Κινηματογράφος

[king kill bill]

"Μετά το τέλος του Chungking Express άρχισα να κλαίω, όχι από συγκίνηση, αλλά γιατί αγάπησα μία ταινία τόσο πολύ".

[OneOfTheSmurfs]

Πρωτη φορα που ειδα το Chungking Express μου αρεσε, αλλα δεν με ξετρελανε. Ενα περιεργο πραγμα ομως, μου ειχε κολλησει στο μυαλο για πολυ καιρο. Πλεον, κατι χρονια και μερικες εξτρα προβολες μετα, ειναι εκει πανω κοντα στο In The Mood for Love.

[Dude]

Βάζω που λέτε μετά το φινάλε Φενέρ - Ζαλγκίρις να δω ένα επεισόδιο από μια σειρά online, και για κάποιο λόγο κολλούσε το συγκεκριμένο λινκ εκείνη την ώρα... Έτρωγα και δεν ήθελα ούτε να περιμένω ούτε να το πολυκουράσω, οπότε είπα ας βάλω κάποια από τις εκατοντάδες κατεβασμένες ταινίες που με περιμένουν στον σκληρό.



Κάπως έτσι, ο κλήρος έπεσε στο Mishima: A Life In Four Chapters του μάστορα Paul Schrader (ο οποίος έχει δηλώσει ότι το πιο σημαντικό σενάριο που έχει γράψει είναι ο "Ταξιτζής", και η πιο σημαντική ταινία που έχει σκηνοθετήσει το "Mishima")... Η ταινία ήταν τόσο ενδιαφέρουσα και μοναδική, που την σκεφτόμουν για αρκετή ώρα μετά που τελείωσε, και νομίζω πως ίσως είναι η πιο δυνατή βιογραφία που έχει υπάρξει, και εξηγώ..

1) Γενικά το είδος "Βιογραφία" πολλές φορές κουράζει ή οδηγεί στην προβλεπόμενη μετριότητα... Υπάρχουν πολλές ταινίες που αφορούν αξιόλογες περιπτώσεις προσωπικοτήτων, αλλά καταλήγουν να είναι αδιάφορες, βαρετές ή και επικίνδυνες αγιογραφίες.
Ευτυχώς υπάρχουν και οι άλλες - λίγες τον αριθμό - που είναι καλοφτιαγμένες και ενδιαφέρουσες σε όλα τα επίπεδα, που καλά κάνουν και μνημονεύονται σαν ταινιάρες (π.χ. "Ο Λόρενς της Αραβίας", "Persepolis", "Εις το Όνομα του Πατρός" κλπ).
Και πάλι, το "Mishima" δεν ανήκει σε όλες τις παραπάνω απλές ή - ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός - "στείρες" βιογραφίες, είναι κάτι πολύ πιο φευγάτο και πολύπλευρο.

2) Σε ό,τι έχει να κάνει με τις φευγάτες βιογραφίες, αυτές είναι εκείνες που χρησιμοποιούν κάποιο πραγματικό όνομα της ιστορίας χωρίς να αποδίδουν συγκεκριμένα στοιχεία του βίου του με ιδιαίτερη ακρίβεια, αλλά σαν μέσο για να σε μεταφέρουν σε μια άλλη περίοδο ή στο να σε προβληματίσουν με οποιονδήποτε τρόπο (π.χ. "Αντρέι Ρουμπλιόφ", "Aguirre: Η Οργή του Θεού", ίσως και το "Dog Day Afternoon" να χωράει εδώ). Με λίγα λόγια, έχουμε να κάνουμε με δράματα ή άλλου είδους δημιουργήματα που απλά κουβαλάνε συμπληρωματικά την ταμπέλα "βιογραφία", περισσότερο για τυπικούς λόγους.
Το "Mishima" καλλιτεχνικά είναι φευγάτο, αλλά σε αντίθεση με τις παραπάνω πολύ σπουδαίες ταινίες, δεν κουβαλάει την ταμπέλα μόνο για τυπικούς λόγους, αλλά είναι βιογραφία με όλη τη σημασία της λέξης (κι ας μην είναι ντε και καλά ολοκληρωμένη βιογραφία του ανδρός).

3) Οι ταινιάρες των κατηγοριών 1 και 2, καταφέρνουν είτε με αρκετά προσβάσιμο (κατηγορία 1) είτε με πιο απαιτητικό τρόπο (κατηγορία 2) και να σε προβληματίσουν, και να σε μαγέψουν, ανάλογα με τη μαεστρία και την ιδιαίτερη ματιά κάθε σκηνοθέτη.
Το "Mishima" τώρα, αποτελεί μία σύνθεση στιγμών φτιαγμένων με αριστοτεχνικό τρόπο σε επίπεδο σύλληψης και μοντάζ (περιέχει flashbacks και λειτουργεί γενικά σε 3 διαφορετικού χρόνου και τύπου περιβάλλοντα), που ακόμα κι αν δεν έχεις προετοιμαστεί καθόλου για αυτό που θα δεις, καταφέρνει να σου κρατάει το ενδιαφέρον και την περιέργεια να συνεχίσεις... Και εκεί που μπορεί σε κάποιες στιγμές να προβληματιστείς για το αν ο Schrader το πάει προς το να εξυμνήσει το υποκείμενο της ταινίας του (θα μιλήσω για το υποκείμενο λίγο παρακάτω), γρήγορα θυμάσαι τι έχει προηγηθεί, και καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με μία πραγματικά πολυεπίπεδη ταινία.. από αυτές που χρησιμεύουν σε επίπεδο ιστορικής κριτικής, διεισδυτικής ματιάς στην ιστορία ενός πολύ ιδιαίτερου λαού, προβληματισμού για την εξελικτική πορεία του ανθρώπου σε σχέση με το πώς μεγαλώνει κλπ κλπ κλπ...

4) Και φτάνω και στον ίδιο τον Yukio Mishima, που είναι μία μοναδική-ακραία περίπτωση συγγραφέα, καλλιτέχνη και ανθρώπου, μια ιαπωνική βερσιόν ενός Σαλβαντόρ Νταλί (με έμφαση στο ιαπωνική)... Η ταινία που έχτισε πάνω του o Schrader προφανώς και δεν είναι τύπου αγιογραφίας, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι και κανένα καταγγελτικό ντοκιμαντέρ. Η ισορροπία που φαίνεται να έχει ο ίδιος ο Mishima σαν προσωπικότητα, όσο ακραία και εκτός λογικής του σύγχρονου κόσμου του μπορεί να μοιάζει, είναι και ρεαλιστική, και επιδραστική-επικίνδυνη, και τελικά (που είναι και το σημαντικότερο) ικανή για να πλέξει μια ολόκληρη προβληματική γύρω από την ανθρώπινη φύση και τα όρια αυτής. Και σαν τέτοια τελικά αποδίδεται, μέσω της ώριμης ματιάς του Schrader.


Για να μην το κουράζω άλλο, μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο αριστούργημα γύρω από μία ενδιαφέρουσα, ιδιάζουσα, ταλαντούχα, επικίνδυνη και ναρκισσιστική περσόνα, που προσωπικά σαν φιλμ το θεωρώ υπόδειγμα για το πώς μια βιογραφία μπορεί να είναι και πιστή, και όχι στείρα, και κινηματογραφικά υπέροχη. Respect και πάλι στον κ. Schrader...

Υ.Γ.: Τα θέματα με τα οποία πραγματεύεται η ταινία είναι πολύ σημαντικά για την Ιαπωνία σε επίπεδο ιστορικού και πολιτικού προβληματισμού, και όμως μέχρι και σήμερα δεν έχει προβληθεί ποτέ σε ιαπωνική αίθουσα κινηματογράφου.

[redglove]

«Όταν θες να δεις ένα επεισοδειάκι να πάει κάτω το φαγητό και τελικά καταλήγεις να γράφεις σεντόνια στο χουπς»

(μπήκε στην watchlist η ταινία)

[king kill bill]

Τις συμβατικές βιογραφίες τις βαριέμαι και γω λίγο. Δηλαδή π.χ το "Gandhi" με κούρασε, sorry.
Σχετικά φευγάτες βιογραφίες που αξίζουν, πέρα από αυτές που αναφέρεις:

The Aviator (2004)

All the President's Men (1976)

Raging Bull (1980)

Butch Cassidy and the Sundance Kid (1969)

Ed Wood (1994)

Serpico (1973)

Patton (1970)

Lenny (1974)

Vals Im Bashir (2008)

Love Is the Devil: Study for a Portrait of Francis Bacon (1998)

και άλλες φυσικά.

[OneOfTheSmurfs]

My two cents για non-conventional βιογραφικες, σε λιγο πιο μοντερνο τονο:

American Splendor (2003)
American Animals (2018)
Bronson (2008)
Man on the Moon (1999)
Hunger (2008)
Fruitvale Station (2013)
The End of the Tour (2015)
Nobody Knows (2004) (βασικα ειναι arguable αυτο)

Και σε ντοκυμαντερ:
The Arbor (2010)
The Imposter (2012)
Anvil: The Story of Anvil (2008)

[king kill bill]

Σε documentaries τα Capturing the Friedmans και Dear Zachary με διέλυσαν, σε σημείο που δεν θέλω να τα ξαναδώ.

[OneOfTheSmurfs]

To Dear Zachary ειναι και μενα πολυ ψηλα σε λιστα ταινιων που με σημαδεψαν αλλα δεν προκειται να ξαναδω.

Capturing the Friedmans το βαλα σε watchlist, thanks.

[Dude]

Πώς και δεν έβαλες "Citizenfour";

[OneOfTheSmurfs]

Χα! Το σκεφτηκα κι ολας. Ο λογος ειναι επειδη το χω ξαναναφερει, ο ιδιος λογος που δεν εβαλα και το Minding the Gap (που παραμενει η καλυτερη ταινια του 2018 btw). Πρεπει να κανουμε ξεχωριστη συζητηση για Ντοκυμαντερ πλακα πλακα ([1][2][3][4][5])