Κινηματογράφος

[Buendia]

Originally Posted by johny b

Δημιουργούσε τεχνητές κόντρες που ανέβαζαν το ενδιαφέρον και τις αμοιβές στα ύψη. Αυτοί οι τσαμπουκάδες και οι δηλώσεις πριν απ'τα ματς που τώρα είναι νόρμα, είναι κυρίως δική του έμπνευση. Χωρίς κάμερες και χωρίς κοινό ήταν απ'ό,τι λένε όσοι τον γνώριζαν ένα πολύ ντροπαλό και ήσυχο άτομο(...)

Εμένα πάντως που δεν έχω ασχοληθεί σχεδόν καθόλου, αυτό ακριβώς μου έβγαλε. Οι δηλώσεις είναι παντού και ειδικά ο παραλληλισμός με την ιδωτική εικόνα και το χαρακτήρα είναι ξεκάθαρος. Ειδικά το πόσο ντροπαλός ήταν εκτός δημοσιότητας.

Και όντως μάλλον εκείνος έφερε τη σύγχρονη μορφή σόου στο μποξ αλλά αυτός είναι ο τελευταίος λόγος για τον οποίο έμεινε στην ιστορία και ασχολούνται ακόμα μαζί του. Η σχέση με τον Μάλκολμ Χ, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της μαύρης μειονότητας και ειδικά η άρνηση να καταταγεί είναι αυτά τα οποία μένουν και αφορούν και τον υπόλοιπο κόσμο. Το γεγονός το ότι τα έβαλε με ένα ολόκληρο σύστημα το οποίο τον απείλησε και τελικά του αφαίρεσε τη δυνατότητα να κάνει το μοναδικό που είχε, να αγωνίζεται, το ότι από τη φτώχεια έφτασε στον πλούτο τον οποίο όμως διακινδύνευσε πλήρως εμμένοντας στην απόφασή του, το ότι τελικά δικαιώθηκε τόσο πολιτικά όσο και αγωνιστικά, το ότι έφτασε να πάρει ξανά τον τίτλο που τόσο άδικα του είχαν στερήσει και έμοιαζε σε όλους αδύνατο (κάτι σαν τον Θρύλο ρε παιδί μου ), αυτά νομίζω ότι είναι η βιογραφία του.

Από την άλλη, έχω πολύ καιρό να το δω και δε θυμάμαι καλά, αλλά νομίζω ότι Απόλο Κρηντ ήταν ένας απλώς ένας εξαιρετικά πλούσιος αθλητής που δεν είχε οποιαδήποτε ενασχόληση πέρα από το μποξ, πόσο μάλλον με την καταγωγή του, τη φυλή του και τα δικαιώματά της. Αν θυμάμαι καλά, ως έναν πλήρως λευκοποιημένο μαύρο τον παρουσιάζει, ο οποίος τελικά πληρώνει και την αλαζονεία και έλλειψη κινήτρου του.

[johny b]

Originally Posted by Buendia

Εμένα πάντως που δεν έχω ασχοληθεί σχεδόν καθόλου, αυτό ακριβώς μου έβγαλε. Οι δηλώσεις είναι παντού και ειδικά ο παραλληλισμός με την ιδωτική εικόνα και το χαρακτήρα είναι ξεκάθαρος. Ειδικά το πόσο ντροπαλός ήταν εκτός δημοσιότητας.

Και όντως μάλλον εκείνος έφερε τη σύγχρονη μορφή σόου στο μποξ αλλά αυτός είναι ο τελευταίος λόγος για τον οποίο έμεινε στην ιστορία και ασχολούνται ακόμα μαζί του. Η σχέση με τον Μάλκολμ Χ, η υπεράσπιση των δικαιωμάτων της μαύρης μειονότητας και ειδικά η άρνηση να καταταγεί είναι αυτά τα οποία μένουν και αφορούν και τον υπόλοιπο κόσμο. Το γεγονός το ότι τα έβαλε με ένα ολόκληρο σύστημα το οποίο τον απείλησε και τελικά του αφαίρεσε τη δυνατότητα να κάνει το μοναδικό που είχε, να αγωνίζεται, το ότι από τη φτώχεια έφτασε στον πλούτο τον οποίο όμως διακινδύνευσε πλήρως εμμένοντας στην απόφασή του, το ότι τελικά δικαιώθηκε τόσο πολιτικά όσο και αγωνιστικά, το ότι έφτασε να πάρει ξανά τον τίτλο που τόσο άδικα του είχαν στερήσει και έμοιαζε σε όλους αδύνατο (κάτι σαν τον Θρύλο ρε παιδί μου ), αυτά νομίζω ότι είναι η βιογραφία του.

Από την άλλη, έχω πολύ καιρό να το δω και δε θυμάμαι καλά, αλλά νομίζω ότι Απόλο Κρηντ ήταν ένας απλώς ένας εξαιρετικά πλούσιος αθλητής που δεν είχε οποιαδήποτε ενασχόληση πέρα από το μποξ, πόσο μάλλον με την καταγωγή του, τη φυλή του και τα δικαιώματά της. Αν θυμάμαι καλά, ως έναν πλήρως λευκοποιημένο μαύρο τον παρουσιάζει, ο οποίος τελικά πληρώνει και την αλαζονεία και έλλειψη κινήτρου του.

Ούτε καν. Γι'αυτό σου μιλάω για εξωραϊσμό. Καταρχάς δεν ήταν φτωχός. Για μαύρος εκείνη την εποχή ο πατέρας του ήταν μέση και πάνω. Φτωχός ήταν ας πούμε ο Φόρμαν ή ο Φρέηζιερ που τον σπίλωσε δημοσίως και στα όρια της κακεντρέχειας ως μπαρμπα θωμά για να προμοτάρει τα μεταξύ τους ματς. Η ταινία ας πούμε δε δείχνει ότι ο Φρέηζιερ που εν τη απουσία του Αλί έγινε πρωταθλητής αγωνίστηκε σφοδρά για να του επιστραφεί η άδεια και τον δάνεισε και λεφτά όταν ξέμεινε για να αντιμετωπίσει την απόλυτη αχαριστία στη συνέχεια. Τέλος πάντων, είναι αδύνατο να σου μεταδώσω πράγματα που κι εγώ χρειάστηκε πολύς χρόνος για να μάθω. Όσο για Απόλο Κρηντ, άκου απ'τον ίδιο

[Buendia]

Originally Posted by johny b

Για μαύρος εκείνη την εποχή ο πατέρας του ήταν μέση και πάνω.

Παραμένει ότι απέκτησε χρήματα που δε φανταζόταν για να τα χάσει στη συνέχεια εξαιτίας της πολιτικής του θέσης.

Originally Posted by johny b

Φτωχός ήταν ας πούμε ο Φόρμαν ή ο Φρέηζιερ που τον σπίλωσε δημοσίως και στα όρια της κακεντρέχειας ως μπαρμπα θωμά για να προμοτάρει τα μεταξύ τους ματς. Η ταινία ας πούμε δε δείχνει ότι ο Φρέηζιερ που εν τη απουσία του Αλί έγινε πρωταθλητής αγωνίστηκε σφοδρά για να του επιστραφεί η άδεια και τον δάνεισε και λεφτά όταν ξέμεινε για να αντιμετωπίσει την απόλυτη αχαριστία στη συνέχεια.

Ότι του δάνεισε λεφτά και τη σχέση που είχαν το δείχνει (υπάρχει σχετική σκηνή). Για την σπίλωση που αναφέρεις δυστυχώς δεν έχω ιδέα. Ειδικά για την εικόνα ως Μπαρμπά Θωμά. Από την άλλη βέβαια, μιλάμε για έναν άνθρωπο που θυσίασε τα πάντα για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και επομένως δε θα ήταν δυνατό να σταθεί στην προσωπική σχέση αν έκρινε ότι υπήρχε κάτι επιλήψημο. Αυτό λέει και η ταινία και τελικά αυτό θεωρώ ότι είναι η βιογραφία στο σινεμά. Δεν είναι ριάλιτι να πρέπει να σου βγάλει τη ψυχή του άλλου στη φόρα (αν αυτό γίνεται ποτέ), το πώς συμπεριφέρθηκε σε κάθε σχέση που είχε. Στα κρίσιμα γεγονότα που ενδιαφέρουν εμένα, το θεατή, πρέπει να σταθεί και να αναδείξει τους παράγοντες που τον οδήγησαν στις αντίστοιχες αποφάσεις.

Originally Posted by johny b

Όσο για Απόλο Κρηντ, άκου απ'τον ίδιο

Δε ξέρω αν το λέει σοβαρά ή για αστείο, ούτε τι ακριβώς εννοεί με το "στυλ" (πυγμαχικό, εκφραστικό, τι ακριβώς?), παραμένει επίσης όμως ότι ζήτημα που να αφορά κάτι πέρα από το μποξ στο χαρακτήρα Απόλο δεν υπάρχει.

[Dude]

Originally Posted by johny b

Μουσικοί, καλλιτέχνες, στρατιωτικοί, πολιτικοί, ηθοποιοί, λεφτάδες κλπ θεωρητικά δίνουν καλά σενάρια πρακτικά βγαίνει σούπα. Φαίνεται ότι είναι δύσκολο να βρεθεί ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική ζωή και το έργο καθενός συν το ότι πρέπει να παρουσιαστεί σε ένα δίωρο μια ολόκληρη ζωή. Η μοναδική ας πούμε βιογραφική ταινία που με ικανοποίησε ήταν το Βατερλό του Μπόνταρτσιουκ του 1970.

Αφενός γενικεύεις, αφετέρου το "πρέπει" που περιέγραψες είναι στην ευχέρεια του δημιουργού (δεν υποχρεώνεται κανείς να παρουσιάσει ολόκληρη τη ζωή κάποιου, μπορεί να εστιάσει σε συγκεκριμένα κομμάτια), και στο πόσο τα θέλω του συγκρούονται και με το χρηματικό-παραγωγή της υπόθεσης στο πρακτικό κομμάτι. Π.χ. για το Miles Davis που μίλησα πριν, διάβασα ότι πρόκειται να βγάλει ταινία ο Don Cheadle, η οποία θα βασίζεται χαλαρά στη 2η περίοδο μπλεξιμάτων με ναρκωτικά του Μάιλς, η οποία από μόνη της αρκεί και παρααρκεί για να κάνεις μια gangsta movie, όπως λέει ο ίδιος ο Cheadle ότι είναι η επιθυμία του. Μπορεί να βγάλει ένα καλό αποτέλεσμα, μπορεί και πατάτα. Αν τώρα πάει ένας μάγκας και πιάσει το βιβλίο "Μάιλς - Η αυτοβιογραφία" (το συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους, κάτι Breaking Bad μπροστά τα έχει για πρωινό), και το κάνει ταινία, μπορεί κάλλιστα να αφήσει πίσω ένα αριστούργημα.

Τώρα βιογραφικές ταινίες που ήταν από εξαιρετικές μέχρι αριστουργήματα για μένα πολλές... Λίστα του Σίντλερ, Malcolm X, Raging Bull, Serpico, Ο Πιανίστας, Η Πτώση, 12 χρόνια σκλάβος κλπ.

Originally Posted by Buendia

Δυστυχώς δεν το πήρες πρέφα Dude.

Πρώτα από όλα φυσικά είναι και παραείναι δράμα. Υπαρξιακό όμως, όχι μελό.

Τα λες ωραία κι αναλυτικά. Από κει και πέρα, όλα όσα περιγράφεις θέλω να σου πω αν μου επιτρέπεις ότι τα πήρα πρέφα, και για αυτό και είδα ευχάριστα την ταινία (καλογυρισμένη επίσης). Από κει και πέρα οι προβληματισμοί για τις ανθρώπινες σχέσεις δεν χτυπάνε μάλλον ιδιαίτερη φλέβα σε μένα, παρόλο που κατά καιρούς μπορεί να τα βλέπω μπροστά μου και να τα ζω κι ο ίδιος. Πιο πολύ με τρελαίνουν προβληματισμοί γύρω από θέματα δικαιοσύνης, ηθικών αρχών κλπ. Εκεί μπορεί μια ταινία να με βγάλει off ή αντίστοιχα να με ανεβάσει απίστευτα.

Σεναριακά μιλώντας τώρα, επιμένω... πολύ καλογραμμένο σενάριο. Πετυχημένο επίσης για το χαρακτήρα της ταινίας (που πολύ ωραία ανέλυσες). Τώρα πρωτότυπο; Για να το πω πρωτότυπο καλλιτεχνικά θα πρέπει να μικρύνω πολύ το δείγμα... και δεν θα το κάνω. Θα αδικήσω τις πρωτότυπες ιδιοφυϊες τύπου Τσάρλι Κάουφμαν (για να μην παρεξηγηθώ, μην νομίζεις ότι μπαίνω στη διαδικασία σύγκρισης μεταξύ των 2... άλλα τελείως δημιουργήματα).

[dora7]

την περασμενη εβδομαδα ειδα το 12 χρονια σκλαβος...πολύ πολύ καλη....το προβλημα με μενα και τις ταινιες με σκλαβους ειναι οτι εξοργιζομαι τοσο πολύ με αυτα που βλεπω, που αρρωσταινω, και πολλες φορες αποφευγω να δω αναλογες...ειδικα μ' αυτη πραγματικα τα πηρα ασχημα ξαναβλεποντας ποσα ανθρωποειδη υπηρχαν, υπαρχουν και δυστυχως θα υπαρχουν σ' αυτο τον κοσμο....

[johny b]

Originally Posted by Buendia

Παραμένει ότι απέκτησε χρήματα που δε φανταζόταν για να τα χάσει στη συνέχεια εξαιτίας της πολιτικής του θέσης.

Ότι του δάνεισε λεφτά και τη σχέση που είχαν το δείχνει (υπάρχει σχετική σκηνή). Για την σπίλωση που αναφέρεις δυστυχώς δεν έχω ιδέα. Ειδικά για την εικόνα ως Μπαρμπά Θωμά. Από την άλλη βέβαια, μιλάμε για έναν άνθρωπο που θυσίασε τα πάντα για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και επομένως δε θα ήταν δυνατό να σταθεί στην προσωπική σχέση αν έκρινε ότι υπήρχε κάτι επιλήψημο. Αυτό λέει και η ταινία και τελικά αυτό θεωρώ ότι είναι η βιογραφία στο σινεμά. Δεν είναι ριάλιτι να πρέπει να σου βγάλει τη ψυχή του άλλου στη φόρα (αν αυτό γίνεται ποτέ), το πώς συμπεριφέρθηκε σε κάθε σχέση που είχε. Στα κρίσιμα γεγονότα που ενδιαφέρουν εμένα, το θεατή, πρέπει να σταθεί και να αναδείξει τους παράγοντες που τον οδήγησαν στις αντίστοιχες αποφάσεις.

Δε ξέρω αν το λέει σοβαρά ή για αστείο, ούτε τι ακριβώς εννοεί με το "στυλ" (πυγμαχικό, εκφραστικό, τι ακριβώς?), παραμένει επίσης όμως ότι ζήτημα που να αφορά κάτι πέρα από το μποξ στο χαρακτήρα Απόλο δεν υπάρχει.

Να σου φέρω ένα παράδειγμα πού στέκεται και πού δε στέκεται η ταινία. Το ματς που έχει με το Φορμαν είναι εκείνο που σφράγισε τη φήμη του Μοχάμεντ Άλι περισσότερο από κάθε άλλο. Το ματσάκιον αυτό διεξήχθη στο Ζαίρ που τότε είχε στυγνή δικτατορία και επλήρωσε ο τότε στυγνός δικτάτωρ τον Αλί κάτι εκατομύρια για άρτο και θεάματα και διεθνές πρεστίζ. Άλλα τόσα πληρώθηκε απ'το δικτάτορα των Φιλιππίνων για τον τρίτο αγώνα με το Φρέζιερ. Πολλά μπορώ να σου γράψω αλλά θα ξεφύγουμε απ'το θέμα. Αν κάτσεις να εμβαθύνεις στις προσωπικότητες και το άθλημα στην εποχή, κι αυτό είναι κάτι που χρειάζεται αρκετό χρόνο, θα καταλάβεις γιατί η ταινία ήταν τελείως εκτός. Ρίξε μια ματιά και στο τί δήλωσε ο μαύρος Σπάηκ Λι για το πόσο άστοχη ήταν η αναπαράσταση.
Το Ρόκυ ο Σταλόνε το εμπνεύστηκε απ'τον αγώνα του Μοχάμεντ Άλι με τον Τσακ Γουέπνερ και ο Απόλο γράφτηκε ως κόπια του Αλί. Ξαναλέω όμως ότι πρέπει να το ψάξεις λίγο για να καταλάβεις τί σου λέω.
@Dude, καλό το Σέρπικο αλλά μιλάω για σταρς. Καλή κι η Πτώση αλλά αφορά 2-3 μέρες.

[Buendia]

Originally Posted by johny b

Να σου φέρω ένα παράδειγμα πού στέκεται και πού δε στέκεται η ταινία. Το ματς που έχει με το Φορμαν είναι εκείνο που σφράγισε τη φήμη του Μοχάμεντ Άλι περισσότερο από κάθε άλλο. Το ματσάκιον αυτό διεξήχθη στο Ζαίρ που τότε είχε στυγνή δικτατορία και επλήρωσε ο τότε στυγνός δικτάτωρ τον Αλί κάτι εκατομύρια για άρτο και θεάματα και διεθνές πρεστίζ. Άλλα τόσα πληρώθηκε απ'το δικτάτορα των Φιλιππίνων για τον τρίτο αγώνα με το Φρέζιερ. Πολλά μπορώ να σου γράψω αλλά θα ξεφύγουμε απ'το θέμα. Αν κάτσεις να εμβαθύνεις στις προσωπικότητες και το άθλημα στην εποχή, κι αυτό είναι κάτι που χρειάζεται αρκετό χρόνο, θα καταλάβεις γιατί η ταινία ήταν τελείως εκτός. Ρίξε μια ματιά και στο τί δήλωσε ο μαύρος Σπάηκ Λι για το πόσο άστοχη ήταν η αναπαράσταση.
Το Ρόκυ ο Σταλόνε το εμπνεύστηκε απ'τον αγώνα του Μοχάμεντ Άλι με τον Τσακ Γουέπνερ και ο Απόλο γράφτηκε ως κόπια του Αλί. Ξαναλέω όμως ότι πρέπει να το ψάξεις λίγο για να καταλάβεις τί σου λέω.

Ναι ρε παιδί μου, δεν αμφισβητώ αυτά που λες. Και ειλικρινά δεν έχω καμμία τέτοια πρόθεση. Ίσα ίσα τα πιστεύω και μου έδωσες μια καλή αφορμή να το ψάξω λίγο παραπάνω. Από εκεί και πέρα όμως νομίζω ότι δεν έχουν να κάνουν τόσο με την ταινία.

Δηλαδή εγώ συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που είχες θέσει αρχικά:

Originally Posted by johny b

(...)Φαίνεται ότι είναι δύσκολο να βρεθεί ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική ζωή και το έργο καθενός συν το ότι πρέπει να παρουσιαστεί σε ένα δίωρο μια ολόκληρη ζωή.

Και θεωρώ ότι το εκπληρώνει ιδανικά.

Ως έργο του που ενδιαφέρει είναι -και παραμένει αδιαμφισβήτητα- το γεγονός ότι υπήρξε ένας τεράστιος αθλητής, ενδεχομένος ο κορυφαίος στο σπορ του, ο οποίος δε δίστασε όμως να θυσιάσει την καριέρα του προκειμένου να μην υποχωρήσει στις πολιτικές του αντιλήψεις. Αυτό, ας πούμε, δε βλέπω πώς αλλάζει από πχ. πόσα λεφτά πήρε στον αγώνα στη Μανίλλα ή πώς μίλησε για τον Φρέηζερ. Αντίθετα κιόλας, αν τα περιλάμβανε, τότε για εμένα θα πλατείαζε χωρίς λόγο. Θα έπεφτε στο διαχρονικό ζήτημα των βιογραφιών, που σωστά εντοπίζεις, να χάσει τις ισορροπίες προκειμένου να τα παρουσιάσει "όλα". Για παράδειγμα δες πώς παρουσιάζεται ο Μάλκολμ Χ σε εκείνον τον τρίωρο αχταρμά του Σπάικ Λι και πόσο πιο εύστοχα και περιεκτικά σκιαγραφείται στα ούτε 30 λεπτά που απλώς συμμετέχει στο Αλί. Ο Μαν ωστόσο, στη δική προσέγγιση της βιογραφίας, σταματάει στη νίκη στο Ζαϊρ που ουσιαστικά την παραλληλίζει με τη νίκη του στο πολιτικό αγώνα. Φαντάσου μόνο ότι η μοναδική αναφορά που κάνει για τη συνέχεια και το τελευταίο πρωτάθλημα είναι απλώς δυο γραμμές στους τίτλους τέλους. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα ότι είναι συνειδητή επιλογή να μη σταθεί στα υπόλοιπα που αναφέρεις. Κρίνει ότι είναι εξαιρετικά μικρότερης σημασίας και το μόνο που θα καταφέρουν θα είναι να κάνουν την ταινία κουραστική, και κρίνοντας από έξω συμφωνώ απόλυτα. Να στο πω με άλλα λόγια, το να μου βγάλει συνολικό πόρισμα για το ποιος ήταν και ποιος δεν ήταν ο Αλί, αν ήταν ακόλουθος ή ανακόλουθος, σωστός ή λάθος, αυτό δε με απασχολεί ούτε μου αρέσει και σαφέστατα δε θα βελτίωνε την ταινία καλλιτεχνικά. Προτιμώ να με αφήσει να το κρίνω εγώ. Εκεί που τον παρουσιάζει σχετικά με την απόφαση για το Βιετνάμ, το τι του λέγανε, τι έλεγε αυτός και τελικά τι έκανε, αυτό με καλύπτει πλήρως και μου δίνει τα απαραίτητα στοιχεία για να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα.


Τέλος πάντων, μια και πιάσαμε το θέμα με τις βιογραφίες, il Divo έχεις δει? Εγώ το θεωρώ μεγάλη μπόμπα. Από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες των τελευταίων ετών γενικότερα.

[johny b]

Ντάξει ο Σπάηκ Λι ειδικεύεται στον εγκεφαλικό εμετό. Η στόχευση του Μαν δεν είναι το πρόβλημα. Το ύφος είναι το πρόβλημα. Αυτό δεν είναι αντιπροσωπευτικό του ήρωα. Είναι πολύ βαριά η ταινία. Ψάξου και θα καταλάβεις. Δεν θα μπορείς να την δεις μετά.
Από il divo μόνο αυτό ξέρω
.
Βλέπεται αν δεν είσαι εξοικειωμένος με την ιστορία;

[Buendia]

Αυτό εδωνά:

http://www.imdb.com/title/tt1023490/?ref_=nv_sr_1



Ωστόσο, σε αυτό που ρωτάς, να πω την αλήθεια, δε μπορώ να εγγυηθώ την απάντηση. Κοίτα, εγώ ελάχιστα την ήξερα την ιστορία όταν το είδα σινεμά αλλά δε με εμπόδισε να την αναγνωρίσω ως πολύ δυνατή. Από την άλλη βεβαια, και με το στυλ του Σορεντίνο, που δίνει το χαρακτήρα οπερέτας, έχει κατά σημεία μια ακατάσχετη ροή ονομάτων και προσώπων τα οποία είναι εξαιρετικά γνωστά στην Ιταλική πολιτική σκηνή αλλά εφόσον τα αγνοείς σε αποσυντονίζει.

Από την άλλη, όταν το ξαναείδα σε διβιδί και τα είχα πιο οκεία τότε την εκτίμησα ακόμα περισσότερο.

Πάντως πιστεύω αρκεί ένα μικρό γκουγκλάρισμα στον Αντρεότι -η βίκι μάλλον φτάνει- με σχετική έμφαση στις σχέσεις με τη μαφία και τις κατηγορίες που κατά καιρούς του έχουν αποδοθεί.

Κατά τα άλλα, για εμένα, το μεγάλο πλεονέκτημα της ταινίας είναι το εικαστικό -ειδικά το πάντρεμα εικόνας/ μουσικής- και η ροή της. Το στυλ δηλαδή.

[Dude]

Αποθεώνει αξίες όπως την οικογενειακή τιμή, την προσωπική υπέρβαση, τον έρωτα και τη δικαιοσύνη, αποδίδοντας φόρο τιμής στο μεξικάνικο μελόδραμα, σε ταινίες των Monty Python, στα σπαγκέτι γουέστερν, στους λατίνους γκάνγκστερς, και στους "από μηχανής θεούς" του αρχαίου δράματος... αυτά συνοψίζουν λίγο πολύ το αριστούργημα με τίτλο Casa de mi Padre.

Όσο για το Γουίλ Φέρελλ, τόλμησε να πάει εκεί όπου λίγοι μεγάλοι αστέρες έχουν τολμήσει... στο Μέχικο.