Κινηματογράφος

[sfakianos7]

Το Argo οντως καμια σχεση με τη πραγματικοτητα
Το the Town ειναι μια παρα πολυ καλη ταινια οπου ο Hawkeye απο τους Avengers δειχνει τους ηθοποιοικους του μυες φατσαα φορα
γενικα αξιζει ενα βελφαρο, δε το μετανοιωσα

[Buendia]

Originally Posted by Άγιος Πέτρος

Λοιπόν, είδα το Gone Baby Gone


Δε θυμάμαι ταινία να μου έχει γαμήσει τόσο πολύ την ψυχολογία. Ίσως το Johnny Got His Gun, αλλά οκ, οι αντιπολεμικές ταινίες ξεκινουν με γκολ απ'τα αποδυτήρια σ'αυτό το κομμάτι. Το Gone baby gone είναι εκπληκτική ταινία, απλά


Και εδώ έρχεται η παρατήρησή μου: ο Ben Affleck είναι καλύτερος σκηνοθέτης απ' ότι ηθοποιός. Δεν έχω δει το Town και το Argo, είχα μια μικρή προκατάληψη, θεωρούσα πως πιο πολύ ντόρος έγινε από τη διαφήμιση παρά από την ποιότητα των ταινιών. Ήδη με μια ταινία άλλαξα άποψη. Πάντα είχα στο μυαλό μου ταινίες τύπου Chasing Amy, Shakespeare in Love και Τζίγκλι


Αν και θα τις δω σύντομα, Town και Argo, καμιά άποψη;

Λοιπόν, θα σου απαντήσω αναλυτικά. Θα σου κάνω όμως μια ερώτηση πρώτα . Φαντάζομαι έχεις δει Σκοτεινό Ποτάμι και Νησί των Καταραμένων.

Αυτές από σκοπιά ατμόσφαιρας, ψυχολογίας, έντασης, πώς σου φάνηκαν? Θεωρείς ότι μπορεί να έχουν την παραμικρή σχέση, ότι πχ. είναι κάπως κοντινά «σκοτεινές», ή θα έλεγες ότι δε μπορεί να μπει κάποια σύγκριση?

[Άγιος Πέτρος]

Γενικά είμαι φαν του Lehane. To βιβλίο Gone baby gone δεν έπεσε ποτέ στα χέρια μου, τα άλλα δυο τα διάβασα πριν τις ταινίες

Στις ταινίες τώρα. To mystic river ακολούθησε πιο πιστά τους "νόμους" του noir φιλμ πλησιάζοντας περισσότερο το gone baby gone. Tο shutter island ήταν πιο κοντά σε Steven King ταινίες. Σ'αυτό ίσως ευθύνεται ο Ντι Κάπριο. Όσο ηθοποιάρα και να είναι, τη μαυρίλα που θα έβγαζε πχ ένας Λίαμ Νίσον δεν μπορεί να τη βγάλει.

Η ομοιότητες βέβαια είναι εμφανείς. Αρκετά για να πεις ότι υπάρχει προσωπική σφραγίδα του ίδιου ανθρώπου

[Buendia]

Φτου! Τα ήξερες... Και τα είχες διαβάσει κιόλας, ενώ θα ήθελα αρκετα τη γνώμη κάποιου που θα ήταν τελείως αντικειμενικός.

Δεν πειράζει. Προσωπικά πάντως θεωρώ ότι η επιτυχία οφείλεται κυρίως στον Lehane. Γιατί κι εγώ είχα δει Gone baby gone (σινεμά, όταν βγήκε και από ψιλοσπόντα) και είχα πάθει μια εξίσου σχετική πλάκα και κατέληξα επίσης στο συμπέρασμά σου: Ben Affleck μας ζαλίζει τα παπάρια ως ηθοποιός αλλά σκηνοθετικά δείχνει να έχει κάτι εντυπωσιακό.

Το οποίο όμως δεν επιβεβαιώθηκε....

Argo είναι μια παπαριά καμαρωτή, δε βλέπετε λέμε, πεθαίνεις από βαρεμάρα (από τα χειρότερα όσκαρ και αυτό δεν είναι εύκολο δεδομένης της αναξιοπιστίας του θεσμού). Αν το είχε αναλάβει απευθείας η CIA ως ένα project αναβάθμισης της δημόσιας εικόνας της, ενδεχομένως θα είχε πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα. Το Town πάλι, σχετικά καλό μάλλον, βλέπεται άνετα, αφενός όμως όχι τίποτα ιδιαίτερο, αφετέρου δε αποτελεί πιστή αντιγραφή-σύμπτυξη του αξεπέραστου Heat. Ίδια δομή, σχεδόν ίδια δραματουργία και ακριβώς το ίδιο πνεύμα. Περνάει η ώρα αλλά εφόσον έχεις δει την καλύτερη αστυνομική ταινία όλων των εποχών σου φαίνεται σαν εργασία-διασκευή τελειόφοιτου κινηματογραφικής σχολής.

Στις άλλες ταινίες τώρα, φαινομενικά είναι άσχετες μεταξύ τους ως προς θεματολογία, πλαίσιο, κλπ. Έχουν ωστόσο όλες κάποιες διακριτές ομοιότητες. Εξαιρετικά σκοτεινή ατμόσφαιρα, από μια ριζική ανατροπή στο τέλος και θέτουν ένα φοβερό ηθικό δίλημμα που μένει (σχεδόν) αναπάντητο και στην κρίση του θεατή.

Επιλέον και εγώ τα ίδια έχω διαβάσει (αλλά μετά που τις είδα και τις 2) και κατέληξα ότι η γραφή του είναι έντονα κινηματογραφική, δηλαδή το καθιστά εύκολο και σε κατευθύνει πλήρως να το αποτυπώσεις σε εικόνες. Με τα κλασικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου αμερικανικού λόγου, έχει κυρίως διαλόγους, μικρές περιγραφές, ρυθμό και λιγότερες εσωτερικές σκέψεις (που κατεξοχήν καθιστούν δύσκολες τις μεταφορές ***).

Αυτό πάντως που με εξίταρε και στις 3, είναι το ηθικό δίλημμα με το οποίο κλείνουν. Φοβερές σκέψεις, στημένες με εξαιρετική ένταση, για να κορυφωθούν απολύτως γραμμικά και εντυπωσιακά. Και τα τρία έχουν αποτελέσει αφορμές για διαδαλώδεις κουβέντες. Το Gone Baby, λίγο παραπάνω νομίζω (γιατί έχει και πιο πιασάρικο θέμα). Εσένα Άγιε μου, ποια η γνώμη σου? Εγώ (όπως κι Lehane νομίζω) 1000% με τη γκόμενα του τύπου στο τέλος.

Κατά τα άλλα, να πούμε και για τους υπόλοιπους ότι ο Dennis Lehane θεωρείται γενικά από τα ανερχόμενα αστέρια της αμερικανικής λοογοτεχνίας και από ό,τι θυμάμαι είναι αρκετά φίλος με τον «δικό μας» George Pelecanos. Έχουν συνεργαστεί και στο έπος The Wire:

https://en.wikipedia.org/wiki/Dennis_Lehane#Filmography

(με τα γνωστά αποτελέσματα)

Μεγάλος καβλέουρας







*** Κάποια στιγμή το καλοκαίρι, είχα σκεφτεί και ξεκινήσει ένα «πρόντζεκτ», να γράψω για τις μεταφορές βιβλίων στο σινεμά. Αφορμή η εξαιρετικά διαδεδομένη άποψη «το βιβλίο πάντα ανώτερο από την ταινία». Κάτι που δεν έχει τόσο μεγάλη μεγάλη ισχύ τελικά, ίσως και ακόμα λιγότερη. Ξεκίνησα με μια βάση 22 βιβλίων που μεταφέρθηκαν σε αρκετά γνωστές ταινίες (όπως οι παραπάνω). Στην πορεία βέβαια, κάπου οι διακόπες, τόνα - τάλλο, το άφησα. Η ερώτηση είναι, ενδιαφέρεται κανείς άλλος να διαβάσει κάτι τέτοιο πέρα από τον Dude ή αν τυχόν αποφασίσω να το τελειώσω ποτέ να του το στείλω απλώς σε pm??

[Dude]

Εγώ λέω πως τουλάχιστον μια δεκαριά άτομα θα τσεκάρουν τη σεντονάρα σου.

[Darkling]

Kαι γω διαβαζω αν το ποσταρεις!

[Άγιος Πέτρος]

Mystic River : πολύ fucked up για να έχω άποψη για το φινάλε. Σε γενικές γραμμές καταλαβαίνω τον Σων Πεν, αλλά και πάλι...

Gone baby gone : Εδώ είναι καθαρά πόση πίστη έχεις στους ανθρώπους. Άλλοι πιστεύουν σ'αυτούς, άλλοι το βλέπουν τελείως κυνικά. Οι νόμοι (γραμμένοι και άγραφοι) είναι υπέρ της μάνας. Ο Lehane έδειξε την οπτική που ο νόμιμος δεν είναι δίκαιος. Που αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο δίλημα, μπορείς να βρεις άπειρα παραδείγματα όπου το νόμιμο δεν είναι δίκαιο. Γενικά όμως ήμουν με τον τύπο στο συγκεκριμένο θέμα.

spoiler

πολύ αίμα χύθηκε για να κάνουν το δίκαιο ο Εντ Χάρις με τον Φρήμαν. Η γκόμενα μπορούσε να μη τον αφήσει στο τέλος, έγινε καθαρά για το δραματικό της ιστορίας

Shutter Island: Στο βιβλίο φαίνεται ξεκάθαρα τι έχει συμβεί. Στην ταινία το άφησαν λίγο πιο διφορούμενο to φινάλε. Αλλά Ντι Κάπριο ftw

Originally Posted by Buendia

Επιλέον και εγώ τα ίδια έχω διαβάσει (αλλά μετά που τις είδα και τις 2) και κατέληξα ότι η γραφή του είναι έντονα κινηματογραφική, δηλαδή το καθιστά εύκολο και σε κατευθύνει πλήρως να το αποτυπώσεις σε εικόνες. Με τα κλασικά χαρακτηριστικά του σύγχρονου αμερικανικού λόγου, έχει κυρίως διαλόγους, μικρές περιγραφές, ρυθμό και λιγότερες εσωτερικές σκέψεις (που κατεξοχήν καθιστούν δύσκολες τις μεταφορές ***).

Υπάρχει λοιπόν η μεταφορά βιβλίου και η απόδοση. Το Hannibal ας πούμε, ήταν μια απόδοση βιβλίου. Το Lord of the Rings το ίδιο.

Το Da Vinci code ήταν ακριβώς αυτό που λες: ένα σενάριο σε μορφή διηγήματος. Διάβαζα το βιβλίο και νόμιζα ότι έβλεπα ταινία


Με άλλα λόγια ψήσου για σεντόνι

[Lateralus]

wtf????

[Buendia]

OK λοιπόν, εφόσον υπάρχει ενδιαφέρον θα το προχωρήσω.

Δύο νύξεις: Πρώτα από όλα, καταλαβαίνουμε ότι με μια 20ρια βιβλία από 50 λέξεις στο καθένα και άλλες τόσες για την ταινία =100, ξεκινάμε με 2.000 λέξεις για πλάκα. Κατ' επέκταση επειδή δεν έχει φτάσει ούτε στη μέση, θα πάρει και κάποιον καιρό ακόμα.

Η θεματοποίηση μάλλον θα είναι τύπου: Τα αριστουργήματα/ Ναι, ψιλοκαλό αλλά/ Ω, παναγιά βοήθα.

Οπότε κάποια στιγμή στο επόμενο μήνα+ θα σκάσει.

Originally Posted by Άγιος Πέτρος

Gone baby gone : Εδώ είναι καθαρά πόση πίστη έχεις στους ανθρώπους. Άλλοι πιστεύουν σ'αυτούς, άλλοι το βλέπουν τελείως κυνικά. Οι νόμοι (γραμμένοι και άγραφοι) είναι υπέρ της μάνας. Ο Lehane έδειξε την οπτική που ο νόμιμος δεν είναι δίκαιος. Που αυτό είναι για μένα το μεγαλύτερο δίλημα, μπορείς να βρεις άπειρα παραδείγματα όπου το νόμιμο δεν είναι δίκαιο. Γενικά όμως ήμουν με τον τύπο στο συγκεκριμένο θέμα.

spoiler

πολύ αίμα χύθηκε για να κάνουν το δίκαιο ο Εντ Χάρις με τον Φρήμαν. Η γκόμενα μπορούσε να μη τον αφήσει στο τέλος, έγινε καθαρά για το δραματικό της ιστορίας

Ναι, απλώς αν δεν υπήρχε αυτό μάλλον δε θα μιλάγαμε για δίλημμα. Θα φαινόταν εξαιρετικά απλή απόφαση. Εγώ θα έλεγα ότι είναι περίπτωση όπου το δίκαιο δεν είναι και το ωφέλιμο. Μια σύγκρουση ανάμεσα στους νόμους του αίματος (παραδεδομένων αρχών και αξιών) και εκείνους της λογικής και του πραγματισμού. Τεράστιο ηθικό δίλημμα όπως και να έχει, θα μπορούσαμε να γράφουμε άπειρα επ' αυτού.

Spoiler
Όντως χύθηκε άπειρο αίμα, αλλά όταν έρχεται η στιγμή της απόφασης νομίζω ότι δεν παίζει κάποιο ρόλο. Το ζήτημα είναι πλέον απλώς τι ζωή θα ζήσει η μικρή από εδώ και πέρα. Οι δύο άλλοι έχουν πάρει ζωές αλλα έχουν θυσιάσει και τις δικές τους οπότε κάπως εξισορροπείται. Ο Φρίμαν ως ενορχηστρωτής της όλης προσπάθειας είναι ηθικά μεμπτός, έχει το δικό του υποκειμενικό συμφέρον (να μεγαλώσει ένα παιδί) από τη άλλη όμως ενδιαφέρεται για αυτήν και έχει τα εχέγγυα να της προσφέρει μια πολύ καλύτερη ζωή. Η μάνα της όχι ...

Originally Posted by Άγιος Πέτρος

Υπάρχει λοιπόν η μεταφορά βιβλίου και η απόδοση. Το Hannibal ας πούμε, ήταν μια απόδοση βιβλίου. Το Lord of the Rings το ίδιο.

Το Da Vinci code ήταν ακριβώς αυτό που λες: ένα σενάριο σε μορφή διηγήματος. Διάβαζα το βιβλίο και νόμιζα ότι έβλεπα ταινία.

Χμμ... Δεν κατάλαβα ακριβώς . Η διαφορά των δύο μέσων είναι τέτοια που εξορισμού κάθε προσπάθεια είναι πάντα απόδοση-διασκευή. Από εκεί προκύπτει μάλλον και και η θέση «υπέρ» του βιβλίου. Αλλά θα τα πιάσω αρκετά αναλυτικά αυτά. Stay tuned.

[Άγιος Πέτρος]

Μπακάλικα, υπάρχουν βιβλία που γράφονται από συγγραφείς, που είναι πιστοί στους λογοτεχνικούς νόμους τους (πχ noir, fantasy, sci fi) και που οι δημιουργοί ίσως να μην είχαν ποτέ στο νου τους μεταφορά σε ταινία την ιδέα τους.

Και υπάρχουν και αυτοί που γράφουν βιβλία λιγότερο πιστοί σε αυτούς τους νόμους. Da Vinci Code, Fifty Shades of Gray γράφτηκαν με σκοπό να εμποροποιηθούν. Λογικό, πλέον τα καλά σενάρια σπανίζουν και οι ταλαντούχοι συγγραφείς έχουν την ευκαιρία τους

Στην πρώτη κατηγορία σαφώς και θα αποκλείνει το βιβλίο από την ταινία. Δε γίνεται διαφορετικά. Η δεύτερη κατηγορία θα είναι πιο πιστή αφού το βιβλίο γράφτηκε γι'αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Δεν τάσσομαι υπέρ κάποιας κατηγορίας προφανώς, εξίσου απολαμβάνω ένα βιβλίο με μια ταινία αν το θέμα μου αρέσει


Τες πα, απλή παρατήρηση, go on