την περίμενα ακόμα καλύτερη.Αλλά ρε γαμώτο τι ηθοποιάρα ο Ralph Fienne.Είτε κάνει τον τύπο που πηδάει την γκόμενα του φίλου του στον Άγγλο ασθενή(δυνατό milf btw),είτε τον Voldemort είτε τώρα τον εκκεντρικό θυρωρό πάντα το στυλ του,οι κινήσεις του,ο τρόπος έκφρασης του είναι μεγάλου βεληνεκούς ηθοποιός και ίσως θα μπορούσε να είχε κάνει ακόμα μεγαλύτερη καριέρα.

Anyway για πείτε γνώμες για το 12 χρόνια σκλάβος,πως σας φάνηκε;;Είδα χθες-προχθες το City Of God,μια Βραζιλιάνικη ταινία.Πολύ καλή κατά την άποψη μου,ρεαλιστική,με ωραίες κινηματογραφικές πινελιές καθώς και ο τρόπος που εξελίσσεται μια ιστορία 30 χρόνων σκηνοθετικά είναι αξιοθαύμαστος καθώς πετυχαίνει να σε κρατά σε εγρήγορση και ταυτόχρονα εξελίσσει και τους χαρακτήρες της ταινίας καθώς περνούν τα χρόνια απόλυτα ομαλά!Δείτε την αξίζει!

[JoeThrylos]

Originally Posted by SuperSayian

Anyway για πείτε γνώμες για το 12 χρόνια σκλάβος,πως σας φάνηκε;;Είδα χθες-προχθες το City Of God,μια Βραζιλιάνικη ταινία

City of God πολυ ωραια ταινια απο τις αγαπημενες μου. 12 χρονια σκλαβος ειναι καλη ταινια αλλα οχι κατι το ιδιαιτερο. Ειναι μια ωραια ιστορια περισσοτερο. Σαν ταινια δεν με ενθουσιασε, δεν θεωρω οτι ειναι απο αυτες που θα μου μεινουν χωρις να την κανει κακη. Αν δεν την εχεις δει δες την, απλα μην εχεις υψηλες απαιτησεις αναλογες του φετινου ντορου για αυτην γιατι θα απογοητευτεις