Κινηματογράφος

[Dude]

@Τζο Θρύλε
Το ότι την περιέγραψες σαν ωραία ιστορία λίγο με προβλημάτισε να πω την αλήθεια ... προσωπικά θα την έλεγα μια συγκλονιστική πραγματική ιστορία, που μεταφέρθηκε με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη. Επίσης κινηματογραφικά η ταινία έχει κάποιες σκηνές πάρα πολύ δυνατές. Κατά τα άλλα εντάξει, δεν είναι καμιά ταινία-ορόσημο, αλλά νομίζω άξιζε να τη δεις κανείς στο σινεμά (γενικά αξίζει να τη δει κάποιος για το ανθρώπινο πράγμα της ιστορίας και μόνο, απλά στο σινεμά κάποιες σκηνές ήταν τρομερά δυνατές).

@ΣουπερΣάγιαν
Δες "Οικογένεια Τενενμπάουμ", θα σου αρέσει πολύ περισσότερο πιστεύω.

Όσο για το City Of God, ξεχωριστή ταινία. Ωραίος ρυθμός, και σαν να βλέπεις ντοκιμαντέρ με πιο ευχάριστο και ευρηματικό τρόπο για αυτόν τον τόπο.

@Παράγοντα
Θα τις προλάβεις όλες αυτές ρε θηρίο; Ειλικρινά θα ήθελα ό,τι βλέπεις καινούριο και σου αφήνει καλές εντυπώσεις, να το αναφέρεις έστω επιγραμματικά.

[JoeThrylos]

Originally Posted by Dude

@Τζο Θρύλε
Το ότι την περιέγραψες σαν ωραία ιστορία λίγο με προβλημάτισε να πω την αλήθεια

Χαχα παρεξηγησιμο ετσι οπως το γραψα :P Εννοουσα οτι η ιστορια που περιγραφει η ταινια σε κραταει μεχρι το τελος, εχεις αγωνια για την εκβαση της οποτε μονο και μονο γι αυτο αξιζει να τη δεις.

Originally Posted by Dude

προσωπικά θα την έλεγα μια συγκλονιστική πραγματική ιστορία, που μεταφέρθηκε με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη

Νομιζω οτι η περιγραφη σου ειναι αρκετα καλυτερη... +1

Εχει οντως δυνατες σκηνες αλλα ταινιες που δεν ειναι δρασης αποφευγω να τις δω σινεμα. Ειναι κριμα η ταινια να σε εχει απορροφησει και να σε βγαλει απο το κλιμα ο διπλανος που μασαει πατατακια 2 ωρες και αποφασιζει να χειροκτοτησει μετα απο μια συγκινητικη στιγμη και να το κανει τσιρκο...

[SuperSayian]

Μερικές ταινίες που είδα αυτές τις μέρες να περάσει η ωρα.Είναι όλες τους πολύ κλασσικές και οι περισσότεροι θα τις έχετε δει,εγω δεν τις είχα δει είτε λόγω παλαιότητας είτε επειδή δεν έτυχε..τέλος πάντων.

Taxi Driver: Ωραία ταινία αλλά πολύ υπερτιμημένη κατά την γνώμη μου,σιγά πια που λένε για μια απ τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών κτλ.Συν οτι κατά την γνώμη μου σκηνοθετικά λέει λίγα πράγματα(Sorry Martin),δεν ανέλυσε σε οσο βάθος ήθελα τους χαρακτήρες,η σκηνή στο τέλος και μη ρεαλιστική και κάπως politically correct.Ειδικά εκεί που πήγε να αυτοκτονήσει μόνος του μου φάνηκε πολύ γραφικό(ίσως λογικό αν σκεφτείς οτι γυρίστηκε πριν κοντά 40 χρόνια).Αν δεν έπαιζε ο Ντε Νίρο να δώσει άλλη διάσταση δεν νομίζω να την θυμόμασταν με τόσο ενθουσιασμό.Βασικά ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς τι παίζει με τον χαρακτήρα του Τράβις,οκ ένιωθε μοναξιά και έπασχε απο κατάθλιψη.Του φταιγε όμως ο πόλεμος;Ήταν έτσι απο πριν;Και τελικά αφού τον απέρριψε η γκόμενα τι ακριβώς έπαθε;Γιατί εκεί που λες οτι τρελάθηκε και θέλει να καταστρέψει τον κόσμο μου το παίζει καλός Σαμαρείτης θέλοντας να σώσει την 12 χρονη με κάθε κόστος.Ταινία που αμα γυριζόταν σήμερα πιστεύω θα πέρναγε απο αδιάφορη ως απλά καλή.

The Pianist: Μάλλον η τελευταία καλή ταινία του Πολάνσκι.Ωμές σκηνές μιας τραγικής πραγματικότητας και πως την βίωσαν χιλιάδες άνθρωποι.Πόσο δυνατό είναι το ένστικτο της επιβίωσης στις πιο αντίξοες συνθήκες.Με κράτησε σε εγρήγορση,σωστά δομημένη,καλές ερμηνείες,πολύ ρεαλιστική και νομίζω οτι το ολο στόρι επιβίωσης του Σπίλμαν κάπως έτσι ήταν και στην πραγματικότητα.Η σκηνή με τους Ρώσους και τον πιανίστα φορώντας το παλτό ήταν ολα τα λεφτά.Νομίζω μια πολύ καλή δουλειά που πιάνει ενα πανανθρώπινο μήνυμα και δεν το δραματοποιεί,ούτε το εξευτελίζει απλά δείχνει την φρικαλεότητα του πολέμου και πως αναγκάζονται να συμπεριφερθούν όσοι το βιώνουν στο πετσί τους.

Citizen Kane: Αν στην νεότερη ιστορία του σινεμά το Pulp Fiction έφερε πρόοδο και άλλαξε επίπεδο η κινηματογράφηση(προσωπικά διαφωνώ) τότε σίγουρα ο πολίτης κέιν της άλλαξε τα φώτα.Απίστευτα πολλές καινοτομίες για την εποχή,πολλά νεα πράγματα εφαρμόστηκαν στην ταινία αυτή και το γενικότερο αίσθημα που σου αφήνει είναι μοναδικό.Αν σκεφτούμε οτι ο πρωταγωνιστής είναι και σκηνοθέτης και παραγωγός και δέχεται κριτική στα γυρίσματα και ολα αυτά στο διάστημα του πολέμου τότε τι αλλο να πεις εκτός απ το να δείξεις τον σεβασμό σου!Δεν είμαι και ειδήμων αλλά flashbacks,πρωταγωνιστές που μεταμορφώνονται σε μια ιστορία που κρατάει 50 χρόνια,εναέριες λήψεις και άλλα πολλά δεν νομίζω να είχε δει ο κινηματογράφος μέχρι τότε.Δεν είναι η καλύτερη ταινία που εχω δει,ούτε στο TOP3 μου αλλά ίσως δεν μπορεί ένας θεατής του 2014 να αποτυπώσει ακριβώς το μεγαλείο αυτής της ταινίας.Αγαπημένη σκηνή είναι εκεί που ο φίλος του Κέιν του στέλνει πίσω ενα χαρτί με κάτι που πίστευε πριν χρόνια και μόλις το βλέπει και τον ρωτάει η γυναίκα του τι είναι αυτο.Νομίζω οτι το μήνυμα της ταινίας είναι οτι όλοι τελικά ενα rosebud κυνηγάμε στην ζωη μας,νέοι-γέροι,πλούσιοι-φτωχοί,όμορφοι-άσχημοι και οτι είναι τελικά το μόνο που αξίζει.ΕΠΟΣ!

Schindler's list: Η αγαπημένη μου απ αυτές που είδα!Νομίζω με διαφορά η καλύτερη ταινία του Σπίλμπεργκ.Άψογη σκηνοθεσία,απίστευτες ερμηνείες,πολύ όμορφη αισθητικά και η ασπρόμαυρη φωτογραφία καλοδουλεμένη.Δεν ξέρω αν καταπιάστηκε με την ταινία όντας ο ίδιος Εβραϊκής καταγωγής αλλά έφτιαξε πραγματικά μια τρομερή ταινία.Το ακράδαντο παράδειγμα του να μην βάζουμε ταμπέλες στους άλλους,το να κρίνεις τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά -και το κυριότερο- πως ακόμα και σε κάτι τόσο άσχημο,ζοφερό και κακό όπως ο πόλεμος μπορεί να γεννηθεί κάτι καλό αρκεί να υπάρχει θέληση επιβεβαιώνοντας αυτό που λέει ο Rust απ το TD οτι όλοι έχουμε επιλογή για το τι θα κάνουμε άσχετα απ το περιβάλλον και τις καταστάσεις που επικρατούν.Το μεγαλείο κάποιων που ενω βλέπουν το κακό και έχουν δύναμη να κάνουν τα πάντα επιλέγουν το καλό,η δύναμη που χρειάζεται όταν σε αδικούν να είσαι ήρεμος και όταν σε βρίζουν να συνεχίζεις να μιλάς με καλά λόγια(όπως ο Εβραίος λογιστής) και εν τέλη η αλλαγή ενός αδιάφορου κερδοσκόπου που έκανε αρχικά έκανε λάθη και στο τέλος επιλέγει να νοιαστεί για τους άλλους και να διαλύσει οτι προηγουμένως έφτιαξε.Η τελευταία σκηνή του Σίντλερ με τους Εβραίους δεν ξέρω αν υπήρξε στ αλήθεια ή είναι ποιητική αδεία του σκηνοθέτη αλλά είναι μια υπέροχη στιγμή για το κλείσιμο της ταινίας.Επίσης ο διάλογος που ο Σιντλερ εξηγεί στον Άμον για την πραγματική δύναμη ολα τα λεφτά:
-(...)Power is when we have every justification to kill - and we don't.
-You think that's power?
-That's what the emperors had. A man stole something, he's brought in before the emperor, he throws himself down on the ground, he begs for mercy, he knows he's going to die. And the emperor pardons him. This worthless man, he lets him go.


Τις δυο τελευταίες όποιος δεν τις έχει δει καλό θα είναι να της δει το συντομότερο δυνατόν

ΥΓ.Ρε μαλάκα Αρονόφσκι τι πατάτα ήταν το Νωε;Έλεος δηλαδή...

[Dude]

Γενικά συμφωνώ στην κριτική του ΣουπερΣάγιαν πάνω κάτω, αν και έχοντας δει μικρός τον Ταξιτζή, θα τον ξαναέβλεπα ίσως με άλλο μάτι τώρα (παρόλο που και για μένα ο Σκορσέζε δεν είναι από τις μεγάλες μου αγάπες - αν και είναι μεγάλος κινηματογραφιστής, 5 λεπτά από οποιαδήποτε ταινία του φτάνουν για να το καταλάβει κανείς αυτό). Επίσης θα ήθελα να ξαναδώ τη Λίστα του Σίντλερ, γιατί την έχω στο μυαλό μου σαν απίστευτη ταινία, αλλά λεπτομέρειες δεν θυμάμαι σχεδόν καθόλου (μόνο τη γενική ιστορία και τη σκηνοθεσία).

Παίρνοντας τώρα αφορμή από τα παραπάνω ερωτηματικά που σχετίζονται με το αν μια ταινία που σε τρέλανε όταν την πρωτοείδες, έχει την ικανότητα να σου μεταδώσει ανάλογα συναισθήματα όταν την ξαναδείς σε άλλη κατοπινή φάση της ζωης σου, και εστιάζοντας στα αστυνομικά-crime-film noir που τυχαίνει να έχω δει πολλά συνεχόμενα τελευταία (από το αντιπροσωπευτικό Touch of Evil του Welles μέχρι και το "φεύγα" Mulholland Dr. του Lynch), έχω να πω ότι μια ταινία που για μένα δεν χάνει ποτέ τη μαγεία της, το ρυθμό της, και τη δύναμη της ιστορίας της, είναι το Λος Άντζελες Εμπιστευτικό. Το είδα αν δεν κάνω λάθος 3η φορά πριν λίγες μέρες, και πραγματικά για το είδος του για μένα είναι αψεγάδιαστη. Δεν λέω τίποτα να το χαλάσω για όποιον δεν το έχει δει, απλά το προτείνω σε όλους.

Αντίστοιχη φάση σε ό,τι έχει να κάνει με δικαστικά δράματα (προσωπική αδυναμία σαν είδος), είναι το κλασικό 12 Angry Men του τεράστιου Sidney Lumet. Την περασμένη βδομάδα παίζει να ήταν η 4η ή 5η φορά που το είδα, και πάλι η ίδια αίσθηση, η ίδια παραδοχή, παρόλο που μιλάμε για ταινία του 1957. Η συγκεκριμένη, πέρα από το ότι ξεχωρίζει για τη σύλληψή της, τις ερμηνείες της, και το απλό αλλά τέλειο γύρισμά της, είναι νομίζω εκείνη η δικαστική ταινία που θα τη γουστάρει και εκείνος που δεν τη βρίσκει με αυτού του είδους τα φιλμ. Απλά μοναδική.

Μπορώ να αραδιάσω αρκετές ταινίες με αντίστοιχη επίδραση πάνω μου, απλά είπα να μείνω σε αυτές τις 2, γιατί και είναι οι αγαπημένες μου αμφότερες στα είδη τους, και ανήκουν ας πούμε στο τοπ10 ταινιών μου συνολικά, και τις έχω πάρα πολύ φρέσκες.

[Hoichi]

RIP...
Veteran film and television comedic actor Robin Williams was found dead on Monday. He was 63.

[trust in who we are]

Originally Posted by Hoichi

RIP...
Veteran film and television comedic actor Robin Williams was found dead on Monday. He was 63.

κριμα !

[OneOfTheSmurfs]

Μολις το ακουσα.. Παγωμαρα.. Δεν εχω λογια..
Ενας ανθρωπος που εχει αφιερωσει τη ζωη του στο να μας κανει να γελαμε, να την παιρνει μονος του.. Μεγαλο κριμα..









"You're only given a little spark of madness. You mustn't lose it. "

Και φυσικα...:



O captain! My captain!

[LFO]

Δεν το χώρα ο νους....

[redglove]

I heard a joke once: Man goes to doctor.
Says he's depressed.
Says life is harsh and cruel.
Says he feels all alone in a threatening world.
Doctor says, "Treatment is simple.
The great clown Pagliacci is in town tonight.
Go see him.
That should pick you up."
Man bursts into tears.
Says, "But doctor... I am Pagliacci."
Good joke. Everybody laugh. Roll on snare drum. Curtains.

[Dude]

1) Μας την έκανε ο Ρόμπιν. Έφυγε μια πραγματική force of nature.

2) Μεταξύ πολλών άλλων, είδα 1η φορά Ταρκόφσκυ (το Αντρέι Ρουμπλιόφ). Δεν ξέρω ποια είναι η γνώμη σας, εγώ τέτοιο πράγμα δεν έχω ξανανιώσει βλέποντας μια ταινία. Σαν να είναι αυτός απο τη μία, κι όλοι οι άλλοι σκηνοθέτες από την άλλη. Έχω πάθει χοντρή πλάκα με λίγα λόγια.