Κινηματογράφος

[dora7]

Originally Posted by Dude

Three Colors: White (1994): Η μόνη της τριλογίας των χρωμάτων που δεν είχα δει, από αυτά που διάβαζα νόμιζα ότι θα ήταν αρκετά πιο ανάλαφρη, και πιο ποταπή ίσως. Εντέλει είναι ανάλογα γαμηστερή με τις άλλες από καλλιτεχνική άποψη, και ταυτόχρονα και πιο ψυχαγωγική. Ο πρωταγωνιστής Zbigniew Zamachowski (έπαιζε και στο τελευταίο επισόδιο στο "Δεκάλογο" για όποιον το έχει δει) είναι πέρα από μορφή, χαρισματικός υποκριτικά.

επειδη την ειδα πολύ προσφατα την βαζω τριτη στη σειρα με καλυτερη τη μπλε...αναμικτα συναισθηματα μου προκαλεσε και παρολο που η τυπισα αξιζε μια γερη τιμωρια η τελικη τιμωρια ηταν λιγο too much...και τιμωρει και τον εαυτο του ο πρωταγωνιστης ταυτοχρονα, και τελικα ειναι χαμενοι κι οι δυο...

[OneOfTheSmurfs]

Λιγα λογια για μερικες απο τις φετινες που ειδα αυτες τις μερες:

The Martian:
Περασαν πολυ ευχαριστα και χαλαρα δυομιση ωρες με γελιο και σασπενς. Ridley Scott οταν εχει καλο σεναριο μπορει να κανει θαυματα.. Ο Damon επισης παρα πολυ καλος. Δεν θα το ελεγα οτι ειναι οσο εξαιρετικο οσο ακουγεται, αλλα ευκολα μια ευχαριστη ταινια.

Bridge Of Spies:
Spielberg και Hanks σε ενα καλοφτιαγμενο thriller με πολυ διαλογο. Προβλεψιμο, λιγο αμερικανια, αλλα στο τελος σου αφηνει ευχαριστα συναισθηματα.

Steve Jobs:
Ο Aaron Sorkin με επεισε οτι μπορει να γραφει εξαισιους διαλογους γεματους ενταση και ουσια. Απο τις αγαπημενες μου φετινες που εχω δει ως τωρα, απλη και κατ'ευθειαν στο ζουμι. O Fassbender καταφερε να κανει παρα πολυ ενδιαφερον εναν απολυτα αντιπαθη χαρακτηρα (τουλαχιστον οπως ειναι στην ταινια)

Sicario:
Deakins vs Lubezki για το ποιος θα παρει το οσκαρ φετος. Μια ζωγραφια ολη η ταινια. Με μια πολυ απλη υποθεση που βασιζεται στους χαρακτηρες για να πουλησει. Προσωπικα δεν μ αρεσε ο χαρακτηρας της Emily Blunt κα ηθελε περισσοτερο απο τον εξαιρετικο Benicio Del Toro.

Slow West:
Western με αρκετη βια, αρκετο γελιο, εξαιρετικη μουσικη, ενδιαφερον χαρακτηρες, πανεμορφη φωτογραφια και ενα πολυ απλοϊκο σεναριο. Απο τις εκπληξεις τις χρονιας. Τιποτα εξαιρετικο αλλα χαιρομαι πολυ που την ειδα. Fassbender και παλι κλεβει την παρασταση.

Joy:
Τεραστια απογοητευση παρ'ολο που δεν περιμενα κατι ιδιαιτερο. Απο τις χειροτερες ταινιες που ακουγονται δυνατα φετος.


Τhe Lobster:
Η καλυτερη ταινια του Λανθιμου ως τωρα, απο τις πιο ομορφες (σε φωτογραφια) ταινιες της χρονιας. Απιστευτα μαυρο χιουμορ. Αξιζε η αναμονη.

[Άγιος Πέτρος]

Originally Posted by OneOfTheSmurfs

Sicario:
Deakins vs Lubezki για το ποιος θα παρει το οσκαρ φετος. Μια ζωγραφια ολη η ταινια. Με μια πολυ απλη υποθεση που βασιζεται στους χαρακτηρες για να πουλησει. Προσωπικα δεν μ αρεσε ο χαρακτηρας της Emily Blunt κα ηθελε περισσοτερο απο τον εξαιρετικο Benicio Del Toro.

αυτό

[Buendia]

Λοιπόν, το ζητήσατε και θα το έχετε κύριοι. Εκμεταλλευόμενος τις αργίες και μια που βρήκα λίγο χρόνο παραπάνω, ήρθε η ώρα για το αφιέρωμα υπερσεντόνι που σας είχα προαναγγείλει.

Όποιος έχει όρεξη ας προετοιμαστεί και ας έχει υπομονή, γιατί βγήκε μπόλικο το μέγεθος (εδώ μου βγαίνει αλλού κι αλλού, τώρα με 20+ βιβλία-ταινίες θα ήταν μαζεμένο;; ). Βάζω και έναν πρόλογο για αρχή, για έχετε μια εικόνα ποια είναι η προσέγγισή μου:

Ίσως να μη σας λέει κάτι το όνομα Μάρσαλ Μακλούαν, σίγουρα όμως έχετε ακούσει τον αφορισμό του «το μέσο είναι το μήνυμα». Από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς της επικοινωνίας, ένας άνθρωπος που προσπάθησε (και τα κατάφερε σε ιδιαίτερα σημαντικό βαθμό) να καταλάβει την επικοινωνιακή επανάσταση που συντελέστηκε με τη ανάδυση της τεχνολογίας και των νέων Μέσων, και που έχει πει πολλά περισσότερα και μεγαλύτερης σημασίας, ασχέτως αν δε μνημονεύονται εξίσου.

Μεταξύ αυτών και η περίφημη κατηγοριοποίηση που έκανε σε «hot-θερμά» και «cool-ψυχρά» μέσα, όπου ανάλογα με τον αριθμό των πληροφοριακών στοιχείων που περιέχονται τόσο πιο θερμό είναι το μήνυμα και το μέσο αντίστοιχα. Ακόμα πιο συγκεκριμένα, όπως το ορίζει, όσο πιο θερμό είναι το μήνυμα, τόσο πιο περιορισμένη είναι και η συμμετοχή του αποδέκτη. Έτσι, για παράδειγμα, το ραδιόφωνο είναι πιο «θερμό» σε σχέση με το «ψυχρό» τηλέφωνο, η ταινία-κινηματογράφος είναι πιο «θερμή» από το «ψυχρό» μέσο τηλεόραση, η φωτογραφία είναι «θερμό μέσο» σε σχέση με την καρικατούρα και ούτω καθεξής. Να τονίσω βέβαια ότι η περιγραφή δεν είναι αξιολογική. Δηλαδή δεν υποδηλώνει προτίμηση ανάμεσα στα μέσα, απλώς τα κατανέμει σε μια κατανοητή κλίμακα ανάλογα με τη συμμετοχή του αποδέκτη και το πλήθος των επικοινωνιακών τους στοιχείων.

Ο πρόλογος αυτός έχει δύο στόχους. Ο πρώτος είναι να προσεγγίσει τον εξαιρετικά διαδεδομένο αφορισμό «το βιβλίο είναι πάντα καλύτερο από την ταινία», και η πιο απλή εξήγηση που προκύπτει είναι ότι εφόσον το βιβλίο αποτελεί εξαιρετικά ψυχρότερο μέσο από την ταινία-κινηματογράφο, κατά συνέπεια απαιτεί μια ασύγκριτα μεγαλύτερη ψυχική επένδυση και συμμετοχή του αναγνώστη σε σχέση με τον θεατή, οπότε εξορισμού ξεκινάει με πλεονέκτημα. Κατ' επέκταση -και το δεύτερο σημείο/στόχος - είναι αδύνατο και χωρίς νόημα, να γίνει σύγκριση βιβλίων-σινεμά γενικότερα. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, δύο εκ διαμέτρου αντίθετα μέσα και ως εκ τούτου οποιαδήποτε απόπειρα αποτελεί απλή μεταφορά και όχι (ποτέ, των ποτών) πιστή απόδοση.

Ελπίζω να μην κούρασα πολύ και προχωράω. Εν αρχήν το βιβλίο. Η διαδικασία που ακολουθώ είναι να παρουσιάζω πρώτα ορισμένα πράγματα-σκέψεις για το βιβλίο και μετά την κριτική όσον αφορά τη μεταφορά. Αναλόγως το βιβλίο και την εκάστοτε ταινία ενδεχομένως θα σταθώ σε διαφορετικά σημεία κάθε φορά. Γενικά γνωρίζω την αγάπη σας για αριθμούς και θα μπορούσα κάλλιστα να ορίσω κάποιες κατηγορίες στις οποίες να αξιολογώ με κάποια βαθμολογία (πχ. ακρίβεια σεναρίου, κάστινγκ, ρεπεράζ, κλπ κλπ). Επίσης θα μπορούσα να βαθμολογώ συνολικά βιβλίο και ταινία, ώστε να φαίνεται η απόκλιση (είτε θετική είτε αρνητική).

Πράγματα τα οποία και.... ασφαλώς δεν πρόκειται να κάνω ακόμα και υπό την απειλή ανασκολοπισμού! Εδώ μιλάμε για τέχνη κύριοι, τουτέστιν συναισθήματα και οποιαδήποτε παραμετροποίηση είναι περιττή. Ωστόσο, αξιολόγηση θα γίνει φυσικά, απλώς θα είναι ποιοτική και όχι ποσοτική.

Τέλος, έχω θεματοποιήσει με τρία μέρη, με μορφή οι Καλές, οι Κακές και οι Μέτριες.

Με το μάτι του Μπουεντία λοιπόν. Απολαύστε υπεύθυνα.

[Buendia]

Κεφάλαιο 1: Οι αποτυχίες - «Αυτά τα πράματα καλό είναι να μη γίνονται»

«Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας»

Για το βιβλίο δε γίνεται να γράψω πολλά, θα χρειαζόταν αυτόνομο ποστ.

Ένα από τα αριστουργήματα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Κάπως αμφιλεγόμενο καθώς για μέρος της κριτικής δε στέκεται στο ίδιο επίπεδο με τα κορυφαία του (Εκατό χρόνια μοναξιά, Το φθινόπωρο του Πατριάρχη), σίγουρα όμως ένα πολύ δυνατό βιβλίο που συντέλεσε στη δημιουργία του μύθου του.

Προσωπικά –όπως και όλα του σχεδόν- το έχω διαβάσει δύο φορές. Ένας από τους διασημότερους αφορισμούς του Γκάμπο λέει ότι «δεν είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι σταματάνε να κυνηγούν τα όνειρά τους επειδή γερνάνε. Γερνάνε όμως επειδή σταματάνε να κυνηγούν τα όνειρά τους» και αποτελεί την επιτομή του συγκεκριμένου έργου. Ο Φλορεντίνο Αρίσα ερωτεύεται σε εφηβική ηλικία την Φερμίνα Δάσα και περνάει σαράντα χρόνια περιμένοντας και επιδιώκοντας τη στιγμή που θα μπορέσει να είναι μαζί της. Κανένα γλυκανάλατο μελό ρομάντζο, όπως ίσως θα μπορούσε να εννοηθεί από τη βασική περιγραφή, αλλά ένα βιβλίο-ύμνος στη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής και αξιοπρέπειας. Παράλληλα, σε δεύτερο βαθμό, μια υπόγεια κριτική στην ταξική διαστρωμάτωση της δυτικής κοινωνίας και στην αντιμετώπιση του έρωτα ως ανεπιθύμητης, ύποπτης και βλαπτικής κατάστασης (εξού και ο παραλληλισμός με τη χολέρα).

Η ταινία

Να εξηγηθώ πρώτα από όλα ότι (δόξα τω θεώ) δεν την έχω δει κανονικά. Η κριτική εξαρχής έδωσε την πρώτη κρυάδα. Στη συνέχεια φίλος-λάτρης της Χολέρας, που έκανε το διάβημα να πάει σινεμά να τη δει, με όρκισε απευθείας να μην το αποτολμήσω.

Σήμερα την έχω δει αποσπασματικά στην τηλεόραση, καθώς μέχρι 20λεπτο άντεχα σερί και μετά άλλαζα τουλάχιστον 10 λεπτά για να στανιάρω. Και 5 λεπτά ωστόσο θα ήταν αρκετά μάλλον, γιατί το πράγμα φαίνεται από την πρώτη ματιά πώς πάει.

Ο Μάρκες, από όσο θυμάμαι, απέρριπτε για χρόνια της προτάσεις που του έκαναν να μεταφερθεί στο σινεμά. Τελικά στα γεροντάματα ενέδωσε και συμμετείχε κιόλας στα γυρίσματα (ή έτσι είπαν τουλάχιστον). Ο Μάικ Νιούελ επίσης, είναι αρκετά αξιοπρεπής σκηνοθέτης. Τώρα το πώς καταφέρανε να βγάλουν τέτοιο έκτρωμα αποτελεί άλυτο μυστήριο. Γιατί εδώ μιλάμε για την απόλυτη αντι-ταινία του βιβλίου. Όλα όσα λέει ο Μάρκες, εδώ δείχνουμε τα ανάποδα. Καλά, για την ταξικότητα, για τη φύση του έρωτα και την αντιμετώπισή του από την κοινωνία, γι’ αυτά ούτε λόγος να γίνεται. Θα ήμασταν μάλλον τρελοί να τα αναζητούσαμε κιόλας έτσι όπως πήγε το πράμα. Αλλά εδώ μιλάμε βλέπεις δύο καημένα γεροντάκια που σαλιαρίζουνε. Η αξιοπρέπεια του έρωτά τους, η ζωογόνος δύναμη, το ατρόμητο πάθος, όλα αυτά είναι παντελώς άγνωστα πράματα. Ούτε σε στιγμιαία έκλαμψη δε γίνεται να διαφανούν.

Μιλάμε για fail μεγατόνων. Α πα πα πα παναγία μου…

«Ακόμα και οι καουμπόισσες μελαγχολούν»

Του απίθανου τύπου ονόματι Τομ Ρόμπινς. Όσοι δεν έχετε διαβάσει, σπεύσατε. Ο απόλυτος feel good συγγραφέας, ειδικά για καλοκαιρινό ανάγνωσμα δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα καταλληλότερο. Απλώς μη σταθείτε ιδιαίτερα στο πασίγνωστο μπεστ σέλερ «Ο Τρυποκάρυδος» (πάγια απορία ανάμεσα στους φανατικούς του Ρόμπινς γιατί έχει πάρει τέτοιες εμπορικές διαστάσεις ενώ αποτελεί από τα –επιεικώς- πιο μέτρια του). Καλύτερα «Το άρωμα του ονείρου» ή τις «Καουμπόισσες» για αρχή (και «Αγριεμένοι ανάπηροι…» αμέσως μετά που έχουμε πιάσει το κλίμα του!).

Κατά τα άλλα, το συγγραφικό σύμπαν του Ρόμπινς συνίσταται σε μια σουρεάλ έως γκροτέσκα συνύπαρξη των πλέον απίθανων όντων στις πιο εντυπωσιακές καταστάσεις. Αυτό δοσμένο με τη ματιά της πιο απλής καθημερινότητας και με ένα καταπληκτικό χιούμορ.

Γενικότερα, η θεματολογία του Ρόμπινς παραμένει ευλαβικά σταθερή (ενδεχομένως και το αρνητικό του σημείο) και εστιάζει απαρέγκλιτα στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, την ανάγκη του να εντοπίσει τη θέση του στον κόσμο, το κυνήγι της ευτυχίας, την αποδοχή της ετερότητας και τη διαρκή ανακάλυψη του «καινούριου». Οι «Καουμπόισσες», ίσως το πληρέστερο δείγμα, συμπυκνώνουν όλα τα παραπάνω μέσα από την ιστορία της Σίσι Χάνκσοου. Μιας νεαρής κοπέλας με ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, δύο υπερφυσικά μεγάλους αντίχειρες που αποτελούν αντικείμενο παρατήρησης και σχολίων σε όποιο μέρος κι αν σταθεί.

Στο μεγάλο ταξίδι συμφιλίωσης με τη διαφορετικότητά της, η Σίσι Χάνκσοου θα συναναστραφεί με τους πλέον μη κοινότυπους ανθρώπους. Θα βρεθεί σε ένα ράντσο αποκλειστικά για γυναίκες και θα γνωρίσει ένα γερό/ινδιανό/ιάπωνα (χαχαχα) γκουρού. Θα συναντήσει τον έρωτα σε όλες του τις μορφές, θα αντισταθεί μαζί με τις υπόλοιπες του ράντσου απέναντι στις κατεστημένες αρχές, θα ακούσει βαθιά προσωπικά βιώματα και φιλοσοφικές αναζητήσεις στις πιο άκυρες στιγμές, και παράλληλα θα επισκεφτεί έναν ψυχαναλυτή χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα (καθώς δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Ρόμπινς… )

Η ταινία

Του γενικά πολύ καλού, Γκας Βας Σαντ. Πανάθεμά τονά…

Ό,τι διαβάσατε παραπάνω και σκεφτήκατε από την περιγραφή: Ουδεμία σχέση απολύτως. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να του αναγνωρίσω είναι ότι ήταν ακόμα μικρός και δεν είχε πολλές ταινίες στο ενεργητικό του. Κατά τα άλλα, όπως είπαμε, μιλάμε για ένα βιβλίο ύμνο στη διαφορετικότητα. Και τί πιο κατάλληλο παρά να το αναλάβει ένας ανοιχτά δηλωμένος gay σκηνοθέτης; Ναιιι; Μπααα…

Γιατί δυστυχώς αντί να αρπάξει την ευκαιρία και μέσα από τη δική του εμπειρία να αναδείξει το πνεύμα του βιβλίου, αυτός πάει σαν μουλάρι, βρίσκει ένα σημείο που του ταιριάζει και γυρίζει όλη την ταινία πάνω σε αυτό. Αναφέρομαι στον λεσβιακό έρωτα που αναπτύσσεται ανάμεσα στην πρωταγωνίστρια και την αρχηγό του ράντσου. Ναι, όντως υπάρχει. Ναι, έχει και μια καταπληκτική περιγραφή (την οποία βέβαια την έχουν κράξει ως φαντασιώσεις ενός ετεροσεξουαλικού που δεν έχουν ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα). Ναι, έχει βαρύνουσα σημασία στο βιβλίο. Αλλά ΟΧΙ. Δεν είναι αυτό το κέντρο βάρους! Όχι Γκας, και δε φταίμε σε τίποτα εμείς. Για να το εξηγήσω, όλο το ειδύλλιο άντε να καταλαμβάνει 30-40 σελίδες από τις 400. Ε, λοιπόν αυτός το παίρνει και κάνει όλη την ταινία ένα ύμνο στον ομοφυλοφιλικό έρωτα.

Τιναυτά ρε??? (φωνάζοντας) Εεε, δώσε Τομ Ρόμπινς στον λαό ρε αχρείε! Δηλαδή, πρώτα και πάνω από όλα χιούμορ. Χιούμορ ρε. Απλότητα. Απίθανοι τύποι να λένε εκλαϊκευμένες φιλοσοφικές θεωρίες στις πιο εντυπωσιακές στιγμές. Ωραίο και το gay pride, δεν ήμανε τίποτες ομοφοβικοί να 'ούμε, αλλά εμείς το βιβλίο θέλαμε βρε ρεμάλι.

Ως εκ τούτων, η ταινία απλώς δεν βλέπεται. Οι ηθοποιοί γυρίζουν αμήχανοι (μάλλον θα το είχαν διαβάσει οι φουκαράδες και άντε να καταλάβουν τι διάολο κάνουν εδώ), η πλοκή είναι εντελώς ασύνδετη (εμ βέβαια, αν φουσκώνεις υπερβολικά και χωρίς λόγο ένα σημείο μετά τα υπόλοιπα μοιάζουν παράταιρα) και το (χαρακτηριστικό ως απαραίτητη συνθήκη των βιβλίων του) χιούμορ απουσιάζει παντελώς.

Για να το καταλάβουμε, από τους γνωστούς δημιουργούς την ταινία θα έπρεπε να την είχαν γυρίσει οι Κοέν. Απαρέγκλιτα. Σαν πνεύμα, ο Λεμπόφσκι είναι ό,τι πλησιέστερο σε Τομ Ρόμπινς. Βασικά αυτή είναι διαχρονική απορία που είχα, γιατί δεν το έχουν επιχειρήσει ποτέ να τον μεταφέρουν οι συγκεκριμένοι. Αν και ποτέ δεν ξέρεις βέβαια.

Γκας βαν Σαντ πάντως και οι καουμπόισσες του, για τα θηρία όπως και να έχει.

«Football Factory»

Από το οπισθόφυλλο, μια περιγραφή που είχε δώσει η Select: «Το Football Factory είναι το Trainspotting των γηπέδων». Ισχύει μέχρι κεραίας, και όλοι εμείς ξεκινάμε όντας κάποια μέτρα πιο κοντά στο θέμα του. Αγγλική εργατική τάξη, λούμπεν, γήπεδα, κοινωνικοί απόκληροι, βία. Τα πάντα όλα. Χουλιγκανισμός και ένα χρονικό σε κάποιες βδομάδες από τη ζωή ενός φανατικού οπαδού της Τσέλσι (όπως ο συγγραφέας, που υπήρξε οργανωμένος για χρόνια). Καθημερινότητα, μεθύσια, αναζήτηση περιστασιακών πηδημάτων και η προσμονή μέχρι το σημείο ύπαρξης της εβδομάδας, δηλαδή τον αγώνα της ομάδας και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Η διάρθρωση της οπαδικής δομής, οι σχέσεις εξουσίας, οι ιδιαιτερότητες συγκεκριμένων αγώνων και το ανελέητο ξύλο, μέχρι ο πρωταγωνιστής να ζήσει μια εμπειρία που θα τον κάνει να αναθεωρήσει τη σχέση του με όλο αυτό συνολικά.

Η ταινία

Η αλήθεια είναι ότι το είδα αρκετά μετά που το είχα διαβάσει, 4-5 χρόνια νομίζω (βασικά αγνοούσα ότι είχε γυριστεί, μέχρι που μου το είπε ένας φίλος). Η πρώτη αντίδραση ήταν ότι έχω αρχίσει να γερνάω και ότι επικίνδυνες παθήσεις όπως το αλτσχάιμερ έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Δηλαδή το έβλεπα και δε θυμόμουν το παραμικρό από το βιβλίο. Κάτι που μου έκανε τέτοια εντύπωση ώστε το ξανάπιασα να κοιτάξω μερικά σημεία. Και… ω, ναι! Ευτυχώς ήμουν ακόμα πνευματικά υγιής. Αν κάποιος είχε θέμα, αν κάποιος εμφάνιζε παρανοϊκή συμπεριφορά, αυτός ήταν ο τύπος που το γύρισε. Ρε λέμε είναι ένα άλλο πράμα. ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΛΛΟ. Ο αθεόφοβος γυρίζει μια άλλη ταινία που έχει απλώς κοινό όνομα και αντικείμενο. Στο επίκεντρο ένα χουλιγκάνι που έχει εφιάλτες ότι την έχει πέσει στη γυναίκα (!!) του αρχηγού. Μετά κάποιες ιστορίες που περιγράφει ένας παππούς, ένα μεταφυσικό όραμα που βλέπει, ένας άααλλος που έχει εμπειρία παρόμοια με του βιβλίου, και άλλα 'ντ' άλλα της Παρασκευής το γάλα γενικότερα. Τέτοια παλαβομάρα, να επικαλείσαι ένα βιβλίο και να το ακολουθείς ούτε 5%, εγώ δεν το έχω ξαναματαδεί (και ούτε να το καταλάβω ποτέ μπόρεσα).

Τέλος, έτσι για το ονόρε της ιστορίας, είναι εντυπωσιακές οι σκηνές των χουλιγκανικών συμπλοκών. Εντυπωσιακά… αστείες, για την ακρίβεια. Τηρουμένων των αναλογιών, ένα αγγλικό αντίστοιχο (απλώς λίγο καλύτερα κινηματογραφικά δοσμένο) των θρυλικών «Χούλιγκανς» («Κάτω τα χέρια από τα νιάτα» - .. «Η αλήθεια είναι στους Sex Pistols» - όποιος δεν το έχει δει να σταματήσει να διαβάζει και να σπεύσει άμεσα!)

Μα τώρα πείτε μου. Είναι αυτή η εικόνα που έχετε για τους πλέον σκληροπυρηνικούς χούλιγκαν???



«Κώδικας Ντα Βίντσι»

Εμένα γενικά μου άρεσε. Για το είδος του τουλάχιστον. Καταιγιστική δράση, μεγάλη αγωνία, ωραίο, ιντριγκαδόρικο θέμα. Και (προσωπικά) απρόβλεπτο φινάλε.

Για όσους δε γνωρίζουν, μια περίεργη δολοφονία συντελείται στο μουσείο του Λούβρου, ένα πτώμα εντοπίζεται μέσα σε ένα πλήθος συμβολισμών και ο καθηγητής σημειολογίας του Χάρβαρντ, Ρόμπερτ Λάνγκτον, βρίσκεται άθελά του μπλεγμένος σε ένα ανθρωποκυνηγητό που θα καταλήξει να εξετάζει την πραγματική ιστορία και καταγωγή (κατά το βιβλίο) του χριστού.

Οφείλω να ομολογήσω ότι παρότι η γραφή του Νταν Μπράουν είναι τουλάχιστον αδιάφορη, η ικανότητά του να στήνει πλοκή είναι αξεπέραστη και το ρούφηξα σα ναρκωτικό το βιβλίο. Με τράβαγε η αγωνία να δω τι θα γίνει και είχα τελειώσει κοντά 800 σελίδες σε 3 μέρες.

Η ταινία

Πώς το κατάφερε ο Ρον Χάουαρντ τόσο συναρπαστικό βιβλίο να το κάνει τόσο αδιάφορη ταινία, αυτό αποτελεί ένα μυστήριο. Ενώ ακολουθεί πιστά την πλοκή, εμένα προσωπικά νύστα με έπιασε. Είναι κι αυτός ο Τομ Χάνκς… Δυο ώρες με την ίδια μούτα τύπου «τι έγινε ρε παιδιά;». Γενικά ούτε οι τοποθεσίες που βρήκε μου αρέσανε, ούτε η ατμόσφαιρα με έπιασε, ούτε αγωνία μου έβγαλε. Τίποτα. Χίλιες φορές το βιβλίο (θα ακολουθήσει το Angels and Demons/ Illuminati, που το θεωρώ ασύγκριτα καλύτερο – και ως εκ τούτου ανήκει στην επόμενη κατηγορία).

Θεωρώ ότι ακριβώς επειδή πήγε να το συμπεριλάβει όλα, επειδή προσπάθησε να βάλει 800 σελίδες μέχρι κόμματος μέσα σε δυο ώρες, τελικά απλώς δεν κατάφερε να δείξει τίποτα. Ένα διαρκές κυνηγητό που λίγο μετά την αρχή έχανες το νόημά του.

«Όλα τα όμορφα άλογα»

Άλογα. Σύμφωνα με ένα χαρακτηριστικό μοτίβο της ελληνικής ποίησης, αυτά που δεν λέγονται, όσα δεν μπορούν να ειπωθούν. Ο Κόρμακ Μακ Κάρθι σίγουρα αγνοεί την εν λόγω παρήχηση/μεταφορά, αλλά γράφει ακριβώς για αυτό, σε ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματά του. Το πρώτο από τα τρία, του κορυφαίου εν ζωή Αμερικανού λογοτέχνη (και ασύλληπτα αδικημένου στη χώρα μας) που έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο, και που θα πιάσω και στη συνέχεια.

Ο Τζων Γκρέιντι Κόουλ, ένας 16χρονος στο Τέξας λίγο μετά τον β’ παγκόσμιο, όταν πεθαίνει ο παππούς του ονειρεύεται ότι θα αναλάβει το ράντσο όπου έχει περάσει όλη τη μέχρι τότε ζωή του. Η μητέρα του όμως το πουλάει και εκείνος αποφασίζει να καβαλήσει το άλογό του και να περάσει τα σύνορα με το Μεξικό προκειμένου να αναζητήσει μια δουλειά που θα ταιριάζει στον τρόπο ζωής που είχε μάθει και επιθυμεί. Μαζί του θα πάρει τον κολλητό του, Λέισι Ρόλινς, και οι δυο τους θα ξεκινήσουν ένα οδοιπορικό που συνιστά κάτι πολύ παραπάνω από ένα τυπικό γουέστερν.

Ένα ταξίδι μέσα από βουνά, πεδιάδες και αχανή λιβάδια, τα οποία περιγράφονται με συγκλονιστική (ενίοτε νατουραλιστική) δύναμη και που αποτελεί ένα road trip ενηλικίωσης στο περιθώριο δύο κόσμων, του αστικού που αρχίζει να επικρατεί και του προηγούμενου, πολύ πιο κοντινού στην ελευθερία, που χάνεται.

Οι δύο έφηβοι θα συναντήσουν όλων των ειδών τους ανθρώπους, θα βρεθούν μπλεγμένοι σε επικίνδυνες ιστορίες και θα ενηλικιωθούν βίαια, αναζητώντας μια ελευθερία έξω από τους αστικούς κανόνες, την οποία ο τεράστιος Μακ Κάρθι αποτυπώνει πάνω στα άγρια άλογα.

Ο Τζων Γκρέιντι θα γνωρίσει τη βία, τον έρωτα και τους κοινωνικούς κανόνες που τον περιορίζουν, την αδικία , την απογοήτευση, τον θάνατο, αλλά ταυτόχρονα και την ομορφιά, κρυμμένη σε κάθε μικρή φευγαλέα ματιά. Ο Μακ Κάρθι, με την ιδιαίτερη και έντονα υπαρξιστική γραφή του, μεταδίδει ένα συναίσθημα μυσταγωγικό, σχεδόν απόκοσμο.

Η ταινία

Τέτοια πρώτη ύλη δυστυχώς πήγε εντελώς χαμένη για τον Μπίλι Μπομπ Θόρντον (καλύτερα να παίζεις, παρά να σκηνοθετείς).

Ο Μακ Κάρθι σαφέστατα είναι αρκετά δύσκολος συγγραφέας για να μεταφερθεί στον κινηματογράφο. Το ιδιαίτερο στυλ του, που βασίζεται σε μια υπέρμετρη χρήση του «και» (τυπική πρόταση Μακ Κάρθι: «…και σηκώθηκε και έπιασε την κατσαρόλα και πήρε ένα κομμάτι κρέας και το δοκίμασε και γέμισε το πιάτο του…» - δεν ξέρω αν φαίνεται ακραίο, αλλά πιστέψτε με, μετά από λίγες σελίδες γίνεται εθισμός) όπως και η απουσία σημείων στίξης στους διαλόγους (δεν έχει ποτέ παύλες, πολλές φορές μπερδεύεσαι ποιος λέει τι, αλλά αυτό σταδιακά δημιουργεί μια φοβερή ατμόσφαιρα) είναι στοιχεία που πέρα από την μορφή καθορίζουν και την ουσία των έργων του και την ατμόσφαιρά τους. Εντάξει αυτό, να δείξουμε κατανόηση εδώ. Ωστόσο τα προβλήματα παραμένουν και στο περιεχόμενο.

Από ό,τι λέγεται, ο Θόρντον είχε κόψει την ταινία αρχικά σε διάρκεια τρεισήμισι ωρών (!). Ο Χάρβι Γουενστάιν όταν το άκουσε κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό. Το αποτέλεσμα ήταν ότι τον έβαλε να τη μειώσει παραπάνω από το μισό. Πρώτο λάθος εδώ, γιατί όπως έχει πει κι ο ίδιος ο Μακ Κάρθι, προσπάθησε να βάλει ολόκληρο το βιβλίο στην ταινία και αυτό απλώς δε γίνεται.

Το δεύτερο σημείο είναι το cast. Εντάξει η Πενέλοπε, αυτή όντως ταιριάζει στην εξωτική μεξικάνικη ομορφιά τη ηρωίδας που υποδύεται (αν και κάτι λιγότερο γλυκό θα ταίριαζε πολύ καλύτερα). Ο Τζων Γκρέιντι όμως είναι ουσιαστικά ένας καταραμένος ήρωας. Δε γίνεται Μπίλι μου να βάζεις ένα από τα πιο sweet looking αμερικανάκια να τον παίξει. Εντελώς άκυρη επιλογή του Ματ Ντέημον (φαίνεται και στη φώτο κάτω).

Στο τελικό αποτέλεσμα, ενώ είναι διακριτή η πρόθεση να δοθεί επικός τόνος (αργά πλάνα, καταπληκτική φωτογραφία) αυτό δεν συμβαίνει στην πράξη και γεγονότα και πρωταγωνιστές μοιάζουν ασύνδετα και ξεκομμένα μεταξύ τους. Επειδή έχω διαβάσει πρώτα το βιβλίο, το οποίο λάτρεψα, δεν ξέρω αν θα είχα καλύτερη γνώμη για την ταινία βλέποντάς την αυτόνομα. Από το βιβλίο πάντως το αποτέλεσμα είναι δυστυχώς χιλιόμετρα μακριά και δεν καταφέρνει να προσεγγίσει το πνεύμα του (ειδικά όσον αφορά το υπαρξιακό επίπεδο).

Σόρυ Μπίλι Μπομπ, αλλά δυστυχώς αποτύχαμεν.

«Λος Άντζελες Εμπιστευτικό»

Τζέημς Ελρόυ νίγκας. Ένας από τους σύγχρονους βασιλιάδες του αστυνομικού νουάρ. Το οποίο βέβαια να ομολογήσω ότι δεν είναι ακριβώς το είδος μου, αλλά έχω διαβάσει τα περισσότερά του πλέον. Αυτό έγινε καθώς τσίμπησα κάποτε σε μια εξευτελιστική προσφορά το «Αμερικάνικο Ταμπλόιντ», που είναι μια εντυπωσιακή περιπέτεια και εξιστόρηση μέσα από 3 φανταστικά πρόσωπα (δίπλα σε όλα τα πραγματικά) της δολοφονίας Κένεντι. Και σε περίοπτη θέση φυσικά ο ίδιος ο Τζακ (το ήξερε κανείς ότι έτσι τον φωνάζανε, και όχι Τζον; ). Fictional βάση, τοποθετημένη γύρω από μια εντυπωσιακή ιστορική έρευνα που περιλαμβάνει όλα τα πρόσωπα και τις σχέσεις με την αμερικανική μαφία, στα άδυτα της οποίας ήταν (αποδεδειγμένα –το αγνοούσα παντελώς) μπλεγμένη η οικογένεια Κένεντι (και στο οποίο χρεώνει τη δολοφονία).

Αυτά για το Ταμπλόιντ, αφενός για να μπούμε στο πνεύμα του Ελρόι, αφετέρου γιατί το Λος Άντζελες πρέπει να το έχουμε δει σχεδόν όλοι, οπότε τι να γράψω για την ιστορία. Ωστόσο το βιβλίο είναι απίστευτα πιο βαθύ και πιο πυκνό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο.

Η ταινία

Και για αυτό η ταινία μοιάζει σαν… μια αστεία καρικατούρα! Ναι, παρά την πολύ καλή προσπάθεια του εξαιρετικού Κέρτις Χάνσον. Το λέω γιατί την είχα 2-3 φορές πριν το διαβάσω, και την εύρισκα παραπάνω από άψογη. Όταν την είδα όμως μετά την ανάγνωση, την έβγαλα δια παντώς από το μυαλό μου. Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να κάνει, αλλά παρόλο που μοιάζει σκοτεινή και περιπλεγμένη, το βιβλίο είναι ίσαμε 50 φορές παραπάνω και στα δύο. Επιπλέον αναδεικνύει τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους σε τέτοιο βαθμό που μετά θεωρείς ότι η ταινία δε δείχνει τίποτα απολύτως.

Συμπερασματικά, η περίεργη περίπτωση που σαφέστατα πρόκειται για καλή ταινία, αλλά όταν διαβάσεις το βιβλίο μετά τη βρίσκεις στην καλύτερη περίπτωση (των καλυτερότερων) μια μέτρια action movie.

[OneOfTheSmurfs]

Κοκκινο>Μπλε>Ασπρο, ευκολα

[Darkling]

Εξαιρετικο ποστ.

Συμφωνουμε απολυτα οτι το Αρωμα του Ονειρου (κι αλλα βεβαια) μου μοιαζουν καλυτερα απ τον τρυποκαρυδο.

Διαφωνουμε απολυτα οτι το Κωδικας Ντα Βιντσι (και γενικα ο νταν μπραουν) ειναι συναρπαστικοι. χαχ.
Ισα ισα που πιστευω (δεν την εχω δει) οτι η ταινια καπως να λειτουργει καλυτερα.

[Άγιος Πέτρος]

Καταρχάς συγχαρητήρια στον Buendia που κάθισε κι έγραψε τις σκέψεις του για 4-5 άτομα (ελπίζω και παραπάνω). Στο δια ταύτα, από την πρώτη κατηγορία, 3 ζεύγη έχω δει / διαβάσει, τα Da Vinci Code, Football Factory, LA Confidential. Μόλις στα δυο έχω κάνει το συνδιασμό (ντροπή μου αλλά αγνοούσα την ύπαρξη βιβλίου FF).


Football Factory
Στα γρήγορα για το Football Factory (την ταινία)
Ερώτηση, προς Buendia και όποιον άλλο έχει διαβάσει το βιβλίο. Στην ταινία, έχουμε το χουλιγκανισμό σαν κυρίως θέμα. Έχει μια πλάστιγγα και από τη μία μεριά έχει την αδρεναλίνη, την πώρωση, την ευχάριστη ανατριχίλα που νιώθει κάποιος όταν είναι μέλος μιας κοινότητας χουλιγκαν. Από την άλλη έχει τις συνέπειες. Τις οποίες δεν τις πετάει απλά στα μούτρα (όπως είχε κάνει το green street hooligans ή το rise of the footsoldier στην αρχή του). Δείχνει την αιτιοκρατία των πράξεων του χουλιγκανισμού, με αρκετές δώσεις μαύρου χιούμορ (γι'αυτό και ο τιτλος "trainspotting του ποδοσφαίρου"). Το φινάλε, ο μονόλογος του Dyer είναι ο λόγος ύπαρξης της ταινίας.



Η ερώτηση είναι: αυτό προσπαθεί να δείξει και το βιβλίο; Αν ναι, πιστεύω πως έχει κριθεί λίγο αυστηρά, αν όχι, τότε συμφωνώ για την κατηγορία.

Κώδικας Ντα Βίντσι
Ο Κώδικας Ντα Βίντσι, μου φάνηκαν εξίσου μέτρια το βιβλίο και η ταινία. Τόσο, ώστε να μη μπω στον κόπο να το κουράσω αν ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Αυτό που είχα γράψει παλιότερα, είναι ότι στο θέμα πλοκής και διαλόγων είναι πιστή μεταφορά. Πάνε 10 χρόνια από τότε που διάβασα το βιβλίο, οπότε μπορεί και να μη θυμάμαι πολύ καλά κάποια κομμάτια.
Λέει ο Buendia
Πώς το κατάφερε ο Ρον Χάουαρντ τόσο συναρπαστικό βιβλίο να το κάνει τόσο αδιάφορη ταινία, αυτό αποτελεί ένα μυστήριο.

Κι εκεί έχω τη βασική μου διαφωνία. Αυτό που λέει και ο Darkling, ότι το βιβλίο δεν ήταν τόσο συναρπαστικό. Μετά θυμάμαι πως, είχα πληθώρα ενστάσεων για τις αναφορές του βιβλίου. Στα γρήγορα, ο Χάουαρντ πήρε πληροφορίες και θεωρίες από διάφορες εποχές και τις κοψοραψε στα μέτρα του, ενώ δεν είναι λίγες και οι αστοχίες του σε αυτά που γράφει για να δημιουργήσει την ίντριγκα. Χαρακτηριστικό δείγμα η αναφορά στην πεντάλφα. Λέει ότι αλλοιώθηκε το νόημα της από τη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ενώ ιστορικά βρίσκουμε αρκετές φορές τη χρήση της πεντάλφας ως θετικό σύμβολο (Μέγας Κωνσταντίνος) ενώ η αρνητική χρήση της πεντάλφας ήρθε κάπου στον 20 αιώνα. Υπάρχει ένα βιβλίο, τα Απόκρυφα του Κώδικα Ντα Βίντσι που ξεκατινιάζει το βιβλίο.
Απ'την άλλη, μια δεύτερη σκέψη, θυμάμαι πως το βιβλίο το διάβασα όντως νερό, σε λιγότερο από βδομάδα. Αυτό, μάλλον το κάνει ενδιαφέρον, σίγουρα κολλητικό. Οπότε, μπορει να πέφτω στην παγίδα και να χάνω την ουσία, το μύθο του βιβλίου και να κολλάω στα τεχνικά. Το κόλλημα του βιβλίου, το πόσο εύκολα το διάβασα και πως οπτικοποίησα αρκετούς χαρακτήρες και καταστάσεις, είναι όλα δείγματα καλού βιβλίου. Ακόμα κι αν δε σ' αρέσει ο τρόπος που σερβίρει το περιεχόμενο (λίγο ανωμαλία αυτό βέβαια). Κάτι που δεν κατάφερε ποτέ η ταινία. Οπότε τείνω να συμφωνήσω για την κατηγορία "αποτυχίες".

Κάπου εδώ να αναφέρω πως ο Buendia πιάνει 2 αρκετά γνωστές ταινίες, blockbuster ή βραβευμένες. Αλλά μένει πιστός στο δόγμα της μεταφοράς του βιβλίου σε ταινία. Δε νομίζω να κρίνει την καθεαυτή ταινία. Αυτά για να πιάσω το 3ο βιβλίο

LA Confidential
To Λος Άντζελες Εμπιστευτικό είναι μέλος μιας τετραλογίας βιβλίων, το LA Quartet και απαρτίζεται από τη Μαύρη Ντάλια, Το μεγάλο πουθενά και τη Λευκή Τζαζ. Το λάθος της ταινίας εδώ, είναι ότι δεν ανέλαβε κάποιο στούντιο να πάρει και τα τέσσερα βιβλία και να τα κάνει μια (δυο, τρεις, τέσσερις) ωραία ταινία. Δε θέλω να πετάξω σπόιλερ, γιατί είναι μια πραγματικά καλή ταινία (βάζοντας στην άκρη τις αστοχίες της μεταφοράς) αλλά υπάρχουν χαρακτήρες που προέρχονται από το Μεγάλο Πουθενά και καταλήγουν στη Λευκή Τζαζ. Στην ταινία τονίζεται περισσότερο το μίσος μεταξύ Γκάι Πιρς και Ρασελ Κρόου, ενώ στο βιβλίο τονίζει πιο πολύ τους χαρακτήρες που προέρχονται από τα προηγούμενα βιβλία (το LAC είναι το 3ο της σειράς). Πως γίνεται, ένας χαρακτήρας που υπάρχει από το προηγούμενο βιβλίο (έχει αποτυπωθεί, έχει χτιστεί ο χαρακτήρας του, τον έχουμε δει, έχουμε δεθεί μαζί του) να μας παρουσιαστεί σε μια σκηνή των 2 λεπτών; ε; Ε;

[Darkling]

ο Κωδικας Ντα Βιντσι και διαβαζεται πες. εστω για τη φασαρα.

εχω διαβασει 1-2 βιβλια του τυπου και ειναι πιο προβλεψιμος κι απο επεισοδιο Ρετιρε.
ειδικα αυτο το Αρκτικος Κυκλος ειναι αχαρακτηριστο.

[sfakianos7]

Originally Posted by Darkling

ο Κωδικας Ντα Βιντσι και διαβαζεται πες. εστω για τη φασαρα.

εχω διαβασει 1-2 βιβλια του τυπου και ειναι πιο προβλεψιμος κι απο επεισοδιο Ρετιρε.
ειδικα αυτο το Αρκτικος Κυκλος ειναι αχαρακτηριστο.

Αν το διαβασεις ως κωμωδια μια χαρα ειναι!

Ειχα απογοητευτει, καπως απο την μεταφορα του Γυριστε το γαλαξια με ωτοστοπ.Δεν γινοταν να κρατησει το πνευμα του βιλβιου(το οποιο για μενα ειναι το κορυφαιο κωμικο βιβλιο εβερ) αθικτο και φαινοταν.