Πως εγινα Ολυμπιακος

[redglove]

Μικρός ήμουνα ΑΕΚ, με είχε κάνει ο αδερφός της μάνας μου ο οποίος ήταν από τους νεαρότερους θείους μου, τον πήγαινα πολύ και με είχε σαν παιδί του (στην βάφτισή μου αντί να φωνάζω μαμά ή μπαμπά φώναζα αυτόν). Ο πατέρας μου φυσικά δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι και, μάλλον εύκολα, με άλλαξε. Αλλά δεν νομίζω ότι υπήρξε στιγμή που είπα "τώρα είμαι Ολυμπιακός", απλά έγινε.

Οι στιγμές που θυμάμαι να με δένουν με τον Θρύλο είναι 2-3:

- Όταν, στις πρώτες χρονιές του Μπάγεβιτς, η ΠΕΦΟ Κέρκυρας έφερε την ομάδα στο νησί για ένα φιλικό. Μου'χει μείνει έντονα το συναίσθημα της προσμονής να δω τους ανθρώπους από τόσο κοντά, δεν παίζανε γιοτούμπια και ονλάην στρημ και τέτοιες ιστορίες τότε και όλα ήταν πιο ρομαντικά και πιο έντονα ως εμπειρίες κάθε φορά που συνέβαιναν.

- Όταν αποκλειστήκαμε από την Γιουβέντους, γαμιόλη Κόντε το πλήρωσες στην μοίρα φέτος αλλά σ'εμάς χρωστάς ακόμα. Θυμάμαι μάλιστα τον πατέρα μου να λέει στην αρχή του ημιχρόνου ότι θα μας βοηθήσει ο αέρας και να του λέω "όχι ρε μπαμπά, από την άλλη φυσάει" αλλά να επιμένει. Γαμιόλη Κόντε δεν έχεις ξεπληρώσει ακόμη, να το ξέρεις.

- Όταν πήραμε το ευρωπαϊκό με τον Ρίβερς και αδιάφορος είπα στον πατέρα μου "τί, αυτό ήταν;" για να μου πει "Ολυμπιακός είσαι, πρέπει να τα συνηθίσεις αυτά".

- Όταν γύριζα από ημερήσια εκδρομή και ο πατέρας μου, μηδενική επαφή επαφή με το μπάσκετ γενικότερα, ήταν σκυλιασμένος στο αυτοκινήτο. "Τί έγινε ρε μπαμπά;" "Τους παίζει ο Τόμιτς μόνος του και τους διαιτητές και όλους". Σ'εκείνο το ματς έγινα "μπασκετικός".

- Όταν πήγα στο μνημείο της Θύρας 7 και μετά για πρώτη φορά ΣΕΦ. Αν ποτέ ασχοληθώ με συνδεσμιακά το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να οργανώσω ετήσιες εκδρομές στον Πειραιά για να πάει ο κόσμος στο μουσείο και στα γήπεδα, σωστά. Άλλο η τηλεόραση, άλλο τα ιντερνέτια, άλλο να'σαι εκεί.

[king kill bill]

Πάντα έλεγα ότι δεν γεννήθηκα Ολυμπιακός αλλά γεννήθηκα για να γίνω Ολυμπιακός... (ακολουθεί long story για όποιον έχει κουράγιο).
Όντας μέλος μονογονεικής οικογένειας (ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν πολύ μικρός), η οποία αποτελούνταν από γυναίκες (δλδ τις αδελφές μου, τη γιαγιά και τη μητέρα μου), συζητήσεις για αθλητικά και ομάδες ηταν out of the question μεγαλώνοντας.
Ένας θείος μου, ο οποίος έμενε στο κάτω διαμέρισμα, ήταν ΠΑΟΚ και έτσι δήλωνα και γω ΠΑΟΚ (από μιμητισμό κυρίως) αλλά κάτι δεν μου πήγαινε καλά.
Δεν μου άρεσαν τα χρώματα του (μαύρο, μου θύμιζε την μάνα μου που φόραγε μαύρα συνέχεια λόγω πένθους, δεκαετία 80 γαρ) και αυτή την ομάδα την ένιωθα πολύ μακρυά, σαν να άνηκε σε άλλη χώρα (no pun intended σοβαρά).
Ένα καλοκαιρινό σαββατοκύριακο, πήγαμε να το περάσουμε σε ένα άλλο θείο μου, με τον οποίο δεν είχαμε πολλές κοινωνικές επαφές γιατί έμενε μακρυά.
Ο συγκεκριμένος ήταν πρώην ποδοσφαιριστής, ο οποίος είχε φτάσει να παίζει σε επίπεδο Α΄ Εθνικής (όχι στις μεγάλες ομάδες) και σε όλες τις μικρές εθνικές, ελπίδων, νέων, β΄ εθνική ομάδα, όπως στο καλό λέγονταν τότε τεσπα.
Δεν έπαιξε ποτέ στην Εθνική ή σε μεγάλη ομάδα, για πολιτικούς λόγους όπως έλεγε (μιλάμε για 1968), απογοητέυτηκε και σταμάτησε το ποδόσφαιρο σε μικρή ηλικία και γενικά απέφευγε τέτοιες συζητήσεις. Ολυμπιακός αυτός πάντως.
Αnyway, θυμάμαι ότι εκείνη την Κυριακή έβρεξε πολύ. Ξαφνική νεροποντή. Εγώ ήμουν στην αλάνα και σαν μικρό και χαζό παιδί, συνέχιζα να παίζω μέσα στη βροχή. Όταν επέστρεψα σπίτι του, ήμουν μούσκεμα, έπρεπε να αλλάξω ρούχα. Και εγένετο το θαύμα...
Μου έδωσαν μία ερυθρόλευκη με ένα κόκκινο σορτσάκι να φορέσω, αυτό ήταν λοιπόν, θυμάστε την ταινία Τσάπλιν με τον Robert Downey Jr., ο οποίος μπήκε στο βεστιάριο για να διαλέξει ρούχα και μόλις είδε το καπέλο και το μπαστούνι, άστραψαν τα μάτια του;
Αυτό έπαθα και γω, λαμπίρισαν τα μάτια μου. Έξι χρονών έγινα Ολυμπιακός. Σε όλα τα αθλήματα και για πάντα...

[dora7]

το να εισαι Ολυμπιακος ειναι τιμη και προνομιο για μια καστα εκλεκτων, οι υπολοιποι απλα δεν μπορουν να το χωνεψουν αυτο...

[Άγιος Πέτρος]

King kill Bill δυνατή ιστορία

[duda-agelopouloi-v-span]

Originally Posted by johny b

Εγώ έγινα Ολυμπιακός στα 2 μου χρόνια μετά από ενδελεχή μελέτη των ιστοριών όλων των ομάδων, ώστε να βρω αυτό που με εξέφραζε.

Δεν ειχα ιδέα για το τοπικ
Γυρνα ρεεεεε

Δυνατη ιστορια οντως ο κινγκ

[Radiculus]

Όταν όλοι στην οικογένεια είναι Ολυμπιακοί (πλην του πατέρα μου) και όταν στο μαιευτήριο σκάει ο νονός με τεράστια σημαία του Ολυμπιακού δεν έχεις και πολλές επιλογές

[mixalis]

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι Ολυμπιακός. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται ο κυρ Παναγιώτης, μου έδωσε τις σωστές βάσεις από μικρή ηλικία. Τη δεκαετία του '80 για 3 χρόνια έμενα στην Αίγινα, καθότι σωφρονιστικός υπάλληλος ο πατέρας, τον είχαν στείλει με μετάθεση. Η τέταρτη μετάθεση μέσα σε 4 χρόνια, εξαιτίας των δεξιών καταβολών του αλλά και εξαιτίας ότι κατηγορήθηκε πως έσκισε την εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ". Όταν ρωτήθηκε από την επιτροπή γιατί το έπραξε αυτό απάντησε πως είχε τελειώσει το χαρτί στην τουαλέτα. Αν δεν έκλειναν οι δικαστικές φυλακές από εκεί θα έπαιρνε τη σύνταξή του. Μου είχε αγοράσει μια ερυθρόλευκη στολή με κόκκινο σορτσάκι με την οποία με είχε βγάλει φωτογραφία με την στράτα. Προσπαθώ να την βρώ, για του λόγου το αληθές.

[DESO]

Όταν ο πατέρας είναι φανατικός με μια ομάδα μέχρι το μεδούλι, το τι ομάδα θα γίνει ο γιος εξαρτάται από το πόσο αντιδραστικός είναι. Άπειρες οι περιπτώσεις άρρωστων πατεράδων που είδαν τον γιο να βάφεται στα χρώματα των απέναντι.

Εγώ ήμουν το "καλό παιδί" οπότε ακολούθησα τα χνάρια του πατέρα (να ναι καλά εκεί που βρίσκεται), βέβαια ο πατέρας προτιμούσε να βλέπει Τσιαντάκη και Τσαλουχίδη ενώ εγώ ένα τύπο που τον λέγαν Πάσπαλι και κάτι μαύρους που παίζανε μαζί του, κάπου εκεί είχαμε λίγες αντιδράσεις αλλά ένεκα του καλού τις ομάδας (και της οικογένειας) έγιναν αμοιβαίες υποχωρήσεις και μοιραζόμασταν την τηλεόραση!
Ο δικός μου ο γιος πάντως πρώτα έμαθε να λέει "Όλυμπιακός" και μετά άλλες βασικές λέξεις της καθημερινότητας, μάλλον είμαστε σε καλό δρόμο!

[dora7]

Κάθε ερυθρόλευκη ιστορία είναι μια υπέροχη ιστορία!

Σας έχω σκίσει στα τσιτατα πίνοντας μπυρες στην παραλια


Sent from my iPhone using Tapatalk

[BabisKyr]

Έγινα Ολυμπιακός στους τελικούς με τον ΠΑΟΚ το 1991-1992, την 1η χρονιά της αναγέννησης του Θρύλου μας. 6 χρονών, καθαρά μπασκετικός.

Λίγους μήνες μετά η πρόκριση στους ομίλους σε νοκ-άουτ με Ολύμπια Λιουμπλιάνας και το γκολ του Βαϊτση στο Μονακό σφράγισαν αυτή τη μούρλα που θα την κουβαλάω για πάντα.