Κινηματογράφος

[Dude]

Αυτό ακούστηκε λίγο σαν τα 90+ plays που έβγαζε ο βάζελος του Ομπράντοβιτς.

[Άγιος Πέτρος]

Absolutely anything

Ταινία με τον Simon Pegg (δυστυχώς οχι μια ακόμη Simon pegg ταινία)

Εχει το γέλιο της, βλέπεται ευχάριστα αλλα της λείπει κάτι (ενας Frost συγκεκριμένα) για να την απογειώσει.

Κακή χρήση του Eddie Izzard, θα μπορούσε να ήταν καλύτερος ρόλος. Αλλα οκ, το Bruce Almighty με λιγη περισσότερη καφρίλα. Οι φαν του Pegg θα την τιμήσουν


Και ο Σμερφ θα κάνει like σ'αυτο το ποστ

[OneOfTheSmurfs]

Originally Posted by Άγιος Πέτρος

Absolutely anything

Ταινία με τον Simon Pegg (δυστυχώς οχι μια ακόμη Simon pegg ταινία)

Εχει το γέλιο της, βλέπεται ευχάριστα αλλα της λείπει κάτι (ενας Frost συγκεκριμένα) για να την απογειώσει.

Κακή χρήση του Eddie Izzard, θα μπορούσε να ήταν καλύτερος ρόλος. Αλλα οκ, το Bruce Almighty με λιγη περισσότερη καφρίλα. Οι φαν του Pegg θα την τιμήσουν

Την κατεβασα σημερα π βγηκε σε 720p, λογικα θα την δω αυριο χαλαρα.. Κι απο οσα ειπες θα προσπαθησω να την δω πολυ χαλαρα..

Originally Posted by Άγιος Πέτρος

Και ο Σμερφ θα κάνει like σ'αυτο το ποστ

[OneOfTheSmurfs]

Πολλα τα plot holes του Absolutely Anything.. Γενικοτερα με σβησιμο εγκεφαλου εχει μερικες στιγμες γελιου.. Μπορουσε να ηταν πολυ καλυτερη, η ιδεα και τα ατομα που την φτιαξαν ηταν πανω-κατω σωστα

[Άγιος Πέτρος]

Επρεπε να κάνουν ενα hot fuzz

[Lateralus]

[OneOfTheSmurfs]

Για το Youth δεν έχει πει κανείς τίποτα ακόμα. Την περίμενα λίγο διαφορετική αλλά με εξέπληξε (με την καλή έννοια). Από άποψη εικόνας είναι πέρα από πάρα πολύ καλή αλλά εκεί που κάνει τη διαφορά είναι στις αντιθέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες της. Όλοι βιώνουν διαφορετικές καταστάσεις αλλά δένονται μεταξύ τους σε έναν γλυκόπικρο τρόπο. Είναι για όνειρα κάθε είδους είτε είναι αργά για να ελπίζεις είτε όχι. Μια ταινία για τα συναισθήματα μέσα από έναν απαθη χαρακτήρα. Αξίζει κάθε προσοχή και είναι από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς ακόμα κι αν είχε ήδη σχετικά μεγάλο hype (για indie ταινία)

Μπορούν να γίνουν και ωραίες συζητήσεις για τους συγκεκριμένους χαρακτήρες

[rakos]

τελευταια ειμαι σε mood που σηκωνει πολυ road movie

δεν ξερω αν ενδιαφερει κανεναν αλλα ενα προσωπικο τοπ10

1) Easy riders Προφανης επιλογη, η ταινια συμβολο του συγκεκριμενου ειδους
2) Paris-texas Προσκυνω Βεντερς απλα.
3) Motorcycle Diaries. Το ταξιδι με το οποιο ο Ερνεστο εγινε ο Τσε
4) The Straight Story Η πιο ανθρωπινη ταινια του Λιντς, το τελευταιο ταξιδι ενος 80αρη πανω σε μια μηχανη του γκαζον
5) Into the wild Το οδοιπορικο ενος νεου που σιχαθηκε τα παντα και πηγε να ζησει μακρια απο ολους. Happiness is only real when shared
6) Thelma & Louise Φεμινισμος + road movie -> επος
7) Dead Man-Stranger than Paradise-Down by Law-Mystery Train-Night on Earth Ολες οι ταινιαρες του Τζαρμους
8) Stand by me Οταν αποφασιζει να γραψει ανθρωπινες ιστοριες, ο Κινγκ απλα δεν εχει αντιπαλο
9) Vanishing Point Η απολυτη καλτ ταινια καταδιωξης
10)Everything Is Illuminated Το σουρεαλ οδοιπορικο ενος Αμερικανοεβραιου στην Ουκρανια προς αναζητηση της γυναικας που εσωσε τον παππου του απο τους Ναζι

εχω αφησει εξω τερατα βεβαια αλλα το συγκεκριμενο ειδος εχει πολυ πραμα ουτως η αλλως

Badlands, Zabriskie point, Bonie & Clyde, Sideways, Wages of fear, on the road και παει λεγοντας

[Dude]

Μερικές ακόμα που αξίζουν αναφορά:

1) Walkabout... Μοναδική road movie επιβίωσης του Roeg, όπου η αντίθεση τοπίων, ανθρώπων και πολιτισμών γεμίζει την οθόνη.
2) Nebraska... Ο Payne είναι από τους σύγχρονους μάστορες του είδους (ξεκίνησε από το "Σχετικά με το Σμιντ", και μετά άφησε 2 αριστουργηματάκια). Εκτός του "Πλαγίως" που ανέφερε ο rakos, το "Νεμπράσκα" αποτελεί μια ουσιαστική, χαλαρή και όμορφη ωδή προς τη γεροντική ηλικία και τις οικογενειακές σχέσεις.
3) Leningrad Cowboys Go America... Επική καλτίλα σε περιοδεία από τον Καουρισμάκι.
4) Ας Περιμένουν Οι Γυναίκες... Τα ίδια με το παραπάνω, αλλά από τον Τσιώλη... εδώ η βάση είναι ο λόγος.
5) Wild Flowers... Το ταξίδι ενός ιντελεκτουέλ γερο-επιστήμονα μέσα από τη ματιά του Μπεργκμαν.
6) The Return... Το ντοστογιεφτσικό δράμα του Ζβυάγκιντσεφ στο οποίο είχαμε αναφερθεί και παλιότερα.
7) O Brother, Where Art Thou?... Η "Οδύσσεια" διασκευασμένη στον αμερικάνικο νότο από τους αδελφούς Κοέν (υπέροχο soundtrack).
8) Borat... Όταν ο Σάσα Μπάρον Κόεν άφηνε εποχή.

Και κάποιες road movies με την ευρεία έννοια του όρου:

1) Stalker... Πρώτα μνημονεύεται σαν sci-fi, ή απλώς φιλοσοφία, αλλά μιλάμε για road movie και πάλι.
2) Aguirre, Wrath Of God... το χάος το ίδιο.
3) Apocalypse Now... ό,τι και το 2, αλλά με άλλο background, αναφορές, και συμβολισμούς.
4) Before Sunrise... Κλασικό πια ρομάντζο δρόμου.
5) This Is Spinal Tap... Επικό mockumentary-τουρνέ δρόμου.
6) The Searchers και The Wild Bunch... θρυλικά western-ταξίδια των εποχών τους.
7) Les Triplettes De Belleville και Up... εκπληκτικές animation road movies.
8) The Lord Of The Rings: The Fellowship Of The Ring... όλη η τριλογία έχει τις ταξιδιάρικες στιγμές της, αλλά κυρίως η πρώτη είναι, και σεναριακά να το πάρεις, ταινία δρόμου.
9) Locke... one-man show στο τιμόνι.
10) Mad Max: Fury Road... αχαλίνωτη δράση εν κινήσει.

[Buendia]

Ένα συγκεντρωτικό post γιατί το είχα στο μυαλό μου να απαντήσω αλλά λόγω χρόνου τις τελευταίες μέρες δεν προλάβαινα.

Originally Posted by Dude

Ομολογουμένως στον Αγγελόπουλο είμαι λίγο πίσω. Όταν δω κάτι πέρα από το "Θίασο", θα έχω να πω κάτι επί της ουσίας. Πάντως από όσα έχω δει από καλλιτεχνική άποψη μιλώντας, δύσκολα μπορώ να βάλω δίπλα σε filmmakers-ποιητές όπως τους Ταρκόφσκυ, Ρεσνέ, Καλατόζοφ, Μπέλα Ταρ κλπ. τον Τεό. Να το πω πιο σωστά, μου φαίνεται δύσκολο να προτιμήσω να βάλω σε μια τέτοια λίστα μια ταινία του Αγγελόπουλου μέσα στις 30, και να μην βάλω μια 2η του Ταρκόφσκυ (έχω πολλές τύψεις ας πούμε που δεν μπόρεσα να χωρέσω το "Stalker") π.χ. Αυτός βέβαια είναι και ο υποκειμενικός παράγοντας (χώρια που όπως προείπα πρέπει να δω 2-3 Αγγελόπουλου άμεσα), τον οποίο θεωρώ ότι ψιλοκατάφερα να τον κοντρολάρω ώστε να μην μου κάνει τη λίστα ωδή σε 2-3 δημιουργούς(...)

Το φαντάστηκα ότι το πιθανότερο είναι απλώς να μην έχεις δει αρκετά. Ωστόσο, επιμένω μάλλον, ότι ειδικά στο αντικείμενο που εξετάζεις ο Θίασος και μόνο θα αρκούσε για να έχεις άλλη γνώμη. Νομίζω πάντως ότι όταν δεις παραπάνω θα αναθεωρήσεις. Δες ας πούμε μόνο το πρώτο 20λεπτο του Μεγαλέξαντρου. Ο ορισμός της κινηματογραφικής ποίησης.

Επίσης, εσένα μπορεί να μη σου πήγαινε, αλλά από αυτούς που αναφέρεις, Ο Ταρκόφσκι και ο Ταρ τουλάχιστον ενδεχομένως θα το έκαναν ανεπιφύλακτα . Ειδικά ο Ταρ νομίζω έχει αναφερθεί συγκεκριμένα κιόλας (εξυμνώντας) στον Τεό και την επίδραση που είχε στο σινεμά του. Τέλος πάντων, πιθανολογώ ότι θα αλλάξει αρκετά η γνώμη σου στο μέλλον.

Originally Posted by Άγιος Πέτρος

Διαφορετική προσέγγιση του βιβλίου (και πως θα μπορούσε άλλωστε ο Κιούμπρικ να ακολουθήσει κανόνες)

(...)περιμένουμε να τοποθετηθεί επί του θέματος ο Buendia

Δεν το έχω διαβάσει. Να πω την αλήθεια... δεν έχω διαβάσει ούτε σελίδα Κινγκ . Με έχει αποτρέψει μάλλον η εμπορικότητά του. Κατά τα άλλα, η διαφορετική προσέγγιση από το βιβλίο συνιστά συνήθως παράγοντα επιτυχίας. Αλλά θα αναφερθώ (παραπάνω από) εκτενώς σε αυτό. Όπως υπολογίζω τώρα στις γιορτές, που θα έχει παράλληλα και ένα αγωνιστικό κενό.

Originally Posted by OneOfTheSmurfs

Για το Youth δεν έχει πει κανείς τίποτα ακόμα. Την περίμενα λίγο διαφορετική αλλά με εξέπληξε (με την καλή έννοια). Από άποψη εικόνας είναι πέρα από πάρα πολύ καλή αλλά εκεί που κάνει τη διαφορά είναι στις αντιθέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες της. Όλοι βιώνουν διαφορετικές καταστάσεις αλλά δένονται μεταξύ τους σε έναν γλυκόπικρο τρόπο. Είναι για όνειρα κάθε είδους είτε είναι αργά για να ελπίζεις είτε όχι. Μια ταινία για τα συναισθήματα μέσα από έναν απαθη χαρακτήρα. Αξίζει κάθε προσοχή και είναι από τις πολύ ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς ακόμα κι αν είχε ήδη σχετικά μεγάλο hype (για indie ταινία)

Μπορούν να γίνουν και ωραίες συζητήσεις για τους συγκεκριμένους χαρακτήρες

Εγώ. Τιτανοτεράστιος Σορεντίνο. Βασικά ανατρίχιασα με το Youth, εγώ όμως στις εικόνες του κυρίως. Απίστευτα πλάνα, συγκλονιστική κινηματογράφιση. Το «έπιασε» απόλυτα το θέμα του.Σε έβαζε να το νιώθεις. Νεότητα, επιθυμία, σωματικότητα. Όλα μέσα σε καταπληκτικούς «πίνακες».

Από την άλλη, μάλλον δε με ενθουσίασε αντίστοιχα το υπόλοιπο κομμάτι και... ειδικά οι χαρακτήρες . Νομίζω ότι το σενάριο έπασχε σε κλιμάκωση και πολλές φορές κατέφευγε σε εύκολες λύσεις (να το πω απλά: αρκετές αμερικανιές, ειδικά στους διαλόγους. Πχ. κάτι ατάκες για το τί σημαίνει να είσαι φίλος με κάποιον - που επαναλαμβανόταν 2-3 φορές). Και Χάρβεϊ Καϊτέλ μου φάνηκε να παίζει σχετικά αμήχανα (παραδρομή: όπως και ο Φάρελ με την Βάις στον Αστακό. Κάτι παθαίνουν μάλλον οι αμερικανοί όταν παίζουν σε ευρωπαϊκές παραγωγές, νομίζουν ότι πρέπει να υιοθετήσουν ένα εντελώς διαφορετικό ύφος).

Συμπερασματικά, για να το σχηματοποιήσω, περίπου ένα τίμιο 8,5. Ένα 11 στην εικόνα και ένα 6 στο σεναριακό περιεχόμενο. Καλά για το Il Divo δεν το συζητάω ότι για εμένα είναι το αριστούργημα του (και από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας), αλλά και η Τέλεια Ομορφιά καλύτερη. Κυρίως λόγω του ασύλληπτου Toni Servillo (και αρκετά βαθύτερους διαλόγους).