Λογοτεχνια-Αγαπημενοι Συγγραφεις

[rh7]

Τελείωσα πριν λίγο καιρό το Infinite Jest. Μου πήρε ένα χρόνο να το τελειώσω, πρώτον γιατί είναι χίλιες σελίδες (με πάνω από εκατό σελίδες υποσημειώσεις), δεύτερον γιατί το διάβασα στα αγγλικά (δεν νομίζω ότι υπάρχει μετάφραση στα ελληνικά και γενικά θεωρώ αδύνατο να γίνει αξιοπρεπής μετάφραση ενός τόσο ιδιαίτερου τρόπου γράφης).

Γενικά με τους σύγχρονους Αμερικάνους νοβελίστες δεν τα πάω πολύ καλά. Παράτησα τον Πίντσον με την ταχύτητα που ο Ολυμπιακός επί ΒΜ παρατάει μεταγραφές του Ιανουαρίου, είπα άντε γεια στον Φράνζεν μετά από 100 σελίδες, τελείωσα το τελευταίο του ντε Λίλο χωρίς να ενθουσιαστώ. Και πίστεψα ότι θα το παρατούσα και αυτό. Η πλοκή είναι χαλαρή - για να το θέσω διακριτικά - οι χαρακτήρες δεκάδες και μέχρι τη μέση περίπου του βιβλίου οι "πρωταγωνιστές" ή οι "ήρωες" δεν είναι ευδιάκριτο. Και η γραφή είναι εξαιρετικά πυκνή - πολλές δευτέρουσες προτάσεις, λίγες τελείες και κόμματα. Υπήρχαν μέρες όπου ακόμα και η ανάγνωση δέκα σελίδων απαιτούσε τιτάνια προσπάθεια, σαν χετζ άουτ του Μιλουτίνοφ.

Γιατί δεν το παράτησα; Γιατί έχει τα στοιχεία ένος πραγματικά μεγάλου μυθιστορήματος: δημιουργεί δικό του κόσμο, στα όρια της επιστημονικής φαντασίας σε ορισμένα κεφάλαια, αλλά διατηρεί την συνάφεια που οφείλει να έχει με την εμπειρία των αναγνωστών. Οι περιγραφές είναι πραγματικά ταξιδιάρικες - ο τύπος έχει δεκά χιλιάδες λέξεις για να μεταφέρει το χρώμα του ουρανού σε διαφορετικές στιγμής της ημέρας - το χιούμορ εξισορροπεί τις πιο εσωστρεφείς σελίδες και όλοι οι χαρακτήρες - πρωταγωνιστές και μη - έχουν τρεις διαστάσεις.

Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η διορατικότητά του. Το βιβλίο δημοσιεύτηκε το '96 και το μεγαλύτερο μέρος του γράφτηκε στις αρχές της δεκαετίας. Και σε πείσμα του κλιματος της εποχής - τέλος της ιστορίας κτλ - το όραμα για το μέλλον είναι σε πολλά σημεία δυστοπικό αλλά ακριβές - από τον ημίτρελο ηγέτη του ελεύθερου κόσμου, μέχρι την περιβαλλοντική καταστροφή και τον εθισμό .

Βέβαια αυτό που αξίζει δεν είναι τόσο ότι έπεσε μέσα σε κάποια πράγματα. Αν είμαστε αυστηροί, σε κάποια άλλα (πχ εξέλιξη του ίντερνετ) ήταν λιγότερο εύστοχος. Αυτό που μετράει, τουλάχιστον για κάποιον που το διαβάζει σήμερα, είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτή η απαισιοδοξία τελικά σε κατευθύνει προς την καλύτερη πλευρά σου.

Κοινώς, αν έχετε μερικούς μήνες για σκότωμα, το συνιστώ.