Δημοσιογραφίας το ανάγνωσμα

[rakos]

Θυμάται κανείς άλλο;ς πρωτοσέλιδο Φωτος με συνέντευξη Παναγιώτη Λαγού να λέει ότι θα μαι ο μόνος λαγός που συμπαθούν οι Ολυμπιακοί;

[mixalis]

«Κλειστή» η Ευρωλίγκα, το NBA της Ευρώπης
29/12 16:1429/12 16:31

Σε άλλη βάση θα κινηθεί πλέον το ευρωπαϊκό μπάσκετ, από την σεζόν 2022-23. Όπως αποκάλυψε στον αέρα του Overfm ο Γιώργος Κογκαλίδης, η Ευρωλίγκα από εκείνη τη σεζόν θα μετατραπεί σε κλειστό πρωτάθλημα. Στα πρότυπα του NBA δηλαδή. Οι αγώνες των ομάδων θα δίνονται κάθε Σαββατοκύριακο σύμφωνα με το πλάνο που υπάρχει.

Μάλιστα, αναμένεται οι ομάδες οι οποίες θα συμμετέχουν πιθανότατα να μην παίρνουν μέρος στα εγχώρια πρωταθλήματα των χωρών τους. Φυσικά μιλάμε για μια νέα εστία πολέμου που ανοίγει ανάμεσα στη FIBA και την Ευρωλίγκα, με τις δύο κατηγορίες πλέον να οδηγούνται στα… χαρακώματα.

Κάτι που θα φέρει και ανακατατάξεις στα πρωταθλήματα, μιας και δεν θα δίνεται η δυνατότητα στις ομάδες να παίρνουν την πρόκριση μέσα από τα πρωταθλήματά τους.

Μένει να δούμε αν η συγκεκριμένη απόφαση είναι μεταξύ άλλων των ομάδων που συμμετέχουν στην Ευρωλίγκα, ή των ανθρώπων που διοικούν.

Παράλληλα, μετά και από αυτές τις εξελίξεις όλα δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός δεν θα επιστρέψει στο εγχώριο πρωτάθλημα. Ενώ θα πρέπει να δούμε ποια θα είναι η αντίδραση του Παναθηναϊκού, ο οποίος δεν έχει και τις καλύτερες των σχέσεων με την διοργανώτρια.

Φυσικά μέχρι νεωτέρας. Μιας και η Ευρωλίγκα είναι σε αυτή τη σκέψη, αλλά είναι στο όριο της απόφασης. Κάτι που θα φέρει αλυσιδωτές αντιδράσεις στον χώρο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

[maggotbeer]

κάποια στιγμή θα γίνει κλειστή η Ευρωλίγκα, προς τα εκεί πάει το πράγμα, αλλά μου φαίνεται αδύνατο να συμβεί τόσο νωρίς. και μόνο το ότι υπάρχουν ενεργά συμβόλαια με διαφορετικούς όρους και προϋποθέσεις αρκεί για να μη μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο πριν το 2025 που λήγουν.

[Lateralus]

Καρπετοπουλος: Το ιστορικό δικαίωμα του Βασίλη Σπανούλη


Περίμενα μέρες τώρα μια νίκη του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα για να γράψω κάτι για τον Βασίλη Σπανούλη: μου το έχουν ζητήσει πολλοί φίλοι από το βράδυ εκείνο που μετά το ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης εξέφρασε, εμμέσως πλην σαφώς, την δυσαρέσκειά του για τον τρόπο της χρησιμοποίησής του. Δεν ήθελα να γράψω κάτι μετά από μια ήττα, γιατί τον σέβομαι απεριόριστα τον Σπανούλη και δεν θα ήθελα να φανεί ότι ξεκινάω μια συζήτηση για την δυνατότητα της προσφοράς του, σαν τον θεωρώ υπεύθυνο για τις εφετινές αδυναμίες της ομάδας, που χρόνια τώρα υπηρετεί. Δεν το έκανα και γιατί δεν τον θεωρώ περισσότερο υπεύθυνο από τους υπόλοιπους για κάποιες ήττες που πόνεσαν.

Με μια ευκολία μοναδική

Πριν πω τι γνώμη μου για το τι συμβαίνει θα θελα να θυμίσω κάτι πολύ βασικό: η παρουσία του Σπανούλη, για χρόνια, ήταν αυτό που κάθε προπονητής όφειλε να λαμβάνει υπόψιν του φτιάχνοντας την εκάστοτε ομάδα του Ολυμπιακού. Σε άλλες ομάδες οι προπονητές μπορούσαν να διαλέγουν παίκτες, ώστε να καλύπτουν θέσεις ή για να παρουσιάσουν ένα σύνολο που να παίξει το μπάσκετ που έχουν στο μυαλό τους: στον Ολυμπιακό όλα έπρεπε να στριφογυρίζουν γύρω από τον αρχηγό – ο εκάστοτε προπονητής έπρεπε να βρίσκει παίκτες συμπληρωματικούς στον Σπανούλη. Και πολύ σωστά έκανε. Διότι μιλάμε για κάποιον που αν μπορούσες να φτιάξεις μια ομάδα στα μέτρα του, σε πήγαινε χάρη στην ηγετική του παρουσία σε Final 4 και τελικούς με μια ευκολία μοναδική: ο Ολυμπιακός είχε την τύχη να έχει τον πρώτο σκόρερ της Ευρωλίγκας και τον πρώτο σε ασίστ – ένα «δολοφόνο – δημιουργό» που ποτέ δεν κρύφτηκε στα δύσκολα. Θα ήταν ανοησία ασυγχώρητη να μην χτίζει την ομάδα γύρω του. Όταν αυτός ο μπούσουλας χάθηκε, τον καιρό του Ντέιβιντ Μπλατ π.χ, γιατί ο παίκτης μεγάλωσε, άρχισαν να φαίνονται και κάποια προβλήματα: ο Ολυμπιακός έχασε τον προσανατολισμό του.

Δυο ομάδες αντί για μια

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, άνθρωπος εξαιρετικά πρακτικός και άριστος γνώστης της ομάδας στην οποία βρίσκεται, προσπάθησε φέτος να φτιάξει δυο ομάδες αντί για μια: μια ομάδα με τον Σλούκα και μια ομάδα για τον Σπανούλη. Το «με» και το «για» κάνουν κατανοητό κατά τη γνώμη μου ό,τι συμβαίνει. Οσο περνούν οι αγωνιστικές, φαίνεται ότι ο Ελληνας προπονητής πίστευε ότι αρκεί η παρουσία του Σλούκα για να ανεβεί ο Ολυμπιακός επίπεδο: ο Ολυμπιακός με τον Σλούκα, κατά τον Μπαρτζώκα, έπρεπε να είναι πολύ πιο δυνατός από πέρυσι, χωρίς να χρειαστεί η ομάδα να δημιουργηθεί γύρω από τον χαρισματικό αυτό παίκτη που επέστρεψε. Για τον Σπανούλη το πράγμα ήταν διαφορετικό: έπρεπε να υπάρχει η δυνατότητα χρησιμοποίησης παικτών που να εξυπηρετούν το παιγνίδι του. Όπως δηλαδή πάντα. Μόνο που αυτό δεν στάθηκε εύκολο.

Εκτελώντας και δημιουργώντας

Ο Σπανούλης χρειάζεται δίπλα του ένα καλό αμυντικό στην περιφέρεια έτοιμο να τα βάλει με τους διάφορους Σβεντ και Ντε Κολό και Τζέιμς που βγάζουν το ψωμί τους πυροβολώντας. Ετσι αποκτήθηκε ο Τζένκινς. Υπήρχαν ακόμα στην ομάδα ο Παπανικολάου, που μπορεί να ανεβάζει το δείκτη της έντασης της άμυνας, ο Πρίντεζης που ξέρει το παιγνίδι του αρχηγού καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο, ο Χάρισον και ο Βεζένκοφ που μπορούν ακροβολισμένοι να πάρουν τις πάσες του. Και το πράγμα θα ήταν άψογο αν είχε παραμείνει ο Μιλουντίνοφ: θα υπήρχε η δυνατότητα να βλέπουμε κάθε φορά για 10-15 λεπτά ένα «Ολυμπιακό του Σπανούλη» - μια ομάδα με μια πεντάδα, που χάρη στην ηγεσία του, θα μπορούσε ακόμα και να καθαρίζει ματς, καθώς λίγοι έχουν ένα τέτοιο second unit. Αλλά ο Μιλουντίνοφ έφυγε, ψηλός που να διευκολύνει τόσο πολύ τον αρχηγό πλέον δεν υπάρχει, κι όταν οι αντίπαλοι τον κουράζουν με παίκτες που τον κυνηγάνε η μπάλα αργεί να φύγει από τα χέρια του. Κι ο Σλούκας έχει αυτό το πρόβλημα. Αλλά είναι εννέα ολόκληρα χρόνια μικρότερος. Και μπορεί σε πολλά σημεία του παιγνιδιού να κάνει τη διαφορά εκτελώντας και δημιουργώντας μόνος του. Όχι παίζοντας σε μια ομάδα που λειτουργεί αρμονικά γύρω του, αλλά βοηθώντας όποιους έχουν την τύχη να είναι συμπαίκτες του να κάνουν επιθετικά πολλά, χάρη στις εμπνεύσεις του.

Η απουσία ενός κανονικού δυνατού ψηλού, με παιγνίδι με την πλάτη, ειδικότητα στα σκριν και σωστή κίνηση στο πικ εν ρολ, μειώνει τις επιλογές του Σπανούλη. Η έλλειψη ενός καλού και σταθερού περιφερειακού σκόρερ, που θα έδινε ανάσες στον Σλούκα παίζοντας δίπλα του, «βαραίνει» ακόμα πιο πολύ, πολλές φορές, το παιγνίδι του Σλούκα. Αυτές οι δυο απουσίες είναι κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα του Ολυμπιακού: με τον Μιλουντίνοφ και τον παλιό καλό Λοτζέσκι π.χ θα ήταν ως ομάδα πληρέστατος. Χωρίς αυτούς, όλα γίνονται πιο δύσκολα: οι ψηλοί πολλές φορές τρακάρουν πάνω σε «θηρία» (Βέσελι, Ταμπάρες, Ντούμπλιεβιτς, Ρέινολντς κτλ), στα τρίποντα νιώθεις ότι η ομάδα παίζει «κορώνα-γράμματα» ψάχνοντας κάθε φορά κάποιον να την ξελασπώσει, η μπάλα μένει πολλή ώρα στα χέρια του Σλούκα ή του Σπανούλη κι ο Μπαρτζώκας ανακατεύει διαρκώς την τράπουλα ψάχνοντας λύσεις για προβλήματα, που σπανίως λύνονται μέσα από ομαδική δουλειά. Ο Ολυμπιακός μοιάζει να έχει παίκτες που δεν χρειάζεται, ενώ του λείπουν τουλάχιστον δυο, που θα ήταν κομβικοί: αυτό είναι το πρόβλημα του.


Ένα παράξενο βάρος

Το πρόβλημα του Σπανούλη είναι άλλο. Πολλές φορές ο αρχηγός μου δίνει την εντύπωση ότι φέτος δεν χαίρεται όσο παλιότερα κι αυτό για μένα σχετίζεται με δυο πράγματα: το πρώτο έχει να κάνει με την ομάδα, που δεν μπορεί να τον διευκολύνει για να κάνει ό,τι θα θελε στα λεπτά της συμμετοχής του. Το δεύτερο είναι ακόμα πιο απλό: για τον Σπανούλη είναι κομμάτι βαρύ να βλέπει πως υπάρχει στην ομάδα κάποιος καλύτερός του στη θέση του. Νομίζω πως αυτό είναι ένα παράξενο βάρος – δύσκολα διαχειρίσημο: δεν είναι προφανώς εύκολα μετά από πολλά και καταπληκτικά χρόνια, που ήσουν πρώτο βιολί να πρέπει να γίνεις συμπληρωματικός και κάτι σαν ρολίστας – έστω πολυτελείας. Για ένα πρωταγωνιστή σαν τον Σπανούλη, η διαδικασία μιας τέτοιας μετάλλαξης είναι σχεδόν αδύνατη. Όταν θυμώνει, με κάνει να τον συμπονώ: καταλαβαίνω πως απλά θα θελε να πάει το χρόνο πίσω και να παίζει πάλι περισσότερο. Δεν έχει χορτάσει ακόμα το μπάσκετ: είναι σχεδόν απίστευτο αν σκεφτείς, όχι μόνο τίτλους, παιγνίδια και διακρίσεις, αλλά και τραυματισμούς και εγχειρήσεις. Και πόνους.

Αποφασίζουν οι ίδιοι

Θα μπορούσε ο Ολυμπιακός το περασμένο καλοκαίρι κυνικά να πει αντίο στο Σπανούλη; Φυσικά και ναι. Αλλά δεν θα ήταν η μεγάλη ομάδα που είναι. Μια μεγάλη ομάδα πρέπει να δίνει σε παίκτες αυτού του μεγέθους το δικαίωμα τη στιγμή του αντίο να την αποφασίσουν οι ίδιοι. Ο Σπανούλης ανήκει στην σπάνια κατηγορία των παικτών που βοήθησε τον Ολυμπιακό να μεγαλώσει: τον πήρε από το χέρι σε στιγμές εξαιρετικά δύσκολες, του άλλαξε την ιστορία, τον κουβάλησε για χρόνια στις τεράστιες πλάτες του. Τη σχέση του με την ομάδα θα την ολοκληρώσει αυτός – έχει το ιστορικό δικαίωμα.

Στα σπορ δεν βρίσκεις μόνο νίκες και ήττες. Βρίσκεις και ιστορίες σχέσεων και μαθήματα ζωής. Ο Σπανούλης μπορεί να θυμώνει, να στεναχωριέται, αλλά και να σηκώνεται από τον πάγκο και να μας θυμίζει πολλές φορές γιατί λατρεύτηκε. Οποιος τον έχει αγαπήσει ως αθλητή, θα έχει τη δυνατότητα τώρα να τον καταλάβει καλύτερα και ως άνθρωπο. Η μεγάλη θέληση του, ο υπόγειος θυμός του ή ακόμα και η οργή του, όταν νιώθει πως αδικείται, είναι αντιδράσεις που κατά βάθος αξίζουν ένα χειροκρότημα. Θα μας λείψουν κάποτε όσο και οι δημιουργικές εμπνεύσεις του. Είμαι βέβαιος…

[trust in who we are]

α μπράβο ο καρπετόπουλος εξηγεί στον επίλογο, προφανώς πολύ καλύτερα, αυτό που είπα στο θέμα του Σπανούλη και εγώ.

[redglove]

Με το που βλέπω δημοσιογράφο/αρθρογράφο/συγγραφέα να μιλάει για αθλητές και να λέει «νιώθουν έτσι, αισθάνονται έτσι, κλπ κλπ, αλλάζω κανάλι.

[Lateralus]

Να πιστέψει στο καινούργιο

https://www.superbasket.gr/article-w...ainoyrgio.html

Ο Μιχάλης Στεφάνου αναλύει διεξοδικά την κατάσταση στον Ολυμπιακό λίγο πριν την ολοκλήρωση της σεζόν και (κυρίως) ενόψει του σχεδιασμού της επόμενης

Ξεκινώντας τη σεζόν ο Ολυμπιακός, το μοναδικό επίτευγμα που μπορούσε να κυνηγήσει ήταν η πρόκριση στα πλέι οφ της Euroleague. Στο πρωτάθλημα και το κύπελλο ούτως ή άλλως δεν συμμετείχε, άρα ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατον να διεκδικήσει κάποιον τίτλο. Παράλληλα με τον στόχο των play off, οι ερυθρόλευκοι είχαν και μια άλλη δουλειά: Να ξεκινήσουν την κατασκευή του καινούργιου τους μοντέλου, με το οποίο θα πορευτούν τα επόμενα χρόνια.

Σε ό,τι έχει να κάνει με τον πρώτο του στόχο ο Ολυμπιακός απέτυχε. Απέτυχε να παρουσιαστεί όσο ανταγωνιστικός και συνεπής χρειαζόταν κι αυτό το συμπέρασμα είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχει ενόψει της συνέχειας. Η αποτυχία είναι όχι απλά μέρος του αθλητισμού, αλλά κανόνας του. Κι ο Ολυμπιακός την αποτυχία του δεν πρέπει να φοβάται να την παραδεχτεί. Ούτε να προσπαθήσει να την κρύψει ή να κρυφτεί απ' αυτήν. Πρέπει να την φέρει κοντά του, να την γνωρίσει, να την αναλύσει και να διδαχτεί από την δυσάρεστη οσμή της. Μόνο να τη συνηθίσει δεν πρέπει...

Ναι, το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα χτυπήθηκε μαζικά από τον κορονοϊό σε πολύ κρίσιμο τάιμινγκ, όμως μιλάμε για ένα πρόβλημα που αντιμετώπισαν όλες οι ομάδες. Ναι, είχε κάποιους πολύ κομβικούς τραυματισμούς σε περίοδο με συνεχόμενα και κρίσιμα παιχνίδια. Ναι, έχασε με τρόπο αυτοκτονικό κάποιες πραγματικά δικές του νίκες με αποτέλεσμα η απογοήτευση να πέσει και να τον πλακώσει. Όμως... "shit happens" ενίοτε. Το θέμα είναι να αντέχεις, να σκληραίνεις και να επιμένεις εμπρός στα προβλήματα, κάνοντας αυτό που θεωρείς σωστό.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ

Προφανώς θα πρόκειται περί ανεπανόρθωτου σφάλματος αν ένα καλό φίνις αναβάλει την αυτοκριτική και στρογγυλέψει τις γωνίες, όμως αναμφίβολα ο Ολυμπιακός που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι δεν ήταν ποτέ το συνονθύλευμα που κάποιες φορές χαρακτηρίστηκε. Συμπέρασμα που από μόνο του δεν αρκεί για να ικανοποιήσει κανέναν, είναι όμως πολύ χρήσιμο για το μέλλον που τόσο πολύ μας ενδιαφέρει.

Η πολύ μεγάλη αξία του Κώστα Σλούκα και η εκτόξευση του Σάσα Βεζένκοφ προσφέρουν στους ερυθρόλευκους δύο ισχυρά θεμέλια. Η προσαρμογή του διεθνούς γκαρντ μετά από μια μακροχρόνια συνεργασία στο μοτίβο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς δεν ήταν απλή υπόθεση και θύμισε ίσως την πρώτη χρονιά του Σπανούλη στον Ολυμπιακό (επίσης είχε βγει από το καθεστώς Ζοτς), όμως μιλάμε για παίκτη που αλλάζει τις ισορροπίες στην Ευρωλίγκα. Αρκεί να πλαισιωθεί σωστά και να νιώθει σημαντικός. Για τον 25χρονο φόργουορντ που τη δεδομένη στιγμή αποτελεί έναν από τους κορυφαίους φόργουορντ της Euroleague, επιβεβαιώνεται ότι η επιμονή και το πλάνο συνήθως επιβραβεύονται.

Οι Πειραιώτες τον απέκτησαν έπειτα από μια σεζόν την οποία πέρασε κυρίως στην εξέδρα του "Παλάου Μπλαουγκράνα", συνέχισαν να τον πιστεύουν παρά τις λιγοστές ευκαιρίες που πήρε από τον Μπλατ και τελικά δικαιώθηκαν. Ο Μπαρτζώκας του έδωσε χώρο, χρόνο και σημαντικό ρόλο, με αποτέλεσμα ο Βεζένκοφ να αποτελεί πια σημείο αναφοράς για τον Ολυμπιακό, αλλά κι ένα παράδειγμα για το πώς πρέπει να στελεχώνονται οι ομάδες που δεν διαθέτουν πολύ υψηλό μπάτζετ. Αρκεί να γίνει κατανοητό ότι κάθε τέτοιου είδους επένδυση χρειάζεται και τον εύλογο χρόνο ώστε να αποδώσει, στοιχείο που συνήθως ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει, λόγω της πίεσης για το αποτέλεσμα.

Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης αποτελεί επίσης σημαντικό (αναπάντεχο για πολλούς) κέρδος ενόψει της επόμενης σεζόν. Απέδειξε ότι άξιζε την ευκαιρία που του δόθηκε κι αν παραμείνει ταπεινός μπορεί να αφήσει την σφραγίδα του στο λιμάνι. Πρόκειται για ένα παιδί που ανεξαρτήτως συνθηκών "παίζει το παιχνίδι" στο 100%, βάζει τον εαυτό του στην φωτιά, δεν φοβάται την ευθύνη και δεν επηρεάζεται από τον χρόνο συμμετοχής του. Το τελευταίο είναι ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο για έναν ρολίστα που καλείται να είναι έτοιμος, είτε για 5 λεπτά είτε για 20. Κάτι που έδειξε να διαθέτει σε μεγάλο βαθμό και ο Λιβιό Ζαν Σαρλ. Ήρθε στον Ολυμπιακό ως πέμπτος ψηλός, υπήρξαν παιχνίδια που αγωνίστηκε ελάχιστα ή και καθόλου, όμως όποτε η ομάδα τον χρειάστηκε ήταν έτοιμος και ανταποκρίθηκε εξαιρετικά τόσο στο "4" όσο και στο "5". Εφόσον ο Ολυμπιακός τον θέλει για τον ίδιο ρόλο, είναι μια χαρά εργαλείο.

ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ, ΟΧΙ ΠΟΣΟΤΗΤΑ

Με τους Σλούκα, Βεζένκοφ, Λαρεντζάκη, Λιβιό και τους Παπανικολάου, Μακίσικ, Μάρτιν και Πρίντεζη, ο Ολυμπιακός έχει μια βάση οκτώ παικτών. Η περίπτωση του Βασίλη Σπανούλη αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο, αν και η ομάδα δεν χτίζεται πλέον με κεντρικό άξονα τον αρχηγό της. Σε κάθε περίπτωση δεν θα χρειαστούν πάνω από 3-4 προσθήκες, οι οποίες όμως είναι κομβικότατες και ουσιαστικά θα καθορίσουν τη δυναμική των ερυθρόλευκων. Το βάρος δεδομένα πρέπει να πέσει στην περιφέρεια καθώς, εκεί παίζεται το μπάσκετ κι ο Ολυμπιακός έδειξε να υστερεί φέτος. Δυο υψηλού επιπέδου γκαρντ που να συνδυάζουν σκορ, δημιουργία και αμυντική επάρκεια είναι απαραίτητο να αποκτηθούν. Δύο παίκτες που να έχουν παιχνίδι με, αλλά και χωρίς την μπάλα ώστε να μπορούν παίξουν είτε με, είτε χωρίς τον Σλούκα που φυσικά θα ηγείται στην ερυθρόλευκη περίμετρο. Στον Ολυμπιακό έλειψε όσο τίποτε άλλο φέτος το εύκολο καλάθι, αφού ούτε ο Χάρισον, ούτε ο Τζένκινς ούτε ο Σπανούλης μπόρεσαν να το προσφέρουν με συνέπεια.

Ένας τρίτος περιφερειακός παίκτης που λογικά θα ψάξει ο Ολυμπιακός, θα προορίζεται περισσότερο για τη θέση "3", ώστε να πλαισιώσει τον Παπανικολάου που καλώς εχόντων τον πραγμάτων θα επιστρέψει υγιής και ετοιμοπόλεμος. Ιδανικά θα πρέπει να έχει μέγεθος για αμυντικούς λόγους, σχετική έφεση στο ριμπάουντ και αξιόπιστο μακρινό σουτ. Τη δεδομένη στιγμή ο Ολυμπιακός έχει τρεις παίκτες που μπορούν να πατήσουν στο "3", τους Βεζένκοφ, Λαρεντζάκη και Μακίσικ και λογικά η συγκεκριμένη προσθήκη μπορεί να περιμένει τις υπόλοιπες, αφού τα ακριβή χαρακτηριστικά της θα εξαρτηθούν από το πώς θα έχει διαμορφωθεί το υπόλοιπο ρόστερ. Αν δηλαδή θα μιλάμε για ένα τριάρι που θα μπορεί να παίξει και στο "4" ή για έναν παίκτη που θα μπορεί να λειτουργήσει και ως γκαρντ.

Τέλος, οι Πειραιώτες θα αναζητήσουν τον βασικό ψηλό τους. Έναν παίκτη που θα μπορεί να κάνει τη διαφορά και μαζί με τον Μάρτιν να συνθέσουν ένα ισχυρό δίδυμο. Ο Αμερικανός ρούκι έδειξε ότι διαθέτει μεγάλες δυνατότητες στο πρώτο μισό της σεζόν, αλλά ίσως χρειάζεται δίπλα του έναν πιο κυριαρχικό σέντερ με κάπως διαφορετικά χαρακτηριστικά.

ΑΝ Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΕΙΧΕ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΘΑ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ

Η συζήτηση που τελευταία μονοπωλεί τα μπασκετικά στέκια εντός κι εκτός συνόρων, δεν είναι άλλη από το πότε θα γραφτεί η τελευταία λέξη στο ανεπανάληπτο έπος του Βασίλη Σπανούλη. Ο παίκτης-μύθος του ευρωπαϊκού μπάσκετ, και ο σπουδαιότερος αθλητής που φόρεσε ποτέ την φανέλα του Ολυμπιακού σε όλα τα αθλήματα, έχει ήδη προαναγγείλει το φινάλε καριέρας του, χωρίς ωστόσο να το έχει οριοθετήσει με ακρίβεια. Πολλοί θεωρούσαν ότι η φετινή είναι η τελευταία του σεζόν κι άλλοι ότι θα παίξει ακόμη ένα χρόνο. Η σύζυγος του πήρε την αναμενόμενη θέση από τα σόσιαλ μίνιτια, όμως είναι δεδομένο ότι πριν από οποιαδήποτε απόφαση ο Σπανούλης θα συζητήσει με την ομάδα του. Όπως κάνει πάντα...

Στα 39 του χρόνια ο Kill Bill εξακολουθεί να διατηρεί επάνω του όλα τα φώτα κι αυτό λέει πολλά όχι μόνο για το μέγεθός του, αλλά και για την επίδραση του στο άθλημα. Όποιος έχει ταξιδέψει πλάι του εκτός Ελλάδας, έχει σίγουρα υπάρξει μάρτυρας κάποιας εκδήλωσης λατρείας και σεβασμού προς το πρόσωπό του από αντιπάλους φιλάθλους, αντιπάλους προπονητές, αντιπάλους παίκτες. Σε κάθε πόλη που θα βρεθεί, σε κάθε γήπεδο που θα πατήσει, προκαλεί δέος.

Την Παρασκευή 9 Απριλίου, η φετινή σεζόν στην Ευρωλίγκα ολοκληρώνεται για τον αρχηγό του Ολυμπιακού, όπως ακριβώς άρχισε. Σ' ένα άδειο κι έρημο ΣΕΦ. Η ιστορική έδρα του Ολυμπιακού που τόσες και τόσες φορές σείστηκε για χάρη του Σπανούλη, θα παραμείνει για ένα ακόμη βράδυ σιωπηλή ελέω πανδημίας. Εύλογα, λοιπόν, θα αναρωτηθεί κανείς: Μπορεί να είναι το Ολυμπιακός - Χίμκι το τελευταίο παιχνίδι που θα φορεθεί η κόκκινη φανελα με το 7; Θα φύγει ο πιο θορυβώδης παίκτης της σύγχρονης εποχής τόσο αθόρυβα;

Στη ζωή μπορούν να συμβούν τα πάντα (όπως και στο μπάσκετ άλλωστε κι αυτό το ξέρει καλύτερα απ' όλους ο περί ού ο λόγος), όμως αν ο Σπανούλης είχε όντως αποφασίσει να κρεμάσει τα παπούτσια σε λίγες μέρες, λογικά θα το γνωρίζαμε. Δεν θα μπορούσε να αποσιωπηθεί ένα τόσο κοσμοϊστορικό γεγονός. Αντιθέτως, μέχρι τώρα δεν υπάρχει καμία ένδειξη και κανένα σημάδι που να μαρτυράει κάτι τέτοιο. Δια της... ατόπου απαγωγής λοιπόν, φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι ο κορυφαίος παίκτης στην ιστορία της Euroleague, δεν έχει πείσει ακόμα το θηρίο που βρυχάται μέσα του να ησυχάσει. Κι αφού δεν έχει πάρει την απόφαση να σταματήσει, σημαίνει προφανώς ότι θέλει να συνεχίσει. Όχι μόνο γιατί αισθάνεται ικανός να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο, αλλά και γιατί επιθυμεί να εισπράξει το χειροκρότημα από τον κόσμο του Ολυμπιακού και τους φίλους του μπάσκετ στην Ευρώπη, απ' άκρη σ' άκρη.

Σε κάθε περίπτωση, το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα το καλοκαίρι κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει. Από τη μία εκκρεμεί το ζήτημα της εθνικής ομάδας, καθώς και ο Πιτίνο έχει δηλώσει κατ' επανάληψη ότι θα ήθελε να τον έχει στο Προολυμπιακό, ενώ κι ο ίδιος ο Σπανούλης έχει παραδεχτεί ότι το σκέφτεται. Σε κάθε περίπτωση, εκκρεμούν οι συζητήσεις με τον Ολυμπιακό. Οι σκέψεις των προέδρων, τα σχέδια του Γιώργου Μπαρτζώκα, o ρόλος που θα έχει, η διάθεσή του να βοηθήσει εκείνους που θα τον διαδεχθούν, το μέλλον και πολλά ακόμη πρέπει να τεθούν επί τάπητος, ώστε ο Ολυμπιακός να βγει ενωμένος και κερδισμένος. Γιατί στην τελική τον Ολυμπιακό υπηρετούν όλοι.

ΠΕΡΙ ΜΠΑΤΖΕΤ Ο ΛΟΓΟΣ

Θα ήταν ευχής έργον αν ο Ολυμπιακός μπορούσε να προσφέρει 2-3 καλά συμβόλαια σε παίκτες που δίχως ρίσκο μπορούν να τον ανεβάσουν επίπεδο και λογικά οι Αγγελόπουλοι δεν θα αρνηθούν στον Μπαρτζώκα τις ποιοτικές προσθήκες που θα ζητήσει. Άλλωστε και μέσα στη σεζόν που τελειώνει είχαν ανάψει το πράσινο φως για προσθήκες εφόσον αποφασιζόταν. Άπαντες αντιλαμβάνονται πλέον ότι στην Eυρωλίγκα χρειάζονται συνέπεια και διάρκεια για να μπορέσεις να διεκδικήσεις κάτι καλό και πληρώνοντας παραπάνω, συνήθως αυτό αγοράζεις. Τη σταθερή απόδοση.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε κάτι σημαντικό που ίσως πολύς κόσμος δεν το λαμβάνει υπόψιν του. Το να ανέβει το μπάτζετ του Ολυμπιακού δεν εξαρτάται από μια απλή απόφαση των Αγγελόπουλων να βάλουν λίγο πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Πλέον, η Ευρωλίγκα παρακολουθεί τα πάντα μέσω του Financial Fair Play και τα χρήματα που μπορούν να βάζουν οι ιδιοκτήτες των ομάδων είναι συγκεκριμένο ποσοστό στο συνολικό budget και πάντα με κριτήριο τα έσοδα των ομάδων. Κι αυτό το ποσοστό που θα μπορούν να βάζουν οι ιδιοκτήτες θα μειώνεται συνεχώς. Όσοι βιαστείτε να πείτε για την ΤΣΣΚΑ ή για τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα, η απάντηση είναι απλή. Η ΤΣΣΚΑ έχει μια τεράστια χορηγία και οι δυο ισπανικές ομάδες έχουν το πλεονέκτημα ότι υπάρχει ένα κοινό ταμείο στο σύλλογο και μοιράζουν τα χρήματα όπως θέλουν.

Εξαντλώντας τα περιθώρια, πάντως, ο Ολυμπιακός μπορεί σίγουρα να φτιάξει κάτι καλό. Το θέμα είναι ότι ομάδες με πιο περιορισμένο μπάτζετ έχουν δύο δρόμους. Ο ένας είναι να κινηθούν όσο πιο safe μπορούν με βάση το πορτοφόλι τους εξασφαλίζοντας ένα στάνταρ επίπεδο, αλλά και δημιουργώντας ένα πολύ ορατό ταβάνι. Ο άλλος είναι να κινηθούν οσο πιο δυναμικά μπορούν για τις 1-2 βασικές ανάγκες του και τις υπόλοιπες να τις καλύψουν με παίκτες που έχουν το potential να φτάσουν ψηλά, αλλά βρίσκονται ένα βήμα πριν το μεγάλο άλμα. Αυτοί οι παίκτες που θα πληρωθούν φθηνά τώρα, αλλά σύντομα θα εκτοξεύσουν την αξία τους, μπορούν να βοηθήσουν μια ομάδα με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες να μπει σφήνα στους ισχυρούς.

Ο ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟY #MEXRITELOUS

Απο τον Ολυμπιακό απαιτούνται αποτελέσματα, διακρίσεις και τίτλοι και το ίδιο θα συνεχίσει να ισχύει εφόσον επιστρέψει στις ελληνικές διοργανώσεις. Οτιδήποτε άλλο θεωρείται αποτυχία. Ουδείς πολυσκοτίζεται αν η ομάδα βρίσκεται σε μια πολύ ιδιαίτερη καμπή της ιστορίας της, αν δοκιμάζει να ανοικοδομηθεί έπειτα από μια δεκαετία ή αν το rebuilding που επιχειρείται είναι μια διαδικασία χρονοβόρα όπως τόνισε σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Κώστας Παπανικολάου. Σε κανέναν δεν αρέσει η διαδικασία της σποράς και της καλλιέργειας, όλοι να θερίσουν θέλουν.

Ακόμα και το τίμημα για το #mexritelous ο Ολυμπιακός το πληρώνει χωρίς να του αναγνωρίζονται ελαφρυντικά. Παρά το γεγονός ότι αποτελούσε λαϊκή επιταγή πριν από τη γέννησή του και αναμφισβήτητα κλόνισε το μπασκετ συθέμελα . Διότι όσο κι αν επιχειρήθηκε να λοιδορηθεί ή να απαξιωθεί, η κίνηση του Ολυμπιακού προκάλεσε τέτοια χιονοστιβάδα εξελίξεων, που αν μη τι άλλο ανάγκασε το σύστημα να αποκαλυφθεί ανερυθρίαστα στην προσπάθειά του να διατηρήσει τα κεκτημένα.

Πλέον το παρασκήνιο έγινε... προσκήνιο μέσα από ένα άνευ προηγουμένου στριπτίζ, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες σχετικά με το τι συνέβαινε τόσα χρόνια. Κι αν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για την απελευθέρωσή του αθλήματος θα φανεί προσεχώς. Αν όχι, τι να κάνουμε... Η κλειστή Ευρωλίγκα με περισσότερα από 50 παιχνίδια regular season έρχεται, για να κυριαρχήσει και να βυθίσει ακόμα περισσότερο στην ανυπαρξία τους εκείνους που το ανάστημά τους φτάνει μέχρι την κατσίκα του γείτονα.

Ο,τι κι αν λέμε, όμως, η φύση του συλλόγου έχει συγκεκριμένα γνωρίσματα κι οποιοσδήποτε ανακατεύεται με τις τύχες του οφείλει να γνωρίζει αν τα αντέχει η πλάτη του. Ο Ολυμπιακός είναι ώρα να μηδενίσει το χρονόμετρο, να επιστρέψει στη σεμνότητα, αλλά και να ξαναρχίσει να ονειρεύεται. Να βάλει μια και καλή στην άκρη το ένδοξο παρελθόν του και πιστέψει σε κάτι καινούργιο, γιατί η χρυσή εποχή του πέρασε.

Η ομάδα του ανεπανάληπτου Σπανούλη και του μεγάλου Πρίντεζη (έστω κι αν συνεχίσουν), του "refuse to lose" και του "against all odds" μας μέθυσε, μας ανατρίχιασε, μας πήρε τα λαρύγγια και μας γέμισε δάκρυα, αλλά δυστυχώς μας τελείωσε. Κι όσο δεν το παίρνουμε οριστικά απόφαση, τόσο θα καίγονται χρονιές, θα καίγονται προπονητές, θα καίγονται παίκτες, θα καίγονται ευκαιρίες. Και κάμποσα εκατομμύρια... .

Όπως γίνεται κατανοητό, το έργο του Γιώργου Μπαρτζώκα είναι πολύ πιο σύνθετο από την εύρεση μερικών καλών παικτών. Διότι ο 55χρονος προπονητής επέστρεψε για να σχεδιάσει και να δημιουργήσει τον νέο Ολυμπιακό, όχι απλά να διαχειριστεί τον παλιό. Αυτό είναι ουσιαστικά το πραγματικό πλαίσιο της συνεργασίας του με τους αδερφούς Αγγελόπουλους και η ξεκάθαρη αποστολή που του έχει ανατεθεί.

[Άγιος Πέτρος]

Ο Ολυμπιακός, ο παντού-Σακ και το? δάγκωμα της Αρμάνι - Τόλης Λεούσης