Κινηματογράφος

[johny b]

Γουόλκ δε λάην δεν θυμάμαι τίποτα σχετικά με την πλοκή. Μόνο το δονούμενο ποτήρι στη φυλακή μου΄χει μείνει.
Αυτές είναι κλασσικές ταινίες χτισίματος πρώτου ονόματος. Όπως ήταν και το Ντάλας Μπάηερς κλαμπ. Καλή παραγωγή, πολύ διαφήμιση, εξαιρετικά απαιτητικός ρόλος για τον ηθοποιό από τη σκοπιά του κοινού, όσκαρ, τσουπ έτοιμο το μπραντνέημ για τις επόμενες 5-6 ταινίες.

[Dude]

Ισχύει. Το καλό είναι από τα λίγα που έχω τσεκάρει ότι ήταν αρκετά αντιπροσωπευτική της ζωής του Κας. Επίσης η Γουϊδερσπουν γαμηστερή στο ρόλο της June Carter. Βέβαια έχουν υπάρξει και πιο ενδιαφέρουσες ζωές μουσικών προσωπικοτήτων (βλ. Ρέυ Τσαρλς, Τσάρλι Πάρκερ, Αρτούρο Σαντοβάλ... αν βγει ποτέ καλή βιογραφική ταινία για το Μάιλς Ντέιβις βέβαια, όλες αυτές θα είναι οι φτωχοί συγγενείς).

"I've changed music four or five times. What have you done of any importance other than be white?"
- Miles, the Autobiography (1989) (co-written with Quincy Troupe, p. 371.)
At a White House reception in honor of Ray Charles 1987, this was his reply to a society lady seated next to him who had asked what he had done to be invited.

[OneOfTheSmurfs]

Για τους Κοεν ειπα "λες και ειναι στην αφανεια".. Απλα οι ταινιες τους δεν τρωνε το uber προμοσιον οπως αλλοι (βλ. Σκορτσεζε, Aρονοφσκι, Νολαν κλπ).. Οι τυπαδες βγαινουν καθε 3-4 χρονια και ειναι σα να λενε "α, εκανα κι αυτη την γαμηστερη ταινια, τσεκαρετε την".. To range τους στις ταινιες ειναι παρα πολυ μεγαλο, οχι απλα μεγαλο..

Crime με μαυρο χιουμορ, ψυχολογικο θριλερ, κωμωδιες, μιουζικαλ, γουεστερν.. you name it!
Inside Llewyn Davis ακουω γνωμες απο οποιον το εχει δει, παλιοτερα ειχε αναφερθει ως πολυ καλο αν θυμαμαι καλα..

[OneOfTheSmurfs]

Σε αλλες ταινιες, ειδα προσφατα το Her.. Ειχα ακουσει απιστευτα καλα λογια σε σημειο που περιμενα να δω υπερταινια.. Στην τελικη δεν με ενθουσιασε.. Περα απο την σχετικα καλη ιδεα, σε ολα τα υπολοιπα την βρηκα προβλεψιμη..

Και για να το συσχετισω με την προηγουμενη συζητηση που ειχατε περι original screenplay:

Lost In Translation: Εκκεντρικη ρομαντικη κωμωδια, περα απο τα καθημερινα αναμασημενα του χολυγουντ

Her: Εκκεντρικη ρομαντικη κωμωδια, περα απο τα καθημερινα αναμασημενα του χολυγουντ

(και απο Καουφμαν που αναφερθηκε)

Eternal Sunshine Of The Spotless Mind: Εκκεντρικη ρομαντικη κωμωδια, περα απο τα καθημερινα αναμασημενα του χολυγουντ


Και οι 3 ταινιες κερδισαν απο ενα οσκαρ.. Original Screenplay.. Ενωστε τις τελειες..
(Καουφμαν πιστευω οτι το αξιζε παντως, κι ας ειναι τα οσκαρ "της πλακας")

[johny b]

Originally Posted by Dude

Ισχύει. Το καλό είναι από τα λίγα που έχω τσεκάρει ότι ήταν αρκετά αντιπροσωπευτική της ζωής του Κας. Επίσης η Γουϊδερσπουν γαμηστερή στο ρόλο της June Carter. Βέβαια έχουν υπάρξει και πιο ενδιαφέρουσες ζωές μουσικών προσωπικοτήτων (βλ. Ρέυ Τσαρλς, Τσάρλι Πάρκερ, Αρτούρο Σαντοβάλ... αν βγει ποτέ καλή βιογραφική ταινία για το Μάιλς Ντέιβις βέβαια, όλες αυτές θα είναι οι φτωχοί συγγενείς).

"I've changed music four or five times. What have you done of any importance other than be white?"
- Miles, the Autobiography (1989) (co-written with Quincy Troupe, p. 371.)
At a White House reception in honor of Ray Charles 1987, this was his reply to a society lady seated next to him who had asked what he had done to be invited.

Μουσικοί, καλλιτέχνες, στρατιωτικοί, πολιτικοί, ηθοποιοί, λεφτάδες κλπ θεωρητικά δίνουν καλά σενάρια πρακτικά βγαίνει σούπα. Φαίνεται ότι είναι δύσκολο να βρεθεί ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική ζωή και το έργο καθενός συν το ότι πρέπει να παρουσιαστεί σε ένα δίωρο μια ολόκληρη ζωή. Η μοναδική ας πούμε βιογραφική ταινία που με ικανοποίησε ήταν το Βατερλό του Μπόνταρτσιουκ του 1970.

[Buendia]

Originally Posted by Dude

Το "Lost in Translation" πάντως που μου το προτείνατε άπαντες τις προάλλες όταν είχαμε κουβέντα για διάφορα οσκαρικά της δεκαετίας, ναι μεν το είδα ευχάριστα, αλλά μέχρι εκεί. Ψιλοαπόρησα που πήρε και Όσκαρ Σεναρίου να πω την αλήθεια (όχι ότι πρέπει να υπήρχε τη συγκεκριμένη χρονιά ιδιαίτερη σεναριακή έμπνευση στις υποψήφιες ταινίες από ό,τι κοίταξα αργότερα), όπως και απόρησα που στο imdb στην περιγραφή κατηγορίας έγραφε drama. Μήπως πάθατε όλοι ομαδική παράκρουση με το πλάσμα που λέγεται Σκάρλετ Γιόχανσον σε αυτή την ταινία;

Δυστυχώς δεν το πήρες πρέφα Dude.

Πρώτα από όλα φυσικά είναι και παραείναι δράμα. Υπαρξιακό όμως, όχι μελό.

Το θέμα του είναι η δυσκολία των σχέσεων, η απουσία τους μάλλον, η απώλεια της ανθρώπινης επαφής και επικοινωνίας στο σύγχρονο περιβάλλον των αστικών μεγαλουπόλεων. Όχι στον ερωτικό τομέα -ο οποίος υποβόσκει μεν αλλά σε τελείως διαφορετικό επίπεδο, πλατωνικά, απλώς για να αναδείξει τον κεντρικό άξονα του έργου- αλλά στην πιο απλή, καθημερινή μορφή των σχέσεων. Και η σκηνή στο τέλος δεν αφήνει καμμία αμφιβολία. Τώρα αν εσύ το είδες σε φάση ότι δύο άτομα βρέθηκαν σε μια πόλη που επειδή δεν ήξεραν τη γλώσσα και δεν είχαν κανέναν να συνεννοηθούν βαριόντουσαν και δεν είχαν τι να κάνουν και ευτυχώς συναντήθηκαν να σκοτώνουν την ώρα τους, τότε ΟΚ. Τότε όντως μέτρια ταινία είναι, αλλά έτσι δε βγάζει και πολύ νόημα.

Αντίθετα, αν "διαβάσεις" την αλληγορία και κάνεις την αντικατάσταση, αν όπου ξένη γλώσσα, ξένη κουλτούρα, ξένος τρόπος ζωής, ξένες επαγγελματικές απαιτήσεις, το κάνεις αποξενωμένες, τότε βλέπεις ότι είναι πολύ περισσότερο μια γενική ματιά σε κάτι ευρύτερο.

Όλο το νόημα είναι τα τελευταία λόγια του Murray στην Scarlett, τα οποία δε θα μάθεις ποτέ. Και δε θα τα μάθεις ποτέ, όπως απόλυτα ξεκάθαρα σου λέει το Σοφάκι, γιατί διαμοίβονται μέσα στη βουή ενός χαοτικού αστικού πλαισίου. Γιατί χάνονται μέσα στο βήμα των αγχωμένων περαστικών, γιατί πνίγονται από τον ήχο της αδιάκοπης ροής των αυτοκινήτων, γιατί συνθλίβονται από το βάρος των ουρανοξυστών που συνθέτουν το τοπίο.

Ολόκληρη η ταινία που προηγήθηκε ήταν μια τομή στην ανατομία των ανθρώπινων αναγκών οι οποίες -στα μάτια της Κοπολίνας- καθίστανται ολοένα και πιο δύσκολες στο σύγχρονο τρόπο ζωής και ενδεχομένως μένουν τελικά τραγικά ανικανοποίητες. Μια τομή στη μικροφυσική της προηγμένης αστικής κοινωνίας παρακολουθώντας την έλξη δύο σωματιδίων που παρεκκλίνουν προσωρινά από τη "φυσική" πορεία όπως αυτή διαμορφώνεται κοινωνικά (ή ίσως επιτάσσεται). Και ως εκ τούτου είναι αρκετά εμπνευσμένο σεναριακά γιατί μέσα από το πιο απλό, το πιο καθημερινό, το πιο στοιχειώδες της ανθρώπινης επαφής φτιάχνει μια εικόνα και μια θέση για το σύνθετο, το μεγάλο, το πολύπλοκο της ανθρώπινης κοινωνίας γενικότερα.

Σε αυτό μπορούμε να συζητήσουμε και να διαφωνήσουμε, αν πχ. το παρουσίασε εύστοχα ή αν έχει αλήθεια στη θέση της ή αν το κωμικό στοιχείο την αναδείκνυε ή κάτι παρεμφερές, αλλά σίγουρα αυτό ήταν το θέμα.


ΥΓ. Ούτε εγώ Τζόνι θεωρώ ιδιαίτερα επιτυχημένες τις βιογραφίες γενικά. Ξεχωρίζω ωστόσο το Ali του τιτανοτεράστιου, του παμμέγιστου, του Michael Mann.

[johny b]

Σκεφτόμουν να το αναφέρω πριν το Ali. Ειδικά αυτή η ταινία με απογοήτευσε. Ό,τι είχα δει από Μαν ήταν εξαιρετικό οπότε περίμενα περισσότερα. Μάλλον ως ψυχοσύνθεση ήταν ασύμβατος με το θέμα του. Ο Μοχάμεντ Άλι πριν απ'όλα ήταν σόουμαν και επιχειρηματίας. Ο Μαν προσηλώθηκε σε μια κοινωνική διάσταση που την παρουσίασε και πολύ εξωραϊσμένα. Εν ολίγοις κατόρθωσε να φτιάξει μια πολύ βαριά ταινία για μια απ'τις πιο ψυχαγωγικές προσωπικότητες του 20ου αιώνα. Η πλάκα είναι ότι το Μοχάμεντ Άλι τον έχει συλλάβει πολύ εύστοχα ο Σταλόνε στο Ρόκυ 1.

[Buendia]

Γιατί το λες αυτό ρε συ? Βασικά δηλαδή πώς το εννοείς το μια απ'τις πιο ψυχαγωγικές προσωπικότητες? Προσωπικά μου άρεσε που είχε τις περίφημες ατάκες του διάχυτες σε ολόκληρο το έργο και νομίζω ότι τις "πάντρευε" πολύ καλά με τον γενικότερο αυθορμητισμό και την ανάλαφρη στάση ζωής.

Περισσότερο από όλα πάντως εκτίμησα ότι παρόλο που απομόνωσε κάποιες συγκριμένες περιόδους της ζωής του και σχετικά λίγα χρόνια εμένα μου άφησε μια εξαιρετικά ολοκληρωμένη εικόνα.

ΥΓ. Σίγουρα ωραίος και ο Ρόκης αλλά δε φτάνει να σκιαγραφήσει το Μοχάμεντ Αλί γιατί δεν μπορεί να συμπεριλάβει το πολιτικό περιεχόμενο της ιστορίας του, που καλώς ή κακώς είναι μάλλον η βασική παράμετρος.

[johny b]

Originally Posted by Buendia

Γιατί το λες αυτό ρε συ? Βασικά δηλαδή πώς το εννοείς το μια απ'τις πιο ψυχαγωγικές προσωπικότητες? Προσωπικά μου άρεσε που είχε τις περίφημες ατάκες του διάχυτες σε ολόκληρο το έργο και νομίζω ότι τις "πάντρευε" πολύ καλά με τον γενικότερο αυθορμητισμό και την ανάλαφρη στάση ζωής.

Περισσότερο από όλα πάντως εκτίμησα ότι παρόλο που απομόνωσε κάποιες συγκριμένες περιόδους της ζωής του και σχετικά λίγα χρόνια εμένα μου άφησε μια εξαιρετικά ολοκληρωμένη εικόνα.

Με το μποξ είχα πάθει μια ψύχωση πριν από κάποια χρόνια. Οπότε είμαι ψαγμένος και ιστορικά. Μπορεί να'χω δει και 200 ώρες υλικό Μοχάμεντ Άλι. Αγώνες, προπονήσεις, συνεντεύξεις κλπ. Μιλάμε για τον ορισμό του σόουμαν. Βαλ'του μια κάμερα, δωσ' του κοινό και το κρατάει με τις μαλακίες του για ώρες. Δεν έβγαζε το σκασμό με τίποτα. Εκτός αυτού ήταν και ο καλός μπίζνεζμαν. Μάστερ στο προμόσιον του αγώνα. Δημιουργούσε τεχνητές κόντρες που ανέβαζαν το ενδιαφέρον και τις αμοιβές στα ύψη. Αυτοί οι τσαμπουκάδες και οι δηλώσεις πριν απ'τα ματς που τώρα είναι νόρμα, είναι κυρίως δική του έμπνευση. Χωρίς κάμερες και χωρίς κοινό ήταν απ'ό,τι λένε όσοι τον γνώριζαν ένα πολύ ντροπαλό και ήσυχο άτομο. Γενικά το φίλινγκ που σου αφήνει ο πραγματικός Μοχάμεντ Άλι δεν έχει καμμία σχέση με εκείνο που μένει απ'την ταινία. Ο Απόλο Κριντ απ'την άλλη είναι ο Μοχάμεντ Άλι.

[johny b]

Τώρα που το σκέφτομαι ο πρίγκηπας του μπελ ερ πιο κοντά είναι στο ρόλο. Κακώς "μίκρυνε" και τον προπονητή του ο Μαν. Ο Άντζελο Νταντί ήταν και απ'τους πιο καλούς προπονητές στην ιστορία και απ'τους πιο διασκεδαστικούς σχολιαστές επίσης. Στην ταινία τον έχει σα δικαστικό κλητήρα