Τένις

[Eleni7]

Ο Φεντερερ ειναι ο πρωτος τενιστας στην ιστορια που κανε το 3x5 (δηλαδη 3 GS τα εχει κατακτησει τουλαχιστον απο 5 φορες).

Επισης, ρεκορ και για το AO.

[Gogospetros]

Originally Posted by rednorth7

Ποια μπουκάλια και μπαντανες, εδώ η ιεροτελεστία:Φτιαξιμο βρακιου που μπαίνει κώλο, Φτιαξιμο φανέλας στους ώμους, σκούπισμα ιδρώτα από μύτη και μετά αριστερά και δεξιά φρυδια και τέλος Φτιαξιμο μαλλιού (που πλέον δεν έχει και δε χρειάζεται) είναι για ονειρώξεις OCDηδων.

Σε ένα ματς του Ράφα νομίζω με τον Κολσραιμπερ κάνει ο δεύτερος μια Ματσούκια με το frame της. ρακέτας και ρίχνει με το μπαλάκι ενα από τα μπουκαλάκια του , έπρεπε να δείτε τη φάτσα του Ισπανού .


Sent from my iPhone using Tapatalk

[Eleni7]

Originally Posted by Dude

Εύκολα στις πιο σημαντικές κατακτήσεις του, αν όχι η πιο σημαντική.

Για μενα; 100%. Καμια αμφιβολια πανω σε αυτο. Ναι οκ, τεραστιο το RG το 2009 που "κλειδωσε" το Career Slam, πολυ σημαντικο και το Wimbledon που ακολουθησε και τον εβαλε μπροστα απο τον Σαμπρας στα GS, αλλα αυτο τωρα αν βαλουμε κατω ολες τις συνθηκες (αποχη, ηλικια, Ραφα αντιπαλος σε καλη κατασταση, το πηρε σαν νο16 και αντιμετωπισε στην πορεια πολλους παικτες τοπ-10 οι οποιοι επαιξαν και εξαιρετικα, βρεθηκε απο κατω στον τελικο και εκανε επικο 5ο σετ). Πραγματικα απο οπου και να τον πιασουμε, το 18ο ειναι το μεγαλυτερο ολων.

[dora7]

Ρότζερ είσαι λατρεία!!!!!!!

Sent from my Nokia Lumia 535 using tapatalk

[Eleni7]

Το ειπε ο goat τωρα στη εκπομπη που ακολουθει μετα τον τελικο.

"This one stands alone, this is in its own category"

[Dude]

Originally Posted by Dude

"With wins over Tomas Berdych, Kei Nishikori and Wawrinka to reach the final, Federer is the second player - after Mats Wilander at 1982 Roland Garros - to win four Top 10 matches en route to a Grand Slam title in the Emirates ATP Rankings Era (since 1973). He is also the first player to win three five-setters en route to a Grand Slam title since Gaston Gaudio at Roland Garros 2004."

Εύκολα στις πιο σημαντικές κατακτήσεις του, αν όχι η πιο σημαντική.

Το αντέγραψα από το site της ATP, αλλά ήταν λάθος. Το σωστό:

"Roger Federer is the fourth man in the Open era to beat four top-10 seeds in one Grand Slam and the first to do so since Mats Wilander at the 1982 French Open. All four players who accomplished the feat won the Grand Slam at that tournament."

Roger Federer (2017 Australian)
Mats Wilander (1982 French)
Bjorn Borg (1978 French)
Guillermo Vilas (1977 French)

[Achilles]

Μυθος

[Lateralus]

[kopitis]

Αν και δεν πρόλαβα να το βάλω πριν τον τελικό , ένα άρθρο του Κάρπετ :

Μια φορά κι ένα καιρό ένας ζηλιάρης Θεός...

Εφτασαν στον τελικό του Open της Αυστραλίας ο καθένας από το δρόμο που ξέρει. Ο Φέντερερ παίζει κόντρα στον Βαβρίνκα για δυο σετ ένα τένις αψεγάδιαστο, που ξέρει μόνο αυτός. Στη συνέχεια κουράζεται, μοιάζει έτοιμος να καταρρεύσει μπροστά στον ψύχραιμο αντίπαλο που έχει το χρόνο σύμμαχο, αλλά στο πέμπτο σετ η ποιότητα του ισοπεδώνει τον Stanimal, που μοιάζει τυφλωμένος κι αρχίζει να κάνει λάθη στο σερβίς του. Ο Ναδάλ, κόντρα στον Ντιμιτρόφ, χάνει 4-3 και 14-40 στο πέμπτο σετ, αλλά αρπάζεται από την τελευταία του αναπνοή και γλυτώνει το νοκ άουτ. Νοιώθεις ότι αιμορραγεί, αλλά καμία από τις μαχαιριές δεν έχει τρυπήσει την καρδιά του που παραμένει από σίδερο. Ο Ντιμιτρόφ βλέπει ξαφνικά κάποιον που αρνείται να χάσει και ενώ μέσα του έχει αρχίσει να πανηγυρίζει νομίζοντας ότι κέρδισε, προσπαθεί να βρει δυο λεπτά για να χτίσει μια νέα στρατηγική. Ο Ναδάλ δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες: όταν γυρνάει, τιμωρεί. Αλλωστε ήξερε ότι τον περιμένει ο Ρότζερ.

Δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη φορά

Δεκατρία χρόνια πέρασαν από την πρώτη τους αναμέτρησή σε ένα τελικό, έντεκα μετά το πρώτο τους ραντεβού σε τελικό Γκραν Σλαμ, τρία μετά τον ημιτελικό στη Μελβούρνη, όταν και πάλι είχαν βρεθεί ο ένας απέναντι απο τον άλλο. Στον τελικό είχαν ένα ραντεβού οι δυο τους - κανείς άλλος δεν το πίστευε: ο Φέντερερ τους τελευταίους έξι μήνες απουσίαζε από τα γήπεδα καθώς ετοιμαζόταν στα 35 του για το μεγάλο αντίο, ο Ναδάλ τον τελευταίο χρόνο είχε ν αντιμετωπίσει πάλι τραυματισμούς. Ο τελικός είναι η επιβράβευση μιας θεαματικής επιμονής. Ο Φέντερερ δεν εγκατέλειψε, παρόλο που, από το 2010 και μετά, στα τουρνουά του Γκραν Σλαμ αδυνατούσε να φτάσει μέχρι το τέλος, συλλέγοντας ήττες που θάμπωσαν την λαμπερή καριέρα του. Ο πέντε χρόνια μικρότερος, αλλά πολύ πιο ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς Ναδάλ το 2015 έφτασε πολύ κοντά στο να πει δεν αντέχω άλλο. Ο Ρότζερ είναι ένας απόστολος του τένις: κάθε εμφάνισή του ακόμα και τώρα στέλνει στα γήπεδα χιλιάδες παιδιά. Ο Ναδάλ ένας Χριστός που συνεχώς ανασταίνεται για να κάνει κι άλλα θαύματα.

Η αληθινή υπόσταση

Υπάρχει κάτι εξαιρετικά παράξενο στη μεταξύ τους μονομαχία μέσα στα χρόνια: τα αποτελέσματα των παιγνιδιών δεν κάνουν κατανοητό σε κάποιον που δεν τους ξέρει την αληθινή της υπόσταση. Εχουν αγωνιστεί μέχρι τώρα 34 φορές, ο Ναδάλ έχει 23 νίκες και ο Φέντερερ 11. Ο τελευταίος τους τελικός ήταν στο Ρολάντ Γκαρός το 2011 – είχε κερδίσει ο Ναδάλ που μετρά 6 νίκες σε 8 τελικούς σε τουρνουά Γκραν Σλαμ. Το μεταξύ τους ματς στο Γουϊμπλετον, το 2008, που ο Ναδάλ κέρδισε σε 4 ώρες και 40 λεπτά θεωρείται ίσως το μεγαλύτερο ματς στην ιστορία, αλλά ο Ισπανός έχει πολλές ακόμα νίκες να θυμάται. Ισως η μοναδική αληθινά μεγάλη νίκη του Φέντερερ είναι η δεύτερη νίκη του κόντρα στον Ναδάλ: τον είχε κερδίσει με 3-2 στο γρασίδι του Λονδίνου το 2007 στραπατσάροντάς τον με 6-2 στο πέμπτο σετ. Ο Φέντερερ δεν έχει κερδίσει ποτέ το Ναδάλ στο Ρολάν Γκαρός και ποτέ στην Αυστραλία: στο American Open δεν έχουν παίξει ποτέ αντίπαλοι. Ο Ισπανός από τη Μαγιόρκα κερδίζει 9-2 τον Φέντερερ στα ματς, που έχουν δώσει σε τουρνουά Γκραν Σλαμ και είναι αυτός που τον έριξε από το θρόνο του το 2008 για να γίνει ο ίδιος το νούμερο 1 του κόσμου στην παγκόσμια κατάταξη. Την ίδια χρονιά, κερδίζοντας τον στον τελικό του Γουίμπλετον, του στέρησε τη δυνατότητα να κατακτήσει το 6ο του Γουίμπλετον στη σειρά και του χάλασε το σερί νικών στο χόρτο: ο Φέντερερ δεν είχε χάσει κανένα από τα προηγούμενα 64 ματς σε αυτή την επιφάνεια! Ο Ναδάλ κέρδισε το πρώτο του τουρνουά ΑΤP στα 17 του, ενώ ο Φέντερερ στα 20. Ο Ισπανός κέρδισε το πρώτο του τουρνουά Γκραν Σλαμ στα 19 του, ενώ ο Ελβετός στα 22 του. Ο Ναδάλ έγινε νουμ 1 στα 22 του, ενώ ο Φέντερερ ήταν σχεδόν 23, όταν το κατάφερε. Ο Ισπανός στα 24 του είχε κερδίσει τουλάχιστον μια φορά και τα τέσσερα τουρνουά του Γκραν Σλαμ, ενώ ο Φέντερερ το κατάφερε όταν έγινε 27 χρονών. Οι αριθμοί λένε ότι οι περίφημες μονομαχίες του Ναδάλ με τον Φέντερερ τελειώνουν σχεδόν πάντα με νίκες του Ισπανού – ακόμα και την τριετία (2004-07) της απόλυτης κυριαρχίας του πέντε χρόνια μεγαλύτερου Φέντερερ ο πιτσιρικάς Ναδάλ έχει κερδίσει 8 από τα 14 μεταξύ τους ματς. Αλλά, το είπα και στην αρχή: αν δεν έχεις παρακολουθήσει βήμα βήμα τις μάχες τους δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί αυτές είναι η ιστορία του τένις. Πίσω από τους αριθμούς κρύβεται το πιο μεγάλο ίσως αθλητικό παράδοξο: ο, σχεδόν πάντα χαμένος στις μάχες του με το Ναδάλ, Ελβετός παραμένει ο μεγαλύτερος παίκτης στην ιστορία του τένις! Κάθε νίκη του Ναδάλ αντιμετωπιζόταν με θαυμασμό, μολονότι καμία από αυτές δεν ήταν έκπληξη. Το μαγικό παράδοξο της ιστορίας είναι ότι ο Φέντερερ χρειαζόταν τις ήττες από τον Ναδάλ για να επιβεβαιώνει την υπεροχή του αντέχοντας: κάθε φορά μετά από μια τέτοια ήττα γυρνούσε δυνατότερος, ανθεκτικότερος, έτοιμος να σπείρει τον πανικό. Οι ήττες του αναλύονταν, προκαλούσαν θαυμασμό, γίνονταν αντικείμενο απορίας. Ο Ναδάλ κέρδιζε κι ο κόσμος αναρωτιόταν πως τα κατάφερε, ενώ τα κατάφερνε σχεδόν πάντα! Ισως μάλιστα να αναρωτιόταν κι ο ίδιος για το πως.

Σούπερμαν και κρυπτονίτης

Στην απίστευτη ιστορία των δυο, της οποίας πιθανότατα την τελευταία πράξη θα δούμε αύριο, υπάρχει κάτι απλό: ο καταπληκτικός Ναδάλ, (που προσωπικά λατρεύω γιατί το παιγνίδι του είχε πάντα περισσότερη καρδιά από τεχνική), ήταν ο κρυπτονίτης του Σούπερμαν Φέντερερ. Αριστερόχειρας, με ένα ντράιβ που σκότωνε, ακούραστος μαραθωνοδρόμος και με μια καρδιά από σίδερο, ο Ναδάλ ήταν η Νέμεσις του Φέντερερ – αυτός που ο Θεός έστειλε για να τιμωρήσει τον περφεξιονισμό του Ελβετού. Αν ο Θεός έπαιζε τένις, το τένις του Θεού θα ήταν χειρότερο από αυτό του Φέντερερ: ο ζηλιάρης Θεός έστειλε απέναντί του κάποιον για να θυμίζει σε όλους μας ότι ο απίστευτος αυτός βασιλιάς του τένις είναι άνθρωπος. Από την άλλη ο ίδιος ζηλιάρης Θεός έδωσε στο θαύμα της φύσης που λέγεται Ναδάλ γυάλινα πόδια – ώστε ούτε αυτός να μην μπορεί να γίνει απλησίαστος. Ισως για αυτό ο Ναδάλ κι ο Φέντερερ, παρά τις σκληρές και ιστορικές μονομαχίες τους, παραμένουν δυο φίλοι. Νοιώθουν ότι είναι παιδιά ενός ζηλιάρη Θεού, που τους προίκισε και την ίδια στιγμή έπαιξε μαζί τους.

Αύριο στην τελευταία τους αναμέτρηση ο Θεός θα κάτσει μαζί μας να τους καμαρώσει. Χωρίς τα παιγνίδια του, νομίζω ότι ο Φέντερερ μπορεί να κερδίσει ή καλύτερα να ξορκίσει τον μόνο που ποτέ δεν τον φοβήθηκε. Αλλά κι αν δεν το κάνει, κι αν ο γίγαντας Ισπανός πάλι βουβάνει με το χτύπο της καρδιάς του τη Rod Laver Arina, που θα είναι με το Ρότζερ, δεν θ αλλάξει στην ιστορία τίποτα. Όταν η τελευταία παράσταση τελειώσει, θα υπάρχουν απλά δυο υπέροχοι ήρωες. Κι ο πλανήτης θα τους χειροκροτήσει ανατριχιάζοντας και ψελλίζοντας το «πιστεύω» σε δυο Θεούς αληθινούς και όχι ζηλιάρηδες…

http://karpetshow.gr/blog/mia-fora-k...ziliaris-theos

[Dude]

Ωραία διαβάζονται αυτά τα άρθρα, αλλά στην απλούστευση που ακολουθούν ερμηνεύονται λάθος πολλές φορές, ειδικά από τον κόσμο που δεν έχει δει πολλά παιχνίδια (άλλωστε αμφιβάλλω ότι ο Καρπετόπουλος έχει δει πολλά παιχνίδια). Η απλούστευση στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι ο Φέντερερ είναι ο τέλειος τεχνικά τενίστας και αυτό, και από την άλλη ο Ράφα η μεγαλύτερη καρδιά και αυτό. Για μένα ποτέ δεν ήταν έτσι.

Ο Ρότζερ, που φαίνεται με γυμνό μάτι το ασύγκριτο τενιστικό του χάρισμα, ήταν η πιο αλύγιστη και μεγαλύτερη καρδιά της εποχής του. Ο Ράφα, ερχόμενος λίγα χρόνια αργότερα στο προσκήνιο, ήταν μια καρδιά που κατάφερε να τον ματσάρει, και από κει και πέρα τη διαφορά στα μεταξύ τους την έκανε το ίδιο το τένις και οι συγκυρίες. Ο Ράφα έχει ένα τέτοιο παιχνίδι που όντως παρουσιάζει διαχρονικά μεγάλα προβλήματα για το Ρότζερ... τα κυριότερα από αυτά είναι ότι επιστρέφει άπειρες μπάλες (όσες δηλ. και ο Ρότζερ, και λίγες ακόμα παραπάνω.. το αναφέρω για να μην νομίζετε ότι θα κάνω αντίστοιχα την υπεραπλούστευση ότι ο Φέντερερ είναι μόνο επιθετικό φαινόμενο και από άμυνα κινείται στο μέσο όρο, ούτε καν), και έτσι το επιθετικό παιχνίδι του Ρότζερ πολλές φορές θα καταλήξει σε κάποιο λάθος, όπως επίσης και ότι το kick από το μεγάλο spin rate των φορχαντ του ανάγκαζε το Φέντερερ να κάνει μπακχαντ πάνω από τον ώμο, που ήταν το πιο δύσκολο χτύπημα από την baseline που είχε να διαχειριστεί, και δημιουργούσε ευνοϊκές καταστάσεις για να κάνει χτύπημα winner ο Ράφα όταν του επιστρεφόταν η μπάλα.

Χθες το μπακχαντ του ήταν το τελειότερο που έχουμε δει εναντίον του Ναδάλ. Αν ξανασυναντηθούν, και δεν έχει την ίδια αποτελεσματικότητα, με το Ράφα να είναι στα καλά του, τότε το παιχνίδι λογικά θα πάει προς τη μεριά του Ισπανού και πάλι... Όχι λόγω καρδιάς, που και οι 2 είναι τεράστιοι νικητές που ισορροπούν, αλλά λόγω αγωνιστικών ικανοτήτων και χαρακτηριστικών (και δευτερευόντως και λόγω ηλικίας πια).

Για αυτά που λέω υπάρχουν και άλλες δύο ενδείξεις εγκυρότητας: πρώτον το ότι παρά το ότι ο Ράφα κερδίζει 2 στα 3 ματς διαχρονικά μεταξύ τους όπως φαίνεται από το head-to-head, στις πιο γρήγορες επιφάνειες που το παιχνίδι του Φέντερερ δεν είναι αντίστοιχα εύκολο να σταματηθεί με φουλ τρέξιμο και επιστροφές του Ναδάλ, υπερτερεί ο Φέντερερ (μιλάμε για τα πιο γρήγορα indoor hard courts κατά κύριο λόγο, και το γρασίδι κατά δεύτερο)... και δεύτερον για το ότι στη μεγαλύτερη εικόνα, οι αριθμοί είναι πολύ ξεκάθαροι: Από τη μία ο Ράφα οφείλει το 60-70% των επιτευγμάτων του στο ότι το παιχνίδι του είναι φτιαγμένο για το χώμα. Δηλ. είναι τρομερό το ποσοστό επιτυχίας του διαχρονικά στην επιφάνεια, τόσο που το είχε πάντα σαν βάση για να κάνει το ανέβασμα και στις υπόλοιπες επιφάνειες και να γίνει ανά περιόδους αφεντικό στο Τουρ. Από την άλλη, αφεντικό στα επίπεδα Φέντερερ και Τζόκοβιτς δεν έγινε ποτέ, μιας και οι άλλοι 2 έχουν παιχνίδι που ταιριάζει σε όλες τις επιφάνειες, με μεγαλύτερη συνέπεια και λιγότερους τραυματισμούς.
Σε ό,τι έχει να κάνει με την 3η μεγάλη καρδιά της παρέας, το Νόλε, με αυτόν, που το αγωνιστικό στυλ περιλαμβάνει χαρισματική ισορροπία στα επιθετικά και πιο flat χτυπήματά του, ο Φέντερερ είχε ανέκαθεν πιο ισορροπημένο ματσάρισμα, στο οποίο τα πρώτα χρόνια που βρισκόταν αυτός στο πράιμ του οι νίκες έρχονταν στη μεριά του, με το ανάποδο να συμβαίνει στα κατοπινά χρόνια που βρίσκουμε τον Τζόκοβιτς στο πράιμ του. Αντίστοιχα στο ματσάρισμα Τζόκοβιτς-Ναδάλ, ο Σέρβος έχει πιθανότατα το καλύτερο μπακχαντ με τα δύο χέρια και δεν είχε ποτέ το αντίστοιχο πρόβλημα με το Φέντερερ στο χειρισμό συγκεκριμένων χτυπημάτων του Ναδάλ, οπότε ήταν λογικό να έχει πιο ισορροπημένο ματσάρισμα με το Ράφα και σταδιακά να τον ξεπεράσει κιόλας, μιας που άρχισε να επιστρέφει και ακόμα περισσότερες μπάλες από τον Ισπανό (τον νίκησε στις αγαπημένες του συνήθειες) στα χρόνια της δικιάς του αθλητικής βελτίωσης.

Χοντρικά, κάπως έτσι τα βλέπω τα πράγματα σε ό,τι έχει να κάνει με τα μεταξύ τους. Άλλωστε η καρδιά δεν φυτρώνει, χάνεται και ξαναφυτρώνει. Δεν του ξαναφύτρωσε ξαφνικά χθες του Φέντερερ, απλά βρήκε τρόπο να νικήσει στις λεπτομέρειες λόγω συγκεκριμένης αγωνιστικής βελτίωσης (το οποίο είναι φοβερό για έναν 35άρη). Όταν παλιότερα δεν έβρισκε, τότε η εικόνα έδινε χώρο στο να γίνεται η υπεραπλούστευση ότι ο τέλειος χάνει από το λίγο πιο κάτω από τον τέλειο επειδή ο λίγο πιο τέλειος τον νικάει στην καρδιά. Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς έτσι. Άλλωστε να θυμίσω ότι ο Φέντερερ έχει νικήσει το Ναδάλ κάποτε ενώ έχανε με 0-2 σετς, και είναι αν θυμάμαι καλά και πρώτος γενικά σε νίκες από 0-2 σετς. Με λίγα λόγια έχει πάρει ματς που χωρίς να είναι απαραίτητα ο καλύτερος, η αντίστοιχη πνευματική αντοχή-καρδιά για τα οποία μνημονεύεται πολλές φορές ο Ναδάλ (στην Ελλάδα ειδικά, στο εξωτερικό μνημονεύονται και οι 2) τον κρατάει ζωντανό και εντέλει τον βοηθάει στο να φτάσει στη νίκη.